Μιλήσαμε με τον Βασίλη Κεκάτο, τον νεαρό Έλληνα σκηνοθέτη, η ταινία του οποίου «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς» έκανε χθες πρεμιέρα στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών και διεκδικεί τον Χρυσό Φοίνικα καλύτερης ταινίας μικρού μήκους, μαζί με 10 ακόμα ταινίες (9 μυθοπλασίας, ένα ντοκιμαντέρ, μία κινουμένων σχεδίων) από διάφορες χώρες του κόσμου, που επιλέχτηκαν από 4.240 από όλο τον πλανήτη.

Η υπόθεση θέλει δύο αγνώστους να συναντιούνται σ’ ένα βενζινάδικο στην Εθνική Οδό. Ο ένας σταμάτησε για βενζίνη και ο άλλος απλώς τυχαίνει να βρίσκεται εκεί. Ο δεύτερος χρειάζεται κάτι παραπάνω από 20 ευρώ για να φτάσει στο σπίτι του και προσπαθεί να πουλήσει στον πρώτο... την απόσταση ανάμεσα στον ουρανό και τους ίδιους για το ίδιο ποσό.

Ο Βασίλης Κεκάτος γεννήθηκε το 1991 στην Κεφαλλονιά και σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στη σχολή καλών τεχνών του πανεπιστημίου Brunel του Λονδίνου. Αποφοίτησε με άριστα και το 2014 έκανε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Ανάδρομος», η οποία προβλήθηκε στα Φεστιβάλ Δράμας και Νυχτών Πρεμιέρας, καθώς και σε ορισμένα φεστιβάλ του εξωτερικού. To 2016 κέρδισε στον διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους «What’s Next?» του Sundance Festival και πήρε υποτροφία από το Sundance Institute, με την ταινία του «Zero Star Hotel».

Το 2017 συμμετείχε στο Euro Connection του Φεστιβάλ του Clermont-Ferrand στη Γαλλία, με το σενάριο της ταινίας «Η Σιγή των Ψαριών Οταν Πεθαίνουν», η οποία, σε συμπαραγωγή Ελλάδας και Γαλλίας, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 71ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Locarno στην Ελβετία το 2018, ενώ την αμερικάνικη πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Sundance το 2019.

Βρίσκεστε στις Κάννες! Περιγράψτε μας με λίγα λόγια τα συναισθήματά σας αυτή τη στιγμή.

Ο Hemingway είχε χαρακτηρίσει το Παρίσι ως μια «κινητή εορτή». Εμένα πάντα μου φαινόταν μουντό, βαρύ και ακίνητο. Αντιθέτως οι Κάννες, τις μέρες του φεστιβάλ, είναι αυτό ακριβώς. Μοιάζουν με ένα ολοφώτεινο καρουζέλ που στριφογυρίζει σε φρενήρεις ρυθμούς και σε καλεί να ανέβεις πάνω του. Κι εσύ θες να ανέβεις και το κάνεις. Το θέμα τώρα είναι αν στο τέλος του γύρου θα έχεις κερδίσει κάτι παραπάνω από αυτό τον ευχάριστο ίλιγγο.

Ξεκινώντας την κινηματογραφική πορεία σας, είχατε φανταστεί ποτέ τον εαυτό σας σε αυτή τη θέση; Νιώθετε τυχερός ή είναι όλα θέμα σκληρής δουλειάς; Ή και τα δύο;

Δεν νομίζω πως με είχα φανταστεί ποτέ να τρέχω στην κούρσα για τον Χρυσό Φοίνικα. Ήλπιζα όμως στην ηλικία που βρίσκομαι σήμερα να έκανα τις ταινίες μου με τον τρόπο και τους ανθρώπους που θέλω και να μην αρέσουν μόνο σε μένα. Νιώθω τυχερός που, στην περίπτωση μου, η σκληρή δουλειά βρήκε ανταπόκριση. Δεν είμαι σίγουρα ο μόνος νέος Έλληνας δημιουργός που εργάζεται σκληρά και δε θα είμαι σίγουρα για πάντα τυχερός. Όλο αυτό όμως είναι μια πολύ ευτυχής συγκυρία και ελπίζω να παραμείνω ψύχραιμος και να την αξιοποιήσω στο έπακρον.

Εκεί βρίσκεται και ο Γιώργος Λάνθιμος, ένας σπουδαίος Έλληνας, εκπρόσωπος του διεθνούς σινεμά, ως μέλος της κριτικής επιτροπής. Που βασίζετε τη στροφή προσοχής του παγκόσμιου σινεμά στην ελληνική δημιουργικότητα;

Το ελληνικό σινεμά υπήρξε ιδιαίτερα έξυπνο και καινοτόμο την τελευταία δεκαετία. Αντί οι δημιουργοί να συνεχίσουν να επιμένουν σε φτωχές απόπειρες απομίμησης χολιγουντιανών παραγωγών, στράφηκαν περισσότερο σε ένα -ας το πούμε- σινεμά δωματίου. Συνήθως ένας χαρακτήρας, μια οικογένεια, ένα σπίτι χωρίς πολλά εξωτερικά γυρίσματα, χωρίς πρωτότυπη μουσική, χωρίς εντυπωσιακά slow motion. Αντιθέτως, ακινησία και παρατήρηση μιας δυσλειτουργικής κατάστασης μέσω έξυπνων και κυνικων διαλόγων.

Αυτό έφερε μια επανάσταση στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα και ο Γιώργος Λάνθιμος βρέθηκε στην πρώτη γραμμή. Όποτε γίνεται μια επανάσταση, πάντα στρέφεται η προσοχή των «μεγάλων δυνάμεων», και αυτό, σε αυτήν την περίπτωση τουλάχιστον, ήταν πολύ σημαντικό για τη διεθνή καταξίωση του ελληνικού σινεμά.

Τι υπάρχει τελικά μεταξύ ημών και του ουρανού, που πολλές φορές μας εμποδίζει να τον φτάσουμε;

Η ανασφάλεια, η κακία, ο κομπλεξισμός, η αφέλεια, η ημιμάθεια, ο συντηρητισμός, ο φόβος. Όλα αυτά τα συναισθήματα και οι προκαταλήψεις που θαμπώνουν το μεγαλείο του ανθρώπου.

Με τι πρέπει να οπλιστούμε για να καταφέρουμε τελικά να τον φτάσουμε;

Αν απαντήσω, θα αρχίσω να ακούγομαι σαν τον Χριστό. Και αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση μες στις προθέσεις μου.

Μετά τις Κάννες, τι ακολουθεί;

Μετά τις Κάννες, θέλω να γυρίσω στο νησί μου και με έναν καλό μου φίλο να ολοκληρώσω το χτίσιμο ενός σπιτιού που είχε ξεκινήσει να φτιάχνει αντίστοιχα με τα χέρια του ο παππούς μου στον κάμπο. Η χειρωνακτική εργασία, η καλή συντροφιά και η μηδαμινή απόσταση από τη θάλασσα θα είναι νομίζω το καλύτερο αντίδοτο στην παράνοια των ημερών αυτών.

Δείτε το τρέιλερ του The Distance Between Us and the Sky.