Διαβάζοντας τη συνέντευξη της Νέλης Βυζαντιάδου θα αντιληφθείτε από τις πρώτες κιόλας γραμμές την ιδιαίτερη σχέση και αγάπη που έχει για την πόλη της. Κατέχει, χωρίς δεύτερη σκέψη, το τίτλο «Παιδί του Κέντρου», καθώς γεννήθηκε μεγάλωσε και συνεχίζει την καθημερινότητα της σ' αυτό. Από μικρή είχε έντονη σύνδεση με τον καλλιτεχνικό χώρο, καθώς «φλέρταρε», όπως μας εξομολογείται η ίδια, με τον χορό, το θέατρο και το τραγούδι. Παρόλα αυτά, η ζωή είχε λίγο διαφορετικά σχέδια γι' αυτήν. Άλλωστε, όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Σπούδασε Ψυχολογία στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του ΑΠΘ και ειδικεύτηκε στη χορήγηση ψυχομετρικών δοκιμασιών. Αργότερα, μετεκπαιδεύτηκε στη Συμβουλευτική και την Ψυχοθεραπεία ενηλίκων μέσω ψυχοδυναμικού ψυχοδράματος. Η μετεκπαίδευση συνεχίστηκε με εξειδίκευση στη Συστημική Συμβουλευτική Ζεύγους, περνώντας αρκετά χρόνια στο Λονδίνο για να εξελιχθεί σε επόπτρια και εκπαιδεύτρια επαγγελματιών ψυχικής υγείας. Εκτός όμως από την ψυχολογία απολαμβάνει και τη συγγραφή βιβλίων. Έχει στο ενεργητικό της μέχρι στιγμής 6 και ένα ακόμα που πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στους επόμενους μήνες αλλά και τη συγγραφή άρθρων σε sites της Θεσσαλονίκης. Το 2021 συμπλήρωσε 30 χρόνια συνεχόμενης εργασίας...

Γνωρίστε την καλύτερα παρακάτω!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ιστορικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Ροτόντας. Πρόλαβα μάλιστα την Εγνατία με παραδοσιακά μαγαζιά που πουλούσαν έργα τέχνης και προτού διανοιχτεί και ασφαλτοστρωθεί η Λεωνίδα Ιασωνίδου. Έχω έντονες αναμνήσεις από πλακόστρωτα καλντερίμια και κτίρια που μετά το σεισμό του 1978 έδωσαν τη θέση τους σε καινούρια. Αν και σήμερα παραμένει κομβικό σημείο, η ταυτότητα δεν είναι πια η ίδια. Αυτό που σίγουρα κρατά ζωντανή τη γειτονιά είναι ότι βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.

Η αγαπημένη μου γειτονιά δε θα μπορούσε να είναι μακριά από το Κέντρο. Θα ήθελα λοιπόν να μένω στη διασταύρωση των οδών Παλαιών Πατρών Γερμανού και Παύλου Μελά, καθώς είναι από τα πιο όμορφα, κατά τη γνώμη μου, σημεία της πόλης. Βρίσκω ιδιαιτέρως ελκυστικό τον ρυθμό που επικρατεί από το πρωί ως το βράδυ και τα όμορφα μαγαζιά που δίνουν ζωή και χρώμα.

Όταν ήμουν παιδί φλέρταρα με τον χορό, το τραγούδι και το θέατρο. Ήθελα να γίνω καλλιτέχνης, ακολουθώντας την καριέρα των πρωταγωνιστών του Fame που λάτρευα να βλέπω κάθε Κυριακή. Το όνειρο έμεινε όνειρο αλλά κατάφερα να το μετουσιώσω καθώς βρίσκομαι συχνά σε θεατρικές σκηνές της πόλης μας ως κεντρική ομιλήτρια και συνδυάζοντας την επιστήμη με την τέχνη. Όσο για το πέρασμα από τα καλλιτεχνικά στα επιστημονικά αυτό έγινε πολύ εύκολα στην εφηβεία μου όταν διαπίστωσα πως ήμουν πολύ καλή στο να ακούω τα προβλήματα των άλλων, να προτείνω λύσεις και να διαμεσολαβώ σε συγκρούσεις. Τι καλύτερο λοιπόν από το να δηλώσω το τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας που τότε αποτελούσε το μοναδικό «φυτώριο» ψυχολόγων στη χώρα μας;

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη χαρακτηρίζεται από πάθος, αφοσίωση και αποκλειστικότητα. Δεν την αλλάζω με κανένα μέρος του κόσμου παρά τα μειονεκτήματα που έχει. Είναι μια πόλη που με εμπνέει, μου αφήνει πάντα μια αίσθηση οικειότητας και που βρίσκω ιδιαιτέρως γοητευτική.

