Με έργα που μοιάζουν να ξεπηδούν κατευθείαν από το συναίσθημα, η Lex Pan χτίζει έναν κόσμο γεμάτο χρώμα, έρωτα και ανθρώπινες ιστορίες, όπου τίποτα δεν είναι επιτηδευμένο και όλα έχουν λόγο ύπαρξης. H πορεία της στην τέχνη είναι μια διαρκής εξερεύνηση της αγάπης, των σχέσεων και του τρόπου που βιώνουμε το «μαζί».

Με αφετηρία τη Θεσσαλονίκη -την πόλη που αποκαλεί σπίτι της-, εμπειρία στο εξωτερικό και στόχους εκτός ελληνικών συνόρων, μας μιλά για τις ρίζες της, τις εμπνεύσεις της και τη δημιουργική ανησυχία που τη διαμορφώνει.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή... Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με την τέχνη και ποια ήταν τα ερεθίσματά σου ως παιδί;

Είχα μια λατρεία με την τέχνη από παιδί, ζωγράφιζα συνέχεια πράγματα που με απασχολούσαν. Δημιουργούσα χαρακτήρες, έμπλεκα χρώματα και το λάτρευα - ήταν πάντα ο ιερός μου χώρος, εκεί που ό,τι και να ζωγράφιζα ήταν δικό μου, ήταν τα συναισθήματά μου, οι προβληματισμοί μου, τα πάντα. Έχτιζα τον δικό μου κόσμο, αλλά πάντα είχα επιρροή από τους γονείς μου, οι οποίοι ζωγράφιζαν και οι δυο - ο μπαμπάς μου έκανε καρικατούρες διασήμων και η μαμά μου έκανε πιο αφαιρετικά, ποιητικά έργα. Δεν πίστευα ποτέ πως θα καταλήξω να κάνω αυτήν τη δουλειά, γιατί το όνειρο μου ήταν να γίνω ηθοποιός, αλλά πάντα ήμουν ανάμεσα στην τέχνη και το θέατρο, πάντα όμως επέλεγα το θέατρο μέχρι που όλοι οι δρόμοι με οδηγούσαν σε αυτού του είδους την τέχνη. Ήμουν στο Λονδίνο για περίπου 6 χρόνια και αφού σπούδασα Θέατρο και Αγγλική Φιλολογία, έπιασα δουλεία με μια καλλιτέχνιδα που με ενέπνευσε να ξεκινήσω τη δική μου πορεία στον χώρο. Μέχρι που μάζεψα τα πράγματά μου από το Λονδίνο και ήρθα στη Θεσσαλονίκη για να ξεκινήσω την πορεία μου.

Τι αγαπάς να δημιουργείς και τι μπορεί να σε εμπνεύσει;

Με εμπνέουν οι ανθρώπινες σχέσεις πολύ, μου αρέσει να μιλάω για την αγάπη, τον έρωτα, τους φόβους, την σεξουαλικότητα και άλλα μέσα από το έργα μου. Παρόλα αυτά, τα πάντα εξαρτώνται από τα βιώματά μου - τα έργα μου είναι αρκετά προσωπικά ή τουλάχιστον αποτυπώνουν το πώς εγώ βιώνω καταστάσεις και πώς τις ερμηνεύω.

Τα χρώματα και ο έρωτας πρωταγωνιστούν στα έργα σου. Γιατί επιλέγεις να τα τοποθετείς στο επίκεντρο;

Ο έρωτας και οι διάφορες μορφές του είναι κάτι που πάντα με απασχολούσε. Νομίζω πως η σημερινή κοινωνία δεν αφήνεται πολύ στον έρωτα, φοβάται, δεν έχει χρόνο, θέλει να εστιάσει στον εαυτό του, και χίλιοι δυο άλλοι λόγοι. Το να αγαπάς είναι τόσο όμορφο και τόσο τρομακτικό παράλληλα που αξίζει να εξερευνάται.

Υπάρχει κάποια δημιουργία σου που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου;

Είμαι πολύ ερωτευμένη αυτήν την περίοδο, οπότε θα πω ένα σκετσάκι με δύο αλογάκια που αγκαλιάζονται και γράφει πάνω "You bring me peace".

