Ο διεθνής φωτογράφος Σάκης Λάλας μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια του...
Γεννήθηκα στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στη Μενεμένη, 3η ημέρα Χριστούγεννα του 1971. Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία τις αλάνες και τους ανοιχτούς χώρους που είχαμε στην διάθεση μας για παιχνίδι, καπάκια, φυσοκάλαμα και πετροπόλεμους με τους γείτονες μας από τον Εύοσμο. Σήμερα, αλλά και μετά από 20 χρόνια απουσίας από τη Θεσσαλονίκη, προς έκπληξη μου βλέπω ένα west side story πολύ διαφορετικό! Ένα πλάνο -έστω και μερικής ανάπτυξη- των δυτικών συνοικιών και γενικότερα της δυτικής εισόδου της πόλης. Από τον “Hipster Εύοσμο”, κατακλυσμένο από μοντέρνες κατοικίες κυρίως νέων ζευγαριών απ' όλη τη Θεσσαλονίκη και την κατάληξη της υπερσύγχρονης Εγνατίας οδού στη δυτική πλευρά της πόλης έως την αναπαλαίωση των παλαιών “Σφαγείων”, του Μουσείου Σιδηροδρόμων αλλά και την ανακοίνωση της κατασκευής του νέου μουσείου του Ολοκαυτώματος.
Από μικρός ήθελα ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα. Μεγάλωσα με τις ιστορίες που διηγούταν ο πατέρας μου για το περίφημο “σπίτι στην Περαία με τις λεμονιές”. Εκεί περνούσε τα καλοκαίρια του τη δεκαετία του '60. Η έλλειψη “θαλάσσιου ορίζοντα” κατά τη εικοσαετή διαμονή μου στο Μιλάνο αλλά και η τελευταία τετραετία με τα πήγαινε-έλα λόγω εργασίας στο ηλιόλουστο Λος Άντζελες με έκαναν να πάρω την απόφαση να φτιάξω το πατρικό μου σπίτι στην Περαία και να περνάω εδώ όλο και περισσότερο χρόνο. Τα 100 μέτρα απόστασης από τη θάλασσα βοηθάνε στην ξεκούραση ανάμεσα στα επαγγελματικά ταξίδια και συνάμα δίνουν έμπνευση για καινούργια projects
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω σκιτσογράφος. Ζωγράφιζα πολύ καλά από μικρή ηλικία αλλά μεγαλώνοντας κατάλαβα, ότι δεν πρέπει να βάζω όρια στον δημιουργικό τρόπο έκφρασης μου. Ξεκίνησα με τη ζωγραφική ενώ μετά από ένα χρόνο σε μια σχολή φωτογραφίας (στις αρχές της δεκαετίας του '90 στη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχαν πολλές επιλογές) ξεκίνησα την επαγγελματική φωτογραφία, σχεδόν ως αυτοδίδακτος. Τα τελευταία χρόνια έχω μεταπήδησει και στην παραγωγή και σκηνοθεσία. Το πάθος μου είναι να διηγούμαι ιστορίες με πυρήνα σχεδόν πάντα τον άνθρωπο. Αναλόγως την ιστορία που πρέπει να διηγηθώ, επιλέγω και το μέσο.
Θυμάμαι τα πρώτα μου χρόνια στη φωτογραφία στην πόλη, η Θεσσαλονίκη τότε ήταν σε μια περίοδο σχετικής ανάπτυξης, τουλάχιστον όσο αναφορά τις εκδόσεις και τα media. Γεννιόνταν νέα περιοδικά και είχαν ανάγκη να τα επανδρώσουν με κόσμο με φρέσκες ιδέες και πολλή δημιουργικότητα. Ήταν τότε που με τον αδερφό μου ανοίξαμε ένα από τα μεγαλύτερα φωτογραφικά στούντιο στο κέντρο της πόλης και καταφέραμε ήδη από μικρή ηλικία να συνεργαζόμαστε από το CloseUp, το πιο σημαντικό τότε μηνιαίο περιοδικό της Θεσσαλονίκης, μέχρι τα αθηναϊκά, ΚΛΙΚ και ΝΙΤΡΟ.
