Ο γνωστός ζωγράφος με τον ιδιαίτερο χρωστήρα μιλάει για την αγαπημένη του γειτονιά στη Θεσσαλονίκη, θυμάται την πρώτη του ατομική έκθεση στα χρόνια της αθωότητας, αποκαλύπτει όλα τα σημεία που μπορεί να τον συναντήσει κανείς μέσα στην ημέρα και ονειρεύεται μια πόλη αισθητικά βελτιωμένη με εικαστικές παρεμβάσεις από γκράφιτι και murals. 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μονοκατοικία με μεγάλο κήπο κοντά στο κέντρο της Βέροιας, όπου κι έμεινα ως τα δεκαοκτώ μου. Αν και τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα έχω περάσει στη Θεσσαλονίκη (έχω ζήσει και για οκτώ χρόνια στο Λονδίνο), θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ως ‘cosmic’, ότι δηλαδή ανήκω παντού. Αδιαφορώ γι’ αυτό που ορίζεται ως καταγωγή. Ως παιδί έχω παίξει αρκετά στη γειτονιά μου πριν αρχίσει η «επέλαση» των πολυκατοικιών και ειδικά τα καλοκαίρια στο εξοχικό μας στο ορεινό Σέλι. Αυτό το σπίτι στο βουνό αποτελεί πάντα μια όμορφη καταφυγή στη μνήμη μου αλλά και στην πραγματικότητα ακόμα και σήμερα.

Η αγαπημένη μου γειτονιά όπου και μένω εδώ και πάνω από δεκαπέντε χρόνια είναι η ευρύτερη περιοχή του Λευκού Πύργου. Παρόλο που βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, μια περιοχή που δεν ησυχάζει ποτέ όλο το εικοσιτετράωρο, διατηρεί ακόμη ένα χρώμα γειτονιάς. Θέλοντας και μη, ζώντας σ’ αυτήν την περιοχή συμμετέχεις στις συγκεντρώσεις χαράς ή και διαμαρτυρίας, πάντα όλες οι εκδηλώσεις καταλήγουν στον Λευκό Πύργο.

Όταν πρωτοήρθα στη Θεσσαλονίκη ως υποψήφιος φοιτητής για την ΑΣΚΤ έμενα στην οδό Αγγελάκη, ψηλά στο ύψος της ΔΕΘ. Έπειτα μετακόμισα για πολύ λίγο στο τέρμα της Ιωαννίνων κοντά στο Παπάφειο και κατέληξα ξανά στο κέντρο στην οδό Διαλέττη για πέντε χρόνια, όσα και τα έτη σπουδών μου. Υπήρξα πάντα λάτρης του κέντρου εξαιτίας του πανεπιστημίου στην αρχή αλλά και λόγω της εύκολης πρόσβασης στα πάντα.

Πολύ μικρός ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας χωρίς φυσικά να γνωρίζω, τι ακριβώς σημαίνει αυτό ως επάγγελμα. Η ζωγραφική με ακολουθεί και την ακολουθώ απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχοντας αρχίσει μαθήματα σχεδίου από τα οκτώ μου χρόνια, αποφασίζω εκεί κοντά στο τέλος του λυκείου να δώσω εξετάσεις στην ΑΣΚΤ. Ακολούθησαν έπειτα δύο μεταπτυχιακοί τίτλοι και μια διδακτορική διατριβή στο Λονδίνο, στο Goldsmiths College και στο Middlesex University.

Αγαπημένη μου περιοχή στην πόλη είναι η Νέα Παραλία. Μόλις σε δύο λεπτά περπάτημα από το σπίτι βρίσκεσαι στη θάλασσα, στον ανοιχτό ορίζοντα, σ’ έναν άρτια διαμορφωμένο αρχιτεκτονικά χώρο όπου μπορείς ν’ «αδειάσεις» από την ένταση της ημέρας.

Το ατελιέ μου και σπίτι συγχρόνως βρίσκεται σε ένα μικρό δρόμο ακριβώς απέναντι από το Λευκό Πύργο. Εγκατεστημένο ψηλά σ’ ένα ρετιρέ, που παρόλο το θόρυβο της περιοχής παραμένει πολύ ήσυχο σημείο για ζωγραφική και συγκέντρωση. Τα πάντα είναι πολύ εύκολα προσβάσιμα εδώ: υλικά, μεταφορές, γκαλερί, κάνοντας έτσι τη θέση του ιδανική.

Η πρώτη μου έκθεση ήταν μια συμμετοχή ως φοιτητής ακόμα στην γκαλερί Ειρμός. Η πρώτη μου ατομική έκθεση, όμως που  θυμάμαι πιο έντονα πραγματοποιήθηκε στην γκαλερί a.antonopoulou στην Αθήνα με τίτλο: ‘My name is... Lolita’, σε επιμέλεια της Μαρίνας Φωκίδη τον Μάιο του 2002. Ακολούθησαν πολλές ατομικές και συμμετοχικές εκθέσεις σε χώρους τέχνης και μουσεία σε Ελλάδα και εξωτερικό αλλά το vibe, οι συζητήσεις και τα σχόλια αυτής της πρώτης ατομικής στα χρόνια της «αθωότητας» έχουν εντυπωθεί πολύ έντονα στο μυαλό μου.