Αν σου ζητούσα να ανατρέξεις στα highlights της πορείας σου ποια θα ήταν αυτά;

Η αγαπημένη μου συνεργασία είναι με έναν από τους καλύτερούς μου φίλους ο οποίος είναι κεραμίστας που έχει ένα εργαστήρι στη Θεσσαλονίκη, «Το Λασποτήριον». Μαζί φτιάχνουμε πολύ όμορφα πράγματα - αυτός δημιουργεί τα κεραμικά κι εγώ τα γεμίζω με σχέδια. Είναι πολύ ενδιαφέρον να αποτυπώνεις τη δουλειά σου σε ένα άλλο medium εκτός του καμβά, μια πιο χρονοβόρα διαδικασία που σίγουρα επιφυλάσσει εκπλήξεις που με κρατά σε μια δημιουργική αγωνία.

Τι ετοιμάζεις αυτήν την περίοδο;

Είμαι σε μια περίοδο δημιουργική, που έχω αρχίσει να τρέχω διαφορά projects, γραφιστικά κυρίως, κάτι το οποίο με ενδιαφέρει πολύ. Τον τελευταίο χρόνο έχω αρχίσει, επίσης, να οργανώνω εργαστήρια διάφορων ειδών σε νησιά, στην Αθήνα και σιγά σιγά έχω στόχο να τρέξω κάποια workshops στο Λονδίνο. Ανακαλύπτω όλες τις δυνατότητές μου, όποτε προσπαθώ να τα βάλω όλα σε μια τάξη.

Ποια είναι η αγαπημένη σου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη;

Σίγουρα η πλατεία της Ρωμαϊκής Αγοράς - έχω τις περισσότερες αναμνήσεις εκεί, και νιώθω πως όποτε κι αν βρεθώ εκεί, με οποιαδήποτε διάθεση, κάποιος θα βρεθεί για να τα πούμε, να ξεχαστούμε και να απολαύσουμε τη στιγμή.

Tι είναι αυτό που λίγοι γνωρίζουν γι' αυτήν;

Ότι έχει ένα μεγάλο community καλλιτεχνών που είναι πραγματικά τόσο ταλαντούχοι.

Ένα spot για φαγητό που μόνο λίγοι έχουν ανακαλύψει;

Δε νιώθω ότι δε το έχουν ανακαλύψει πολλοί, αλλά το Χουάνγκ απέναντι από τη ΧΑΝΘ είναι ένα πολύ heartwarming spot. Είναι σαν ένα δεύτερο σπίτι στη Θεσσαλονίκη για μένα. Τα περισσότερά μου χρόνια τα περάσαμε εκεί με τους φίλους μου και τις οικογένειές μας με πολύ όμορφες αναμνήσεις. Ο κύριος και η κυρία Χουάνγκ μαζί με τα παιδιά τους (που τυχαίνει να είναι οι καλύτεροί μου φίλοι) πάντα μας φροντίζουν με ζεστό φαγητό και απεριόριστη αγάπη.

Κάτι που καμιά άλλη πόλη δεν έχει;

Οι άνθρωποί της και η ενέργεια τους, αυτή η αμεσότητα που εμπνέει η πόλη, η αίσθηση του «ό,τι και να γίνει, στο τέλος όλα θα πάνε καλά».

Ένας δρόμος/μια γειτονιά όπου ο χρόνος μοιάζει σαν να σταματά;

Στη Βαλαωρίτου, όπου υπάρχει πάντα ζωή.

Πού έχεις ζήσει τα καλύτερα parties;

Θα ακουστώ κλασική, αλλά θα πω το Residents. Αυτό το μέρος έχει μια ενεργεία που δεν περιγράφεται και κάπως μαγικά όλοι καταλήγουν εκεί. Και κάποια στιγμή βγαίνεις έξω και συνειδητοποιείς ότι έχει ξημερώσει.

