Μετράμε πολλά χρόνια γνωριμίας με τη Λένα. Παράστασή της δεν έχω χάσει. Πώς θα μπορούσα, εξάλλου, να μη διαπιστώνω κάθε φορά, ιδίοις όμμασι, πώς μεταμορφώνεται αυτό το φοβισμένο ελάφι με τα διάφανα μάτια, που ενώ θαρρείς ότι είναι φτιαγμένη από πανάκριβη πορσελάνη, παράλληλα μπορεί να επιδοθεί σε «σπαράγματα», τα οποία μόνο ένα θηρίο μπορεί να εξαπολύσει; 

Την αγαπάς εύκολα τη Λένα, σε αφήνει να τη «διαβάσεις». Αυτήν την εποχή τρέχει πολύ, καθώς ήδη βρίσκεται στο «Παλλάς», συμμετέχοντας στη θεότρελη και υπέροχη φάρσα «Το σώσε» του Michael Frayn, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, με συμπρωταγωνιστές της τον ίδιο, τη Σμαράγδα Καρύδη, τη Στεφανία Γουλιώτη, τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και τον Γιώργο Χρυσοστόμου. «Χάρηκα όταν με πήρε ο Κωνσταντίνος, ήθελα πολύ να κάνω κωμωδία. Είναι δύσκολο έργο, καθώς βλέπει κανείς όλα αυτά που συμβαίνουν πίσω από μια θεατρική σκηνή. Απαιτεί ομαδικότητα - το γέλιο δεν προκύπτει μόνο από τις ατάκες, αλλά από τον γενικό συντονισμό και τον ρυθμό. Για να πετύχει η φάρσα, όπως σε αυτήν την παράσταση, απαιτείται ακρίβεια. Είναι εξαντλητικό ως διαδικασία. Λεπτοδουλειά! Νιώθω σαν να έχω ξανασυναντηθεί θεατρικά με όλους -κάτι που δεν ισχύει φυσικά-, αλλά είναι ευχής έργον το ότι επικοινωνούμε τόσο καλά», λέει με χαμόγελο.

Μπορεί πράγματι να είναι συνδεδεμένη με δυνατές ερμηνείες δραματικών ρόλων, αλλά την κωμωδία την αγαπάει. Δεν πίστευε πως είναι ικανή να παίξει τέτοιους ρόλους, μέχρι που την έπεισε ο Νίκος Μαστοράκης με την «Τριλογία του παραθερισμού» στο Εθνικό Θέατρο. Όταν εκείνη αντιλήφθηκε ότι ο κόσμος γέλασε, ένιωσε αγαλλίαση. Το ξανατόλμησε με τον Γιάννη Χουβαρδά στους «Τρισευτυχισμένους», στο θέατρο «Πορεία»: «Προσπαθώ ακόμη και τους πιο δραματικούς ρόλους μου, όπως την “Κατερίνα”, να τους εμποτίζω με χιούμορ, γιατί σε βοηθάει να ανοίξεις και να δεχτείς καλύτερα και ευκολότερα τα δραματικά στοιχεία».

Αναρωτιέμαι αν, λόγω και της φύσης του επαγγέλματός της, υπήρξε ποτέ drama queen στη ζωή της. Το σκέφτεται λίγο… «Μπορεί να υπήρξα ελαφρώς στην εφηβεία μου, αλλά όλοι το περνάμε στη ζωή μας κάποια στιγμή. Στην παρούσα φάση, πάντως, και να ήθελα να δραματοποιήσω καταστάσεις, δεν προλαβαίνω. Είναι τόσο σημαντικά τα προβλήματα γύρω μας, που δε μας παίρνει να παριστάνουμε τις drama queens δίχως λόγο. Επικεντρώνομαι στα θετικά, γιατί δεν ξέρω και πόσο θα διαρκέσουν», παραδέχεται.

