Αντλώντας έμπνευση από τις κατοικίες και τα υπόστεγα των βοσκών στην ύπαιθρο της Λευκάδας, το γραφείο Hiboux Architecture σχεδίασε στο Μεγανήσι μια κατοικία με πεντε ξενώνες, ως ένα σύμπλεγμα από διάσπαρτους πέτρινους θολωτούς όγκους που ενοποιούνται κάτω από ένα μεταλλικό στέγαστρο. Αιωρούμενο και φυτεμένο με φυσικό τρόπο, το στέγαστρο ενσωματώνει έτσι, τη νέα παρέμβαση στο περιβάλλον στο ονειρεμένο φυσικό τοπίο που αποτελείται από ελαιόδεντρα και καμπυλόσχημες ξερολιθιές.
Η κατοικία διαμορφώνεται ως ένα σύμπλεγμα από διάσπαρτους θολωτούς κτιριακούς όγκους και ένα τετραγωνικού κανάβου στέγαστρο που τους συνδέει, ανάμεσα στα 42 υπάρχοντα ελαιόδεντρα και πάνω σε αναβαθμίδες που συγκρατούνται από τις ξερολιθιές. Με πρότυπο από τις ποιμενικές κυκλικές πέτρινες κατοικίες που απαντώνται στην ύπαιθρο (όπως στο χωριό Εγκλουβή της Λευκάδας) οι πέτρινοι όγκοι ακολουθούν την βαθμιδωτή διαμόρφωση του εδάφους παρακολουθώντας τα καμπύλα μοτίβα των ξερολιθιών. «Κατ’ αυτόν τον τρόπο αφουγκραζόμαστε την προϋπάρχουσα κατοίκηση του τόπου υπηρετώντας την ιδέα μιας νέας ανθρώπινης κατοίκησης υφασμένης ανάμεσα στις υπάρχουσες μη ανθρώπινες ζωντανές (δέντρα) ή μη-ζωντανές (πέτρες) οντότητες, με τη μικρότερη δυνατή διατάραξη. Κανένα από τα δέντρα δεν κόπηκε ούτε μετακινήθηκε», λένε οι αρχιτέκτονες.
Το μεταλλικό στέγαστρο αντιπαραβάλλεται με την από τους αρχαίους χρόνους υπάρχουσα επιφάνεια του εδάφους και της κατοίκησης του, ως
ένα προστατευτικό στρώμα, αποκτώντας μια μορφή που συναντάται συχνά στα υπόστεγα των βοσκών του μεσογειακού τοπίου· ένα λεπτό κάλυμμα παράλληλο με την κλίση του εδάφους.
Το συγκρότημα αποτελείται από την κύρια κατοικία και 5 θολωτούς ξενώνες. Ο θολωτός όγκος της κύριας κρεβατοκάμαρας, ο διώροφος πύργος – παρατηρητήριο με βατό δώμα και το κελάρι, σχηματίζουν την κεντρική κατοικία. Τα υαλοπετάσματα εξασφαλίζουν έναν εσωτερικό θερμαινόμενο χώρο (με καθιστικό/τραπεζαρία και κουζίνα) ενώ επιτρέπουν την αδιάκοπη συνέχεια του βαθμιδωτού εδάφους, το οποίο διασχίζει την κατοικία στην ολότητά της.
Η ροή του εσωτερικού – εξωτερικού δημιουργεί χώρους μιας υπαίθριας διαβίωσης. Το συγκρότημα αποτελεί ένα συλλογικό καταφύγιο τοπιακής εμβύθισης για ομάδες οι οποίες μπορούν να κάνουν πρόβες στην εξάγωνη σκηνή (shala), να ασκηθούν και να συγκεντρωθούν γύρω από ένα κοινό εξωτερικό τραπέζι στην ονομαζόμενη πιάτσα. Το έργο απέσπασε διάκριση στο διαγωνισμό για το «Βραβείο Αρχιτεκτονικής ΕΙΑ 2022» σε διοργάνωση του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής.
