Ο Ιωάννης Πατελιώτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Εδώ και χρόνια, η πόλη τον γνωρίζει ως Jiles John. Είναι music director κι ένας από τους διοργανωτές του -διάσημου πλέον- party, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, Street Outdoors. Από μικρός ασχολήθηκε με τη μουσική, ενώ σπούδασε και Διοίκηση Επιχειρήσεων στον Τουρισμό, πραγματοποιώντας στην πορεία τις μεταπτυχιακές σπουδές του στην Έρευνα του Τουρισμού και του Περιβάλλοντος. Έζησε και εργάστηκε στην Ολλανδία ως junior consultant σ' ένα από τα καλύτερα γραφεία συμβουλευτικής στον τουρισμό. Παρόλα αυτά, η πρώτη αγάπη είναι και η παντοτινή. Αποφάσισε να τα αφήσει όλα πίσω του και να επιστρέψει στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην πόλη του τη Θεσσαλονίκη, ξεκινώντας το 2012 το θεσμό του "Street Outdoors" στο Fragile στη Βαλαωρίτου. Λατρεύει τα ταξίδια με το αεροπλάνο, το Αιγαίο, την Αμοργό αλλά και το γέλιο της συντρόφου του... 

Ο Ιωάννης Πατελιώτης έχει μία ιδιαίτερη σχέση με την πόλη του, στην οποία, παρά τα πράγματα που θέλει να αλλάξει, πάντα θα γυρνάει σ' αυτήν! Τη δική του δημιουργική, γκρινιάρα και αυτοκαταστροφική Θεσσαλονίκη. 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης. Η Νεάπολη των '90s ήταν ακόμη ζόρικη, η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Ευρώπης την εποχή εκείνη. Στο σχολείο ήμασταν κυρίως παιδιά εργατικών και μικρομεσαίων οικογενειών, αρκετοί μετανάστες και πολύ ΠΑΟΚ. Ζόρικη αλλά γλυκιά. Πολύ την αγαπάω, και ακόμη και σήμερα όταν με ρωτάνε από που κατάγομαι, συνήθως λέω από τη Νεάπολη και μετά από τη Θεσσαλονίκη.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι αγάπης και μίσους. Εστιάζω στα αρνητικά της συνεχώς, λατρεύω να φεύγω και όμως για αυτήν άφησα την Ολλανδία ώστε να την ξανακάνω σπίτι μου.

Από μικρό παιδί λάτρευα τα ταξίδια με αεροπλάνο. Ακόμα τα λατρεύω, πριν τον Covid υπήρξε μήνας που πήρα πάνω από 20 διαφορετικές πτήσεις. Επίσης μου αρέσει να ταξιδεύω στο αεροπλάνο μόνος.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι αυτό που αποκαλώ η “Θεσσαλονίκη του μέλλοντος”. Πάνω από την Εγνατία, ανάμεσα στη Βενιζέλου και το Βαρδάρη, νεολαία μετακομίζει εκεί και θεωρώ πως στην επόμενη δεκαετία θα αλλάξει ριζικά.

Σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων στον Τουρισμό με μεταπτυχιακές σπουδές στην Έρευνα του Τουρισμού και του Περιβάλλοντος. Δούλεψα ως junior consultant σε ένα από τα καλύτερα γραφεία συμβουλευτικής στον τουρισμό στον κόσμο και τελικά παραιτήθηκα για να γυρίσω στην Ελλάδα και να κάνω party. Ακόμη ευτυχώς δε το μετανιώνω.

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με μουσική στα 15. Είχα ένα συγκρότημα, τραγουδούσα κι έπαιζα ηλεκτρικό μπάσο αλλά μάλλον μου έλειπε ταλέντο και όρεξη. Πούλησα το μπάσο για να πάρω το πρώτο μου πικάπ στα 17.

Μουσική σημαίνει ελευθερία κίνησης μεταξύ συναισθημάτων. Εάν έχεις ανοιχτούς ορίζοντες δε θα σε απογοητεύσει ποτέ.

Αντλώ έμπνευση από τα νησιά των Κυκλάδων και τα Δωδεκάνησα. Αναπνέω και νιώθω πραγματικά ελεύθερος εκεί. Για εμένα οι διακοπές στα νησιά είναι ιερό πράγμα, απαραίτητη συνθήκη για να συνεχίσω.