Σπούδασα Ψυχολογία στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Α.Π.Θ., εξειδικεύτηκα στη χορήγηση ψυχομετρικών δοκιμασιών και μετεκπαιδεύτηκα αργότερα στη Συμβουλευτική, την Ψυχοθεραπεία μέσω ψυχοδυναμικού ψυχοδράματος και τη Συστημική Συμβουλευτική Ζεύγους. Οι ακαδημαϊκές μου αναζητήσεις συνεχίστηκαν με μετεκπαίδευση στην εποπτεία και εκπαίδευση επαγγελματιών ψυχικής υγείας για να μπορώ να παρέχω καθοδήγηση μέσω ατομικών και ομαδικών συναντήσεων.

Η ενασχόλησή μου με την ψυχοθεραπεία ξεκίνησε γύρω στα 29 μου όταν αποφάσισα να διευρύνω τους ορίζοντές μου και να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου μια που δεν μου αρκούσαν αυτά με τα οποία ασχολούμουν ως τότε. Γνώρισα το ψυχοδυναμικό ψυχόδραμα μέσα από ένα σεμινάριο που παρακολούθησα και το ερωτεύτηκα. Η χρήση βιωματικών μεθόδων και τεχνικών θεάτρου ήταν αρκετά για να με πείσουν να ξεκινήσω την εκπαίδευσή μου σε αυτό.

Η ψυχοθεραπεία στην Ελλάδα διανύει μια πραγματικά ικανοποιητική περίοδο και χαίρομαι πολύ για αυτό. Είναι πλέον αρκετοί, για να μην πω πολλοί, αυτοί που δεν διστάζουν να απευθυνθούν σ' έναν ψυχοθεραπευτή προκειμένου να υποστηριχθούν και να διευκολυνθούν σε οτιδήποτε αντιμετωπίζουν. Το μόνο αρνητικό που εξακολουθεί να υπάρχει είναι ότι αρκετοί παρουσιάζονται ως ψυχοθεραπευτές χωρίς να έχουν εκπαιδευθεί σε ένα μοντέλο ψυχοθεραπείας με συνέπεια να μην προσφέρουν την κατάλληλη βοήθεια στους θεραπευόμενους που τους επιλέγουν χωρίς να γνωρίζουν.

Είναι ευτύχημα ότι η ψυχοθεραπεία δε θεωρείται πλέον ταμπού καθώς είναι πολλοί αυτοί που αποφασίζουν να επισκεφθούν το γραφείο ενός ψυχοθεραπευτή για να ζητήσουν βοήθεια. Οι εξαιρέσεις θα υπάρχουν πάντα αλλά ευτυχώς δεν είναι ο κανόνας. Κι όσο περισσότεροι είναι αυτοί που παραδέχονται ανοιχτά ότι κάνουν ψυχοθεραπεία, τόσο ευκολότερα θα ανοίγει ο δρόμος για τους υπόλοιπους. Άλλωστε για να μπει κανείς σ' αυτήν τη διαδικασία σημαίνει ότι αγαπά τον εαυτό του, θέλει να τον φροντίσει και εμπιστεύεται τις ψυχικές αντοχές του. Αυτό το τελευταίο καταρρίπτει τον ισχυρισμό κάποιων που θέλουν να περιγράφουν την ψυχοθεραπεία σαν ένα δεκανίκι που χρησιμοποιούν οι αδύναμοι.

Τόσο η προβολή μέσα από εκπομπές και στήλες εφημερίδων/περιοδικών όσο και η δημόσια παραδοχή διάσημων για το όφελος που είχαν μέσω ψυχοθεραπείας έχει συμβάλλει στην αύξηση αυτών που ξεκινούν ψυχοθεραπεία. Κάτι που έπαιξε επίσης ρόλο είναι η αύξηση άγχους και η αλλαγή συνθηκών ζωής που επιβάλλει την αποφόρτιση και προσωπική ενδυνάμωση.

Το πιο δύσκολο σημείο στη δουλειά μου είναι όταν καλούμαι να διαχειριστώ τις αντιστάσεις ενός θεραπευόμενου χωρίς να χάσω την αισιοδοξία μου για την πορεία της θεραπείας. Οι αντιστάσεις εν μέρει εξηγούνται και αποτελούν στάδιο της ψυχοθεραπείας αλλά από ένα σημείο και μετά παρεμποδίζουν την εξέλιξη και σαμποτάρουν τους στόχους που είχαν τεθεί εξαρχής. Πάντως ακόμα κι αν έρχεται κάποιος για να ζητήσει βοήθεια δεν είναι βέβαιο ότι επιθυμεί συνειδητά να βοηθηθεί. Για να το κάνει θα πρέπει να δοκιμάσει νέους τρόπους συμπεριφοράς και να δώσει ευκαιρίες σε καινούργια αντιληπτικά σχήματα. Κι αυτό δεν είναι για όλους εύκολο ή αυτονόητο.

