Από τις πιο δραστήριες προσωπικότητες στην πόλη μας, η δυναμική και αεικίνητη Αλεξάνδρα Γωγούση έχει καταφέρει να διακριθεί σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους πεδία: δικηγορία, δημοσιογραφία, εθελοντισμός. Μεταξύ άλλων, διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κέντρου Διαμεσολάβησης του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης και έχει επιμεληθεί τηλεοπτικές εκπομπές σε ΕΤ3, TV100 και TV MAKEDONIA, ενώ αποτελεί ιδρυτικό μέλος του Μ.Α.Ζ.Ι. από το 2012 με ενεργή προσφορά για τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη.
Παρακάτω μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη, μέσα από τα μάτια της και μοιράζεται μαζί μας αγαπημένες αναμνήσεις και μέρη...
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της πόλης. Το πάρκο της ΧΑΝΘ ήταν ο παράδεισός μου. Κατέβαινα κι έπαιζα κάθε μέρα με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς μήλα, κουτσό, σχοινάκι, ποδόσφαιρο, κρυφτό, τζαμί… Ο φόβος και ο τρόμος μας ήταν ο «φύλακας» του πάρκου. Ένας υπάλληλος του Δήμου που ερχόταν σχεδόν κάθε απόγευμα και προσπαθούσε να μας πάρει τη μπάλα που παίζαμε για να την καταστρέψει, καθώς, όπως έλεγε, καταστρέφαμε το γκαζόν. Κι εμείς τρέχαμε και κρύβαμε τη μπάλα μέχρι να φύγει… Κι ύστερα συνεχίζαμε το παιχνίδι μέχρι να σκοτεινιάσει. Το πάρκο της ΧΑΝΘ ήταν παράλληλα και το όριο του κόσμου μου ως παιδί. Κι αυτό, γιατί απαγορευόταν δια ροπάλου να περάσω απέναντι προς το κτίριο της ΧΑΝΘ, μιας και η Τσιμισκή σε εκείνο το τελευταίο κομμάτι της ήταν λαιμητόμος. Ευτυχώς, όμως, επιτρεπόταν να ανέβω την οδό Αγγελάκη -από το αριστερό πεζοδρόμιο μόνο- για να πάω σε φίλες και συμμαθήτριες που έμεναν εκεί κοντά.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που παράκουσα τις οδηγίες των γονιών μου. Καθώς λίγο παραπάνω, στην Πλατεία Συντριβανίου, έξω από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, ερωτεύτηκα ένα τεράστιο σιδερένιο γλυπτό, σκουριασμένο, με έντονο καφέ χρώμα. Δεν ήξερα τίνος ήταν, δεν ήξερα τι συμβόλιζε, δεν ήξερα γιατί το τοποθέτησαν εκεί, ήξερα όμως ότι μου άρεσε να το βλέπω. Πολύ αργότερα έμαθα ότι ο καλλιτέχνης που το έφτιαξε ονομαζόταν Γιώργος Ζογγολόπουλος και ότι το έργο του συμβόλιζε αφαιρετικά τη Νίκη της Σαμοθράκης.
Μια άλλη πολύ όμορφη εικόνα που έχω χαραγμένη στα μάτια μου μέχρι σήμερα είναι το θέατρο Αυλαία. Η είσοδος ήταν επί της οδού Τσιμισκή, όχι εκεί που βρίσκεται σήμερα αλλά πιο κοντά στα γήπεδα της ΧΑΝΘ. Παρακολουθούσα ανελλιπώς από το παράθυρό του δωματίου μου τις πινακίδες των έργων και των συντελεστών να ανεβοκατεβαίνουν. Το «Ξυπόλητοι στο Πάρκο» αλλά και το «Αγάπη μου Ουάουα» έχουν εντυπωθεί στο μυαλό μου. Η Κάκια Αναλυτή κι ο Κώστας Ρηγόπουλος ήταν οι πρωταγωνιστές. Θυμάμαι τη χαρά που έκανα, όταν ο νονός του αδελφού μου, γνωστός Θεσσαλονικιός ακτινολόγος, Λεωνίδας Κελέκης, ένα βράδυ τους έφερε στο σπίτι μας για να φάμε όλοι μαζί, μετά την παράσταση. Κάτι που συνεχίστηκε και με άλλους πρωταγωνιστές από άλλους θιάσους. Όπως ο Μυράτ και η Ζουμπουλάκη. Και μιας και μιλάμε για τα θέατρα εκείνων των χρόνων, θυμάμαι ότι από το δωμάτιό μου έβλεπα και το «Στρατιωτικό θέατρο», μετέπειτα «θέατρο Κατερίνα», που βρισκόταν σε χώρο του Γ΄ Σώματος Στρατού, ανάμεσα στο Αρχαιολογικό Μουσείο και το νέο Δημαρχείο.