Πιάνοντας το νήμα από την αρχή, τη συναντάμε -παιδάκι ακόμη- να χειροκροτεί τους ηθοποιούς. Η μητέρα της την πήγαινε συχνά στο θέατρο και δεν έχαναν παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλου, η οποία έστηνε αλησμόνητες δουλειές για παιδιά. Όπως η ίδια η μητέρα της τής έχει διηγηθεί, το πρώτο «θέλω να γίνω ηθοποιός» το είπε στα τρία της χρόνια. Η απόφασή της, λοιπόν, δεν εξέπληξε τους γονείς της. Η Λένα υπήρξε, ωστόσο, και άριστη μαθήτρια. Φοίτησε, μάλιστα, στη Σχολή ΜΜΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο - έφτασε στο τέταρτο έτος, ενώ της απομένουν λίγα μαθήματα για να πάρει το πτυχίο της. «Στο σχολείο ήμουν αυτό που λέμε “καλυμμένο φυτό”. Ήθελα να είμαι και καλή μαθήτρια αλλά και ψυχή της παρέας, πρόεδρος στο λύκειο… δραστήρια! Δεν ξέρω πώς με έβλεπαν οι άλλοι, αλλά όμορφη δε με θεωρούσα. Υπήρχαν συμμαθήτριές μου που ήταν κούκλες. Εξάλλου, δεν έχω για τον εαυτό μου την εικόνα της ωραίας γυναίκας, ούτε ένιωσα ποτέ ότι με πήραν σε κάποια δουλειά επειδή είμαι όμορφη. Αυτό είναι καλό, γιατί η εξωτερική εμφάνιση, όσο βοηθητική μπορεί να σταθεί άλλο τόσο μπορεί να αποτελέσει και τροχοπέδη».

Η συζήτησή μας μοιραία οδηγείται στο θέμα των ανασφαλειών, ειδικά σε ένα επάγγελμα όπως το δικό της, μέσα από το οποίο ανά πάσα στιγμή «απλώνει» την ψυχή της στα μανταλάκια και κρίνεται για το πόσο καθαρά «πλένει» κάθε φορά τα συναισθήματά της: «Είμαι ακραία ανασφαλής ως άνθρωπος. Ίσως τώρα τελευταία κάτι ν’ άλλαξε. Η έκθεση κι η κριτική που υφίσταμαι δε μου είναι εύκολη κατάσταση. Θα έλεγα ότι είναι οριακά δυσβάσταχτη. Κάθε φορά που ανεβαίνει μια νέα παράσταση, θέλω να τα παρατήσω, και, κάθε μέρα, πριν πάω στο θέατρο, θέλω να μείνω στο σπίτι μου. Δεν τρελαίνομαι να βγω στη σκηνή, αλλά συμβαίνει κάτι όταν πατήσω πάνω στο σανίδι, που με κάνει να υπερνικώ όσα με κρατούν πίσω και υπερισχύει η απόλαυση της στιγμής. Είναι ένα περίεργο μείγμα φιλοδοξίας και ανασφάλειας μαζί. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, με έναν τρόπο το έχω εκλογικεύσει μέσα μου, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι αυτός είναι ο λόγος που μου αρέσουν οι ρόλοι οι οποίοι υπερασπίζονται πρόσωπα των οποίων τη φωνή δεν την ακούμε συχνά στη ζωή, άτομα τραυματισμένα. Σκέφτηκα ότι δεν είναι τυχαίο που μου προτείνουν τέτοιους ρόλους, καθώς, προκειμένου να υπερβώ τον φόβο της έκθεσης, υποστηρίζω ισχυρά το πρόσωπο το οποίο υποδύομαι. Με την “Κατερίνα”, λόγου χάρη (σ.σ. η ηρωίδα που γεννήθηκε μέσα από το βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ και την οποία εδώ και πολλά χρόνια ερμηνεύει συγκλονιστικά), αγαπήσαμε τόσο πολύ το υλικό μας και θέλαμε τόσο πολύ να το στηρίξουμε, που δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να σκεφτούμε εάν θα πάει καλά ή όχι. Όταν, όμως, έγινε επιτυχία, όταν ανέβαινα στη σκηνή και με χειροκροτούσαν, άρχισα να μην μπορώ να ησυχάσω, γιατί πριν από κάθε παράσταση σκεφτόμουν μήπως δε θα ήμουν αντάξια των προσδοκιών του κόσμου. Ήταν σαν να χάθηκε η αγνότητα κι η αθωότητα, κι εγώ έπρεπε να αποδείξω κάτι».

