Η «Αρχή του Αρχιμήδη» είναι ένα έργο που θέτει αναπάντητα ερωτήματα πάνω στις σχέσεις των ανθρώπων, τις φοβίες της σύγχρονης κοινωνίας και τις προκαταλήψεις που έχουν ριζωθεί βαθιά μέσα μας. Με αφορμή την ερμηνεία του σε μια από τις πλέον πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, μιλήσαμε με τον Μιχάλη Συριόπουλο. Αεικίνητης, επίμονος, γεμάτος όνειρα και στόχους, ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από τον ηθοποιό αποτελεί ένα δημιουργικό κράμα που εντυπωσιάζει. Άλλωστε, μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει στο βλέμμα του πως η ειλικρίνεια και η αμεσότητα αποτελούν αναμφισβήτητα προσόντα του κάνοντας την κάθε απάντησή του να μοιάζει πως απαιτεί έναν συνειδητοποιημένο αναγνώστη.

Αν και το 2019 του χάρισε -και όχι αδίκως- το βραβείο Δημήτρης Χορν για την καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς, ο ίδιος παραμένει ισορροπημένος αποδεικνύοντας σε όλους πως οι μεγαλύτερες επιτυχίες δεν είναι αυτές που «φωνάζουν», αλλά αυτές που πετυχαίνουμε μέσα μας. Για εμάς. 

Υποψίες, προκαταλήψεις και φόβοι. Πως θα χαρακτηρίζατε την καινούρια παράσταση, που θα συμμετέχετε από τον Οκτώβριο;

Η Αρχή του Αρχιμήδη είναι ένα σύγχρονο έργο με «κουκούτσι». Με πραγματικό δίλημμα. Θα βάλω τις λέξεις που χρησιμοποιήσατε στη «σωστή» σειρά λοιπόν: φόβοι, προκαταλήψεις και υποψίες. Τρεις λέξεις-κλειδιά της παράστασης, της κοινωνίας μας, που τις βρίσκουμε παντού γύρω μας μασκαρεμένες σε πολιτισμό.

Από τον ρόλο σας σε αυτήν ποια χαρακτηριστικά ξεχωρίζετε;

Ο αγαπημένος μου Τζόρντι είναι ένα σύνθετο παζλ! Είναι ένα κατασκεύασμα με πολλές θαμμένες πτυχές μου. Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποια χαρακτηριστικά του. Ίσως θα αναγνώριζα την εμμονή του στο να μη φοβάται ο ίδιος, όπως επίσης θα ξεχώριζα την εξωστρέφειά του και την ανάγκη του για γέλιο.

Θυμάστε τα πρώτα σας συναισθήματα, όταν πατήσατε για πρώτη φορά πάνω σε θεατρική σκηνή;

Σαν τώρα τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα! 22/2/2008 «Λεωφορείον ο πόθος» στο ΚΘΒΕ με «Μπλανς» τη δασκάλα μου, Πέμη Ζούνη, κι εγώ δευτεροετής σπουδαστής! Θυμάμαι ακόμα τη μυρωδιά απ’ το καμαρίνι και κυρίως τη μυρωδιά απ’ την κουίντα, όπου περίμενα να μπω μ’ ένα ποδήλατο. Τεράστιο άγχος μα και μια ανείπωτη λαχτάρα, σε μια κατάμεστη αίθουσα. Σαν τώρα θυμάμαι μια συνάδελφο που μου ψιθύρισε «σιδεροκέφαλος» πριν βγω στη σκηνή. Λουλούδια από φίλους, από οικογένεια, με ευχές για το πρώτο ταξίδι. Τεράστια συγκίνηση. Είχε κι έχει ένα περίεργο χτυποκάρδι η πρεμιέρα μα εκείνη θα μου μείνει αξέχαστη!

Την ώρα που παίζετε στο θέατρο, σε ποιους θεατές πέφτει η ματιά σας;

Ξέρετε μόλις πατήσω το πόδι μου στη σκηνή, αυτόματα μπαίνω στο παραμύθι μου, παίρνω τις ιστορίες που παίζω προσωπικά, επομένως δεν υπάρχει χώρος, για να κοιτάξω τους θεατές, πάρα μόνο τους συναδέλφους μου, νιώθω όμως την αύρα των θεατών και την ενέργειά τους! Είναι σαν να βρίσκομαι μέσα στο σώμα μου και ταυτόχρονα να μην είμαι! Πολύ περίεργη αίσθηση γεμάτη αδρεναλίνη.

Έχοντας ήδη διαγράψει μια πορεία στον χώρο, τι βλέπετε πως το κοινό αναζητά περισσότερο;

Είναι πολύ δύσκολο να ορίσεις το κοινό! Υπάρχουν κάθε λογής άνθρωποι κάθε βράδυ από κάτω. Άλλοι σε σέβονται, άλλοι όχι, γενικότερα λείπει η θεατρική παιδεία, αφού πολλοί θεατές νομίζουν ότι δεν ακούμε ή ότι δεν βλέπουμε τις φωτιζόμενες οθόνες τους, ότι γενικότερα παίζουμε στον αυτόματο! Το κοινό, όμως, είναι ξεκάθαρα ένας βασικός συντελεστής μιας παράστασης, αφού καθορίζει την ποιότητά της.