Η σχέση της μουσικής και της τέχνης είναι αλληλένδετη. Δε μπορείς να αγαπάς τη μουσικής χωρίς να σέβεσαι την τέχνη και αντίστροφα.

Η μεγαλύτερη μου επιτυχία είναι το γεγονός πως δουλεύω πολύ για να πετύχω μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Η επαγγελματική επιτυχία έρχεται και φεύγει, η προσπάθεια για προσωπική ολοκλήρωση όμως είναι μια ασταμάτητη “δουλεία”. Προτιμώ να λένε “αυτός είναι ωραίος τύπος” παρά να λένε είναι επιτυχημένος επαγγελματικά.

Νιώθω περήφανος για το γεγονός πως το Street Outdoors δημιουργήθηκε και πέτυχε μέσα στα χρόνια της μεγάλης κρίσης. Εννιά χρόνια τώρα παρουσιάζουμε αυτό που εμείς θεωρούμε καλή μουσική χωρίς να ακολουθούμε τις τάσεις και την μόδα.

Δε μπορώ να ξεχάσω το κέφι, την χαρά και την αγάπη που ένιωσα όταν παίξαμε στο Yupiyaya festival του 2019 στη Δονούσα.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι το Λιμάνι. Μερικά από τα ομορφότερα party τα κάναμε εκεί. Μέσα στους επόμενους μήνες θα κάνουμε και άλλα στον ίδιο χώρο και πραγματικά ανυπομονώ.

All time classic αγαπημένο μου μαγαζί στην πόλη είναι μάλλον το La Doze αν και ρεαλιστικά νομίζω πως πλέον δεν υφίσταται στην πόλη η έννοια του all time classic bar.

Η καθημερινότητα μου ξεκινάει με κρύο καφέ χειμώνα-καλοκαίρι. Πάντα σε κάποιο καφέ εκτός σπιτιού και συνήθως μόνος μου. Εκεί οργανώνω τις σκέψεις και τη μέρα μου ή απλά χαζεύω στο διαδίκτυο ή στις σελίδες ενός βιβλίου ή περιοδικού.

Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι ο Freddie Mercury. Μοναδικός, από αυτούς που δεν ξαναγεννιούνται. 

Οι άνθρωποι που θα ήθελα να συνεργαστώ είναι μάλλον οι Aphrodites Child. Παγκόσμιοι Έλληνες. Rock, ψυχεδελικοί, progressive, ηλεκτρονικοί. Μια εβδομάδα μαζί τους στο στούντιο κατά την περίοδό της δημιουργίας του “666” θα ήταν σίγουρα ένα masterclass σύνθεσης, μουσικής και στιλ.

Αλλά αυτός που θα ήθελα να πάω για ποτό μέχρι το ξημέρωμα είναι ο Mick Jagger στην Νέα Υόρκη των '70s. Η πόλη να βράζει και ο Jagger να σου γνωρίζει φίλες και φίλους, αυτό που λένε μια βραδιά του η ζωή μας όλη.

Θαυμάζω τη μητέρα μου που μας μεγάλωσε ακροβατώντας ανάμεσα σχεδόν σε όλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσει στη ζωή του ένας άνθρωπος. Τα κατάφερε και με το παραπάνω. Τα 16 μόλις χρόνια διαφοράς που έχουμε μας έφεραν πολύ κοντά, μαζί μεγαλώσαμε και συνεχίζουμε.

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ το μαύρο backpack και το κινητό τηλέφωνο. Το πλάνο για τις ελεύθερες ημέρες και τις ημέρες διακοπών είναι να αντικατασταθεί το iPhone με ένα Nokia χωρίς internet. Ελπίζω να τα καταφέρω.

Το πιο δυνατό συναίσθημα είναι η αγάπη που έρχεται μόλις ηρεμήσει ο έρωτας. Ο έρωτας είναι θύελλα, σίφουνας και μοιραία κάποια στιγμή ηρεμεί. Το ιδανικό είναι πάντα να παραμένει σε μια σχέση αλλά η αγάπη είναι αυτή που σε γεμίζει συναισθήματα.

