Αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω μόνο έναν άνθρωπο στην Ελλάδα που έχει καταφέρει να με πείσει πως τα podcasts μπορούν να γίνουν η καλύτερη συντροφιά σου στα κενά μιας ημέρας, τότε αυτός θα ήταν ο Άρης Δημοκίδης, χωρίς δεύτερη σκέψη. Έχουν κάτι το ιδιαίτερο οι περιγραφές του, ο τρόπος που τα λέει, οι σκέψεις και οι απόψεις του... Σε συνεπαίρνουν και σε κάνουν να μη βλέπεις την ώρα για το επόμενο επεισόδιο. 

Η φωνή που «ντύνει» τα Μικροπράγματα της LIFO κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη όπου και μεγάλωσε, επιλέγοντας στην ενηλικίωση να παραμείνει εδώ και να κάνει πραγματικότητα αυτό που ονομάζουμε «μεγάλο όνειρο». Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας παιδικών βιβλίων είναι πολλά περισσότερα από αυτήν τη φωνή στα ακουστικά μας, την οποία όλοι γνωρίζουν, αλλά λίγοι ξέρουν τα... μικροπράγματα της δικής του καθημερινότητας που τον οδήγησαν στο σήμερα και για τα οποία νιώθει ευγνώμων.

Ο ίδιος μού μίλησε για το πώς ξεκίνησαν όλα πριν φτάσουμε να μιλάμε για ένα από τα πιο επιτυχημένα podcasts αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, αλλά και για τη ζωή του που τώρα μοιράζεται μεταξύ Θεσσαλονίκης-Χαλκιδικής.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αρετσού της Καλαμαριάς. Ήταν πολύ ωραία, με την μαρίνα και την πλαζ τόσο κοντά. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι η πλατεία Σκρα και η παιδική της χαρά. Συνεχίζω να έχω σπίτι εκεί και μένω λίγους μήνες τον χρόνο. Παρότι έχουν περάσει 40 χρόνια, δε βλέπω και κοσμογονικές αλλαγές. Τα παιδιά που μεγαλώνουν εδώ πάνε στην ίδια πλαζ, την ίδια μαρίνα και παίζουν στην ίδια παιδική χαρά. Ίσως και γι' αυτό παραμένω εδώ, γιατί ζω παράλληλα με την κανονική μου ζωή και μια αέναη παιδική ηλικία.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι, χωρίς αμφιβολία, η Αρετσού, που έζησα και ως παιδί και, αργότερα, ως μεγάλος. Επίσης, αγαπώ πολύ το Καραμπουρνάκι, πάλι στην Καλαμαριά. Μετακομίσαμε εκεί όταν ξεκίνησα το γυμνάσιο κι έμεινα στη γειτονιά μέχρι να φύγω για το πανεπιστήμιο στο Λονδίνο. Το Καραμπουρνάκι είναι πολύ ήσυχο, με κάποιους φαρδείς δρόμους γεμάτους δέντρα και παρότι ως έφηβος αγαπούσα και το θόρυβο και την πολυκοσμία του κέντρου, πάντα το μυαλό μου επιστρέφει στην ήσυχη καθημερινότητα που ζούσαμε εκεί.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω γραφιάς. Ήθελα να γράφω, ό,τι κι αν ήταν αυτό. Ευτυχώς μεγαλώνοντας πέτυχα το όνειρό μου, κι έγινα δημοσιογράφος, και αργότερα συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Όταν κουραζόμουν με τη συνεχή αναζήτηση της αλήθειας και την απαίτηση της δημοσιογραφίας να γράφω μόνο τα γεγονότα, άφηνα την φαντασία μου ελεύθερη κι έγραφα παιδικά μυθιστορήματα. Εκεί μπορούσα να πω όσα ψέματα ήθελα, και λειτουργούν πάντα σαν ωραίο αντίβαρο της πιο «επίσημης» δουλειάς μου. To πτυχίο μου είναι ΜΜΕ κι Επικοινωνία και το μεταπτυχιακό μου Arts Management, και τα δύο στο Λονδίνο. 

Τελειώνοντας τις σπουδές μου είχα ήδη αρχίσει να ψιλοδουλεύω στο Λονδίνο, όμως η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη ήταν πολύ δυνατή και με τραβούσε πίσω. Γύριζα για το στρατό, αλλά επέλεξα να παραμείνω στη Θεσσαλονίκη λόγω της εύκολης και άνετης ζωής εδώ. Όσο κι αν προσπάθησαν να με πείσουν να κατέβω για να κάνω «καριέρα» στην Αθήνα, αρνήθηκα και είπα ότι είτε θα κάνω καριέρα από εδώ, από το σπίτι μου, ή δε θα κάνω καθόλου.

Τώρα ζω κάπου ακόμα πιο ήσυχα, στη Σιθωνία της Χαλκδικής. Έχω, φυσικά, το σπίτι στη Θεσσαλονίκη και πηγαινοέρχομαι, και κάποια καλοκαίρια μένω κιόλας Θεσσαλονίκη, μέχρι να φύγει ο πολύς ο κόσμος από τη Χαλκιδική.

Ξεκίνησα τη δημοσιογραφική μου πορεία στη Θεσσαλονίκη, συνεργαζόμενος με το free press «Εξώστης» και με την εφημερίδα «Αγγελιοφόρο». Ήταν πολύ ωραίες εμπειρίες.

