Η ανθρωποκεντρική του φιλοσοφία και το χάρισμα που έχει να αποτυπώνει με έναν μοναδικό τρόπο τα πρόσωπα και τα συναισθήματα, τον έκαναν διάσημο στον χώρο της φωτογραφίας, αρχικά στη Θεσσαλονίκη, στη συνέχεια όμως και σε πανελλαδικό επίπεδο. Ο Δημήτρης Ανδρίτσος δεν είναι απλά ένας ακόμη πετυχημένος φωτογράφος που μετράει 15 χρόνια ανοδικής πορείας. Είναι και ένας ρομαντικός εκπρόσωπος μιας old school σχολής, στην οποία το ταλέντο, η ευγένεια, οι ανθρώπινες σχέσεις και το στιλ έχουν πάντα τον πρώτο λόγο. Και γι΄αυτό οι φίλοι του τον θεωρούν αναντικατάστατο!
Παρακάτω μας ξεναγεί στην πόλη που αγαπάει, μέσα από τα μάτια του...
Γεννήθηκα στην Κοζάνη και μετακομίσαμε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη όταν ήμουν 5 χρονών. Ο πατέρας μου εργαζόταν ως καθηγητής μαθηματικός και οι γονείς μου επέλεξαν να έρθουν εδώ με στόχο μια καλύτερη ζωή. Τα πρώτα χρόνια αλλάξαμε τρία σπίτια, όλα στην περιοχή του Φάληρου. Εδώ τελείωσα και το δημοτικό, στο 12ο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Οι πρώτες μου αναμνήσεις από την περιοχή είναι από το Ράδιο Σίτυ, όταν ήταν κινηματογράφος, το Makedonia Palace με τις ομιλίες του Ανδρέα Παπανδρέου και το πάρκο της Ποδηλατούπολης. Θυμάμαι ότι τότε το Φάληρο ήταν γειτονιά. Κάθε Κυριακή πηγαίναμε σε ένα μαγαζί στην Αγίας Τριάδος για να φάμε λουκουμάδες.
Το 1985 μετακομίσαμε Καραμπουρνάκι και πήγα στο 14ο Γυμνάσιο, Σοφούλη με Ανθέων. Την εποχή εκείνη στο Καραμπουρνάκι όλα τα σπίτια ήταν ακόμη μονοκατοικίες με κήπους και πράσινο. Θυμάμαι πως εμείς μέναμε σε μία τριώροφη οικοδομή, στον 2ο όροφο, και πως μέσα στα πέντε επόμενα χρόνια όλα τα σπίτια γύρω μας έγιναν πολυκατοικίες. Η νέα αυτή γειτονιά είχε διαφορετικό τοπίο από το Φάληρο και στην αρχή δυσκολεύτηκα λίγο να προσαρμοστώ. Σαν έφηβοι βγαίναμε τότε στο μπαρ Romance, στο Aldebaran και στο κέντρο, στον Παπαγάλο. Επίσης, πηγαίναμε για παγωτό στην Ωραία, που ήταν σημείο συνάντησης. Τότε στην Προξένου Κορομηλά είχε συμμορίες από ροκαμπιλάδες και χεβιμεταλάδες, φοβόσουν να περάσεις σαν πιτσιρικάς. Αλλά είχε και μία ταυτότητα.
Μεγάλωσα μαζί με τον κεραμίστα Γιώργο Βαβάτση, που είναι και κουμπάρος μου. Μέναμε σε διπλανές οικοδομές και κάναμε πολύ παρέα. Ο πατέρας του ζωγράφος, ο αδελφός του επίσης. Μεγάλωσα μέσα στο στούντιο του πατέρα του, όπου πηγαίναμε μετά το σχολείο για να διαβάσουμε. Εκεί τον έβλεπα να ζωγραφίζει πίνακες, έβλεπα τα έργα τέχνης και όλο αυτό το περιβάλλον με επηρέασε. Εκεί μέσα άρχισα να φλερτάρω δειλά δειλά με την ιδέα του να ασχοληθώ με τη φωτογραφία.