Σε ό,τι αφορά στο θέμα της κριτικής, πιστεύει πως πρέπει να προσέχει κανείς πόσο της επιτρέπει να επεμβαίνει στη ζωή του, είτε είναι θετική είτε αρνητική. «Είσαι λόγου χάρη στην Επίδαυρο και κάνεις μια παράσταση -επιλέγω την Επίδαυρο για το παράδειγμα, γιατί είναι το πιο όμορφο θέατρο του κόσμου, κι επειδή σίγουρα έχεις κοπιάσει πολύ στις πρόβες για να βρεθείς εκεί-, εάν διαβάσεις μια κριτική που σε καταβαραθρώνει, μπορεί πολύ εύκολα μέσα σου να ακυρώσεις ολόκληρη τη διαδρομή σου, να σε μετατοπίσει και να χάσεις το κέντρο σου. Αντίστοιχα, εάν παίζεις κάτι σημαντικό για σένα, έναν ρόλο που περίμενες, και διαβάσεις κάτι αποθεωτικό, μπορεί να βγαίνεις στη σκηνή νιώθοντας καταπληκτικός και να σταματήσεις να επικοινωνείς με τον κόσμο», υποστηρίζει.

Ως γυναίκα που ζει σε μια εποχή κατά την οποία, τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως, τα περιστατικά βίας, κακοποίησης και εκμετάλλευσης με θύματα εκπροσώπους του φύλου της βρίσκονται, δυστυχώς, σε ημερήσια διάταξη, σαφώς και δε μένει αδιάφορη. Όπως λέει και η ίδια, «η βία ανέκαθεν υπήρχε, δεν είναι νέο φαινόμενο. Σε κάποιες κοινωνίες, κάποιες εποχές, το να ασκήσει βία ένας άντρας στη σύζυγό του ήταν μάλιστα οριακά αποδεκτό. Και κακοποιήσεις υπήρχαν και βιασμοί. Ευτυχώς, η κοινωνία πλέον δεν είναι αδιάφορη, αλλά ευαισθητοποιημένη. Υπάρχει χώρος και τρόπος, ώστε τα θύματα να βγουν και να μιλήσουν, να γίνουμε γνώστες τέτοιου είδους περιστατικών. Αλλά, ας μην κοροϊδευόμαστε, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε μέχρι να διατυμπανίσουμε ότι υπάρχει ισότητα. Η οικονομική δυσπραγία, ο εγκλεισμός της πανδημίας, η απομόνωση των ανθρώπων, έχουν οδηγήσει σ’ έναν κύκλο βίας με μεγάλες προεκτάσεις, και θεωρώ ότι δεν υπάρχει γυναίκα που να μην έχει βιώσει ανάλογα περιστατικά: από τα πειράγματα στον δρόμο -το “πέσιμο”- μέχρι την απειλή. Σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει κι η παράμετρος της τύχης, γιατί είναι σημαντικό σε ποια στιγμή σε πετυχαίνει ένα κακοποιητικό πρόσωπο. Δεν αναφέρομαι μονάχα σ’ έναν βιασμό, αλλά μπορεί να σου προκύψει μια τέτοια σχέση σε μια ευάλωτη περίοδο της ζωής σου. Σίγουρα υπήρξε κάποια εποχή που κι εγώ άφησα περισσότερο ανοιχτή την “πόρτα” μου και εισχώρησαν άνθρωποι περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα. Δεν έχω υποστεί σωματική βία, αλλά ίσως έχω υπάρξει σε κακοποιητική σχέση. Την ψυχολογική βία που υπέστην εκείνη την περίοδο δεν την αντιλαμβανόμουν και την κατάλαβα πολύ καιρό μετά. Κι επειδή όλα “γράφουν” μέσα μας, έκανα κι εγώ την ψυχοθεραπεία μου. Μπορείς να αντιληφθείς τραύματα, να πρέπει να δουλέψεις επάνω σε αυτά ή να γνωρίσεις έναν άνθρωπο ο οποίος θα σ’ τα επουλώσει. Ψυχοθεραπεία έκανα για πέντε χρόνια. Την άρχισα μετά τις δυσκολίες σε μια σχέση που οδηγήθηκε σε χωρισμό. Με βοήθησε πολύ, με έμαθα περισσότερο, “μετατοπίστηκα” σε αρκετά θέματα. Και καλό είναι να περνάει ένας άνθρωπος από αυτήν τη διαδικασία πριν κάνει οικογένεια, γιατί οι γονείς φορτώνουμε στα παιδιά μας πράγματα που κουβαλάμε ερήμην μας. Ας είμαστε λίγο πιο υποψιασμένοι, για να μη μεταφέρουμε σε αυτά όλες μας τις ελλείψεις».

