Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που διακρίνονται από μία απίστευτη σοφία, τέτοια, που δε σου τη διδάσκουν ούτε στα καλύτερα πανεπιστήμια. Κι αυτό, γιατί έχουν βγάλει το ξακουστό «σχολείο της ζωής». Σ’ αυτό δεν παίρνεις βαθμούς, απλά παρακολουθείς τα μαθήματα και προχωράς, αλλά και πρέπει να εκπαιδευτείς στο να ελίσσεσαι, να παλεύεις και να ελπίζεις πάντα πως «μετά το σκοτάδι έρχεται το φως». Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Μιχάλης Σαράντης. Σαρωτικά σοφός. Συναισθηματικός, αλλά και «βράχος». Δεν ψάχνει να βρει placebo, αλλά αντιμετωπίζει την κάθε αλήθεια και βγαίνει δυνατότερος. Αυτήν την περίοδο, ως νέος μπαμπάς, έχει αναλάβει full-time χρέη μαζί με τη σύζυγό του, Μαίρη Μηνά, στην ανατροφή της κόρης τους, η οποία εκτόξευσε την ευτυχία τους στη στρατόσφαιρα. Κι όμως, την ίδια στιγμή βιώνει τον πόνο μιας πολύ δικής του απώλειας, που επιβεβαιώνει πόσο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι στη ζωή μας. Στα περί επαγγελματικών, τον είδαμε στα «Νούμερα» της ΕΡΤ και στο πομπώδες κλείσιμο για τη σεζόν της κορυφαίας παράστασης του «Αίαντα», με στάση στη Θεσσαλονίκη, ενώ το καλοκαίρι θα συμμετέχει στα «Βατράχια» του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο, «έναν φανταστικό θίασο», όπως μας λέει. 

Η περίοδος αυτή της ζωής του επιφύλασσε τόσο ηλιόλουστες μέρες όσο και ταραχώδη νερά γι’ αυτόν… Ας τον απολαύσουμε!

Θέατρο, τηλεόραση… Ήταν μια σεζόν γεμάτη για σένα. Ποιες προτεραιότητες είπες ότι θα θέσεις στις δουλειές σου; 

Η απόλυτη προτεραιότητά μου είναι η κόρη μου και ο χρόνος που περνάω με την οικογένειά μου. Τα γυρίσματα ευτυχώς δεν ήταν καθημερινά και ο «Αίας» χρειαζόταν λίγες πρόβες, οπότε είχα αρκετό χρόνο ελεύθερο, που τον αφιέρωνα στο σπίτι. Είμαι πολύ ευγνώμων που μπόρεσα να συμμετέχω σε δύο υπέροχες δουλειές εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους και παράλληλα ν’ απολαμβάνω και το μεγαλύτερο δώρο που μου έχει κάνει η ζωή!

Μπαίνοντας βαθιά στην ψυχολογία του έργου του «Αίαντα», έλαβες μέρος σε μία πρωτότυπη εκτέλεση που αποθεώθηκε από το κενό. Τι διαφορετικό βλέπεις ότι κατάφερε να προσφέρει; 

Η επιθυμία μου εξαρχής δεν ήταν να πρωτοτυπήσω, αλλά από κοινού με τον Απόστολο Χαντζαρά και τις ζωγραφιές του να πω την ιστορία του Αίαντα, η οποία με γοητεύει βαθιά. Έπειτα από ένα περιστατικό στο εργαστήριο του Αποστόλη, όταν ζωγράφιζε, ενώ εγώ του μιλούσα για το έργο του Σοφοκλή, σκέφτηκα ότι θα ήταν υπέροχο να βρούμε έναν τρόπο να συν-αφηγηθούμε την ιστορία. Το μετέφερα στον Γιώργο Νανούρη και ουσιαστικά αυτός ήταν που έκανε το όνειρό μου παράσταση!

Ας περάσουμε στα «Νούμερα» της ΕΡΤ. Εκεί, τι είχε να μας διηγηθεί ο ρόλος σου; 

Ο Γεράσιμος ήταν ένα βαθιά καταπιεσμένο παιδί από τον πατέρα του, ο οποίος μετά τον θάνατό του μεταμορφώνεται σε Τζόναθαν, ένα golden boy με ναρκισσιστική διαταραχή κι ένα τεράστιο «εγώ», που το μόνο που τον απασχολεί είναι οι αριθμοί, απαξιώνοντας καθετί καλλιτεχνικό. Όλα αυτά, βέβαια, με ισχυρές δόσεις χιούμορ και αυτοσαρκασμού, που τον καθιστούν από φαινομενικά αντιπαθητικό χαρακτήρα σ’ έναν τύπο που αγαπάς να τον μισείς!