Θυμάμαι ο πατέρας μου "έπεσε από τα σύννεφα", όταν του ανακοίνωσα ότι θέλω να ασχοληθώ με τη φωτογραφία. Σπούδασα σε σχολή φωτογραφίας και με το που αποφοίτησα, ξεκίνησα απευθείας να δουλεύω. Θυμάμαι τότε η Τάσα Καρακουλάκη με πρότεινε να δουλέψω ως βοηθός στον Heinz Troll, που ήταν για εμένα από τους μεγαλύτερους δασκάλους. Ξεκίνησα μαζί του να φωτογραφίζω ξενοδοχεία και μόδα. Μετά μπήκα στον χώρο της φωτογραφίας γάμου και στα πορτρέτα και έμεινα εκεί. Πλέον μετράω στον χώρο είκοσι χρόνια.
Αυτό που με ελκύει στη φωτογραφία είναι ο άνθρωπος και τα συναισθήματά του. Επιθυμώ να αποτυπώνω με τον φακό μου χαμόγελα, βλέμματα, στιγμές ιδιαίτερες γεμάτες συναισθήματα. Θέλω να έχω αληθινούς ανθρώπους μπροστά στον φακό μου και να τους φωτογραφίζω με αυτά που νιώθουν, όπως τους βλέπω εγώ.
Έχω φωτογραφίσει πολλούς ανθρώπους, όταν μπήκα στον χώρο των περιοδικών. Πρώτα στο περιοδικό Close Up, όπου γνωριστήκαμε και εμείς. Μετά ανέλαβα ως φωτογράφος το Thessaloniki Confidential και μέσα στα χρόνια συνεργάστηκα κατά καιρούς με διάφορα ελληνικά έντυπα. Γενικά τα περιοδικά με έφεραν σε επαφή με ωραίους ανθρώπους, που δε θα μπορούσα να προσεγγίσω αλλιώς. Έχω φωτογραφίσει τον Κάρολο Τσίζεκ, την Ξανθίππη Χόιπελ, τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον Μανώλη Ρασούλη, τον Νίκο Παπάζογλου. Θυμάμαι ακόμη, όταν μπήκα στο σπίτι του Χριστιανόπουλου και με υποδέχθηκε με ένα γλυκό κεράσι και με τις γάτες του και έκλεισε τις πόρτες πίσω του. Ωραίοι άνθρωποι!
Όταν ξεκίνησα στον χώρο υπήρχαν δέκα καταξιωμένοι φωτογράφοι και όλοι τους σεβόμασταν. Στην εποχή μας, ο καθένας νομίζει ότι μπορεί να γίνει φωτογράφος. Έχει αρχίσει να χάνει το νόημά της η τέχνη της φωτογραφίας κι αυτό με στεναχωρεί βαθιά. Θεωρώ ότι στα social media και στα περιοδικά, υπάρχουν φωτογράφοι που δεν αξίζουν να λέγονται έτσι. Η εύκολη προσέγγιση του «βγάζω μια φωτογραφία με το κινητό μου» είναι μια χαρά για προσωπική χρήση αλλά θλιβερή όταν πρόκειται για επαγγελματική χρήση και πιστεύω ότι έτσι πρέπει να νιώθει όποιος αγαπάει την αισθητική.
Μία στιγμή στην καριέρα μου που ξεχωρίζω είναι όταν είχα φωτογραφίσει την Catherine Deneuve στο Shark. Είχε έρθει ως καλεσμένη για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και οι υπεύθυνοι με κάλεσαν τότε για να τη φωτογραφίσω, σε φιλμ παρακαλώ, καθώς δεν υπήρχε ακόμη η ψηφιακή φωτογραφία. Πρέπει να ήταν το 1999. Θυμάμαι, ότι αυτή η γυναίκα ζωντανός - θρύλος βρισκόταν καθισμένη στο τραπέζι, έπρεπε να της κάνω ένα κλικ και έτρεμαν τα χέρια μου!
