Από την πρώτη στιγμή σε κάνει να νιώθεις σαν να γνωρίζεστε χρόνια. Άμεσος, ακομπλεξάριστος και πληθωρικός καταλαβαίνεις αμέσως ότι κυλάει Θεσσαλονικιώτικο αίμα στις φλέβες του. Οι συστάσεις είναι περιττές για τον Βασίλη Καλλίδη. Για πολλά χρόνια συνοδεύει τα πρωινά μας, καθώς έχει υπάρξει ο πρωταγωνιστής στις στήλες μαγειρικής πολλών εκπομπών. Δεν έκρυψε ποτέ αυτό που είναι, από που ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε. Λατρεύει το φαγητό, τις μεγάλες πόλεις, την οικογένειά του, τη ζωή ολόκληρη... Κι αν η Αθήνα του έχει «κλέψει» την καρδιά, πάντα γυρίζει στη γενέτηρά του, την πρωτεύουσα του Βορρά, έχοντας μια καινούρια συνταγή να μας παρουσιάσει. 

Ο Βασίλης Καλλίδης είναι ο φίλος που κάθε ένας από μας θα ήθελε να έχει!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Άγιο Παύλο, στο Σέιχ Σου. Δίπλα στο πέτρινο σχολείο με θέα όλη τη Θεσσαλονίκη. Τις μέρες με πολύ Bοριά η θέα έφτανε μέχρι τον χιονισμένο Όλυμπο. Οι αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων που είναι βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου είναι οι αλάνες με τις συκιές που μύριζαν υπέροχα, το Θέατρο Δάσους που βλέπαμε κρυφά τις συναυλίες πίσω από τα συρματοπλέγματα, οι κοπάνες από το σχολείο για να κατέβουμε στο Κέντρο της πόλης - τότε μας φαινόταν σαν να πηγαίνουμε στο Μανχάταν. Γενικότερα, μυρωδιές από κεφτέδες, πατάτες τηγανιτές και ωραίες πίτες που ψήνονταν στις γειτονιές.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι αυτή αυτή που μεγάλωσα. Αν κάναμε την ίδια ερώτηση όταν ήμουν 18 χρονών θα ήθελα πολύ να μέναμε στο κέντρο γιατί ήταν πολύ wow. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Τώρα θα πω τον Άγιο Παύλο γιατί έχω υπέροχες αναμνήσεις και μόνο που σκέφτομαι παλιές ιστορίες δακρύζουν τα μάτια μου. Δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει αλλά την αναπολώ κι αυτό γιατί πλέον η γειτονιά μου δεν είναι η ίδια. Δεν υπάρχουν τα σπίτια, οι αλάνες, οι συκιές γιατί είναι όλα χτισμένα. Παρόλα αυτά το σπίτι μας βρίσκεται ακόμα εκεί με θέα τον Θερμαϊκό και τον Όλυμπο.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω μάγειρας. Από 4 χρονών περίπου που τα παιδιά αρχίζουν να μιλάνε με πιο μεστό λόγο, έλεγα ότι θα γίνω μάγειρας. Οπότε η ιστορία μου είναι λίγο «βαρετή», χαριτολογώντας πάντα. Έκανα αυτό που ήθελα κι είναι φανταστικό. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν υπάρχει μία «θρυλική» ιστορία πίσω από την επιλογή μου, δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ για να τα καταφέρω. I woke up like this...

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι μια σχέση λατρείας. Η αλήθεια είναι πως επειδή μου αρέσουν οι μεγαλουπόλεις του κόσμου - φανταστείτε ότι η Αθήνα μου φαίνεται μικρή πλέον - δεν θα μπορούσα να επιστρέψω για να μείνω. Παρόλα αυτά μία με δύο φόρες τον μήνα που την επισκέπτομαι δεν σταματάω να περπατάω και να ανακαλύπτω νέες γειτονιές. Ακόμα και τώρα περπατάω πολύ στην πόλη. 

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με τη μαγειρική ήταν κατά κάποιον τρόπο οι γονείς μου, οι οποίοι λόγω της δουλειάς του πατέρα μου ζούσαν για πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Οπότε εγώ μεγάλωσα ακούγοντας πάντα για καράβια, αεροπλάνα, ψηλά βουνά, για βαθιά φαράγγια, ωραία, παράξενα φαγητά, για τυριά που μυρίζουν πολύ, για ιδιαίτερα κρέατα. Ένα παιδί που μεγαλώνει και τα πρώτα του ακούσματα είναι όλα τα παραπάνω και βλέποντας τα θρυλικά ντοκιμαντέρ της κρατικής τηλεόρασης, όπως το «Ζευγάρωμα της σαρδέλας» και το «Πώς αναπαράγεται ο κόνδορας», μεταξύ αστείου και σοβαρού, του δημιουργείται τεράστιο ενδιαφέρον για να ανακαλύψει τις κουζίνες του κόσμου και τον κόσμο γενικότερα. Κάτι το οποίο κάνω από την εφηβεία μου μέχρι και σήμερα. 

Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου ήταν όταν γνώρισα τον συναίτερό μου, τον Δημήτρη Φωτόπουλο και ανοίξαμε το Άνετον στο Μαρούσι το 2005. Ήταν η πρώτη μας επιχειρηματική κίνηση, ήμασταν νέοι, ατρόμητοι και είχαμε άγνοια κινδύνου. Ευτυχώς το project πέτυχε και έτσι ξεκίνησε η πιο ενήλικη φάση της καριέρας μου. 

Αντλώ έμπνευση από παντού. Από το Instagram, από τα ταξίδια, από το πιάτο ενός συναδέλφου, από κάτι που είδα. Έχω έναν παράξενο μηχανισμό. Έχω ένα «αρχείο» στον σκληρό δίσκο μες το μυαλό μου, στο οποίο αποθηκεύω πληροφορίες που μένουν εκεί για πολύ καιρό και μπορεί να τις χρησιμοποιήσω μετά από χρόνια. Είμαι οπτικός τύπος, ανακαλύπτω συνέχεια καινούρια πράγματα. 

Αν η Θεσσαλονίκη ήταν φαγητό θα ήταν το ιμάμ μπαϊλντί. 

Το μαγαζί-«στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το Local για περατζάδα. Μ' αρέσει να χαζεύω τον κόσμο της πόλης να περνάει με τις σακούλες από τα μαγαζιά. Από την άλλη πλευρά λατρεύω να πηγαίνω στο Ύψιλον και να ενημερώνομαι για όλα τα καινούρια πράγματα που γίνονται στην πόλη. 

Η πιο έντονη μνήμη που έχω από τη Θεσσαλονίκη είναι όταν ο πατέρας μου με πήγαινε στον Τσαρούχα για πατσά τα ξημερώματα. Ακόμα τον επισκέπτομαι και το αστείο είναι πως όταν έχασα τον μπαμπά μου πριν από δύο χρόνια, ο πρώτος που με πήρε τηλέφωνο ήταν ο κ. Τσαρούχας.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι το κέντρο. Μια φορά τον μήνα, όταν η αγαπημένη μου γιαγιά Βασιλική έπαιρνε τη σύνταξή της πηγαίναμε και τρώγαμε μπουγάτσα στην οδό Φράγκων. Μπορεί το μαγαζί να έχει κλείσει αλλά κάθε φορά που περνάω από εκεί ανακαλώ στη μνήμη μου αυτές τις στιγμές με την γιαγιά μου. 

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι το παντοπωλείο στην Κομνηνών - για όσους θυμούνται ο παλιός Κοσμάς. Μ' αρέσει να χαζεύω και ειδικά στο υπόγειο που έχει τα Ασιατικά προϊόντα μπορώ να κάτσω για ώρες.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι του πατέρα μου, «Όπου δεις ξύλο φύγε και όπου δεις φαΐ κάτσε.». 

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να περάσω από τον φούρνο της αδερφής μου για κρουασάν. Κάθε φορά που επισκέπτομαι τη  Θεσσαλονίκη, κυρίως όταν φτάνω νωρίς, μ' αρέσει να πηγαίνω κατευθείαν από το αεροδρόμιο τον φούρνο, να καθόμαστε στο πίσω μέρος εκεί που ψήνουν τα ψωμιά, να πίνουμε ελληνικό καφέ και να τρώω τα αγαπημένα μου κρουασάν πραλίνας σοκολάτας, τα οποία το τρώω εδώ και 25 χρόνια. Ειδικά όταν είναι χειμώνας, αυτή η σκηνή γίνεται ακόμα πιο ζεστή, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι το Σέιχ Σου, κοντά στο ξενοδοχείο Φιλίππειο, με θέα όλη την πόλη. Ιδανικό μέρος για αποφόρτιση.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι μικρή και ταυτόχρονα μεγάλη.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου δεν θα ήταν τίποτα. Δεν θέλω να αλλάξει η Θεσσαλονίκη. Ίσα ίσα θέλω να μείνει ακριβώς έτσι όπως είναι, όπως την αγαπάω. Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσουν οι αλλαγές.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις Γλυκά, Θάλασσα, Φιλοξενία.