Μέσα από την τέχνη μου γράφω τη ζωή, ζω-γραφίζω, οπότε για εμένα η ζωγραφική και η καθημερινή ζωή είναι συνυφασμένες. Από την άλλη, η διαδικασία και η σκέψη του να «κάνεις» τέχνη σε διατηρεί σε μια μόνιμη εγρήγορση κι ετοιμότητα που έρχεται σε αντίθεση με την καθημερινότητα.

Πηγές έμπνευσης θα μπορούσα να ορίσω το διαδίκτυο, τα έντυπα, την ποπ αισθητική και κουλτούρα που βρίσκω στα παραπάνω, παλιές οικογενειακές φωτογραφίες και άλμπουμ, αντικείμενα και εικόνες παλαιότερων εποχών, επισκέψεις σε μουσεία και γκαλερί.

Αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιον πίνακά μου και να τον χαρακτηρίσω ως αγαπημένο, είναι αυτός που βρίσκεται στη μόνιμη συλλογή του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Είναι μέρος ενός δίπτυχου και πολύ χαρακτηριστικό δείγμα της εικονογραφίας μου. Ανεξάρτητα από το έργο μου, το συγκεκριμένο μουσείο αποτελεί πάντα ένα σημείο αναφοράς για εμένα. Από τη μία η εκτίμηση στην προσωπικότητα που έγινε αφορμή για τη δημιουργία του, ο Αλέξανδρος Ιόλας, και από την άλλη η Μάρω Λάγια που το υλοποίησε, ένας άνθρωπος που υπήρξε πάντα δίπλα μου αρωγός.

All day στέκι και χώρος που μπορεί κάποιος να με συναντήσει είναι το art bar Bau’s στην πλατεία Ναυαρίνου όπου όχι μόνο συχνάζω αλλά και εκθέτω αρκετές φορές έργα μου μικρής διάστασης. Το επισκέπτομαι για καφέ ή και για τη βραδινή μου έξοδο με φίλους. Σ’ αυτή την κόκκινη μπάρα του μαγαζιού πολλές φορές έχω συζητήσει τα επόμενα επαγγελματικά μου σχέδια, σκέψεις μου αλλά και έχω πραγματικά διασκεδάσει.

Το αγαπημένο μου εστιατόριο και wine bar είναι το Souel στην Παύλου Μελά. Τα εκπληκτικής νοστιμιάς πιάτα της Ελένης και της Τάνιας μαζί με την πιο ενημερωμένη λίστα κρασιών της πόλης αποτελούν την ιδανική λύση για ένα light lunch.

Μου αρέσει πολύ να κάνω βόλτα με το ποδήλατο στη Νέα Παραλία που αποτελεί και το αγαπημένο μου σημείο στη πόλη. Όταν ο ορίζοντας είναι καθαρός, μπορείς να έχεις την ομορφότερη θέα, τη θάλασσα και στο βάθος τον Όλυμπο.

Το μυστικό μου σημείο στην πόλη είναι η βεράντα μου. Ένας μικρός κήπος 25 τετραγωνικών μέτρων περίπου στην καρδιά της πόλης με μοναδική θέα. Ένας χώρος όπου διαβάζω, ζωγραφίζω, φροντίζω τους κάκτους μου και ηρεμώ.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει η αμεσότητα της επικοινωνίας με τους φίλους. Πολύ εύκολα μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα για καφέ ή φαγητό κάτι που φαντάζει πολύ δύσκολο ή ακατόρθωτο σε σύγκριση με τη διαβίωσή μου παλιότερα στο Λονδίνο. Στην πόλη, επίσης, μου αρέσει αυτό το «άρωμα» που ακόμη είναι εμφανές από την ιστορία της, την πολυπολιτισμικότητα της στο παρελθόν, γενικότερα αυτό που "φέρει" ως τόπος.

Αυτό που πραγματικά θα άλλαζε την εικόνα της πόλης είναι η δημιουργία εναλλακτικών τρόπων μετακίνησης και μεταφοράς. Η οδήγηση και το παρκάρισμα στο κέντρο είναι αφόρητα, όπως όμως και η χρήση του ταξί και του λεωφορείου. Επίσης, η αύξηση του πρασίνου και η ανάπλαση περιφερειακών σημείων πέρα από το ιδανικό σημείο της Νέας Παραλίας είναι παραπάνω από απαραίτητες.

Επίσης, η φυσιογνωμία της θα βελτιωνόταν εικαστικά εάν υπήρχαν περισσότερες παρεμβάσεις με γκράφιτι και murals, ελαχιστοποιώντας έτσι τις απρόσωπες όψεις και τους ακάλυπτους χώρους των πολυκατοικιών. Όπως, επίσης, σημαντικό αποτέλεσμα θα έφερνε ο συχνότερος καθαρισμός από υποτιθέμενα γκράφιτι/μουτζούρες κτιρίων και μνημείων.

Φωτογραφία πορτρέτου: Δημήτρης Ανδρίτσος