Πιστεύετε πως η κρίση έχει αλλάξει την οπτική του Έλληνα θεατή;

Η κρίση γέμισε τα θέατρα μα τις περισσότερες φορές με προσκλήσεις! Επομένως, είναι καλό- κακό! Είναι πολύ άδικο να μαθαίνεις πως το θέατρο πολλές φορές δωρεάν! Οι περισσότεροι ηθοποιοί δουλεύουν με ποσοστά και απλήρωτες πρόβες. Είναι, όμως, παρήγορο να βλέπεις νέο κόσμο στο θέατρο. Μου έμεινε στο μυαλό τις προάλλες μια παρέα γυναικών με τους έφηβους γιους τους, πολύ αισιόδοξη εικόνα!

Φέτος κερδίσατε το βραβείο Δημήτρης Χορν για την καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς. Πως τελικά μπορεί κανείς να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;

Φέτος αξιώθηκα να ζήσω αυτήν τη μεγάλη τιμή! Τα όνειρα θέλουν τόλμη και ρίσκο. Μάθαμε με την κρίση να βάζουμε πρώτα τα χρήματα και μετά τα όνειρα, μα ένας τέτοιος κόσμος θα μας κάνει περισσότερο δυστυχισμένους, γεμάτους απωθημένα. Εγώ πάντα έβαζα μπροστά τα όνειρα.

Τι συμβολίζει για εσάς αυτός ο «τίτλος»; Είναι απαραίτητη η επιβεβαίωση στην πορεία ενός ηθοποιού;

Όχι, φυσικά και δεν είναι απαραίτητο, άσε που αυτοί οι βαρύγδουποι τίτλοι καμιά φορά είναι δίκοπο μαχαίρι! Συνεχίζω να πορεύομαι, να ρισκάρω και να ονειρεύομαι σαν να μην έχω πάρει βραβείο. Η έπαρση δεν ταιριάζει στη δουλειά μου.

Όταν έρχεται η απόρριψη, πώς έχετε μάθει να τη διαχειρίζεστε;

Στην αρχή τα παίρνεις όλα προσωπικά. Μετά καταλαβαίνεις ότι τις περισσότερες φορές οι απορρίψεις είναι θέμα συμπτώσεων ή μπορεί να μην ταιριάζεις σ’ αυτό που σκέφτηκε ο σκηνοθέτης. Δεν υπάρχουν παντού συνωμοσίες και κλίκες, σε φθείρει το να αναλώνεσαι μονάχα σε τέτοιες σκέψεις. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις να εκπαιδεύεσαι, για να δυναμώσεις σε πράγματα που υστερείς.

Πέρα από ηθοποιός είστε και σκηνοθέτης. Τι είναι αυτό που κρατάει το μυαλό σας σε συνεχή εγρήγορση;

Μου αρέσει να κρατώ τα ηνία της ζωής μου και να γίνομαι περισσότερο εφευρετικός με βάρκα την τέχνη μου. Η σκηνοθεσία είναι κάτι που με αφορά πολύ. Δοκιμάστηκα ελάχιστα σ’ αυτήν, παλιότερα, με τρεις παραγωγές στη Θεσσαλονίκη. Ποιος ξέρει πού θα μας βγάλει ο δρόμος;

Και ο έρωτας τι ρόλο παίζει σε όλα αυτά;

Ο έρωτας είναι ο πιο ύπουλος Θεός και τα τελευταία χρόνια μου παίρνει τόσο χώρο η δουλειά μου, που σχεδόν δηλώνω άθεος κι ας το πάρει για ύβρι! Μα πού θα πάει...

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έχετε πάρει μέχρι στιγμής από τις ερμηνείες σας;

Αχ! Είναι τόσα πολλά αυτά που μαθαίνεις επί σκηνής, προσπαθώ να τα μεταδώσω στους μαθητές του εργαστηρίου μου, μα ποτέ δεν φτάνει ο χρόνος για να ειπωθούν! Τι να σας πρωτοπώ! Το κυριότερο είναι το να μάθεις να ακούς και να πράττεις μαζί με άλλους στο τώρα βάζοντας στην άκρη το εγώ σου.

Αναμνήσεις έχετε από τη Θεσσαλονίκη; Υπάρχουν πράγματα που σας κάνουν να γυρίζετε σε αυτήν;

Μα πώς να μην έχω αναμνήσεις από την πόλη μου; 30 χρόνια είναι αυτά, κάθε σοκάκι της έχει κι άλλη εικόνα, οικογένεια, φίλοι, οι πρώτοι μαθητές, έρωτες, σπουδές, φανταρικό, επιτυχίες, αποτυχίες, όλα εκεί! Για να είμαι ειλικρινής, όταν πήρα το βραβείο σκέφτηκα... και τώρα τι; Τι είναι ευτυχία, εδώ μόνος παλεύοντας για κάτι άπιαστο ή πίσω στην μικρή μας πόλη; Μα ήταν σκέψη κι έφυγε!

Ποιο μουσικό χαλί θα βάζατε στη ζωή σας;

Θα έβαζα μια λατέρνα του Αρμάου να παίζει την Οδό Ονείρων...