Ο εκδότης του Ozon είναι ένας δημιουργικός και πολυεπίπεδος άνθρωπος, με εμπειρίες και βιώματα που θα ζήλευε ο καθένας. Τον συναντήσαμε λίγο καιρό πριν το καθιερωμένο event μόδας του περιοδικού Fashion Room Service, που θα γίνει στις 23 Μαΐου στην πόλη μας και μας μίλησε για τη Θεσσαλονίκη των παιδικών του χρόνων αλλά και τα όσα αγαπάει σε αυτήν, μια πόλη που όπως εξομολογείται, εξακολουθεί να ανακαλύπτει μέχρι και σήμερα. 

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και παρά τα 27 χρόνια παραμονής μου στην Αθήνα αισθάνομαι ακόμα Θεσσαλονικιός. Μεγάλωσα σαν παιδί στη Σόλωνος και θυμάμαι ακόμα τη μεγάλη αλάνα και τις φωνές των παιδιών που έπαιζαν μπροστά στο σπίτι μας, τον μπακάλη στη μία γωνία και το καφεκοπτείο παραδίπλα, απ’ όπου αγόραζα σπόρια και καραμέλες δίνοντας πέντε δραχμές. Το πρωινό μου ραντεβού με το κίτρινο σχολικό ήταν μαρτύριο και συνοδευόταν από συνήθεις αναγούλες σε όλη τη διαδρομή μέχρι να φτάσει στο σχολείο που πήγαινα. Το Πανόραμα τότε ήταν πραγματικός παράδεισος. Η αλάνα μπροστά από το οικογενειακό μας σπίτι έγινε δρόμος, το μπακάλικο εξαφανίστηκε μαζί με τη σέσουλα για τα σπόρια.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω χορευτής, τραγουδιστής ή κάτι που να περνάω καλά τέλος πάντων. Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που οι γονείς μου γυρνώντας από το ταξίδι τους στα Κανάρια νησιά μου έφεραν ως σουβενίρ ένα κίτρινο T-Shirt με στάμπα τον χάρτη της Τενερίφης και μια κασέτα με μουσική φολκλόρ. Εκστασιασμένος και χωρίς καμία προηγούμενη αναφορά προσπαθούσα επί ώρες, μήνες ίσως και χρόνια να φανταστώ, πώς χορεύεται το εξωτικό αυτό μουσικό είδος. Τελικά δεν έγινα ούτε χορευτής, ούτε τραγουδιστής όσο και να έλιωσα στο replay την εν λόγω κασέτα. Υποθέτω πως από αυτή τη σημαδιακή για τη μετέπειτα ζωή μου στιγμή μου έμεινε η αγάπη για τα ταξίδια και τις τέχνες. Καθόλου τυχαία λοιπόν, σπούδασα και πέρασα κάποια περίοδο της ζωής μου στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη και πριν από ένα μήνα πήγα και εγώ στα Κανάρια νησιά. Από εκεί έστειλα μια καρτ ποστάλ στους γονείς μου για να τους ευχαριστήσω για όλα αυτά που μου έδειξαν και έμαθαν.

Στην Αθήνα μετακόμισα τον Σεπτέμβριο του 1990 για να φοιτήσω στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Δεν γνώριζα που πήγαινα, ούτε τι θα σπούδαζα, μου ήταν όλα παντελώς άγνωστα. Από την “ασφαλή" και προβλεπόμενη γειτονιά των εφηβικών μου χρόνων, αυτή της Χαριλάου, βρέθηκα ξαφνικά στην πολυπολιτισμική πλατεία Βικτωρίας και από το συντηρητικό 24ο Λύκειο Θεσσαλονίκης στο πολύβουο και πρωτοποριακό για την εποχή τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ. Οι ιστορικές αγορεύσεις του Βέλτσου από τα έδρανα, οι συναντήσεις μας ως φοιτητές και οι συζητήσεις με τον Μάνο Χατζηδάκι, τα κομπαρσιλίκια σε ταινίες του Παντελή Βούλγαρη ή τα ξενύχτια σε ταβέρνες της εποχής με τον Νίκο Κούνδουρο δεν άφηναν περιθώρια για να καταλάβω, το πόσο διαφορετική ήταν πια η ζωή μου στην Αθήνα σε σχέση με την “μαθητική” Θεσσαλονίκη. Κάπου εκεί μετακόμισα στη Νέα Σμύρνη, την οποία πραγματικά αγάπησα για την προ-χίπστερ ατμόσφαιρά της και το άρωμα γιασεμιού την άνοιξη. Και ενώ δήλωνα, ότι δεν θα γίνω ποτέ δημοσιογράφος, ο Μανώλης Αναγνωστάκης και ο Δημήτρης Ποταμιάνος μου μετέφεραν τον “ιό” των "περιοδικάκηδων”, ο οποίος εκδηλώθηκε με το που τελείωσα τη σχολή και τον οποίο φέρω ως σήμερα.

