Όλα ξεκινούν από μια γυναίκα... Η ίδια η ζωή ξεκινά από αυτήν. Πίσω από κάθε επιτυχημένο άντρα, υπάρχει μια γυναίκα που τον υποστηρίζει, που πιστεύει σε αυτόν, που τον εμπνέει και τον ενθαρρύνει. Δεν είναι μόνο η παρουσία της, αλλά η δύναμη της ψυχής της, ο τρόπος που βλέπει τη ζωή αισιόδοξα, που τον βοηθά να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις. Στις δυσκολίες και στις αναταραχές, η γυναίκα είναι η σιωπηλή ηρωίδα που κρατά στα χέρια της με στιβαρότητα και σιγουριά τον αντρικό κόσμο. Η αγάπη της είναι το πιο σταθερό θεμέλιο για κάθε επιτυχία, και χωρίς αυτήν, τίποτα δε θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο.

Γι' αυτήν την Ημέρα της Γυναίκας, τέσσερις επιτυχημένοι άντρες που εκπροσωπούν δυναμικά τον δικό τους κλάδο, μιλούν για την πιο ξεχωριστή γυναίκα της ζωής τους.

Άνταμ Κοντοβάς, Σεφ

Ο Άνταμ Κοντοβάς, που γνωρίζει όσο λίγοι τι θα πει fusion κουζίνα, με το εστιατόριο Ex-Machina στην Αθήνα να έχει τη δική του υπογραφή, έχει καταφέρει να εδραιωθεί στον χώρο της γαστρονομίας και να κάνει τη δουλειά του συνώνυμη των ελληνικών γεύσεων, αλλά με ένα twist. O ίδιος δε σταματά να εξελίσσεται διαρκώς, σημειώνοντας το ένα μεγάλο εγχείρημα μετά το άλλο. Πλέον, κάνοντας αυτό που λατρεύει περισσότερο, απολαμβάνει τη ζωή μαζί με τη σύζυγό του και τη μικρή τους κόρη, καρπό της... Αγάπης τους.

Με τυχαία σειρά, οι πιο ξεχωριστές γυναίκες της ζωής μου είναι η κόρη μου, η γυναίκα μου και η μητέρα μου. Για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, έχω συνδέσει την ύπαρξή μου με τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής μου. Ό,τι έχω συμβεί τα χρωστάω σε εκείνες.

Μια αξέχαστη ανάμνηση που έχω -την οποία μοιράζομαι μαζί με τη γυναίκα μου- είναι η γέννηση της κόρης μας, της Αγάπης. Από τότε άλλαξε όλη μας η ζωή και σίγουρα ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μας.

Θα ήθελα πολύ να έχω την εσωτερική δύναμη της μητέρας μου. Πάντα το θαύμαζα αυτό το χαρακτηριστικό της και μου έδινε δύναμη να συνεχίσω. Είναι και ο λόγος που πεισμώνω σε οτιδήποτε κάνω, με ό,τι κι αν καταπιάνομαι.

Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι να μην απογοητεύσω την κόρη μου. Είναι κάτι που δεν έχω τολμήσει ακόμα να της πω, αλλά αυτός είναι ένας από τους λίγους φόβους μου.

Αν μου ζητούσαν να περιγράψω τη γυναίκα του σήμερα με τέσσερις λέξεις, θα έλεγα πως είναι δυναμική ανεξάρτητη, αγωνίστρια, αυτάρκης.

Αυτό που θαυμάζω πάντα σε μια γυναίκα είναι η ομορφιά της. Αν το σκεφτείς η ομορφιά της γυναίκας έχει μια απίστευτη δύναμη. Σε καθηλώνει. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην εξωτερική ομορφιά, αλλά και στην εσωτερική, που δεν χρειάζεται καν να συζητήσουμε πόση παραπάνω σημασία έχει.

Κωνσταντίνος Λιάρος, Ηθοποιός

Ανήκει στους ηθοποιούς που άφησαν τη Θεσσαλονίκη για να ακολουθήσουν τα όνειρά τους στην πρωτεύουσα. Ο Κωνσταντίνος Λιάρος, μετρά ήδη μια σημαντική πορεία στον χώρο της υποκριτικής, έστρεψε όλα τα βλέμματα πάνω μέσα από τη σειρά του Alpha «Ο Σκαραβαίος», αλλά κι εμβληματικές θεατρικές παραστάσεις, στις οποίες καταχειροκροτήθηκε.