Το πρώτο μου βιβλίο κυκλοφόρησε το 2004 αλλά το υλικό του ήταν έτοιμο από το 2001. Όταν το έγραφα δεν είχα ιδέα ότι θα γινόταν βιβλίο. Ήταν η διπλωματική μου και είχε ένα πολύ πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα θέμα. Αφορούσε στη συμβολή του ψυχολόγου στη διαπραγμάτευση για απελευθέρωση ομήρων. Η πρωτοτυπία του θέματος και το ενδιαφέρον που είχε εν όψει των Ολυμπιακών που φιλοξενήσαμε παρακίνησε τους καθηγητές μου να μου προτείνουν να το κάνω βιβλίο, το οποίο απέκτησε τελικά τη μορφή ενός επιστημονικού εγχειριδίου για επαγγελματίες ψυχικής υγείας και αστυνομικούς. Στην παρουσίασή του ένιωσα πολύ περήφανη και υπεύθυνη γιατί παρουσίαζα στο ελληνικό κοινό κάτι που δεν υπήρχε ως τότε στη γλώσσα μας αλλά και στη νοοτροπία μας. Ο ρόλος του διαπραγματευτή ήταν γνώριμος μόνο μέσα από τις ταινίες που παρακολουθούσαμε.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα είναι να επισκεφθώ όσα παραπάνω μέρη της χώρας μας και να μιλήσω στον κόσμο με απλά λόγια για θέματα που τους απασχολούν και τους ενδιαφέρουν στην καθημερινότητά τους. Να μεταδώσω γνώσεις και να ενσταλάξω ελπίδα και θετικό τρόπο σκέψης σε ενήλικες που αποτελούν πρότυπο συμπεριφοράς για παιδιά και έφηβους.

Αν θα άλλαζα κάτι στην ψυχοθεραπεία αυτό θα ήταν να αναγνωριστούν μοντέλα της που είναι πολύ δημοφιλή και αποτελεσματικά σε χώρες του εξωτερικού αλλά παραμένουν άγνωστα στη χώρα μας. Θα ήθελα επίσης να υπάρχει ένας εθνικός φορέας που θα πιστοποιεί και θα αναγνωρίζει όλους τους εκπαιδευμένους ψυχοθεραπευτές, κλείνοντας την πόρτα σε οποιονδήποτε άλλον θέλει να «τρυπώσει» χωρίς να έχει τα απαραίτητα προσόντα και εφόδια.

Ένας χώρος τέχνης που ξεχωρίζω στην πόλη μου είναι το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης για τις δράσεις του και το πλούσιο έργο του.

Μια στιγμή στην καριέρα μου που έχει μείνει ανεξίτηλη είναι όταν μέσα σε λίγες συνεδρίες είδα μια γυναίκα να μεταμορφώνεται κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είχε έρθει σε βαρύ πένθος έχοντας χάσει σύζυγο και παιδί σε διαφορετικές αλλά πολύ κοντινές χρονικές περιόδους. Ήταν απελπισμένη και έτοιμη να τα παρατήσει μετά από αρκετές επισκέψεις που είχε πραγματοποιήσει σε συναδέλφους. Ο τρόπος με τον οποίο δουλέψαμε το πένθος της και η δύναμη που άντλησε θα μου μείνουν για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μου. Έβγαλε τα μαύρα και φόρεσε χρώμα για να τιμήσει τη μνήμη των αγαπημένων της αλλά και για να συνεχίσει να ζει τη ζωή της. Μεγάλο μάθημα για όλους μας.

Ένα 24ωρό μου δεν είναι ποτέ ίδιο. Άλλοτε περιλαμβάνει πρωινό περπάτημα στην Παραλία, βόλτα στην αγορά, συγγραφή άρθρων, συνεδρίες και απαραιτήτως τηλεόραση τις βραδινές ώρες. Άλλοτε πάλι περιλαμβάνει συναντήσεις με φίλες στο Κέντρο, συνεδρίες και προγραμματισμό εκδηλώσεων. Το σίγουρο είναι πως κάθε 24ωρο είναι ξεχωριστό και ενδιαφέρον!