Μεγάλη χαρά κάναμε, όταν άνοιγε η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης. Χαμός! Κάθε μέρα εκεί! Όλα τα παιδιά μαζί, γυρίζαμε τα περίπτερα και μαζεύαμε διαφημιστικά έντυπα και κάτι μικροδωράκια. Τα πιο ωραία μας τα έδιναν στο Αμερικάνικο περίπτερο. Μου έχουν μείνει αξέχαστα τα σάντουιτς με λουκάνικο και μουστάρδα, ο Γύρος του Θανάτου με τις μηχανές, η οικογένεια που έκανε τα ακροβατικά, οι κρίκοι -5 κρίκοι 1 δραχμή-, το λούνα παρκ με τη ρόδα και τις βάρκες, τα πυροτεχνήματα, τα ανέμελα χρόνια… Κι ύστερα άρχισε να χτίζεται ο Πύργος του ΟΤΕ! Πόσο προχωρημένος ο αρχιτέκτων Αναστασιάδης για τα ελληνικά χρονικά. Ο κυρίως χώρος του Πύργου περιστρεφόταν γύρω από τον άξονά του, πράγμα ασύλληπτο για την εποχή. Κι ήταν εκεί που για πρώτη φορά εξέπεμψε η ΥΕΝΕΔ από τη Θεσσαλονίκη και ο μίμος Άντριους παρουσίαζε τηλεοπτικά παιχνίδια και μοίραζε… γάλατα!
Θεωρητικά θα ήθελα πολύ να μείνω στην Άνω Πόλη, στα Κάστρα. Θεωρητικά πάντα, γιατί η μετακίνηση από εκεί είναι πολύ δύσκολη. Σε κάποια σημεία η θέα είναι απίστευτη και γενικά όλο το τοπίο είναι μαγευτικό, σαν να ζεις σε άλλη εποχή. Αυτό είναι που με ελκύει…
Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Να γράφω σε εφημερίδες και περιοδικά. Τότε δεν υπήρχαν σχολές δημοσιογραφίας, όπως δεν υπήρχε και τηλεόραση. Το ραδιόφωνο δεν περνούσε από το μυαλό μου. Εγώ συνειδητοποιημένα ήθελα να γράφω άρθρα και συνεντεύξεις. Όταν ήρθε η ώρα να δώσω εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, η Νομική ήταν μια επιστήμη που θα μου επέτρεπε να γίνω δημοσιογράφος. Κι έτσι έγινα δικηγόρος!
Ευτυχώς, ο αείμνηστος διευθυντής της εφημερίδας Μακεδονία Κώστας Δημάδης μου ανέθετε να γράφω άρθρα και συνεντεύξεις για την εφημερίδα κι έτσι από τα 18 μου, ενώ σπούδαζα στη Νομική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, έγραφα και άρθρα. Αργότερα για τις Επιλογές, το πρώτο ένθετο σε εφημερίδα περιοδικό στην Ελλάδα. Πολύ αργότερα, δικηγόρος ούσα, ξεκίνησα εκπομπές στην τηλεόραση: ΕΤ3, TV100, TV MAKEΔΟΝΙΑ. Επί μία 15ετία περίπου ασκούσα παράλληλα τα καθήκοντα του δικηγόρου και της δημοσιογράφου.
Στη δικηγορία αυτό που με συναρπάζει είναι ότι καμία υπόθεση δε μοιάζει με την άλλη! Κι έτσι δεν πλήττω ποτέ και δε βαριέμαι. Φυσικά τα τελευταία χρόνια η κατάσταση είναι… απελπιστική, γιατί οι δικηγόροι εισπράττουμε όλη την κατάθλιψη και την κακή ενέργεια των πελατών, που συντετριμμένοι από την κρίση, στο πρόσωπό μας βλέπουν και τον σωτήρα και τον ψυχολόγο και τον δικηγόρο. Ενίοτε δε και τον… χρηματοδότη, γιατί σπανίως πλέον πληρώνουν.