Η πιο ξεχωριστή γυναίκα της ζωή μου είναι η μητέρα μου, η Ιωάννα. Η γυναίκα που με την ανιδιοτελή της αγάπη και συνολικά τη στάση της στέκεται απέναντι στους ανθρώπους και στη ζωή. Μου έμαθε την αξία της φροντίδας, της τρυφερότητας και της ενσυναίσθησης.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπό της όταν βουτήξαμε στην παραλία του Φυροπόταμου στη Μήλο και άρχισε να κολυμπάει προς τα μέσα με λαχτάρα. Την ακολούθησα διακριτικά, γιατί ξέρω ότι φοβάται και την έβλεπα να ξεμακραίνει για πρώτη φορά τόσο βαθιά. Τη στιγμή που γύρισε και είδε την ακτή και συνειδητοποίησε πόσο μακριά της βρίσκεται, τα μάτια της έλαμπαν γεμάτα από θάλασσα και ήλιο, σαν μικρού παιδιού.

Θα ήθελα να έχω μια δόση από το βλέμμα της. Αυτό το βλέμμα που βρίσκει τη χαρά και την αισιοδοξία ακόμα και στο πιο μικρό, τετριμμένο και καθημερινό πράγμα. Σαν να βλέπει χρώμα ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει.

Κάτι που δεν της έχω πει ποτέ είναι ότι όταν σπούδαζα στις Σέρρες, ερχόμουν κρυφά στη Θεσσαλονίκη κάποιες φορές χωρίς να το ξέρει. Καταλαβαίνω ότι για μια μάνα αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως και ποινικό αδίκημα, αλλά μετά από τόσα χρόνια πρέπει να τη γλίτωσα!

Τη γυναίκα του σήμερα θα την περιέγραφα πολυδιάστατη, ηγέτιδα, πολιτικοποιημένη και, τελικά, πολύ φορτισμένη.

Σε μια γυναίκα θαυμάζω τον τρόπο που υπερασπίζεται τη μοναδικότητα και τις επιλογές της, μέσα σε έναν κόσμο που σχεδόν μέχρι τώρα της υποδείκνυε το πώς πρέπει να ζει.

Στέφανος Αλεξιάδης, Συγγραφέας

Ο Στέφανος Αλεξιάδης έχει μιλήσει -με κάποιον τρόπο- στις καρδιές μας μέσα από τα βιβλία του. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία και οι μεταπτυχιακές σπουδές του αφορούσαν τον τομέα της Ειδικής Αγωγής. Το 2020 αποτέλεσε χρονιά ορόσημο για τον ίδιο, καθώς ξεκίνησε να ασχολείται επαγγελματικά με τη συγγραφή. Το αποτέλεσμα; Η ολοκλήρωση του πρώτου του βιβλίου τα «Φτερωτά Σανδάλια», έμπνευση του οποίου αποτέλεσε ένας μαθητής του με κινητική αναπηρία και η θέληση της μητέρας του για επαφή με την λογοτεχνία. Πρόσφατα, μάλιστα, κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο με τίτλο «Και εγένετο φως», που ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, ένα παραμύθι που ψάχνει λέξεις για να γραφτεί όσο πιο επώδυνα μπορεί.

Η γυναίκα της ζωής μου είναι, αναμφίβολα, η μητέρα μου. Από μικρή ηλικία, υπήρξε το στήριγμά μου, η πηγή έμπνευσής μου και ο άνθρωπος που με καθοδήγησε με αγάπη και σοφία. Σε κάθε δύσκολη στιγμή ήταν και είναι εκεί για να προλάβει παγίδες που μπορεί να μην έχουν προλάβει καν να τοποθετηθούν. Θεωρώ πως η αφοσίωσή της στην οικογένειά μας και η ανιδιοτελής της προσφορά με διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό.

Αν κάτι θυμάμαι πάντα από εκείνη είναι οι στιγμές γέλιου που μου χαρίζει. Χωρίς να το προσπαθεί, χωρίς να καταβάλλει καμία ιδιαίτερη προσπάθεια. Ο τρόπος που αντιδρά, που απαντά, που απορεί για το οτιδήποτε μπορεί να με φέρει σε σημείο να γελάω ασταμάτητα με την αθωότητα που έχει στο βλέμμα της.

Ένα χαρακτηριστικό της που θα ήθελα να έχω είναι η υπομονή της. Η μητέρα μου αντιμετωπίζει κάθε πρόκληση με ηρεμία και επιμονή, χαρακτηριστικά που θα ήθελα να ενσωματώσω περισσότερο στη ζωή μου. Γνωρίζω πως είναι δύσκολο, ωστόσο την έχω πάντα σαν πρότυπο και προσπαθώ να τη μιμούμαι στις δύσκολες καταστάσεις.