Η Λένα είναι παντρεμένη με τον Άκη Πάντο, πολιτικό μηχανικό, κι έχουν αποκτήσει δύο γιους, τον Αναστάση, τριών χρόνων σήμερα, και τον Αντώνη, ενάμισι έτους, τους οποίους λατρεύει, γιατί έφεραν φως και χαρά στη ζωή τους. «Από μικρή δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς οικογένεια. Επίσης, δεν ήθελα παιδιά χωρίς έναν σύντροφο στο πλευρό μου. Σαφώς κι είναι θεμιτό για έναν άνθρωπο να θέλει να βιώσει τη μητρότητα ή την πατρότητα χωρίς να βρίσκεται αναγκαστικά μέσα σε μια σχέση, αλλά εγώ το είχα αλλιώς στο μυαλό μου. Όταν γνωριστήκαμε με τον Άκη, η θεωρία έγινε επιθυμία. Ήθελα να το ζήσουμε μαζί. Ευτυχώς, το ήθελε κι εκείνος. Για μένα, αν δε μοιράζεσαι τη ζωή σε επίπεδο συντροφικότητας, μητρότητας, φιλίας, δεν έχει νόημα. Έτσι κι αλλιώς, το επάγγελμά μου έχει τόση ματαιοδοξία αλλά και ματαιότητα, που, αν δε γυρίσεις στο σπίτι για να το επικοινωνήσεις με κάποιον, είναι μεγάλο το κενό. Δεν είναι το θέατρο η ζωή μου, αν και ο Άκης έχει μεγάλη ανοχή για τη δουλειά και το πρόγραμμά μου. Από τη στιγμή που φωτίζει τη ζωή σου ένα παιδί, ο εαυτός σου μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και το φροντιστικό ή τρυφερό σου κομμάτι έρχεται στην επιφάνεια. Δεν ξέρω εάν έχω γίνει περισσότερο μαμά και με τους φίλους μου, αλλά οι πλευρές μου που εμπεριέχουν γλυκύτητα, αφοσίωση και θαλπωρή είναι πιο ευαισθητοποιημένες απ’ ό,τι στο παρελθόν. Αυτό που θέλουν οι γιοι μου, όπως όλα τα παιδιά, είναι αποδοχή κι αγάπη, και μάλιστα αλλάζει μορφές. Μέσα από τα μάτια τους ανακαλύπτεις ξανά τον κόσμο. Μου συνέβη με το πρώτο μου παιδί και πίστευα πως δε θα ξαναγίνει. Όμως, συνέβη και με το δεύτερο, για το οποίο, πριν έρθει στον κόσμο, αναρωτιόμουν πώς θα νιώσω, πόση θα ήταν η αγάπη μου. Σκεφτόμουν: πώς μοιράζεται η αγάπη; Αλλά, τελικά, ξεκινάς από την αρχή κι είναι ξεχωριστό. Δεν είναι η αγάπη που μοιράζεται, αλλά μια άλλη αγάπη, το ίδιο δυνατή και πολύ διαφορετική. Είναι η σχέση μου με τον Αναστάση κι η σχέση μου με τον Αντώνη. Εγώ, ως μοναχοπαίδι, εξηγώ τι νιώθω στη μητέρα μου, η οποία μου λέει ότι δεν μπορεί να το κατανοήσει. Το καταλαβαίνει μεν, αλλά δεν μπορεί να το συλλάβει. Η αγάπη που έχουμε μέσα μας είναι απέραντη και το κάθε παιδί σού ξυπνάει από την αρχή όλο αυτό το τεράστιο κύμα».