Χαρά της ζωής σημαίνει πολύ πρωινός καφές σε καφενείο του Αιγαίου. Ακόμα το νησί κοιμάται, τα καφενεία έχουν μόλις ανοίξει, λιγοστοί θαμώνες, υπέροχα χρώματα σε τοίχους, φυτά και ορίζοντα. Αυτές οι στιγμές πρέπει να διαρκούν παραπάνω.

Μία από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να κάνω μια βόλτα στην Τσιμισκή, ακόμη και άσκοπη. Εκεί πιάνεις τον παλμό της πόλης, η κίνηση στο δρόμο, ο κόσμος στα μαγαζιά, ντόπιοι και τουρίστες, από παιδιά μέχρι γέροντες, εκεί καταλαβαίνεις πως "ρολάρει" η κάθε ημέρα.

Ελληνικό καλοκαίρι σημαίνει να αισθάνεσαι ξανά παιδί.

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου έμαθαπως η ζωή δεν είναι μόνο αγώνας ταχύτητας και πως όταν πέφτουν οι ρυθμοί μπορείς να μάθεις να στρίβεις και να ελίσσεσαι.

Το πιο τρελό μου όνειρο είναι να ταξιδέψω σε τροχιά γύρω από τη γη. Να δεις τη γη από το διάστημα, πόσο μοναδική αίσθηση; Ζηλεύω πολύ τις μελλοντικές γενιές που θα καταφέρουν να το πραγματοποιήσουν.

Για τις διακοπές μου σχεδιάζω να πάω στην Τήνο και την Πάρο.

Τα μελλοντικά μου σχέδια περιλαμβάνουν ένα μεγάλο event στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης και μια σειρά από urban parties στην πόλη μας αλλά και την Αθήνα.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ μέρη χωρίς ιδιαίτερα δυνατή μουσική, στέκια του σήμερα που έστω και τυχαία θα συναντήσω φίλους. Το αγαπημένο μου ποτό είναι το τέλειο τζιν τόνικ.

Το κρυφό μου σημείο στην πόλη είναι ο Πύργος Τριγωνίου στα Κάστρα που δεν είναι και τόσο κρυφό και δεν πηγαίνω πλέον όσο συχνά πήγαινα. Πέρασα όμως κάποια αξεπέραστα ξημερώματα σκαρφαλωμένος στα κάστρα. Πολύ τα νοσταλγώ εκείνα τα πρωινά. Αναπνέεις την πόλη από ψηλά εκείνη την ώρα.

Η πιο όμορφη μέρα θα ξεκινούσε στο κατάστρωμα ενός πλοίου στο Λιμάνι του Πειραιά. Ακόμη δεν έχει ξημερώσει και τα καράβια για τους ομορφότερους προορισμούς ήδη έχουν αναχωρήσει από εκεί.

Και θα τελείωνε ακούγοντας τα γέλια της συντρόφου μου, Αγγελίνας.

Το αγαπημένο μου νησί είναι η Αμοργός. Άγριες θάλασσες, υψόμετρο, δυνατός αέρας ψηλά, άπνοια στα χαμηλά, καταπληκτική χώρα και χωριά, ωραία σημεία για φαγητό. Είναι όντως το νησί του “Απέραντου Γαλάζιου”. Περήφανος για την λίστα μου με τα καλύτερα κρυφά και φανερά πράγματα που πρέπει κάποιος να κάνει στο νησί, όποιος σκοπεύει να την επισκεφτεί με χαρά του την δίνω.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί η πόλη είναι μεγάλη και οι αποστάσεις παραμένουν μικρές.

Αλλά με ενοχλεί γιατί ασχολείται περισσότερο με τους άλλους παρά με τον εαυτό της.

Αν θα άλλαζα κάτι στην πόλη θα ήταν οι απεριόριστοι κάδοι απορριμμάτων και η συνήθεια που επιτάσσει να παρκάρει ο καθένας όπου θέλει.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο εξωστρεφή. Πέρασε πολλά χρόνια συντηρητισμού η πόλη και ακόμα τον κουβαλάει σε μεγάλο βαθμό. Πρέπει να αποφασίσουμε τι πόλη θέλουμε, μητρόπολη ή μικρομεσαία; Εσωστρέφεια και εξέλιξη δεν πάνε μαζί, οπότε ήρθε η ώρα να την ανοίξουμε ακόμη περισσότερο στο κόσμο και στους γύρω μας.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις θα ήταν δημιουργική, γκρινιάρα και αυτοκαταστροφική.