Αποφάσισα να φύγω στο Μιλάνο το 1998 γιατί από πάντα είχα έμφυτη την εξωστρέφεια. Ήμουν περίεργος να δω, τι γίνεται έξω από τα σύνορα της πόλης μου αρχικά και μετέπειτα της χώρας μου. Δεν περίμενα να έρθει μια οικονομική κρίση για να βάλω τα φτερά μου και να πετάξω για προορισμούς, που ακόμα και σήμερα δεν έχω σταματήσει να επιλέγω. Στην Iταλία πέρασα δύο δεκαετίες της ζωής μου, φωτογράφησα για γνωστά περιοδικά από όλο τον κόσμο τα πιο διάσημα ονόματα της μόδας: από τον Giorgio Armani, τον Roberto Cavalli, την Angela Missoni και την οικογένεια Ferragamo έως γνωστούς επιχειρηματίες, όπως ο Lapo Elkann, ο Luciano Benetton και ο Renzo Rosso, Πρόεδρος της Diesel.
Το πρότζεκτ Hollywood Greek Fire προέκυψε το 2014 σε μια περίοδο που για ακόμα μια φορά τα σύνορα, αυτή τη φορά του κοσμοπολίτικου Μιλάνου, άρχισαν να μου είναι στενά! Το πάθος μου για το σινεμά αλλά και η βιογραφία “Skouras, King of Fox Studios”, αφιερωμένη στον Ελληνοαμερικανό πρόεδρο της 20th Century Fox από το 1942 εως το 1962, που διάβαζα εκείνη την περίοδο, μου έδωσαν το έναυσμα για να ξεκινήσω να αναζητώ και να φωτογραφίζω, κυρίως στο Λος Άντζελες, όλους τους μεγιστάνες Ελληνικής καταγωγής της Χολιγουντιανής βιομηχανίας του σινεμά. Στο L.A., πέρα απο τους Ελληνοαμερικανους του σινεμά, εγώ και η Valentina, η Ιταλίδα γυναίκα μου, συναντούσαμε όλο και πιο συχνά γνωστούς costume designers. Κατά τη συναναστροφή μας με αυτούς μας μάγεψε ο κόσμος του costume design, όπου συναντιούνται τα δυο μεγάλα πάθη μας: του σινεμά για μένα και της μόδας για τη Valentina. Έτσι δημιουργήσαμε το The Dark Candy, μια online πλατφόρμα όπου το σινεμά συναντά τη μόδα, μέσω των costume designers.
Παράγουμε, επίσης, το Meet the Hollywood Cotsume Designers, ένα ντοκιμαντέρ σε επεισόδια. Κάποια από αυτά τα βρίσκει κανείς online στην πλατφόρμα μας. Παράλληλα κάνουμε fashion consulting στους costume designers αλλά και masteclasses με θέμα το costume design και τη σχέση ανάμεσα στη μόδα και το σινεμά.
Το πορτρέτο που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι αυτό του Patrick Tatopoulos, γνωστού σκηνογράφου του Χόλιγουντ. Ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης με τον οποίον διατηρώ ακόμη καλή επαφή και θαυμάζω πάρα πολύ: αυτός έχει σχεδιάσει τον Godzilla του Roland Emmerich ('98) αλλά και όλα τα σκηνικά και το Batmobile της πιο πρόσφατης ταινίας του Batman V Superman. Ήταν συναρπαστικό να αναζητώ μαζί του το σωστό location για τη φωτογράφηση μας ανάμεσα στα διάφορα σετ των Warner Bros studios. Να πέφτουμε με το ηλεκτρικό αυτοκινητάκι σχεδόν πάνω στον Zack Snyder, το “αφεντικό” του, όπως τον αποκαλούσε αλλά και να επιλέγω σαν location για ένα από τα πορτραίτα το σετ με τα στενάκια της Νέας Υόρκης, όπου γυρίστηκε το πιο διάσημο "ανάποδο" φιλί στην ιστορία του σινεμά με τον Spiderman και την Kirsten Dunst.
Το επίτευγμα για το οποίο είμαι περήφανος στη μέχρι σήμερα πορεία μου είναι το ντοκιμαντέρ σε επεισόδια Meet the Hollywwod Costume Designers, το οποίο σκηνοθετώ και παράγω μαζί με την Valentina, τη γυναίκα μου. Μέχρι σήμερα έχουμε συναντήσει και έχουμε κάνει γυρίσματα με τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου: από την Deborah Landis, σύζυγο του σκηνοθέτη John Landis και costume designer των Blues Brothers και του indiana Jones I, μέχρι τη Marilyn Vance (Pretty Woman), Sanja Hays (Star Trek Beyond) και την Jany Temime (Harry Potter & James Bond Spectre).