Μετρώ ήδη πολλά χρόνια δικηγορίας στο ενεργητικό μου. Και ναι, ο χώρος εργασίας είναι πολύ σημαντικό να σου προσφέρει ηρεμία, όταν χρειάζεται. Το γραφείο μου είναι έτσι διαμορφωμένο ώστε, όταν σηκώνω τα μάτια μου από τα έγγραφα, τα βιβλία και τον υπολογιστή, να αντικρίζω πολύ φως από την πλατεία Αριστοτέλους, να ξεχνιέμαι κοιτώντας μοναδικά (κατ' εμέ) έργα τέχνης και να χαμογελώ εστιάζοντας σε φωτογραφίες αγαπημένων μου προσώπων. Οι γιοι μου, ο Βασίλης και ο Βλάσης Σκανδάλης, είναι το νούμερο ένα χαλαρωτικό μου...
Νιώθω πραγματικά περήφανη που πολλά χρόνια πριν, το 2007 νομίζω, ως μέλος της Επιτροπής Διαμεσολάβησης του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης και σε συνεργασία με άλλα μέλη αυτού, με τη βοήθεια του αξέχαστου καθηγητή Πανεπιστημίου της Λουιζιάνα, Θανάση Γιαννόπουλου, διοργανώσαμε ένα τριήμερο συνέδριο στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο με θέμα τη διαμεσολάβηση και με ομιλητές διαπρεπείς Αμερικανούς διαμεσολαβητές, πρώην Δικαστές ανωτάτων δικαστηρίων και μεγαλοδικηγόρους. Τις εργασίες αυτού του συνεδρίου, καθώς και την προσομοίωση που πραγματοποιήθηκε, την παρακολούθησαν περίπου 2000 άτομα, δικηγόροι στην πλειονότητά τους. Ήταν κάτι εντελώς πρωτοποριακό για την Ελλάδα, αν λάβει κανείς υπ΄ όψιν του ότι ακόμη μέχρι σήμερα, τα αποτελέσματα της διαμεσολάβησης δεν έχουν βρει την απήχηση που θα έπρεπε.
Με το ξεκίνημα της κρίσης στη χώρα μας, πολύ έγκαιρα συνειδητοποίησα ότι άνθρωποι της διπλανής πόρτας έμειναν χωρίς δουλειά και συνεπώς άρχισαν να δυσκολεύονται οικονομικά. Μάζεψα λοιπόν είκοσι φίλους και γνωστούς και τους μετέδωσα το πάθος μου γι’ αυτό που είχα σκεφτεί. Ως δικηγόρος, έγραψα το καταστατικό, το δημοσίευσα, βρήκα και το όνομα, το κατοχύρωσα και έτσι ιδρύθηκε το Μ.Α.Ζ.Ι. από τα αρχικά των λέξεων «Με αλληλεγγύη ζούμε ισότιμα». Μία αστική εταιρία που σκοπό είχε να βοηθήσει τους συνανθρώπους μας που είχαν ανάγκη. Το Μ.Α.Ζ.Ι. ξεκίνησε τη λειτουργία του ως Κοινωνικό Παντοπωλείο, το 2012. Στα χρόνια που πέρασαν τροφοδοτούσε δωρεάν με τρόφιμα, ρούχα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης περισσότερα από 1500 άτομα κάθε μήνα. Επιπλέον, παρείχε δωρεάν υπηρεσίες στους δικαιούχους: ιατρικές εξετάσεις, φροντιστήρια, θέσεις σε παιδικούς σταθμούς και ιδιωτικές σχολές, σεμινάρια με ειδικούς ψυχολόγους αλλά και συμβούλους επαγγελματικού προσανατολισμού, σεμινάρια πρώτων βοηθειών, καθώς και πολλές ενημερωτικές εκδηλώσεις.
Το έργο του Μ.Α.Ζ.Ι. εδώ και 3 χρόνια είναι η ενίσχυση κρατικών νοσοκομείων με δωρεές ιατρικών μηχανημάτων και αναλωσίμων, συμπληρώνοντας την απουσία του κράτους σε κοινωνικές παροχές, όπου υπάρχει ανάγκη. Ήδη έχουμε δωρίσει απαραίτητα μηχανήματα μεγάλης αξίας στο Παιδιατρικό τμήμα του Νοσοκομείου Γεννηματάς, καθώς και αναλώσιμα σε μεγάλες ποσότητες στο παιδογκολογικό τμήμα του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου. Φέτος κάναμε μια μεγάλη δωρεά στο Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ΑΧΕΠΑ, έναν ψηφιακό αγγειογράφο δύο επιπέδων, τελευταίας τεχνολογίας, αξίας 1.500.000 ευρώ. Η χρηματοδότηση έγινε από το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» και πολύ το ευχαριστούμε γι’ αυτό!
