Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν πάντα να κάνουν ένα step μπροστά. Που θέλουν να συγκεντρώνουν επάνω τους τα βλέμματα, να βρίσκονται στο επίκεντρο. Που έχουν την τάση να εκφράζονται δυνατά και λένε "όχι" στους περιορισμούς. Ωστόσο, υπάρχουν κι αυτοί που είναι χαμηλών τόνων. Αυτοί που έχουν άποψη, έχουν φωνή αλλά προτιμούν να μιλούν όσο χρειάζεται κι όποτε χρειάζεται. Τα τελευταία χρόνια, έχει επικρατήσει η άποψη ότι για να πετύχει κανείς, για να φτάσει και να κατακτήσει την κορυφή, είναι σημαντικό να ενταχθεί στην πρώτη κατηγορία. Είναι όμως πραγματικά αυτό το «μυστικό»;

Το περιοδικό Time κάνει focus στη νέα τάση που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη εποχή κι ο Dan Lyons μοιράζεται τις δικές του σκέψεις, γύρω από ένα πολύ σημαντικό topic, που μπορεί να αλλάξει όλα όσα γνωρίζαμε. Ωστόσο, μάλλον με τη στάση του προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερα ερωτηματικά. Η δύναμη της εικόνας είναι τεράστια και το γεγονός ότι για το εξώφυλλό του το γνωστό περιοδικό επέλεξε ένα πρόσωπο με κατακόκκινα χείλη, δημιουργεί πολλές «σκιές». Μιλούν πολύ οι γυναίκες, αυτές είναι που πρέπει να κάνουν ένα step back; Ποια είναι τελικά η πρόταση;

Less is more!

Τhe big issue

«Zip it!». Aka μάθε να μιλάς λιγότερο. Να μιλάς όσο πρέπει κι όταν πρέπει. Η ζωή μας είναι γεμάτη με όρια, με περιορισμούς, με «πρέπει» και «μη». Μερικές φορές όμως, όλα αυτά είναι πραγματικά αναγκαία. Το νέο εξώφυλλο του περιοδικού TIME, κάνει focus στο overtalking, στους ανθρώπους που έχουν την τάση να λένε πολλά, που είναι παραπάνω εξωστρεφείς απ' ότι χρειάζεται. Για δεκαετίες ολόκληρες, είχε επικρατήσει η πεποίθηση ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των ισχυρών ανθρώπων. Αυτών που πάντα θέτουν τον πήχη ψηλά, που επιμένουν, που διεκδικούν και τελικά, παίρνουν αυτά που αξίζουν. Κατακτούν την κάθε κορυφή κι αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα συνειδητοποιήσουμε ότι -πράγματι- όλοι μας αποζητούμε καθημερινά την προσοχή και την αποδοχή. Μετράμε τη δύναμή μας μέσα από τα likes και τους followers στα social media, αισθανόμαστε την ανάγκη να τοποθετηθούμε για οποιοδήποτε ζήτημα, ακόμη κι αν δεν έχουμε σφαιρική γνώση κι άποψη, θέλουμε μονίμως να βρισκόμαστε στο επίκεντρο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη TIME (@time)

Ζούμε στην εποχή των podcasts, των live streaming. Στην εποχή όπου περισσότερες από 3.000 εκδηλώσεις TEDx λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο, όπου οι εσωστρεφείς άνθρωποι καλούνται να αλλάξουν, να πάνε κόντρα στη φύση τους, να αλλάξουν το χαρακτήρα τους, για να ξεχωρίσουν, να μαγνητίσουν -επιτέλους- τα βλέμματα, να βρεθούν στο επίκεντρο. Είναι ανάγκη ή τάση; Είναι απαραίτητο να συμβεί ή αυτό αναγκαζόμαστε να πιστέψουμε; Για τον Αμερικανό συγγραφέα, Dan Lyons οι overtalkers, οι talkaholics -ναι υπάρχει κι επιστημονικός όρος- συνεχώς αυξάνονται κι αποτελούν τη νέα κατηγορία ανθρώπων, που κυριαρχούν και πρωταγωνιστούν στις σύγχρονες κοινωνίες. Δεν προσπαθούν απλά να μιλούν περισσότερο και να εκφράζονται πάντα και παντού, αισθάνονται την ανάγκη να το κάνουν. Έτσι έχουν μάθει να συμπεριφέρονται, έτσι μεγάλωσαν, έτσι πορεύονται. 

Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά

Κόντρα σε όλα τα παραπάνω, κόντρα στην πεποίθηση που έχει επικρατήσει και θέλει τους ανθρώπους να είναι εξωστρεφείς στον μέγιστο βαθμό, η ιστορία μας έχει δείξει πως πολλοί από τους πιο ισχυρούς και πετυχημένους παράγοντες αυτού του κόσμου, έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Είναι υπέρμαχοι του less is more, ακούν και δε βιάζονται, είναι προσεκτικοί και μιλούν όταν πρέπει. Δεν ήταν αυτοί που θα τοποθετούνταν πρώτοι σε ένα business meeting, αλλά αυτοί που θα έκαναν την πιο κρίσιμη παρατήρηση. Δεν ήταν αυτοί που θα έπαιρναν πρώτοι το λόγο πάντα και παντού, αλλά περίμεναν υπομονετικά τη δική τους σειρά. Σε κάθε συνθήκη, σε κάθε περιβάλλον και περίσταση. Αντιθέτως, οι talkaholics συνεχίζουν να μιλούν ακόμα κι όταν ξέρουν ότι πρέπει να σταματήσουν. Είναι «φτιαγμένοι» για να λειτουργούν με αυτόν τον πολύ συγκεκριμένο τρόπο και κόντρα σε ό,τι -ενδεχομένως- πιστεύουν οι περισσότεροι, το περιοδικό TIME εξηγεί πως οι άνδρες είναι οι πρωταθλητές του overtalking κι όχι οι γυναίκες.

Εδώ όμως, έρχεται να δημιουργηθεί ένα μεγάλο ερωτηματικό. Γιατί το συγκεκριμένο περιοδικό χρησιμοποιεί την εικόνα μίας γυναίκας με κόκκινα χείλη; Πρόκειται για μία τυχαία επιλογή ή για μία ξεκάθαρη στόχευση; Είναι οι άνδρες αυτοί που μιλούν περισσότερο, αλλά πρέπει οι γυναίκες να περιοριστούν; Είναι αυτές που πρέπει να μάθουν να τοποθετούνται όποτε χρειάζεται; Είναι αυτές που πρέπει να κάνουν ένα step back; Δεδομένου πως ζούμε στην εποχή της εικόνας και των εντυπώσεων, ίσως πρόκειται για μία ατυχή επιλογή, που μάλλον θα έπρεπε να έχει αποφευχθεί...