Αν έπρεπε να σκεφτώ ένα παράδειγμα ατσάλινης θέλησης ο Μάριος θα ήταν από τα πρώτα πρόσωπα που θα μου έρθουν στο μυαλό, ύστερα από τη συζήτησή μας. Είχα ξαναδιαβάσει γι’αυτόν και πάντα ήθελα να μιλήσω μαζί του, να τον ρωτήσω γιατί νιώθει την ανάγκη να δοκιμάζει τις αντοχές του σε κάθε ευκαιρία, χωρίς να αφήνει τον εαυτό του να πει «όχι». Η απάντηση είναι απλή...

Δεν το κάνει για τον κόσμο -κάτι που καταλαβαίνει κανείς και από το γεγονός ότι δεν κομπάζει ούτε στιγμή για τα απίθανα κατορθώματά του, ενώ είναι αξιοθαύμαστα διακριτικός και λιγομίλητος- αλλά για την εσωτερική ικανοποίηση που νιώθει κάθε φορά που καταφέρνει να πετύχει έναν στόχο. Και είναι τεράστια.

Ο Μάριος Γιαννάκου λοιπόν αποφάσισε να χάσει πάνω από 50 κιλά, να κόψει το κάπνισμα και να ακολουθήσει έναν τρόπο ζωής-πρότυπο. Ο φίλος του έδινε μάχη για τη ζωή και εκείνος αφυπνίστηκε. Συνειδητοποίησε ότι η ζωή είναι μικρή -«αλλά και όμορφη» όπως συμπληρώνει ο ίδιος- για να τη σαμποτάρουμε.

Άλλαξε ριζικά τη φυσική κατάστασή του, ακολουθώντας το κλασικό τρίπτυχο -γυμναστική, διατροφή, υπομονή- μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, το γυμναστήριο δεν ήταν μια από τις επιλογές του. Τη θέση του πήραν οι υπεραποστάσεις και οι συναρπαστικές -και για πολλούς επικίνδυνες- αποστολές στη φύση, σε μέρη που κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του.

Ο ίδιος πρόσφατα τερμάτισε σε αγώνα 270 χιλιομέτρων στην έρημο Al Marmoom στο Ντουμπάι, από τους δυσκολότερους στον κόσμο, όπου αντιμετώπισε αφόρητη ζέστη το πρωί και το βράδυ πολύ κρύο, αφού κοιμόταν στο αφιλόξενο φυσικό περιβάλλον. Μάλιστα αν σκεφτεί κανείς ότι από τους 50 αθλητές που συμμετείχαν από 39 χώρες, ο Μάριος ήταν ένας από τους 18 που κατάφεραν να την τερματίσουν, τότε καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε «παιχνιδάκι». Μάλλον το ακριβώς αντίθετο! Ατελείωτη άμμος, σωματική εξάντληση, κίνδυνοι της φύσης και ό,τι άλλο επιφυλάσσει η έρημος... Κι όλα αυτά λίγους μήνες μετά την αποστολή στον παγετό, αφού στην αρχή του έτους συμμετείχε σε αγώνα 150 χιλιομέτρων στην Αρκτική, σε θερμοκρασία -30 βαθμούς Κελσίου, με διάρκεια 39μισι ώρες, σέρνοντας το έλκυθρό του χωρίς ύπνο.

Πες μου… τι προετοιμασία χρειάζεται κάτι τέτοιο; Νομίζω ότι είναι περισσότερο αγώνες ψυχολογίας. Πιστεύω ότι κανένας προπονητής δεν μπορεί να σου πει πώς να διανύσεις μια τέτοια απόσταση. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη. Τρέχω 10-15 χιλιόμετρα όταν έχω κενό από τις υποχρεώσεις μου. Μπορεί να έρθει και να μου πει ένας προπονητής ότι η προετοιμασία μου είναι λάθος αλλά αυτό μπορώ και αυτό κάνω.

Τι είναι αυτό που «ψάχνεις» σε τέτοιου είδους δοκιμασίες; Τι σου χαρίζουν συναισθηματικά; Το achievement είναι κυρίως εσωτερικό. Δεν υπάρχει κόσμος να σε χειροκροτήσει ούτε να σου πει μπράβο είτε τρέχεις στην έρημο είτε στην Αρκτική. Η όλη διαδικασία είναι προσωπική και εσωτερική και έρχεσαι με πολλές δύσκολες πτυχές του εαυτού σου. Το κέρδος είναι να παλεύεις με τις ίδιες σου τις σκέψεις και στο τέλος να τις νικάς.