Αbout
Οι Hiboux είναι μια ομάδα αρχιτεκτόνων που δουλεύουν μαζί από το 2005. Έχοντας παράλληλα ερευνήσει τον χώρο μέσω προσεγγίσεων άλλων πεδίων (ανθρωπιστικές επιστήμες, εικαστικά, παραστατικές τέχνες, θεωρία του χώρου), ενδιαφέρονται να διευρύνουν την αρχιτεκτονική πράξη. Συνδυάζοντας στοιχεία αυτών των αναζητήσεων, εφαρμόζουν σε κάθε project μια εστιασμένη προσέγγιση. Στο κέντρο του προβληματισμού της ομάδας βρίσκεται ο μοναδικός τρόπος κατοίκησης και ζωής του κάθε ανθρώπου. Από την συνθήκη αυτή εκκινεί κάθε φορά μια μελέτη που αφορά τις ανάγκες και τις επιθυμίες που εκφράζουν οι χρήστες του χώρου. Η ομάδα στην κατεύθυνση ενός σύγχρονου σχεδιασμού, επαναδιαπραγματεύεται στοιχεία εντοπιότητας και μοντερνισμού. Αποδεσμευμένη από μανιέρες, κατασκευαστικές νόρμες ή από την ιδέα μιας “γραφής” κινείται προς την πραγμάτωση πειραματικών επιλύσεων.
Ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και συνέχισε εκεί στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Σχεδιασμός-Χώρος-Πολιτισμός» (2007). Την άνοιξη του 2003 βρέθηκε στο Παρίσι παρακολουθώντας μαθήματα στην σχολή Sociologie Urbaine του πανεπιστημίου Nanterre, Paris X. Το 2010 βραβεύθηκε με έπαινο στα αρχιτεκτονικά βραβεία ΣΑΔΑΣ για το σχεδιασμό και την υλοποίηση του έργου «Εξοχική κατοικία στη Μάνη» σε συνεργασία με τη Σοφία Ντώνα. Ως μέλος της ομάδας “Errands”, πήρε μέρος στη 2η μπιενάλε της Αθήνας (2009) και στην 5η μπιενάλε αρχιτεκτονικής του Σάο Πάολο(2007) και την 1 design biennial της Κωνσταντινούπολης (2012). Απ’ το 2016 είναι μέλος της πλατφόρμας παραστατικών τεχνών ΜΕΤΑ. Τα ακαδημαϊκά έτη 2015-16, 2016-17 και 2018-19 δίδαξε αρχιτεκτονικό σχεδιασμό στο τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Πατρών και στο ΑΠΘ. Παράλληλα το 2017-19 δίδαξε αρχιτεκτονικό σχέδιο στο ΠΕΣΚΤ Πύργου Τήνου.
H Mαριάννα Ξυνταράκη σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ (2005) στο οποίο επίσης ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό διατμηματικό πρόγραμμα «Σχεδιασμός-Χώρος-Πολιτισμός» (2009). Κατά την διάρκεια των προπτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδών της παρακολούθησε μαθήματα στην σχολή Sociologie Urbaine του πανεπιστημίου Nanterre, Paris X και στο Georgetown University στην Washington, USA. Δίδαξε στον τομέα της αρχιτεκτονικής σύνθεσης της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ υπό τον καθ. Σταύρο Σταυρίδη ενώ το ερευνητικό της έργο εντοπίζεται στην γενικότερη προβληματική του «σώματος στον χώρο». Έχει βραβευτεί στα αρχιτεκτονικά βραβεία ΣΑΔΑΣ (2014) με τον σχεδιασμό και την υλοποίηση του έργου «Κρεμαστό garage στην Φιλοθέη» και έχει προταθεί για τα PIRANESI AWARDS 2014 με το ίδιο έργο.
Η Μαρία Τσιγάρα σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα “Κοινωνική και πολιτισμική ανθρωπολογία” στο Πάντειο Πανεπιστήμιο(2008), εστιάζοντας κυρίως στην ανθρωπολογία του χώρου και του σώματος, καθώς και στην πολιτική ανθρωπολογία. Συμμετείχε σε ερευνητικό πρόγραμμα στο πανεπιστήμιο Yildiz (Κων/πολη, 2002) και παρακολούθησε μαθήματα στο πανεπιστήμιο Nova (Λισσαβώνα, 2003). Είναι μέλος της ομάδας Errands με την οποία έχει συμμετάσχει μεταξύ άλλων στην 2η μπιενάλε της Αθήνας/2009, 1st Istanbul Design Biennial (2012), την έκθεση “Τhe politics and pleasures of food/2014,ACC,Weimar κ.α. Το 2014 επιμελήθηκε και οργάνωσε το 1o φεστιβάλ βραδύτητας στην Αθήνα, ερευνώντας την έννοιατου αργού χρόνου στην σύγχρονη αστική συνθήκη.
Ανακαλύψτε περισσότερες φωτογραφίες στη gallery!
Φωτογραφία: Γιάννης Δρακουλίδης, Γιώργος Κονιδάρης (Drone Photography)