Έχεις αφοσιωθεί προσωπικά στη φροντίδα της κόρης σου. Πόσο σημαντικό θεωρείς για έναν πατέρα να είναι «παρών» σε αυτό το στάδιο της ανάπτυξης του παιδιού του;

Ορμώμενος από το πόσο «παρών» ήταν ο δικός μου πατέρας σε κάθε βήμα της ζωής μου, από τότε που ήμουν στην ηλικία του παιδιού μου, μαζί με τη μητέρα μου, δε θα μπορούσα να φερθώ διαφορετικά. Η αγάπη και η φροντίδα είναι αρετές που τις δέχτηκα απλόχερα, οπότε το παράλογο θα ήταν να μην είμαι «παρών» με κάθε τρόπο στη φροντίδα και της κόρης μου, αλλά και της γυναίκας μου. Αυτά τα στάδια ενός παιδιού είναι μοναδικά, θα ήμουν χαζός εάν δεν ήμουν εκεί να ζω την κάθε στιγμή.

Είναι συχνή πλέον η συζήτηση σχετικά με την άνιση κατανομή ευθυνών φροντίδας. Ποιες βάσεις θέσατε εσείς ως γονείς; 

Και καλά κάνει και είναι συχνή, γιατί κάπως τα στερεότυπα όλων των τύπων πρέπει να ξεκινήσουν να γκρεμίζονται! Μεγάλωσα με έναν πολύ ευαίσθητο πατέρα και μια πολύ δυναμική μητέρα, ιδιότητες που φαινομενικά θα έπρεπε να είναι αντίστροφες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν τους χαρακτήριζε και το αντίθετο. Η μητέρα μου ήταν πολύ ευαίσθητη, αλλά δεν το έδειχνε, και ο πατέρας μου πολύ δυναμικός, αλλά αθόρυβα. Για να μη μακρηγορώ, οι γονείς μου έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα - από τη δουλειά μου και τις σχέσεις μου μέχρι τον τρόπο που υποσυνείδητα, αλλά και συνειδητά, θέλω να μεγαλώσω ένα παιδί με τη γυναίκα μου, το οποίο θα πάρει όση αγάπη και φροντίδα έχουμε να του δώσουμε, χωρίς ταμπέλες και στεγανά. Η ανιδιοτελής αγάπη και η αποδοχή ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μόνος είναι ο μόνος δρόμος για όλα.

Έχεις μιλήσει ανοιχτά για την απώλεια του πατέρα σου. Πώς προχωράς; Πώς εξηγείς τη ζωή; 

Η απώλεια είναι ένα φαινόμενο που θα ζήσουμε αναπόφευκτα όλοι, αλλά ο καθένας εντέλει θα το κάνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Σε προσωπικό επίπεδο, επειδή μου λείπουν πολύ, ιδίως σε αυτήν τη στιγμή της ζωής μου, έχω αντιληφθεί ότι είναι πολύ παρόντες με έναν άλλον τρόπο. Ίσως γιατί, όντας γονιός εγώ ο ίδιος, έχω εκκινήσει παράλληλα και έναν μηχανισμό διαρκούς ανασκόπησης της ζωής μου σε σχέση με τους γονείς μου όσο ήταν εν ζωή. Βλέποντας το παιδί μου, γίνομαι κι εγώ παιδί μαζί του, με έναν πολύ περίεργο τρόπο, και προσπαθώ να τους θυμηθώ, για να μπορέσω να γίνω κι εγώ ο πατέρας που είχα και λάτρευα! Κοινώς, προχωράω μπροστά, κοιτώντας και αναπολώντας το παρελθόν. Θα ήθελα πολύ, βέβαια, να είναι εδώ, μαζί μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι, δυστυχώς. Οπότε, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους μνημονεύω.

Και τελικά, τι είναι αυτό που σε συγκινεί, αλλά κι αυτό που σε εμπνέει στη ζωή;

Ότι αυτή προχωράει, εξελίσσεται, αλλάζει, είναι γεμάτη εκπλήξεις, χαρές και λύπες, που δεν μπορείς να προβλέψεις, και κάποια στιγμή τελειώνει. Και το γεγονός, βεβαίως, ότι αυτό συμβαίνει -κι όχι απαραίτητα κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον- είναι ένας βασικός λόγος να τη γιορτάζεις κάθε μέρα.

Τι προσπαθείς πλέον να αλλάξεις; 

Πού στρέφεις το βλέμμα σου; Αλλάζουν όλα χωρίς κάποιο πουσάρισμα. Είμαι από τους ανθρώπους που μαθαίνουν από τα λάθη τους, ακούω σοβαρά τους δικούς μου όταν μου μιλάνε για τα κουσούρια μου, τα ελαττώματά μου ή κάποια λανθασμένη μου ενέργεια, και προσπαθώ να τα αποδεχτώ και να τα διορθώσω. Πλέον, συνειδητά αποζητώ να είμαι δίπλα σε ανθρώπους που, παρ’ όλες τις δυσκολίες, θέλουν να βλέπουν τα πράγματα θετικά και φωτεινά και παλεύουν γι’ αυτό καθημερινά, χωρίς πολλά λόγια.

Φωτογραφία: Πάνος Γιαννακόπουλος

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ IOYNIOY 2023