Στην ατζέντα του Μ.Α.Ζ.Ι. προστέθηκαν επιπλέον δράσεις για τον πολιτισμό και την οικολογία ενώ ο εθελοντισμός παραμένει η κινητήρια δύναμή του. Θα ήταν παράλειψη να μην ευχαριστήσω για τη συνολική προσφορά τους στην πόλη, τα ιδρυτικά μέλη και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του σήμερα, τους εθελοντές, τους χορηγούς αλλά κι όλους όσοι μας συνδράμουν 8 χρόνια τώρα, με προϊόντα, χορηγίες, φυσική παρουσία, ιδέες και χρήματα. Να πω, τελειώνοντας, ότι τη Δευτέρα, στις 4 Νοεμβρίου, έρχεται ο Γιώργος Νταλάρας στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης αφιλοκερδώς, ύστερα από πρόταση του σημαντικού ανθρώπου στον χώρο της μουσικής στην Ελλάδα, κ. Μάκη Μάτσα.
Το αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι το λιμάνι! Έχει απίστευτη θέα και μοναδικά σημεία για λήψη φωτογραφιών της "δικής μου" Θεσσαλονίκης, έχει νέο κόσμο, κινηματογράφο, αίθουσα συνεδρίων, χώρους συναυλιών και εκθέσεων, το Μουσείο Φωτογραφίας, ωραία cafe και bar restaurant, έχει υπέροχες ταράτσες, ακόμη έχει και θέσεις parking. Ε, τι άλλο να ζητήσει κανείς σε αυτή την πόλη!
Το σημείο που μπορεί να με συναντήσει κανείς καθημερινά είναι η Νέα Παραλία, 7 με 8 το πρωί, που πηγαίνω για τρέξιμο. Εξ ου και οι φωτογραφίες και τα ρεπορτάζ που καμιά φορά ανεβάζω στο Facebook. Κατά τα λοιπά, δεν έχω μόνιμο στέκι και σίγουρα δεν έχω άλλη μόνιμη προγραμματισμένη δραστηριότητα, αφού η κάθε ημέρα μου είναι διαφορετική και η ζωή απρόβλεπτη!
Αγαπώ όλους τους χώρους τέχνης της πόλης μας, που μεταξύ μας, δεν είναι και πολλοί… Αγαπώ επίσης και τα μνημεία της και τα επισκέπτομαι κάθε φορά που διοργανώνεται κάποια ιδιαίτερη εκδήλωση, έκθεση, συναυλία κλπ. Επισκέπτομαι συχνά το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού και το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, πλέον MOMUS, τις βιτρίνες τέχνης του ΟΤΕ στην οδό Καρόλου Ντηλ, που με μεγάλη αγάπη και μεράκι επιμελείται ο καταπληκτικός Γιάννης Αργυριάδης. Μάλιστα, στις τελευταίες θα έχω την τιμή να εκθέσω κι εγώ στην αρχή του φθινοπώρου, 8 Σεπτεμβρίου έως 22 Οκτωβρίου, γλυπτά μου με θέμα τις καρδιές. Φέτος, αγάπησα και το Φεστιβάλ Επταπυργίου, όπου οι φίλοι μου Θανάσης Κολαλάς και Άννα Μυκωνίου έκαναν το θαύμα!
Τα τελευταία χρόνια το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το… σπίτι των γονιών μου! Λόγω ενός προβλήματος υγείας του πατέρα μου, το επισκέπτομαι πιο συχνά κι έτσι έχω την ευκαιρία να τρώω ξανά το φαγητό της μαμάς μου, που πιο νόστιμο δεν υπάρχει στον κόσμο. Για όσους με καταλαβαίνουν…
Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να λέω καλημέρα και να χαμογελώ στους φίλους και γνωστούς μου. Μια καλή κουβέντα, μια αγκαλιά, δυο λόγια παρηγοριάς… Καμία ημέρα δεν μοιάζει με την άλλη. Οποιαδήποτε συνήθεια νομίζω ότι θα με σκότωνε. Η ρουτίνα είναι κάτι έξω από εμένα.