Το studio μου βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, στη γωνία Τσιμισκή με Κομνηνών, σε ένα υπέροχο διατηρητέο κτίριο του 1928, που επιμελήθηκε ο αρχιτέκτονας Ζακ Μοσέ. Τον επαγελματικό μου χώρο τον λατρεύω. Αν δεν έχω εξωτερικές φωτογραφίσεις ή άλλα ραντεβού, μπορώ να περάσω όλη την ημέρα μου εδώ μέσα. Μια στιγμή που απολαμβάνω μέσα στo 24ωρο είναι αργά το βράδυ, μετά τις 9:00, που φεύγουν όλοι και θα κλείσω τα φώτα, θα βάλω ένα ποτό και θα χαλαρώσω χαζεύοντας τη θέα στο πίσω μέρος του Χαμάμ και ακούγοντας τη μουσική και τον θόρυβο από τον δρόμο. Είναι ένα μαγικό μέρος με μοναδική ενέργεια! Πρωτοήρθα εδώ το 2003 και θυμάμαι πως από την πρώτη στιγμή που μπήκα και είδα τον χώρο, αποφάσισα αμέσως να τον νοικιάσω. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω, πως μπορεί κανείς να δουλεύει σε μέρη που δεν τον «γεμίζουν» και να περνάει τα χρόνια του εκεί μέσα.
Μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι το πρωί να πίνω καφέ με φίλους στα café που βρίσκονται στη γειτονιά του γραφείου μου. Επίσης, λατρεύω την πόλη άδεια και γι’ αυτό συχνά κατεβαίνω νωρίς το πρωί. Έχει τύχει να βρεθώ στην παραλία στις 7:30 το πρωί, έχει μια υπέροχη ηρεμία.
Έχω περπατήσει πολλές φορές την παραλία για να πάω σπίτι μου, ακόμη και τον χειμώνα. Είναι κάτι απίστευτο, σαν να συμβαίνουν μικρές θεατρικές παραστάσεις κάθε δέκα μέτρα! Μου έχει τύχει 5:30 το πρωί, να βρίσκομαι στην παραλία μόνος μου, χειμώνα με παγωνιά και ένας τύπος σε μια γωνιά να παίζει σαξόφωνο!
Μια άλλη αδυναμία μου είναι οι αντίκες και το να αναπαλαιώνω έπιπλα. Ένα από τα σημεία της πόλης που μπορεί να με συναντήσει κανείς είναι η οδός Τοσίτσα και τα παλαιοπωλεία στο Μπιτ Μπαζάρ, όπου γνωρίζω και τους ιδιοκτήτες και συχνά πίνω έναν καφέ μαζί τους και κουβεντιάζουμε. Είναι κάτι που με χαλαρώνει, καθώς παίρνει την ένταση και το άγχος της ημέρας από πάνω μου.
Έχω τρέλα με τα λευκώματα αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα έχουν περιοριστεί πάρα πολύ τα καταστήματα με ωραία, πολυτελή λευκώματα, λόγω κρίσης, Πρόσφατα ήμουν στη Δανία, μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο και δεν ήθελα να βγω! Στα ταξίδια μου είναι το πρώτο πράγμα που αγοράζω και γενικά έχω πάρα πολλά και στο σπίτι και στο studio. Ανήκω δε στους old school εραστές του χαρτιού! Θέλω χαρτί και μολύβι ακόμη και στην καθημερινότητά μου για να γράφω, δε μου αρέσει να κρατάω σημειώσεις σε notepad ή smartphone.
Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ το Local, που θεωρώ ότι βρίσκεται στην ωραιότερη γωνία της πόλης! Τρως εξαιρετικά, απολαμβάνεις το κρασί σου και βλέπεις ωραίο κόσμο. Άλλα εστιατόρια που αγαπώ είναι το Duck, καθώς έχω πολύ καλή και ιδιαίτερη σχέση με την ιδιοκτήτριά του, την Ιωάννα, το Οψοποιών Μαγγανεία για εκπληκτικό κρέας rib eye και το Uma του επίσης φίλου μου, Κλαυδιανού. Γενικά λατρεύω το κρασί και αναζητώ ενημερωμένες λίστες. Ένα πιο εναλλακτικό εστιατόριο, εκτός κέντρου, είναι Η Παλιά Αθήνα που επίσης έχει πολύ καλής ποιότητας κρέας.