Μια προσωπική σου ιστορία στην πόλη που ποτέ δεν έχεις μοιραστεί;

Θυμάμαι την πρώτη φορά που έκανα το πρώτο μου mural απέναντι από την γκαλερί ΡΩ. Δεν είχα ξανακάνει ποτέ κάτι τέτοιο, και είχα τόσο άγχος να βγει καλό και να αρέσει στον κόσμο, που δεν είχα κλείσει μάτι το προηγούμενο βράδυ. Εννοείται ότι όλα πήγαν καλά δυστυχώς πλέον δεν υπάρχει εκεί, αλλά ήταν ένα πολύ ωραίο μάθημα ότι ακόμα και όταν δεν έχεις ξανακάνει κάτι μπορείς να το πετύχεις, κι έτσι λειτουργώ με όλες τις δουλειές που μου προσφέρονται.

Είναι μεσάνυχτα σε μια πόλη άδεια. Πού σου αρέσει να περπατάς;

Θα πήγαινα στην παραλιακή, να δω το φεγγάρι και το πώς αντανακλάται στον Θερμαϊκό.

Ένας χώρος τέχνης που ξεχωρίζεις εδώ;

Η Eye Altering Gallery. Ένας χώρος που έχει τολμήσει πράγματα που στην πόλη δεν έχουν ξαναγίνει κι έχει δώσει μια πολύ όμορφη φρεσκάδα στον κόσμο της τέχνης

Πού θα ξεναγούσες έναν γνωστό σου από άλλη πόλη;

Εννοείται στα Κάστρα και μετά για τσίπουρο σε κάποιο από τα μαγαζάκια εκεί.

Δεν πρέπει να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη, αν δε δοκιμάσει…

Τρίγωνα Πανοράματος, φυσικά!

Αν η Θεσσαλονίκη ήταν ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα τραγούδι, θα είχε τίτλο...

"Metamorfosis" της Matina Sous Peau

Το αγαπημένο σου κτίριο εδώ;

Το σχολείο όπου φοιτούσα αλλά και μεγάλωσα, καθώς εκεί η μητέρα μου δίδασκε και διδάσκει ακόμα. Είναι η Eleftheriades Library στο Κολλέγιο Ανατόλια, όπου έχω περάσει ένα μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας σε αυτό το κτίριο, τρέχοντας, διαβάζοντας και βλέποντας το ηλιοβασίλεμα από την ταράτσα.

Ένας άνθρωπος που με τον τρόπο του έχει αλλάξει τα δεδομένα στην πόλη;

Θα αναφερθώ στον Λεξ, που έχει αλλάξει τη μουσική σκηνή στην πόλη και είναι πολύ όμορφο να βλέπεις καλλιτέχνες -σε οποίο είδος- να πετυχαίνουν τους στόχους τους και να δημιουργούν μια κοινότητα μέσα από την μουσική τους/το έργο τους.

Χριστούγεννα στη Θεσσαλονίκη… Πού θα σε βρουν οι φετινές γιορτές;

Στα κλασικά στέκια: Αναψυκτήριο, La Doze, Residents, σίγουρα για μπύρες στο Πικάπ μαζί με όλους τους φίλους μου.

Και μια ξεχωριστή ανάμνηση που έχεις από τις γιορτές εδώ;

Όλη αυτή η ενέργεια που έχει η πόλη τα Χριστούγεννα και οι γεμάτοι κόσμο δρόμοι είναι κάτι που δεν έχω ξαναζήσει. Δε γίνεται πουθενά άλλου αυτό και νομίζω εκεί έχω τις καλύτερες αναμνήσεις.

Τι σε κάνει να επιμένεις επαγγελματικά σε αυτήν την πόλη;

Θεωρώ ότι έχει κόσμο που τη λατρεύει, πιστεύει σε αυτήν κι επενδύει, όπως εγώ. Εγώ πιστεύω στους ανθρώπους της και στην καλλιτεχνική κοινότητα, όπου στηρίζει ο ένας τον άλλον. Έχουμε πολλά παιδιά ταλαντούχα που έχουν γυρίσει από το εξωτερικό και αλλάζουν τα δεδομένα στην πόλη και αυτό σημαίνει πολλά.

Η δική σου Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις…

Το σπίτι μου!