Η Ειρήνη Δαμιανίδου είναι η απόδειξη ότι οι σπουδές ενός νέου δεν είναι απαραίτητα και ο δρόμος που θα ακολουθήσει μελλοντικά. Στη δική της περίπτωση, οι καλλιτεχνικές ανησυχίες της κατάφεραν να βρεθούν στο επίκεντρο και, τελικά, να την κερδίσουν. Παρακάτω, η ίδια μιλάει για τη viral χορογραφία του video clip του "Zari" της Μαρίνας Σάττι για τη φετινή Eurovision, που φέρει τη δική της υπογραφή, και κάνει -ακόμα- όλη την Ευρώπη να κινείται στους ρυθμούς της. Παράλληλα, μας «ξεναγεί» στη δική της Θεσσαλονίκη, εδώ απ' όπου ξεκίνησαν όλα.

Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο Ωραιόκαστρο, σε μια γειτονιά γεμάτη ζωή κι ελευθερία. Ως μια περιοχή λίγο έξω από το κέντρο, έχω μεγαλώσει με την πολυτέλεια της φύσης, του απογευματινού παιχνιδιού στο σχολείο της γειτονιάς, της ησυχίας και της καλλιέργειας διαπροσωπικών σχέσεων. Στο σήμερα, η γειτονιά μου μοιάζει σχεδόν ίδια. Οι μνήμες μου ζωντανεύουν βλέποντας το πάρκο, το δημοτικό σχολείο, τον φούρνο και με κάνουν να αισθάνομαι ότι δεν πέρασε καιρός από τότε που ήμουν παιδί. Παράλληλα, καταλαβαίνω ότι η περιοχή πια είναι πιο πυκνοκατοικημένη και τα μαγαζιά στο διπλάσιο... Έχει γίνει μια μικρή πόλη.

Αγαπημένη γειτονιά είναι όπου αισθάνομαι παραγωγική και πλήρης. Στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια έμενα στην Αγίας Σοφίας. Τώρα μένω στα Εξάρχεια στην Αθήνα και αισθάνομαι ότι ανήκω σε μια γειτονιά σαν και αυτή. Με πολλά επίπεδα, με τέχνη, με ανοιχτούς ανθρώπους, με εικόνες.

Η Θεσσαλονίκη είναι η ασφάλειά μου, το σπίτι μου, η οικογένειά μου, οι κολλητές μου. Επομένως, η σχέση μου μαζί της είναι μια σχέση αγάπης.

Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω τα πάντα: Χορεύτρια, δασκάλα, ηθοποιός, διπλωμάτης, επιχειρηματίας. Ακόμα και τώρα θέλω με κάποιον τρόπο. Σπούδασα στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και παράλληλα δίδασκα σε σχολές χορού και ταξίδευα σε φεστιβάλ και διαγωνισμούς. Τώρα η Νομική βρίσκεται στην άκρη, καθώς ασχολούμαι αποκλειστικά με τις καλλιτεχνικές μου ενασχολήσεις.

Πάντα υπήρχε στη ζωή μου ο χορός, ήδη από τα 3. Δε σκέφτηκα ποτέ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Όλα στη ζωή μου συμβαίνουν μαζί του, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη.

Χορός για μένα σημαίνει ελευθερία. Δεν υπάρχουν κριτήρια, δεν υπάρχουν φίλτρα. Υπάρχει μόνο αλήθεια και πάθος.

Το είδος του χορού που με εκφράζει περισσότερο ονομάζεται waacking και είναι ένα στιλ με συναίσθημα, ιδιαίτερη σύνδεση με τη μουσική και κινητικότητα στα χέρια. Ένα είδος που έλαμψε με την ντίσκο μουσική, με την οποία και συνδέεται.

Η πηγή έμπνευσής μου πίσω από τη χορογραφία του video clip του "Zari" είναι το ίδιο το τραγούδι και η Μαρίνα. Το κομμάτι έχει πολλές πλευρές, υφές και κόσμους και βάσει αυτών προέκυψε η συγκεκριμένη χορογραφία.

Το να βρίσκεσαι στη σκηνή της Eurovision είναι μια εμπειρία ζωής. Ένα χτυποκάρδι χωρίς άγχος, που έχει μόνο περηφάνεια και ζήλο να μοιραστείτε με την ομάδα και να επικοινωνήσετε σε όλο τον κόσμο τη δουλειά σας. Αυτήν την εμπειρία θα τη θυμάμαι ως μια διεκδίκηση της Ελλάδας να κατέχει θέση στα top projects που συμβαίνουν παγκοσμίως, ως μια διαδικασία με σκληρή δουλειά και απίστευτη ανταπόκριση.

Μια συνεργασία που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι αυτή με τον Γάλλο χορογράφο Kader Attou για το φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Όχι μόνο για το πόσο ήρεμη δύναμη είναι και το πόσο καλός άνθρωπος, αλλά και γιατί εκείνος και η ομάδα του δημιούργησαν ένα κλίμα συνεργασίας και ομάδας όπως δεν έχω ξανά νιώσει. Όλα ήταν απλά, με μοίρασμα ενέργειας και πληροφορίας γύρω από τους street χορούς με τους οποίους ασχολούμαι εδώ και χρόνια.

Στο μέλλον θα ήθελα να μπορώ να μπλέκω κόσμους. Τέχνη με street καταβολές, παραστάσεις, battles, διαφορετικές μουσικές, θέατρο, εικόνες. Θα ήθελα να δημιουργώ εμπειρίες, να μοιράζομαι ιστορίες, τόσο για τους καλλιτέχνες όσο και για τους θεατές. Να συζητήσω, να ακούσω, να εξηγήσω, να προβληματιστώ. Να ρισκάρω, να δοκιμάσω, να δημιουργήσω, να γευτώ και τόσα άλλα...

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν κυρίως με τον εαυτό μου. Τι είναι αυτό που πραγματικά θέλω, που βαδίζω και με τι σκοπό, τι πρέπει να ακολουθήσω επαγγελματικά... Κατέληξα ότι θα ακούσω την καρδιά και το ένστικτό μου και θα δοκιμάσω. «Αν δε δοκιμάσεις δε θα μάθεις», μου έλεγε η γιαγιά μου.

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το ΥΨΙΛΟΝ.

Ένας χώρος Τέχνης που αγαπώ στην πόλη είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο, κυρίως γιατί σε όλον τον covid πήγαινα με μαθητές και φίλους και χορεύαμε στο προαύλιο. Ήταν το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε και ήταν σαν διέξοδος. Οι άνθρωποι του μουσείου το καταλάβαιναν, οπότε και όταν άρχισαν να ανοίγουν τα πράγματα δε μας έκαναν παρατηρήσεις. Η συνήθεια έμεινε και μετά τον covid και είναι ευχάριστο.

All time classic αγαπημένα μου μέρη στη Θεσσαλονίκη είναι η Βαλαωρίτου και η Νέα Παραλία. Εκεί έχω τις πιο ωραίες αναμνήσεις.

Αν θα άλλαζα κάτι θα ήταν η στήριξη (δημοτική, κοινοτική, ιδιωτική) σε παραστάσεις, performances, πρωτοβουλίες. Η δημιουργία ευκαιριών για τους καλλιτέχνες της πόλης. Επίσης, κάτι που αφορά όλους τους Θεσσαλονικείς... το πρόβλημα με το parking.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις, θα την έλεγα ζεστή, εγκάρδια, αγαπησιάρα.

Πορτρέτα: AYLO STUDIO / Myrto Karagiannidou