Copy writer και urban walker, ο Γιώργος Μαντζουρανίδης είναι από τις πλέον αναγνωρίσιμες μορφές της πόλης, χάρη στο... ύψος του αλλά και στις ευφάνταστες ιδέες του! Ένα κοφτερό μυαλό που γεννά συνεχώς project και μια ιδιόμορφη προσωπικότητα που γοητεύεται από τις παράξενες ιστορίες, ετοιμόλογος και με άφθονες δόσεις -καυστικού και μη- χιούμορ, είναι η ψυχή της παρέας και ο άνθρωπος που όλοι ενδιαφέρονται να γνωρίσουν. Παρακάτω μας μιλάει για όσα αγαπάει στην πόλη που αγκάλιασε τη δημιουργικότητά του. 

Στη Θεσσαλονίκη βρέθηκα το ‘87. Δεν ήταν επιλογή μου. Το ότι συνεχίζω όμως και μένω εδώ από τότε, είναι συνειδητή επιλογή. Αρχικά είχα επιλέξει την περιοχή της Χαριλάου, πίσω από το γήπεδο του Άρη. Μεγάλο το δέσιμο και με την ομάδα, και με τα παρκέ της πιο συγκεκριμένα. Εδώ και μια δεκαετία, δηλώνω πλέον (μεγάλο) παιδί του κέντρου.

Είμαι γέννημα θρέμμα Κολωνιώτης -της πρωτεύουσας και του Οιδίποδα. Ένα κομμάτι Αθήνας που ως και τις αρχές των 80's ήταν βγαλμένο από πλάνο παλιάς ελληνικής ταινίας. Διώροφες μονοκατοικίες (μια τέτοια είναι και το πατρικό μου), χωματόδρομοι, συνοικιακά παντοπωλεία. Και σε απόσταση αναπνοής, οι δύο -τότε- σιδηροδρομικοί σταθμοί: Λαρίσης και Πελοποννήσου. Αν υπολογίσεις, πως είμαι και γιος σιδηροδρομικού, μπορείς να φανταστείς πόσες εικόνες έχω και από κει. Το σήμερα μπορεί πάντως να έχει φέρει πολλές πολυκατοικίες, αλλά η γειτονιά παραμένει γειτονιά. Με όλα τα συνεπαγόμενα, καλά ή άσχημα...   

Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι το κομμάτι της Άνω Πόλης ανατολικά του Άγιου Νικόλα του Ορφανού. Αν δεν ήταν τόσο δύσκολη η μετακόμιση εκεί, ίσως και να το είχα τολμήσει ήδη να μετακομίσω. Το γιατί -πέρα από την ομορφιά της περιοχής- έχει να κάνει και αυτό με την πρακτικότητα: είναι τόσο... όσο Άνω Πόλη. Ούτε πολύ ψηλά, ούτε και σε επαφή με τον γκρίζο αστικό ιστό που ξεκινάει από την Ολυμπιάδος.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω υδροβιολόγος. Φάλαινες, δελφίνια, τέτοια πράγματα. Ήξερα πως δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω αστροναύτης, γιατί σιγά που θα έβγαζαν στολές στο μέγεθός μου! Από το 2003 βρίσκομαι στον χώρο της διαφήμισης. Το story του πώς προσγειώθηκα εδώ περιλαμβάνει ένα κινέζικο εστιατόριο, μια account manager -και μετέπειτα συνάδελφο και φίλη- και μια πολύωρη κουβέντα που κατέληξε σε ένα “θέλεις να γίνεις copywriter;” από τη Σοφία.

Στον χώρο της διαφήμισης και της επικοινωνίας με ιντριγκάρει η υπέρβαση του χιλιοειπωμένου. Ναι μεν δεν υπάρχει παρθενογένεση, αλλά και η κλωνοποίηση δε δικαιολογείται. Πλέον τα μέσα, οι αναφορές, οι εικόνες, είναι χιλιάδες. Δεν μπορούμε π.χ. να ζούμε σε μια εποχή, όπως η σημερινή και να χρησιμοποιούμε ακόμα το γουρουνάκι-κουμπαρά ως σύμβολο της οικονομίας. Αυτή είναι και η γοητεία του concept: Να επανασυστήνει το γνώριμο. Όσο για την έμπνευση, αυτή βρίσκεται πραγματικά παντού και δεν θα χρησιμοποιήσω το “κρύβεται”, γιατί πλέον είναι ολοφάνερη.