Το Οzon το δημιούργησαν δύο κοσμογυρισμένα αδέλφια, ο Σπύρος και η Μαρία Βλάχου. Γνώρισα την Μαρία στο πανεπιστήμιο της Μαδρίτης και την επόμενη χρονιά μου ζήτησε να τους βοηθήσω με την έκδοση του πρώτου τεύχους. Νόμιζε, ότι επειδή τελείωσα τη συγκεκριμένη σχολή ήξερα και να γράφω. Ξεκίνησα με ενθουσιασμό, στην πορεία έγινα αρχισυντάκτης. Κάθε μέρα ήταν συναρπαστική, το περιοδικό ήταν κάτι πολύ νέο και φρέσκο, πηγαίναμε σε όλα τα εγκαίνια των τότε γκαλερί, σε όλες τις παραστάσεις, συναυλίες, πάρτι, γνωρίζαμε καλλιτέχνες ήδη καταξιωμένους και όλους αυτούς που τότε ξεκινούσαν την καριέρα τους και σήμερα είναι ιδιαίτερα γνωστοί. Δημιουργήσαμε τα δικά μας πάρτι στο Galaxy του Hilton και τις πρώτες πολιτιστικές εκδηλώσεις στο τότε Γκάζι του Δήμου Αθηναίων και σημερινή Τεχνόπολη. Το 2004 ανέλαβα το Οzon ως εκδότης πια και από το 2010 γίναμε αρκετά πιο εξωστρεφείς με τη δημιουργία πολλών διαφορετικών εκδηλώσεων και μοναδικό στόχο το να συναντούμε μέσα από αυτές το κοινό μας. Αυτό μας βοήθησε ιδιαίτερα στα χρόνια της βαθιάς κρίσης.

Στη Θεσσαλονίκη έρχομαι τουλάχιστον δύο με τρεις φορές το χρόνο για να δω τους γονείς μου και την αδελφή μου που ζουν στην πόλη αλλά και κάποιες φορές το συνδυάζω και με τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Μου είναι πάντα οικεία, αν και την έχω εγκαταλείψει εδώ και 27 χρόνια. Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που επιστρέφω βλέπω καινούριες προσπάθειες, καινούρια στέκια, καινούρια projects. H  Θεσσαλονίκη έχει μια αστείρευτη δυναμική και δεν είναι ποτέ βαρετή.

Αυτό που μου λείπει περισσότερο από εδώ στην Αθήνα είναι η αμεσότητα του να βρεθείς με κάποιον στο κέντρο για ένα γρήγορο καφέ, και ότι μέσα σε πέντε λεπτά μπορείς να περπατάς στην παραλία και να αφήσεις το βλέμμα σου να χαθεί στον Θερμαϊκό. Νομίζω πως η μεγαλύτερη πολυτέλεια των ανθρώπων που ζουν στην πόλη είναι αυτό το “χάσιμο” στην παραλία, εκείνο το χάζεμα στον ορίζοντα όπου αδειάζει το μυαλό και βλέπεις τον ήλιο να δύει κάπου πίσω από τον Όλυμπο.

Αν μια μέρα εγκατέλειπα την Αθήνα για να γυρίσω για πάντα στη Θεσσαλονίκη, θα επέλεγα το κέντρο της για να μείνω. Παύλου Μελά, Π. Π. Γερμανού, Ροτόντα, Ναυρίνου, Κασσάνδρου, Λαδάδικα, Αριστοτέλους, Ναυρίνου, Βασ. Ηρακλείου, με χαρά παντού!

Τα αγαπημένα μου μέρη εδώ είναι η παλιά και νέα παραλία. Τα τελευταία χρόνια μου αρέσει να χάνομαι περπατώντας γύρω από τα στενά της Κασσάνδρου και της Βεροίας. Μπορώ να περάσω ώρες ολόκληρες εκεί και να παρατηρώ τις μικρές επιχειρήσεις που έχουν απομείνει, τους περαστικούς, την αρχιτεκτονική των κτηρίων. Ακούγεται αστείο αλλά ανακαλύπτω ακόμα την πόλη στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα και την αγαπάω όλο και περισσότερο.

