Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, στο Μετς. Όλα της τα καλοκαίρια τα πέρναγε στο νησί των αρωμάτων, τις Σπέτσες. Σ’ ένα σπίτι απέναντι από τα καρνάγια. Ίσως έτσι εξηγείται η μεγάλη της αγάπη για τα παραδοσιακά μας καΐκια και τη θάλασσα. Στα 18 πήρε το αεροπλάνο για το Λονδίνο. Εκεί παρέμεινε για πέντε χρόνια, όπου σπούδασε Γλυπτική στο Central Saint Martins και στο Chelsea College of Art & Design. Παράλληλα δούλευε στο Visual Department του Browns Fashion. Η δουλειά της ως εικαστικός κινείται γύρω από τις παλιές παραδοσιακές τεχνικές της χώρας μας και την «παλιά» Ελλάδα. Έτσι, μετά από πέντε χρόνια αποφάσισε να αφήσει το Λονδίνο και να επιστρέψει στον πυρήνα της έμπνευσης της.
2:00 π.μ. Φεβρουάριος 2015, λιμάνι Σχοινούσας
Αυτή ήταν η αρχή για μια μεγάλη αγάπη και πορεία στο συγκεκριμένο νησί αλλά και στα υπόλοιπα τα οποία εντάχθηκαν στην πορεία. Κάπως έτσι τότε ξεκίνησε το πρόγραμμα εικαστικής αναπαλαίωσης παλιών καϊκιών «Καράβια Που Δεν Φοβήθηκαν», σε συνεργασία με την ΜΚΟ Άγονη Γραμμή Γόνιμη στις Μικρές Κυκλάδες του Αιγαίου. Πρώτο καΐκι ήταν ο Μικρός Ηλίας στη Σχοινούσα, την επόμενη χρονιά ο Καπετάν Γιάννης στην Ηρακλειά και πριν δυο μήνες ολοκληρώθηκε και το τρίτο κατά σειρά, η Κυρά Σοφία στο Κουφονήσι. Έκτοτε επέλεξε να μένει μόνιμα στα νησιά αυτά όλο τον χρόνο, όπου εκτός από τα τρία καΐκια που έχει αναπαλαιώσει, δημιούργησε και το Εικαστικό Εργαστήρι κάνοντας απογευματινά μαθήματα στα παιδιά αυτών των νησιών, παράλληλα με όλα τα προσωπικά της πρότζεκτ. Το επόμενο λιμάνι για το οποίο θα σαλπάρει το φθινόπωρο, το οποίο θα φιλοξενήσει το καινούργιο της καΐκι, θα είναι αυτό της Δονούσας.
Ζητήσαμε από τη Χριστιάννα Οικονόμου να μας περιγράψει μια δημιουργική της ημέρα...
Ξυπνάω συνήθως μεταξύ 7- 8, μ' αρέσει η ηρεμία, όταν χαράζει στο νησί.
Έχει μια δικιά της γλύκα, όταν όλα ακόμη κοιμούνται.
Ντύνομαι και ο πρώτος καφές διπλός ελληνικός σκέτος θα είναι πάντα στο καφενείο. Το πρωί το καφενείο έχει κυρίως άντρες. Μαρέσει να τους ακούω να λένε τα δικά τους. Για τον καιρό, το ψάρεμα, τα νέα, να διαπληκτίζονται, να καλαμπουρίζουν, να λένε ιστορίες. Με κάποιο τρόπο σαν να με εμπνέουν να κάνω κι εγώ ό,τι αγαπώ.
Αναλόγως την εποχή, το πρόγραμμα μέσα στην ημέρα διαφέρει, όπως και οι ασχολίες. Μετά τον καφέ, θα πάω για περπάτημα και για να μαζέψω χόρτα, είναι η πιο δική μου ώρα, αδειάζει το κεφάλι! Στη συνέχεια σειρά έχει ένας δεύτερος καφές με τα κορίτσια, και συνήθως το καθάρισμα και πλύσιμο των χόρτων.
Στις φάσεις που δεν φτιάχνω κάποιο καΐκι, από το μεσημέρι και μετά θα κλειστώ στο σπίτι και θα δουλέψω τα κολάζ μου ή ό,τι άλλο φτιάχνω, ανάλογα με την περίοδο. Θα ετοιμάσω, αν χρειαστεί, κάτι για το απογευματινό εικαστικό εργαστήρι που κάνω με τα παιδιά.
Όταν ετοιμάζω κάποιο καΐκι περνάω όλη τη μέρα μετά τον πρωινό καφέ στο καρνάγιο, μέχρι να αρχίσει να νυχτώνει με την ομάδα μου, τον Γιάννη και τον Μήτσο.
Τα απογεύματα γεμίζουν ανάλογα με την εποχή αντίστοιχα είτε με τα εργαστήρια των παιδιών, είτε με την οργάνωση/δημιουργία κάποιου πανηγυριού, με χορό ή δουλειά στο εργαστήρι μου.
Το βράδυ, αν δεν κατέβουμε στο λιμάνι για καλαμάρια, θα μαζευτούμε στο καφενείο για ρακί, επιτραπέζια παιχνίδια, μουσικές και γέλια και η βραδιά θα εξελιχθεί ανάλογα τα κέφια της παρέας.
Παντού πηγαίνω με το «μπρίκι μου», το μικρό κόκκινο μηχανάκι μου, chally Honda, που έχω από τα 16 μου.
Κουβαλάω πάντα μαζί μου το καλάθι μου που έχει μέσα από σουγιά, πινέλα, ένα κασετοφωνάκι, ένα liposan και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς!
Πριν κοιμηθώ διαβάζω πάντα έστω και μια σελίδα από όποιο βιβλίο διαβάζω στην κάθε φάση, έτσι για να αδειάσει το κεφάλι μου από την ημέρα. Δεν θα κοιμηθώ, αν δεν γράψω τι πρέπει να κάνω την επομένη.
Κάθε πρωί που βγαίνω από το σπίτι νιώθω ευλογημένη που ζω δίπλα στη θάλασσα.
Αγαπημένες μου στιγμές μέσα στον χρόνο είναι τα γλέντια και τα πανηγύρια προς τιμήν κάποιου Αγίου, είτε οργανωμένα είτε όχι.
Αγαπημένος καιρός είναι όταν έχει απαγορευτικό και μπονάτσα.
Η βόλτα που αγαπώ είναι η καΐκάδα, ειδικά το χείμωνα με μπουφάν και ζεστό καφέ.
Από τη ζωή στην πόλη μου λείπουν μόνο η οικογένεια και οι φίλοι, όλα τα άλλα μπορείς να τα βρεις στη Νάξο ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Αναγκαίο ετήσιο getaway... κάπου στο εξωτερικό για να ανοίγει το μάτι, να φρεσκάρεται το μυαλό και να μου υπενθυμίζω, πόσο τυχερή είμαι που ζω στην Άγονη γραμμή.
Τα projects για το μέλλον είναι στα σκαριά αλλά έμαθα να μην προγραμματίζω το μέλλον, γιατί η ζωή μας κάνει κόλπα και δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει. Το μοναδικό που θα ήθελα είναι να διατηρείται ο παιδικός ενθουσιασμός μου και να κάνω ό,τι αγαπώ και με εξελίσσει.