Με το μεταφυσικό αποφάσισα να ασχοληθώ κάπου γύρω στα 15 μου χρόνια. Πρώτα αναγνώσματα, το Ανεξήγητο και τα βιβλία του Φον Ντένικεν -μεγάλη φίρμα εκείνα τα χρόνια. Στη συνέχεια είχα την τύχη να ζήσω το ξεκίνημα των εκδόσεων Αρχέτυπο, που έκαναν τη Θεσσαλονίκη καρδιά του μεταφυσικού με δεκάδες τίτλους βιβλίων και περιοδικών, αλλά και εκδηλώσεις, όπως το Φεστιβάλ Εσωτερικής Αναζήτησης με ταινίες ανάλογης θεματικής. Το γιατί με ελκύει πιστεύω ότι έχει να κάνει όχι τόσο με το φαινόμενο, αλλά με τις πιθανές εξηγήσεις του -αν και όταν υπάρχουν.  

Ένα από τα τα project μου είναι και οι διαδρομές της πολιτιστικής εταιρίας dot2dot "Αυτός, Αυτή και τα μυστήρια". Αυτός, εγώ. Αυτή, η Βάσω Καρτσιακλή, πρόεδρος και μέλος -όπως και εγώ- της dot2dot. Τα Μυστήρια, ιδιαίτερα και πολλά, γι’ αυτό και τα χωρίσαμε σε δύο διαδρομές. Εδώ και 4 χρόνια, μας κάνουν παρέα στοιχειά, θρύλοι, άγνωστες ιστορίες της πόλης και χιλιάδες φίλες και φίλοι -συμπολίτες αλλά και τουρίστες. Το μυστήριο πάντα ελκύει, και όταν μάλιστα παρουσιάζεται μέσα από μια διαδρομή που τα έχει όλα, ε, τότε γίνεται σχεδόν ακαταμάχητο...

Στο Taratsa International Film Festival συμμετέχω ως μέλος της οργανωτικής του ομάδας, και ασχολούμαι ενεργά από την προετοιμασία της 3ης διοργάνωσης του 2016. Βρέθηκα να αποτελώ κομμάτι του κατά τη διαδικασία “ενηλικίωσής” του, και χαίρομαι τόσο για το ότι μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο (και όχι μόνο ηλικιακά) αλλά και γιατί όλοι οι άνθρωποί του υπηρετούμε την ιδέα του με απίστευτη ενέργεια. Κινηματογράφος, πολιτισμός, καλοκαίρι, Θεσσαλονίκη. Είναι να μη στοχεύεις ψηλά με τέτοια "συστατικά";

Ένα dream project που έχω εδώ και χρόνια στο μυαλό μου... έχει άξονα την Ιαπωνία. Και εμένα να την επισκέπτομαι, καταγράφοντας όλα όσα θεωρούνται «big» εκεί, αλλά δεν τα έχουμε πάρει χαμπάρι εμείς εδώ στη Δύση. Λες τώρα που το ξεστόμισα να πάρει και αυτό τον δρόμο της υλοποίησης;

Στην πόλη αγαπώ να περπατώ... τη διαδρομή γύρω από τα τείχη, τόσο από την εσωτερική όσο και από την εξωτερική τους μεριά. Το «σταμάτησε ο χρόνος» θα περιέγραφε ιδανικά την περιοχή, αν δεν είχε ήδη πολυφορεθεί. Καστρόπληκτα, αυλές, καλντερίμια, όλα γεμάτα χρώμα, με γωνιές που θυμίζουν ακόμα και αιγαιοπελαγίτικα σκηνικά και κάποια σημεία προσβάσιμα μόνο με τα πόδια. Αν δεν το έχεις περπατήσει, κάν’το.

Μπορεί να με συναντήσει κανείς σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, μόνο τις Κυριακές -οι υπόλοιπες μέρες συνήθως «ξεφεύγουν» σε επίπεδο ωραρίου. Σχεδόν τελετουργικά, λοιπόν, εδώ και μια διετία, φίλες και φίλοι μαζευόμαστε για brunch, με βασική επιλογή μας το La Place Mignonne. Ιδανικό, χαλαρό catching up συνοδεία μπουφέ.    