Πήρες λοιπόν την απόφαση να αλλάξεις τη ζωή σου ριζικά, λόγω ενός φίλου. Ποιες ήταν οι σκέψεις σου που σε οδήγησαν να πάρεις αυτήν την απόφαση, εκτός από το «η ζωή είναι μικρή»; Η ζωή είναι μικρή αλλά είναι όμορφη. Και έχει τόσα πράγματα να μας δώσει να δούμε, να ακούσουμε και να νιώσουμε που θα ήταν εγωιστικό να της γυρίσουμε την πλάτη.

Και πώς ξεκίνησες; Ποια ήταν η πρώτη σου κίνηση; Άρχισα το περπάτημα. Στην αρχή λόγω των πολλών κιλών δε μπορούσα να τρέξω.

Οπότε, εσύ ξεκίνησες κατευθείαν με τις αποστολές; Δεν ξεκίνησες με γυμναστική στο σπίτι ή με κάποιον trainer; Αρχικά πήγα στο γυμναστήριο αλλά για λίγο καιρό. Κατάλαβα ότι δε μου ταίριαζε πολύ το indoor.

Τι συμβουλεύεις όσους παλεύουν να πάρουν τις αποφάσεις που πήρες κι εσύ; Δεν είμαι καλός στις συμβουλές ούτε θεωρώ πως είμαι ικανός να συμβουλέψω κάποιον άνθρωπο. Ελπίζω μόνο μέσα από τις προσπάθειές μου να κάνω κάποιον να σηκωθεί και να παλέψει για τα θέλω του.

Ο άνθρωπος που σε στήριξε και σε στηρίζει ακόμα και σήμερα ποιος είναι; Η οικογένεια μου ήταν εκεί ΠΑΝΤΑ. Στα εύκολα και στα δύσκολα, εκεί που δε με πίστευε κανείς και εκεί που με πιστεύανε όλοι. Αλλά, είναι πολύ σημαντικό να αναφέρω την αρωγή των ανθρώπων που πιστεύουν σε αυτά που βάζω στόχο. Θα ήθελα να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ λοιπόν στον Μίλτο ζαχαροπλαστεία-catering, τη ζυθοποιία Johnnies Beer, την εταιρία PNOE Analytics, το ορειβατικό κατάστηνα V15.gr και την Ευρωκατασκήνωση Θάσου. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα μου την Τhe North Face.

Με λίγα λόγια… σε ποια μέρη έχεις βρεθεί μέχρι σήμερα; Ροδόπη, Όλυμπο, Πίνδο, Αρκτική και στην έρημο Al Marmoom.

Ποια είναι η στιγμή που σου έχει μείνει πιο δυνατή ως ανάμνηση από τα ταξίδια σου; Η στιγμή που είδα το Βόρειο Σέλας στην Αρκτική

Για τους καπνιστές τώρα, εσύ πώς κατάφερες να το κόψεις, δεδομένου ότι πρόκειται πραγματικά για εθισμό; Ο εθισμός είναι στο μυαλό. Δε δέχομαι τον όρο «δε μπορώ». Αν θες κάτι μπορείς. Σηκώθηκα ένα πρωί και είπα πως δε θα καπνίσω ξανά. Και δεν κάπνισα.

Ένιωσες ποτέ κούραση από όλη αυτήν την υπερπροσπάθεια; Η κούραση είναι αναπόφευκτη. Για την ακρίβεια βρίσκεσαι σε μία λεπτή και συνεχόμενη γραμμή κατάρρευσης σε τέτοιους αγώνες. Αλλά, η ταλαιπωρία σου μαθαίνει πολλά πράγματα για τον εαυτό σου.

Και στο να ακολουθήσεις μια ισορροπημένη διατροφή τι ήταν αυτό που σε δυσκόλεψε περισσότερο και κατάφερες να ξεπεράσεις; Δυσκολεύτηκα να σταματήσω τα γλυκά. Έτρωγα σε καθημερινή βάση και μεγάλες ποσότητες. Σήμερα πάλι θα φάω, αλλά με μέτρο. Όλα χρειάζονται. Και τα γλυκά και το κρασί και το υγιεινό όμως.

Σίγουρα όμως πρέπει να ένιωσες περήφανος για τον εαυτό σου! Έτσι δεν είναι; Νιώθω περήφανος για τους ανθρώπους που έχω γύρω μου. Τον αδερφό μου, τους γονείς μου, την κολλητή μου τη Ζωή και την κοπέλα μου. Και αυτά που κάνω, τα οφείλω σε μεγάλο βαθμό σε αυτούς.

Ποιο είναι το motto σου στη ζωή; Φτάσε όπου δε μπορείς.