Ένα σημείο της πόλης που ξεχωρίζω είναι ο οικισμός Ουζιέλ στα ανατολικά της Θεσσαλονίκης, με τις χαρακτηριστικές μονοκατοικίες, που επίσης χτίστηκε σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ζακ Μοσέ. Κάποια στιγμή ήμουν έτοιμος να μετακομίσω εκεί. Είναι καταπληκτικά, σαν να βρίσκεσαι σε μια άλλη εποχή. Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά και καθώς μένουμε σχετικά κοντά, τα πήγαινα στην παιδική χαρά εκεί και απολάμβανα την ηρεμία της συνοικίας.
Την πιο εντυπωσιακή θέα στην πόλη που έχω δει μέχρι σήμερα τη βρήκα σε ένα διαμέρισμα στο οποίο φωτογράφισα τον ένοικό του, γωνία Αριστοτέλους με Λεωφόρου Νίκης, στον 7ο όροφο. Βγήκα στο μπαλκόνι και δεν το πίστευα! Βέβαια, εμένα μου αρέσει πάρα πολύ και η νύχτα με τα φώτα, σε όλες τις πόλεις που πηγαίνω. Πολλές φορές, λοιπόν, έχω ανέβει νύχτα στην Πορτάρα για να βυθιστώ σε αυτήν την πιο μαγική -κατά τη γνώμη μου- εικόνα της πόλης.
Τι θα ήθελα να αλλάξω στη Θεσσαλονίκη; Καταρχάς το μενταλιτέ των ανθρώπων. Βλέπω συνέχεια γύρω μου να βγαίνουν από τη σκηνή της Θεσσαλονίκης παιδιά με ταλέντο σε διάφορους τομείς, που δυστυχώς δεν τυγχάνουν ανάλογης υποστήριξης. Υπάρχει μια γενικευμένη αίσθηση που μάλλον αποτελεί και γενικότερα χαρακτηριστικό του Έλληνα, το να σε δει ο διπλανός σου να προοδεύεις και να θέλει να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια σου. Δεν έχουμε ως λαός συλλογικό ένστικτο και αίσθημα συνεργατικότητας. Και είναι πραγματικά τόσο κρίμα. Επίσης, από τη Θεσσαλονίκη μου λείπει η καλή αισθητική και η παιδεία εν γένει. Με στεναχωρεί για παράδειγμα που ο Δήμος φώτισε το μνημείο του Χαμάμ και μετά κάηκαν οι λάμπες και δεν ήρθε ποτέ ξανά κανείς για να τις αλλάξει. Με ενοχλεί που βλέπω να παρκάρουν τα μηχανάκια επάνω στα πεζοδρόμια, που βλέπω μια μεγάλη διαφημιστική ταμπέλα στην Πλατεία Αριστοτέλους, που μπαίνω στο ταξί και μυρίζει τσιγάρο. Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει σε αυτή τη χώρα προς το καλύτερο, πρέπει να ξεκινήσουμε από εδώ, από τα απλά, μικρά και καθημερινά.
Τι αγαπάω στη Θεσσαλονίκη; Ότι είναι μια πόλη ανθρώπινη στην καθημερινότητά της, με μικρές αποστάσεις. Ότι μπορώ το μεσημέρι να φύγω και σε 20 λεπτά να είμαι στο σπίτι μου είναι ένα σπουδαίο προνόμιο για μένα. Ότι δεν είναι μια απρόσωπη πόλη. Μου αρέσει πολύ ότι πλέον είμαι κομμάτι της, χαιρετάω εσένα, τον δίπλα, τον απέναντι. Ότι έχω εδώ τους φίλους μου και τους βλέπω σχεδόν καθημερινά. Και τέλος, λατρεύω την αύρα της θάλασσας, τη μοναδική αίσθηση που έχεις, όταν σου «χαϊδεύει» το πρόσωπο.
«Νύχτα – Φώτα - Άνθρωποι» είναι το τρίπτυχο που με εμπνέει για την ιδανική φωτογραφία. Αν, λοιπόν, ήταν να αποτυπώσω τη Θεσσαλονίκη σε ένα μόνο κάδρο, τότε θα περιλάμβανε σίγουρα αυτά τα τρία στοιχεία.