Σε μερικές ημέρες θα βρεθώ ξανά στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσουμε το Fashion Room Service. Πρόκειται για την πιο δημοφιλή μας εκδήλωση μέσα από την οποία παρουσιάζουμε νέους σχεδιαστές και brands, οι οποίοι φιλοξενούνται για μια μέρα σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης. Αυτή τη φορά επιλέξαμε ως host το υπέροχα σχεδιασμένο Colors Urban Hotel και ευελπιστούμε, με συνδιοργανωτή τον δυναμικό Offradio, να συγκεντρώσουμε όλο το δημιουργικό, fashion και art κοινό της πόλης και ναι, η είσοδος είναι ελεύθερη. Δώδεκα δωμάτια, δώδεκα brands και σχεδιαστές με τις συλλογές τους και ένα υπέροχο πάρτι. Ραντεβού την Τετάρτη στις 23 Μαΐου!

Η Θεσσαλονίκη αγαπάει τη μόδα και θα μπορούσε να είναι η fashion μητρόπολη της Ελλάδας. Δυστυχώς, δεν υπήρξε ποτέ ένα στρατηγικό σχέδιο για το πώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να υλοποιηθεί πέρα από κάποιες ανεξάρτητες και διάσπαρτες πρωτοβουλίες ιδιωτών. Ταλέντο άφθονο, επιχειρηματικό δαιμόνιο αποδεδειγμένο, στερούμαστε πλάνου και οράματος.

Όταν βρίσκομαι εδώ μπορεί να με συναντήσει κανείς στον Θερμαϊκό, που αγαπώ από φοιτητής ή στο cafe Νίκης 35. Νιώθω υπέροχα στο De Facto, χαλαρώνω στο Patron και δοκιμάζω όλα τα μπουρεκάκια από τους παραδοσιακούς φούρνους στην Κασσάνδρου. 

Απολαμβάνω το γεύμα μου στο Local, στο Σέμπρικο, στο Extravaganza και στο Aνφανγκατέ. Για κάτι "στα γρήγορα" προτιμώ το Blé της Αγίας Σοφίας, συνοδευόμενο από το απαραίτητο χάζι στους περαστικούς.

Μια από τις συνήθειές μου είναι να χάνομαι στα στενά του ευρύτερου κέντρου της. Μετά από αρκετή ώρα περπατήματος ξαποσταίνω στο πρώτο καφέ ή καφενείο που θα βρω. Όποιος Θεσσαλονικιός πει, πως ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά την πόλη του, λέει ψέμματα γιατί απλά είναι ανεξάντλητη.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ τις νεότερες “αφίξεις” στην διασκέδαση της πόλης, το Uberdooze, τον Γορίλα και το Βord Del Eau. Eίναι πολύ ιδιαίτερα και τα τρία και όταν προσπαθούμε με τους φίλους μου να τα παρομοιάσουμε με αντίστοιχα της Αθήνας, καταλήγουμε πως είναι όντως μοναδικά. Από την άλλη, σκέφτομαι πόσο διαφορετική ήταν οι ατμόσφαιρα στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν με την παρέα μου ξημεροβραδιαζόμαστε στο Jungle (αν δεν κάνω λάθος ήταν στην Πρ. Κορομηλά), στο Λούκυ Λουκ, στο Space Mobile και στο Troll.

Αυτό που με ενοχλεί είναι η κίνηση, η οποία σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ χειρότερη και από αυτήν της Αθήνας. Θα ήθελα να τελειώσουν σύντομα αυτά τα έργα του μετρό που “πληγώνουν” την επιφάνεια της πόλης.

H νέα μυστική μου βόλτα στην πόλη είναι η διαδρομή με τα πόδια από τη Βενιζέλου έως το One Salonica, με κεντρικό άξονα της Εδέσσης. Δεν χορταίνω να την ανακαλύπτω και να τη φωτογραφίζω.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει η αρχιτεκτονική και τα κτήριά της, οι στοές της, τα αδιέξοδά της, οι αγορές της, το έντονα βαλκανικό και ταυτόχρονα από άλλη εποχή, κοσμοπολίτικο παρελθόν της. 

Φωτογραφία: Moch