Ίσως δεν της έχω πει ποτέ πόσο πολύ την εκτιμώ, όχι μόνο ως μητέρα, αλλά και ως άνθρωπο. Πολλές φορές θεωρούμε δεδομένη την παρουσία και τη φροντίδα των γονιών μας, όμως μεγαλώνοντας, συνειδητοποιώ πως κάθε της πράξη, κάθε της συμβουλή, κάθε φορά που στεκόταν διακριτικά δίπλα μου, διαμόρφωσε –από κοινού με τον πατέρα μου- αυτό που είμαι σήμερα. Θα ήθελα να της πω πόσο περήφανος είμαι γι’ αυτήν, για το πώς ξεπέρασε δυσκολίες του παρελθόντος, για το πώς παραμένει ένας φωτεινός κι αισιόδοξος άνθρωπος. Θα ήθελα, επίσης, να της πω πως όσες ευκαιρίες κι αν είχα, πάλι εκείνη θα επέλεγα για μητέρα μου.

Η γυναίκα του σήμερα είναι δυναμική, γιατί έχει μάθει να διεκδικεί και να χαράζει τον δικό της δρόμο και ανεξάρτητη, γιατί πια δεν περιμένει από κανέναν να της «ανοίξει» πόρτες, αλλά τις ανοίγει μόνη της. Αν έπρεπε όμως να την περιγράψω με μια μόνο λέξη, αυτή θα ήταν πολυδιάστατη. Η γυναίκα του σήμερα είναι σαν ένας μικρός «θεός».

Αυτό που με εντυπωσιάζει σε μια γυναίκα είναι η συναισθηματική της δύναμη. Σε έναν κόσμο που συχνά απαιτεί σκληρότητα, οι γυναίκες καταφέρνουν να κρατούν την ευαισθησία τους. Είναι απίστευτο το πώς μπορούν να διαχειρίζονται ταυτόχρονα πολλά και διαφορετικές καταστάσεις παραμένοντας σταθερές.

Χρήστος Μαρκογιαννάκης, Συγγραφέας

Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Με σπουδές στη Νομική και την Εγκληματολογία στην Αθήνα και το Παρίσι, κι έχοντας εργαστεί ως δικηγόρος, τα τελευταία χρόνια ζει στη γαλλική πρωτεύουσα. Είναι συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας και δοκιμιακών βιβλίων για την αισθητική του εγκλήματος, εμπνευστής της έννοιας criminart και μέλος της Crime Writers' Association. Πριν από περίπου ένα μήνα, κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ομέρο, ο κρυφός γιος», εκδόσεις Ψυχογιός.

Η πιο ξεχωριστή γυναίκα της ζωής μου είναι η γιαγιά μου, από μητρική πλευρά, Αλεξάνδρα-Σάσσα. Πέραν της, χωρίς όρους και όρια, αγάπης της, ήταν εκείνη που πάντα υποστήριζε τις καλλιτεχνικές μου πρωτοβουλίες και με εισήγαγε όταν ήμουν εννιά χρονών στον θαυμασμό και τη λατρεία για τη Μαρία Κάλλας (η φωνή της οποίας με συνοδεύει έκτοτε).

Ποια ανάμνηση να πρωτοθυμηθώ μαζί της; Είχα την τύχη να ζούμε στο ίδιο κτήριο και να την έχω στη ζωή μου μέχρι τα 31 μου (όταν έφυγα στο Παρίσι). Αν πρέπει να διαλέξω μία μονάχα, θα ήταν το προφητικό της «Εσύ παιδί μου θα τα καταφέρεις μόνος σου!» όταν της εξέφρασα το παράπονό μου για μια άδικη μοιρασιά.

Ένα χαρακτηριστικό της που θα ήθελα να έχω μεταξύ άλλων, είναι η αστείρευτη ενέργειά της, η περιέργεια και η επιθυμία να μαθαίνει νέα πράγματα μέχρι τα βαθιά γεράματα, καθώς και την ικανότητά της να δημιουργεί εξαίσια πιάτα με τα πιο απλά υλικά.

Πολλά πράγματα δεν της είπα και για άλλα τόσα δε τη ρώτησα ποτέ. Τώρα το μετανιώνω. Αν υπάρχει ζωή μετά είμαι βέβαιος πως με βλέπει και τα ξέρει ήδη.

 Η γυναίκα του σήμερα είναι υπερήρωας της καθημερινότητας που, παρά τα σημαντικά βήματα που έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες, μάχεται δύο φορές πιο σκληρά και σε πολλαπλάσια μέτωπα από άντρες, για τα ίδια αποτελέσματα.

Σε μια γυναίκα θαυμάζω, όπως και σε όλους τους ανθρώπους, την ακεραιότητα, την ειλικρίνεια, τη δημιουργικότητα, την καλλιέργεια, τον δυναμισμό, όλα όσα, κατ' εμέ, συνιστούν την εσωτερική ομορφιά.