Όταν έρχομαι στη Θεσσαλονίκη, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι ένα περπάτημα στην παραλία, από το λιμάνι μέχρι το Μέγαρο Μουσικής, για να θαυμάσω το μοναδικό παραθαλάσσιο μέτωπο της πόλης, με φόντο τον άλλοτε γκρίζο και άλλοτε μπλε χρώματος ουρανό.
Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι το μουσείο Φωτογραφίας στο Λιμάνι. Μόλις επέστρεψα από την Αθήνα, όπου παρουσίασα την έκθεση φωτογραφίας του πρότζεκτ μου Hollywood Greek Fire στο πλαίσιο του ετήσιου Film Factory, που διοργανώνει η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Μάλιστα αυτόν τον καιρό συζητάμε το ενδεχόμενο να φέρουμε την έκθεση και στη Θεσσαλονίκη, ίσως στο μουσείο Φωτογραφίας ή σε ανάλογους χώρους.
Ένα από τα αγαπημένα μου εστιατόρια είναι το Σέμπρικο κοντά στην οδό Φράγκων. Επίσης, η Βρεγμένη Γάτα στην Τούμπα και η Νέα Φωλιά, ένα παραδοσιακό μεζεδοπωλείο κοντά στην Κασσάνδρου.
Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες όταν βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη είναι να πηγαίνω στο Public, στην Τσιμισκή, για να χαζάψω αλλά και να αγοράσω βιβλία και DVD.
Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ να πηγαίνω σε διάφορα μπαράκια στα Άνω Λαδάδικα και στη γύρω περιοχή του κέντρου. Το Μandon στη συμβολή των οδών Ερμού με Βενιζέλου είναι ένα από τα αγαπημένα μου για ποτό.
Το μυστικό μου μέρος όμως, εκεί που πραγματικά χαλαρώνω και γεμίζω ενέργεια είναι τα τρία χιλιόμετρα του πεζόδρομου Περαίας με Μπαχτσέ. Δεν υπάρχει πιο αναζωογονητικό περπάτημα απ' αυτό δίπλα στη θάλασσα και με θέα όλη τη Θεσσαλονίκη.
Στη γενέθλια πόλη μου μου αρέσει το μέγεθος της. Είναι μια μεγάλη πόλη χωρίς να είναι χαοτική. Έχει πολλά διαφορετικά μέρη να προσφέρει αλλά σε πολύ κοντινές αποστάσεις: από το λιμάνι και το κέντρο, στην Άνω πόλη, τα Κάστρα, την Κρήνη και τις διάφορες συνοικίες της. Έχεις θάλασσα μπροστά και βουνό πίσω... με λίγα λόγια τα έχεις όλα.
Ένα από τα πράγματα που θα ήθελα να αλλάξω είναι η γκρίνια τον Θεσσαλονικέων. Εάν και το βλέπω λίγο δύσκολο, γιατί αυτό είναι γενικότερα ένα ελληνικό χαρακτηριστικό. Το σλόγκαν μου πάντα ήταν, ότι με πολλή δουλειά "Everything is possible!"
Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν... Το πρώτο το λέω γελώντας Συμπρωτεύουσα, Μαγευτική, Ανθρώπινη.
Νιώθω πολύ τυχερός που γεννήθηκα σε μια όμορφη και ζεστή πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη. Πριν 20 χρόνια που αποφάσισα να την αφήσω, ήμουν εκνευρισμένος με τα όρια που μου έβαζε. Μεγαλώνοντας όμως τη συγχώρεσα, γιατί κατάλαβα ότι δεν έφταιγε η πόλη για αυτό. Ήμουν εγώ που ζητούσα περισσότερα από όσα μπορούσε να μου προσφέρει...
Στην κεντρική φωτογραφία: πόστερ του ντοκιμαντέρ MEET THE HOLLYWOOD COSTUME DESIGNERS σε σκηνοθεσία του Σάκη Λάλα και γραμμένο από την Valentina De Giorgi, μια παραγωγή THE DARK CANDY.