Τη ζωή μου σε 10 χρόνια τη φαντάζομαι ως εξής: με μια βαλίτσα στο χέρι να ταξιδεύω από άκρη σε άκρη της Ελλάδας και να συντονίζω ομιλίες και σεμινάρια. Στο γραφείο μου με τους θεραπευόμενους μου και τα σεμινάρια που θα διοργανώνω. Και σε οποιαδήποτε θέση θα μπορώ να αξιοποιήσω για να προσφέρω στους συμπολίτες μου τις γνώσεις μου και την κλινική μου εμπειρία. Με φαντάζομαι, λοιπόν, μάχιμη.

Το πιο όμορφο στενό της πόλης είναι η Ικτίνου γιατί σε αυτόν το δρόμο πέρασα τα μαθητικά μου χρόνια πηγαίνοντας στο Ι’ και αργότερα τα πρώτα ενήλικά μου χρόνια με εξόδους σε αγαπημένα στέκια.

Το μαγαζί-στέκι που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι χωρίς δεύτερη σκέψη το Dandelion.

Η πιο έντονη ανάμνηση που έχω από τη Θεσσαλονίκη είναι η δεκαετία του 1990 και οι αξέχαστες νυκτερινές έξοδοι σε λατρεμένα στέκια της πόλης -  Ακρόαμα, Lala’s, Αχίλλειον, Εν πλω, Ολύμπιον, Loft, Evergreen...

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία μνήμη είναι η Νέα Κρήνη όπου πήρα και έδωσα το πρώτο φιλί με τον τότε αγαπημένο μου και μετέπειτα σύζυγό μου.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η Προξένου Κορομηλά. Μια μόνο βόλτα αρκεί να μου φτιάξει τη διάθεση. Τα μαγαζιά της, τα cafe και ο κόσμος που κυκλοφορεί με εμπνέουν.

To πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει ποτέ ήταν το «ναι» που είπα στην πρόταση γάμου που δέχθηκα πριν από πολλά χρόνια. Αν και προερχόμουν από μια πολύ αγαπημένη και δεμένη οικογένεια δεν είχα καν στο πλάνο μου ένα γάμο γιατί φοβόμουν πως θα μου στερούσε ευκαιρίες για προσωπική και επαγγελματική εξέλιξη. Ένιωθα μάλιστα πως θα εγκλωβιζόμουν και απορούσα με φίλες που επεδίωκαν να παντρευτούν χωρίς να ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο. Όταν λοιπόν δέχθηκα την πρόταση γάμου, δέχθηκα αλλά μέσα μου αναρωτιόμουν αν είχα πάρει τη σωστή απόφαση. Χαίρομαι τόσο πολύ που η απόφαση τελικά αποδείχθηκε η καλύτερη της ζωής μου!

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι να μη βιάζομαι και να μη λειτουργώ παρορμητικά.

Το επόμενο project που ετοιμάζω είναι ένας κύκλος βιωματικών σεμιναρίων αυτογνωσίας που θα πραγματοποιηθεί στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και που απευθύνεται σε οποιονδήποτε επιθυμεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του και να εξελιχθεί προσωπικά.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να επισκέπτομαι το Ergon Agora στην Παύλου Μελά και να κάνω τα ψώνια μου συνδυάζοντάς τα μ' ένα σύντομο καφέ ή brunch.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι αναμφισβήτητα η Παραλία. Μου αρέσει να περπατώ μέχρι το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και να επιστρέφω από τη Βασιλίσσης Όλγας. Αδειάζει κυριολεκτικά το μυαλό μου και την ίδια στιγμή βάζω σε σειρά τις σκέψεις και τα σχέδια μου.

Η Θεσσαλονίκη μού αρέσει γιατί έχει πλούσια ιστορία, ιδιαίτερο στιλ, αντιστέκεται σε αυτά που δεν της αρέσουν, είναι δύσκολη και απαιτητική, δημιουργεί τάσεις, δίνει ιδέες και ανοίγει την αγκαλιά της σε κάθε επισκέπτη.

Αν θα άλλαζα κάτι στην πόλη μου θα ήταν πρωτίστως οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτήν. Η εμπειρία ως τώρα έχει δείξει ότι ελάχιστοι ήταν αυτοί που ενδιαφέρθηκαν πραγματικά για την πόλη τους και τήρησαν τις υποσχέσεις τους. Θα άλλαζα επίσης τη νοοτροπία πολλών που προτιμούν να υπονομεύουν πρωτοβουλίες και δράσεις συμπολιτών τους παρά να τις προωθούν και να τις προβάλλουν.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο διεκδικητική, καθαρή και προβεβλημένη.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με τρεις λέξεις αυτές είναι: Φιλόξενη, Πρωτοπόρα και Αδικημένη.