"Με έναν ευγενικό τρόπο, μπορείς να ταράξεις τον κόσμο", είχε υποστηρίξει ο μεγάλος πολιτικός, στοχαστής και ακτιβιστής, Mahatma Gandhi. Σε έναν κόσμο, στον οποίο οι παγκόσμιες διαδηλώσεις για όλα αυτά που θεωρούνται αυτονόητα, συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν, όλοι αναρωτιόμαστε για το πως μπορεί, εν τέλει, να κατακτηθεί η δικαιοσύνη. Ποιά είναι τελικά τα όρια στο "παιχνίδι" της συγκεκριμένης διεκδίκησης;
Πριν δύο ημέρες, στην αίθουσα 43 της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου, δύο ενεργά μέλη της περιβαλλοντικής ομάδας ακτιβιστών, "Just Stop Oil", με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, έριξαν ντοματόσουπα στον γνωστό πίνακα "Ηλιοτρόπια" του Vincent van Gogh. Επόμενη κίνησή τους ήταν να προσθέσουν κόλλα στα χέρια τους με αποτέλεσμα να γίνουν συνειδητά "ένα" με τον τοίχο, στον οποίο είναι εγκατεστημένο το έργο τέχνης. Η εικοσιενάχρονη Phoebe Plummer και η εικοσάχρονη Anna Holland προκάλεσαν αναστεναγμούς και θυμό των επισκεπτών που βρίσκονταν την δεδομένη στιγμή στο συγκεκριμένο part της έκθεσης, με αποτέλεσμα να συλληφθούν άμεσα. Το προσωπικό της gallery καθάρισε γρήγορα την αίθουσα και επιμελήθηκε απευθείας τον πίνακα, παρατηρώντας ότι μόνο η κορνίζα παρουσίασε μικροβλάβες.
Πέρα, όμως, από την συγκεκριμένη σύντομη αναφορά του συμβάντος, το κρίσιμο ζήτημα είναι το εξής: Είναι τελικά αυτός ο κατάλληλος τρόπος για να πετύχεις την ισότητα, την ιδανική μορφή δικαίωσης και την κοινωνική ευαισθητοποίηση;
"Τι αξίζει περισσότερο, η τέχνη ή η ζωή;"
"Τι αξίζει περισσότερο, η τέχνη ή η ζωή; Αξίζει περισσότερο από το φαγητό; Περισσότερο από τη δικαιοσύνη; Σας ενδιαφέρει περισσότερο η προστασία ενός πίνακα ή η προστασία του πλανήτη και των ανθρώπων μας; "Η κρίση του κόστους διαβίωσης είναι μέρος της κρίσης του κόστους του πετρελαίου, τα καύσιμα είναι απλησίαστα για εκατομμύρια κρύες, πεινασμένες οικογένειες. Δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ζεστάνουν ούτε μια κονσέρβα σούπας". Αυτά ήταν τα κύρια λόγια που απηύθυναν στο κοινό οι δύο διαδηλώτριες, παραμένοντας πιστές στο μήνυμα της παύσης της αδειοδότησης και της παραγωγής νέων ορυκτών καυσίμων. Κοιτώντας στα μάτια δημοσιογράφους και επισκέπτες και με γρήγορες και απότομες κινήσεις συνέχισαν την διαμαρτυρία τους.
Κάποιοι από αυτούς που παρακολουθούσαν, ενώ αρχικά εκνευρίστηκαν, στη συνέχεια άλλαξαν γνώμη και συμμερίστηκαν πιο βαθιά τις απόψεις τους, υποστηρίζοντας: "Εφόσον δεν βλάπτουν ανθρώπους ή δεν θέτουν ανθρώπους σε κίνδυνο". Από την άλλη πλευρά, αρκετοί ήταν αυτοί, οι οποίοι δήλωσαν ότι κατανοούν τον σκοπό τους, αλλά ανησυχούν ότι στοχοποιούν ένα όμορφο έργο τέχνης.
Απολογισμός με δύο λέξεις...
Ένας από τους πίνακές του, που ανέδειξε το πάθος του για δημιουργία. Μια εικόνα με πολλές παραλλαγές ενός μόνο χρώματος. Αυτός ήταν ο στόχος του. Αυτό το έργο μετέδιδε την ευγνωμοσύνη του, όπως ο ίδιος είχε παραδεχτεί. Ο Vincent van Gogh χάρισε ένα ιδιαίτερο φως. Μια νέα οπτική που τον ξανασύστησε με το κοινό.
Γιατί οι παραπάνω ακτιβίστριες ένιωσαν την ανάγκη να "πατήσουν" με τον πιο άκομψο και αγενή τρόπο πάνω στο όνομα αυτού του αριστουργήματος και του καλλιτεχνικού οράματος που βρίσκεται πίσω από αυτό; Γιατί να προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή, εκμεταλλευόμενες την δημοφιλία ενός καλλιτέχνη και του παραγόμενου έργου του; Οι απόψεις που επιθυμούν να επικοινωνήσουν είναι επίκαιρες και σημαντικές, όμως εξίσου απαραίτητο είναι να βρουν έναν διαφορετικό τρόπο.
Η τέχνη ναι, χρειάζεται σεβασμό και ευγένεια. Κάτι που σίγουρα θα εκτιμούσε ο Ghandhi. Κάτι που απουσιάζει από την συγκεκριμένη συνθήκη. Λυπάμαι...
Κεντρική φωτογραφία: EPA