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ πολύ είναι το Μουσείο Ύδρευσης. Για το αντικείμενό του, για το ότι η δημιουργία, το στήσιμο και η λειτουργία του εμπεριέχουν πολύ μεράκι και όρεξη, αλλά και για το ότι είναι μια αναφορά στο -για πολλούς άγνωστο, αν και πρόσφατο- βιομηχανικό παρελθόν της πόλης. Θα ήθελα να είναι και το Μουσείο Design, αλλά όντας άστεγο, αυτό που μπορώ να κάνω είναι να προσδοκώ την αποκατάστασή του κάποια στιγμή στο μέλλον.

Ένα κτίριο που ξεχωρίζω για την αρχιτεκτονική και την ιστορία του είναι η παλιά Συναγωγή της Ιτάλια Γιασάν, ένα αμάλγαμα αρχιτεκτονικής που βρίσκεται στο 48 της οδού Βελισσαρίου, απέναντι από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας. 110 χρόνια ιστορίας, μια πληθώρα χρήσεων και ένα μωσαϊκό θρύλων βρίσκουν στέγη στους  2 ορόφους και το υπόγειό του.

Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι η Ακαδημία στην οδό Αγίου Μηνά. Συνεπής εκεί όπου οφείλει και απρόβλεπτη εκεί όπου πρέπει, έχει τον τρόπο της να σε κερδίζει κάθε φορά, χρόνια τώρα. 

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι το πέρασμα από τον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας -συνήθως απόγευμα. Είναι η ιδανική ευκαιρία να πιάσεις τον παλμό της πόλης σε μια συγκυρία, όπου ένα μέρος της «κλείνει» τη μέρα του (τουλάχιστον εργασιακά), ένα άλλο τη συνεχίζει με τη βόλτα στην αγορά, και ένα άλλο βρίσκει καταφύγιο στην εκκλησία λίγο πιο πάνω.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ την περιοχή της Ολύμπου, από το Διοικητήριο ως και τη Ρωμαϊκή Αγορά. Κεντρικά, αλλά και όχι κεντρικά. Από καφέ στο Πικάπ και μακαρονάδα στο Salumeria ως ποτό στο Λουξ ή το Στόρι, ο δρόμος έχει πολλά να δώσει...

Το μυστικό μου μέρος είναι οι Κήποι Του Πασά, πίσω ακριβώς από το νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος. Εκτός τειχών, προσβάσιμοι κάθε ώρα της ημέρας, μέσα στο πράσινο και το μυστήριο. Ας μην πω παραπάνω, η περιέργεια είναι η καλύτερη πρόσκληση...

Η θέα που δεν αλλάζω με τίποτα είναι η Θεσσαλονίκη από τη δυτική πλευρά των τειχών. Το ανατολικό της προφίλ, αν και όμορφο, έχει υπερπροβληθεί. Η άλλη της μεριά από ψηλά, έχει το κάτι άλλο.

Αυτό που μου αρέσει στην πόλη είναι ότι στο κέντρο της όλα βρίσκονται σε αποστάσεις που μπορείς να περπατήσεις. Και φυσικά, ότι παρέμεινε επί 23 αιώνες πόλη. Αραιοκατοικημένη κατά περιόδους, αλλά πάντα πόλη. Αν μάλιστα μπορούσε ν’ ανακτήσει και το πολιτιστικό προφίλ που διατηρούσε ως και πριν έναν αιώνα, ακόμα καλύτερα. Και ναι, ξέρω πως οι καιροί αλλάζουν και μαζί τους και οι πόλεις και οι άνθρωποι. Αλλά οι αλλαγές εδώ ήταν αφύσικες, βίαιες.

Αν μπορούσα, θα άλλαζα τη σχέση της με τον δημόσιο χώρο. Η πρακτική αξιοποίηση της δυναμικής της σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Η καθαριότητα. Και φυσικά, το second city syndrome και όλη η διαδικασία σύγκρισης/αντιπαράθεσης με την πρωτεύουσα. Μια πόλη δεν την ορίζει η σχέση της με μια άλλη. Και δεν ξέρω, πόσο παρήγορο μπορεί να είναι, αλλά δεν είναι σύμπτωμα αποκλειστικά δικό μας -το “κουβαλάνε” ακόμα και πόλεις όπως το Σικάγο.

Ένα φράση που αποτυπώνει τη Θεσσαλονίκη του σήμερα είναι: "Μια πόλη αλλάζει συνέχεια. Το πόσο, εξαρτάται από εμάς".