Η ταινία «The White Crow» επικεντρώνεται στη ζωή του διάσημου και εμβληματικού χορευτή, Rudolf Nureyev, που σημάδεψε τον παγκόσμιο χάρτη της λυρικής σκηνής όσο κανένας άλλος. Πρόκειται για μια βιογραφία που ξεκινά από την παιδική του ηλικία, την εκπαίδευση και τη μετάβασή του στο Παρίσι, που του άλλαξε τη ζωή, όταν ξεκίνησε να συμμετάσχει στον θίασο των Μπαλέτων Kirov, με αποκορύφωμα την απόφασή του να ζητήσει άσυλο στη Γαλλία. Μια ταινία σαφώς διφορούμενη σχετικά με τα κίνητρα του χορευτή και τους δεσμούς του με τη Σοβιετική Ένωση, μια πρωτοποριακή παραγωγή, όπου η Ανατολή συναντά τη Δύση, με τη σκηνοθετική ματιά του σπουδαίου Ralph Fiennes.
Η πορεία του χορευτή κινηματογραφικά προσεγγίζεται περισσότερο δημιουργικά και λιγότερο με τα ιστορικά δεδομένα, παρουσιάζοντας στο κοινό ένα φιλμ ιδιαιτέρως ενδιαφέρον, όπου παρουσιάζεται όλη η κορυφαία διαδρομή του Nureyev, μέχρι να υποκύψει στον HIV, το 1993. Η Sony Pictures Classics την παρουσίασε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Telluride και θα κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες προς τα τέλη Απριλίου.
H ιστορία ξεκινά εύστοχα με τη γέννησή του στο τρένο που διασχίζει όλη τη Σιβηρία και τελειώνει, μάλλον... περίεργα, με ένα από τα πρώτα του μαθήματα χορού. Αυτά τα δύο γεμάτα συναίσθημα flashbacks -που ο σκηνοθέτης τα αποδίδει σχεδόν μονόχρωμα- ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη ταινία, η παλέτα της οποίας μοιάζει με το κλασικό Technicolor.
Ο Nureyev υπήρξε μια εξαιρετικά δύσκολη προσωπικότητα. Το σενάριο του «The White Crow» γράφτηκε από τον David Hare, βασιζόμενο στη βιογραφία του χορευτή από τη Julie Kavanagh στο βιβλίο «Rudolf Nureyev: The Life» και φέρνει στον θεατή μια περισσότερο εφηβική εικόνα, με τον Ουκρανό χορευτή Oleg Ivenko στον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, να ανταποκρίνεται αριστοτεχνικά στον ρόλο, ακόμα και στη βαριά προφορά, ένα μείγμα ρωσικών και αγγλικών.
Ο ίδιος ήταν ένας σκανδαλώδης πρωταγωνιστής της ζωής και λειτουργούσε εντελώς παρορμητικά. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι απειλούσε να αυτοκτονήσει, στο αεροδρόμιο Le Bourget του Παρισιού, όταν οι πράκτορες της KGB ανακοίνωσαν ότι σχεδίαζαν να διακόψουν την περιήγησή του και να τον στείλουν πίσω στη Μόσχα. Ο Ivenko δεν αποδίδει αυτήν την πλευρά του χαρακτήρα του χορευτή. Βέβαια, είναι δύσκολο να αποτυπώσει κανείς την ιδιαίτερη προσωπικότητά ενός ανθρώπου που μεγάλωσε φτωχός και εκπαιδεύτηκε από το κράτος, αλλά, στην πορεία, ανέπτυξε ένα «εγώ» που συμβάδιζε με τις δυτικές χώρες και υιοθέτησε πλήρως το συγκεκριμένο lifestyle, μένοντας ωστόσο πιστός στο πάθος και την τέχνη του.
Η τεράστια επιθυμία του να αναγνωριστεί και να εκτιμηθεί, και όχι απλά να τοποθετηθεί μέσα σε μια ομάδα χορού και να αναδειχθεί μαζί της, αναδεικνύει τις αποφάσεις του, μόλις φτάνει στο Παρίσι, το 1961. Εκεί, συναναστρέφεται με τον Γάλλο χορευτή Pierre Lacotte -τον οποίο στην ταινία ενσαρκώνει ο Raphaël Peronnaz, φλερτάρει με τη φίλη του Clara Saint -στον ρόλο της οποίας βλέπουμε την εκπληκτική Adèle Exarchopoulos-, που θρηνεί τον θάνατο του εραστή της, γιου του Υπουργού Πολιτισμού, André Malraux, ο οποίος θα αποδειχθεί καλός σύμμαχος όταν θα έρθει η ώρα για να ζητήσει πολιτικό άσυλο.
Ο βραβευμένος με δύο Όσκαρ Ralph Fiennes, σκηνοθέτης της ταινίας, συμμετέχει και ως ηθοποιός, επιλέγοντας να υποδυθεί τον πιο υποτιμημένο ρόλο, αυτόν του Alexander Pushkin, ενός δασκάλου χορού της Αγίας Πετρούπολης που αναγνωρίζει το πάθος του Νουρέγιεφ και το τοποθετεί πάνω από την τεχνική του ικανότητα.
Η σύζυγος του Pushkin, Xenia (Chulpan Khamatova), παρουσιάζει, επίσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον χορευτή, καθώς τον προσκαλεί στο διαμέρισμά τους, όπου τοn αποπλανεί, κάτω από τη μύτη του συζύγου της. Η ταινία αποτυπώνει την ερωτική ζωή του χορευτή, με τον σκηνοθέτη να προτιμά μια «καλαίσθητη» προσέγγιση στο θέμα, δείχνοντάς τον να πειραματίζεται ερωτικά και με τα δυο φύλα ή να παρακολουθεί με λαχτάρα τα γυμνά του Λούβρου.
Στεκόμενοι λίγο παραπάνω στην ενδιαφέρουσα η σχέση του με τη νεαρή Παριζιάνα Clara Saint, θα λέγαμε ότι εκείνη εμφανίζεται πιο εκλεπτυσμένη και με περισσότερες προσλαμβάνουσες, από αυτές του στερημένου από εικόνες στα παιδικά του χρόνια Nureyev, αλλά ανταποκρίνεται στη συμπεριφορά του. Και, ενώ, τα μπαλέτα Kirov βρίσκονται στο Παρίσι και οι πράκτορες της KGB επιβάλλουν αυστηρές απαγορεύσεις, ο Nureyev μαζί με τους νέους Γάλλους φίλους του, συχνάζει σε κακόφημα cabarets και clubs. Αυτή η συμπεριφορά του θα τον έστελνε πίσω στη Ρωσία, ωστόσο αυτό δεν έγινε ποτέ και μέχρι σήμερα πιστεύεται ότι είχε προμελετημένη την αυτομόλησή του στη Δύση.
Η ταινία μας δίνει μια νέα οπτική, αυτή της αυθόρμητης στιγμιαίας απόφασης του Nureyev να φύγει από τη χώρα του για να γίνει ο καλύτερος. Με υπέροχες στιγμές χορού, κορυφαία σκηνή είναι αυτή στο αεροδρόμιο, όπου ο σκηνοθέτης δίνει το δικό του στίγμα για τον χορευτή και απαντά στο ερώτημα «τι ήταν αυτό που ήθελε περισσότερο να πετύχει με τον τρόπο ζωής και τη δουλειά του»; Η ελευθερία!
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας:
Εξωφύλλου: Η Margot Fonteyn και ο Rudolf Nureyev το 1969