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που η ηθοποιός είπε «ναι» στην τηλεόραση για να συμμετάσχει σε ένα αυτοτελές επεισόδιο της σειράς «Καρτ Ποστάλ», στην ΕΡΤ1, η οποία βασίστηκε σε βιβλία της Βικτόρια Χίσλοπ: «Ξαναθυμήθηκα πόσο αγαπώ τα γυρίσματα και χάρηκα που ενσάρκωσα μια γυναίκα που δεν είχε ακόμη ανακαλύψει ή αποδεχτεί τη σεξουαλικότητά της, ερωτεύτηκε μια γυναίκα σ’ ένα επαγγελματικό της ταξίδι στην Κρήτη, κι έμεινε εκεί, δεν επέστρεψε ποτέ στην Αθήνα. Την αγάπησα την ηρωίδα μου, την Αθηνά, είχε χιούμορ και ευαισθησία. Έλαβα, μάλιστα, πολλά μηνύματα από ανθρώπους που αναγκάζονται να καταπιέζουν τη σεξουαλικότητά τους εκεί όπου ζουν. Αυτό είναι, εξάλλου, το χρέος της τέχνης αλλά και της τηλεόρασης, που έχει τόση δύναμη: να προβάλλει με όμορφο τρόπο πράγματα που συμβαίνουν στις ζωές των ανθρώπων και μπορεί να τους ζορίζουν. Είναι καλό να μπορείς να ταυτιστείς με ιστορίες που παρουσιάζονται με ωραίο τρόπο, ποιότητα και λεπτότητα. Με ρωτούσαν πώς έκανα τη σκηνή του φιλιού με μια γυναίκα, αλλά για μένα αυτά είναι ζητήματα λυμένα, για τα οποία δε θα έπρεπε καν να συζητάμε. Σημασία έχει ο τρόπος που τα παρουσιάζεις. Το θέμα είναι να υπάρχει ομορφιά, κυριολεκτικά και μεταφορικά -εννοώ την ομορφιά της ψυχής-, είτε το φιλί αφορά σε ανθρώπους διαφορετικού είτε του ίδιου φύλου». Ίσως αυτή η ωραία εμπειρία της στην Κρήτη να έπεισε τη Λένα να πει διπλό «ναι» για την επόμενη τηλεοπτική σεζόν. Από τη μία θα ερμηνεύσει έναν σύνθετο ρόλο-κλειδί στη σειρά «Φλόγα και Άνεμος» στην ΕΡΤ1, που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Στέφανου Δάνδολου και επικεντρώνεται στον έρωτα της Κυβέλης και του Γεώργιου Παπανδρέου, αναπαριστώντας μια ολόκληρη εποχή, σε σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ. Από την άλλη, θα τη δούμε και στην κοινωνική σειρά «Στοργή» στον Σκάι, σε σκηνοθεσία της Όλγας Μαλέα, στην οποία μια ψυχίατρος παρακολουθεί συγκεκριμένα περιστατικά, κι ένα από αυτά θα ενσαρκώσει η Λένα. Επίσης, συζητάει για μία ακόμη σειρά και μία ταινία… Κι επειδή κυριολεκτικά γίνεται «το σώσε», αναρωτιέμαι ειλικρινά πώς θα τα προλάβει! 

Credits

Κεντρική Φωτογραφία: Mεταξωτό φόρεμα Angelos Bratis, Grigio | Σκουλαρίκια Lela Zambrini, i - D Concept Stores

Φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης (thisisnotanotheragency)

Styling: Ναταλία Μπαλτά

Hair & Make up: Κωνσταντίνος Σακκάς (D-tales)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022