Το κέντρο είναι η μεγάλη μου αγάπη. Σαν το κέντρο δεν έχει! Τα μπαράκια της Καρόλου Ντηλ, τα καφέ και τα εστιατόρια του πάρκου στο Λευκό Πύργο, το roof garden του Electra Palace, η βεράντα του Μακεδονία Παλλάς, το καφέ του ξενοδοχείου Εxcelsior, το Clochard, κάποιες «ταράτσες» στο Λιμάνι και τα Λαδάδικα, τα μαγαζιά της Βογατσικού, το Canteen, το Balkan και αυτό είναι όλο! Φυσικά, εκτός κέντρου το Shark και το Les Zazous αποτελούν σταθερές αξίες…
Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι, όσο κι αν ακουστεί παράξενο, η Μητρόπολη, η Παναγούδα, η Αγία Σοφία, ο Άγιος Ιωάννης και ο Άγιος Δημήτριος. Είναι τα μέρη που όλως τυχαίως (!) επισκέπτομαι όταν θέλω να σκεφτώ, να χαλαρώσω, να πάρω δύναμη και ενέργεια. Ανεξάρτητα από το εάν υπάρχει λειτουργία ή όχι. Είναι ο χώρος που με ηρεμεί κι όχι τα θρησκευτικά δρώμενα. Όσο για το τι με εμπνέει… Κοιτάζοντας τον Όλυμπο και τα καράβια που αρμενίζουν στον Θερμαϊκό, κοιτάζοντας τα ηλιοβασιλέματα και τα φεγγάρια (και το Φεγγαράκι στη Νέα παραλία), κοιτάζοντας τη σημαία μας που κυματίζει στον Λευκό Πύργο, κοιτάζοντας τα ζευγαράκια που περπατούν χεράκι χεράκι, έτσι εμπνέομαι.
Τώρα που είναι καλοκαίρι... σαν τη Χαλκιδική δεν έχει! Είναι οι παρέες, οι παραλίες, τα beach bars, οι djs, τα πάρτι, οι φούρνοι, οι ψαροταβέρνες, τα σουβλάκια, οι άνθρωποι, το μποτιλιάρισμα, δεν ξέρω τι είναι, πάντως η ζωή μας ομορφαίνει κάθε καλοκαίρι με τη Χαλκιδική! Κι όσες φορές κι αν το πω το συμπέρασμα είναι ένα: "Sun" τη Χαλκιδική δεν έχει!
Την ωραιότερη θέα μπορεί κανείς να τη δει από την Άνω Πόλη. Υπάρχουν κάποια μαγικά σημεία… Φυσικά και από την παλιά και νέα παραλία, την Αρετσού, το Πανόραμα, το Φιλίππειο…
Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσουν τα στέκια και οι παρέες τους. Ο φοιτητόκοσμος. Τα παλιατζίδικα. Μου αρέσει που τα Κάστρα είναι μέρος της καθημερινότητάς μου: στα δικαστήρια και στη γύρω περιοχή. Το Επταπύργιο. Μου αρέσει η πλατεία Ναυαρίνου, η Ροτόντα, το Κρατικό Ωδείο. Μου αρέσει η Καμάρα, το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου, τα παιδιά που κάνουν skateboard, μου αρέσουν τα graffiti, οι μουσικοί του δρόμου, οι λαχειοπώλες, το Καπάνι, η Μοδιάνο, τα Λουλουδάδικα, τα Μακαλιαράκια, ο Ιανός, η Ικτίνου, τα τρίγωνα Πανοράματος, τα κουλούρια. Α, και το γήπεδο της Τούμπας! Μη ξεχνιόμαστε!
Δεν θα ήθελα να αλλάξω κάτι στην πόλη. Γιατί αυτή η πόλη δεν αλλάζει! Οι άνθρωποί της δεν αλλάζουν, ίσως και αυτό να είναι η γοητεία της… ερωτικής Θεσσαλονίκης! Εννοείται ότι δε μιλάμε για την καθαριότητα, το κυκλοφοριακό, το πάρκινγκ, την πλατεία Αριστοτέλους και τα άλλα καθημερινά προβλήματα, γιατί αυτά είμαι σίγουρη ότι θα τα βελτιώσει ο νέος δήμαρχός μας, Κωνσταντίνος Ζέρβας, ο οποίος έχει πρόγραμμα και λύσεις ουσιαστικές και στον οποίο έχουμε εναποθέσει όλες μας τις ελπίδες!
Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν... Γλυκιά, τσαχπίνα κι αγαπησιάρα.
Φωτογραφία πορτρέτου: Nikos Arvanitidis