Το γράψιμο για εμένα είναι μοναχική υπόθεση, και γι' αυτό, και μετά την εμπειρία στον Αγγελιοφόρο, αποφάσισα πως προτιμώ να μη δουλεύω σε γραφείο με άλλο κόσμο.

Τώρα ασχολούμαι με το site μου, τα Μικροπράγματα της LIFO και με τη δημιουργία των εβδομαδιαίων επεισοδίων στο podcast μου που, επίσης, λέγεται «Μικροπράγματα».

Τα podcasts προέκυψαν όταν ο εκδότης της LIFO, ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, μου πρότεινε να δοκιμάσω να φτιάξω ένα.

Podcast για εμένα σημαίνει -πάλι- μοναχική υπόθεση. Φτιάχνω τα πάντα από το σπίτι: βρίσκω τα θέματα, κάνω την έρευνα, γράφω τα κείμενα, παίρνω τις συνεντεύξεις, ηχογραφώ και στο τέλος μοντάρω. Είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι, ειλικρινά.

Αντλώ έμπνευση απ' όσα διάβασα κι έμαθα από μικρός. Με συνοδεύουν και θα με συνοδεύουν.

Μέσω της δουλειά μου θέλω πρώτα απ' όλα να διασκεδάσω, να μάθω πράγματα και να διοχετεύσω την περιέργεια και τη δημιουργικότητά μου. Δεν την κάνω τόσο πολύ για τους άλλους, παρότι χαίρομαι φυσικά αν περνούν ωραία και αυτοί. Αν δούλευα έχοντας στο μυαλό μου πάνω απ' όλα τους αναγνώστες ή τους ακροατές, πιστεύω ότι θα έχανα αργά ή γρήγορα το ενδιαφέρον μου.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι πως στην ουσία συνδυάζω όλα τα χόμπι μου.

Ένα podcast που άκουσα πρόσφατα και δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου είναι το «Ρώτα Με Ό,τι Θες» της LIFO με καλεσμένο τον Αντίνοο Αλμπάνη. Εξαιρετικά ενδιαφέρων τύπος. 

Στο μέλλον θα ήθελα να μην αλλάξει τίποτα, ούτε επαγγελματικά, ούτε στην καθημερινότητά μου.

Η κινητήριος δύναμή μου είναι η περιέργεια μου.

Η κομβική στιγμή στην πορεία μου ήταν όταν με εντόπισε μέσω του blog που είχα ο δημοσιογραφικός μου ήρωας, ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. Από τότε δεν έγινε μόνο το αφεντικό μου, αλλά και μέντορας και φίλος.

Η Χαλκιδική για εμένα είναι ο τόπος παιδικών διακοπών κι ενήλικης χαλάρωσης.

Ένα 24ωρό μου, πέρα από τη δουλειά, περιλαμβάνει διάβασμα, γράψιμο, σειρές, και πολλά παιχνίδια με τις γάτες μας.

Ένα όνειρό μου που έχει γίνει πραγματικότητα, πέρα απ' τα επαγγελματικά που όντως πραγματοποιήθηκαν, ήταν να γνωρίσω την αγάπη και να έχω τη μακροχρόνια σχέση που ήθελα - 23 χρόνια και συνεχίζουμε.

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα οφείλονταν στη αγχώδη διαταραχή μου, που δε με άφηνε ήσυχο. Με άφησε ήσυχο όταν πήρα την απόφαση να κάνω ψυχοθεραπεία και να πάρω την απαιτούμενη αγωγή.

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για να ταΐζω όλες τις γάτες της περιοχής.

Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει το γέλιο.

Ένας χώρος τέχνης της πόλης που αγαπώ είναι τα σινεμά της στο κέντρο.

Το μαγαζί-στέκι στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το Ζακ στην Αρετσού.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι το Λιμάνι, σ' ένα Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι ένα παρκάκι στην Καλλίδου στο Καραμπουρνάκι, το οποίο είναι κάτω από το σπίτι που μέναμε. Κάθε Σάββατο αγόραζα εφημερίδες και κατέβαινα εκεί και τις διάβαζα κι ένιωθα λες και είχα τηλεμεταφερθεί κάπου πολύ μακριά.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι να συνεχίσω ό,τι κι αν συμβεί.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να πηγαίνω βόλτα στη χαλκιδικιώτικη φύση, χαϊδεύοντας και ταΐζοντας όλες τις γάτες που συναντάω.

Το «κρυφό» μου σημείο στη Θεσσαλονίκη είναι το μπαλκόνι μου, από το οποίο βλέπω τη θάλασσα και τη μαρίνα της Αρετσούς.

Η Θεσσαλονίκη μού αρέσει γιατί έβγαλε τους καλύτερους λογοτέχνες και μουσικούς, είναι χαλαρή, σχετικά περπατήσιμη, οι άνθρωποι είναι αρκετά ζεστοί κι έχει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Αν θα άλλαζα κάτι στη Θεσσαλονίκη θα είχε σχέση με την κίνηση στους δρόμους. Για να δούμε τι θα γίνει με το μετρό...

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο ανοιχτόμυαλη και τολμηρή. Θα ήθελα, επίσης, να αναγνωρίσει την ιστορία της και την τραγωδία που έζησαν οι Εβραίοι κάτοικοί της.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις θα την έλεγα όμορφη, μυστηριώδη κι ελπιδοφόρα.

Κεντρική μεσαία φωτογραφία: Γιώργος Πλανάκης