Η τελευταία πενταετία ήταν απόλυτα καθοριστική για όλες τις αποχρώσεις της ζωής και της προσωπικότητάς της. «Η Ζέτα των αλλαγών» θα ήταν ο εύκολος τίτλος, αλλά σε μία γυναίκα που δε φοβήθηκε ποτέ τις δαιδαλώδεις διαδρομές του μυαλού της δεν αρμόζει το εύκολο ούτε το πρόχειρο. Το «είναι» και η εικόνα της είναι αποτέλεσμα επίπονων διεργασιών και δραματικών συνομιλιών με τον εαυτό της. Η αφετηρία του δρόμου στον οποίο σήμερα τη συναντάμε βρίσκεται περίπου δύο χρόνια πριν από την έλευση της πανδημίας, η οποία άφησε τα σημάδια της σε όλους μας. Εκείνη είχε ήδη «σημαδευτεί» από την προσωπική κρίση που βίωσε, η οποία άγγιξε το σύνολο του βίου της.

«Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να κλάψει» 

«Δεν ξέρω εάν η σημερινή μου κατάσταση οφείλεται στη δική μου κρίση ή στον εγκλεισμό. Δεν κρύβω ότι η πρώτη αντίδραση στην πρώτη καραντίνα ήταν σαν σε εκδρομή ή σαν ένα δώρο σε ανθρώπους που τρέχαμε όλη την ημέρα και μας είπαν να μείνουμε στο σπίτι. Έπεσαν οι τόνοι, ξεκουραστήκαμε. Με βόλεψε που έμεινα μόνη, σκέφτηκα πράγματα που με απασχολούσαν. Μετά άρχισε να βγαίνει ο εκνευρισμός και η πίεση. Ο εγκλεισμός άφησε στην ανθρωπότητα την έξαρση βίας, που με τρομάζει. Σε μένα δεν έφερε βία, αλλά χάνω πιο εύκολα την ψυχραιμία μου, δεν έχω την υπομονή που είχα. Ως προσωπικότητα πιέζομαι και αργώ πολύ να καταλάβω την πίεση. Όταν αντιληφθώ τι έχει συμβεί, θα κάνω μία κίνηση και θα τα διαλύσω όλα, χωρίς αυτός να είναι πάντα ο σωστός δρόμος. Είναι ωραίο τη στιγμή που πιέζεσαι να το καταλαβαίνεις και να βάζεις τα όριά σου. Δεν κάνω τις συζητήσεις όταν πρέπει να γίνουν. Και για να λέμε αλήθειες, υπάρχει μία παρανόηση γύρω από εμένα. Προς τα έξω, και κυρίως μέσα από το τηλεπαιχνίδι, είμαι ένας πολύ θετικός άνθρωπος -αυτή είναι η βάση μου-, αλλά τελικά δεν τα έχω καταφέρει τόσο καλά όσο δείχνω με τον εαυτό μου. Όταν κόλλησα Covid, που έπρεπε να μείνω 16 μέρες μόνη μου, έφτασα σ’ ένα σημείο που έπιασα πάτο, χαμένη σε σκέψεις και σε θλίψη, επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει - κάτι που δε μου το επιτρέπω. Τόσο πολύ με έχω περιορισμένη από παντού και δεν ξέρω ειλικρινά σε ποια ηλικία “κανόνισα” με τον εαυτό μου να μην κλαίει».

«Φοβάμαι τις αλλαγές»  

Επιμένω να επιστρέψουμε στη δική της κομβική στιγμή, εκεί που ένιωσε πως το ρολόι της δε χτυπάει σωστά, πως χάνει λεπτά και ώρες: «Ήρθα ξαφνικά αντιμέτωπη με πολλές αποφάσεις και αλλαγές που έπρεπε να κάνω. Ήταν μία καθολική κρίση, σε όλους τους τομείς. Ωστόσο, δεν είχα καταλάβει πως δεν είμαι των αλλαγών, ότι ουσιαστικά τις φοβάμαι. Δεν τις άφηνα, λοιπόν, να συμβούν και ένιωθα εντάξει μέσα στα πράγματα, έτσι όπως τα είχα τακτοποιήσει. Δεν είχα καταλάβει πως δεν είμαι εντάξει. Φοβόμουν να αλλάξω αυτό που είχα φτιάξει, που ήταν η ασφάλειά μου, το δεδομένο μου. Έφτασα, λοιπόν, σε ένα σημείο που συνειδητοποίησα πως ό,τι μηχανισμούς είχα ενεργοποιήσει σε όλη μου τη ζωή ήταν άκυροι. Δεν άλλαξα μόνο την προσωπική μου ζωή, αλλά και την επαγγελματική μου. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν κάνω κάθε χρόνο θέατρο. Σταμάτησα τις συνεντεύξεις. Έβγαινα κάθε μέρα, δε με έβλεπε το σπίτι μου. Άλλαξε κι αυτό. Έχω κλειστεί στους τοίχους του σπιτιού μου, έχω μελετήσει κάθε σπιθαμή του ταβανιού. Η τηλεοπτική μου παρουσία στο “Ρουκ Ζουκ” ήταν μία άγκυρα και δεν είναι απλώς μία επιτυχημένη εκπομπή, αλλά η ψυχοθεραπεία μου. Μέσα από αυτό εξελίχθηκα ως άνθρωπος, ως παρουσιάστρια. Πριν θεωρούσα πως ήμουν ον αντικοινωνικό, κι αυτός ο τοίχος έπεσε. Νιώθω πως υποδέχομαι τον κόσμο στο σπίτι μου κι έχω αναλάβει την ευθύνη να τους κάνω να νιώσουν άνετα αμέσως».

Αντιστέκομαι να πιστέψω πως η γυναίκα που ομολογεί τις αδυναμίες της είναι άνθρωπος που έχει σκάψει στα ενδότερα διαμερίσματά της, εδώ και πολλά χρόνια, με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης και άλλων μεθόδων αυτοβελτίωσης. «Τα μονοπάτια της ψυχανάλυσης είναι αχαρτογράφητα. Εκεί που νομίζεις ότι είδες κάτι και μπορείς να το φτιάξεις, αυτό τελικά έχει τέτοια δύναμη, επειδή είναι παγιωμένο και χτισμένο καλά από μικρή ηλικία, που υπογείως θα σου βγει από κάπου αλλού, εκεί ακριβώς που νομίζεις ότι το ελέγχεις. Σίγουρα έχω αλλάξει πολύ με την ψυχανάλυση, αλλά προφανώς υπάρχει κάτι του οποίου το καλούπι είναι δύσκολο να σπάσει και μάλλον αυτό παλεύω, αυτό με έριξε κάτω την περίοδο πριν από την καραντίνα. Τότε ήταν που ταξίδεψα μόνη σε ένα χωριό για 15 μέρες. Πήρα τα πλεκτά μου και τα βιβλία μου, νοίκιασα ένα στούντιο με κουζίνα για να μαγειρεύω. Έπεισα τον εαυτό μου ότι μπορώ να το κάνω. Ομολογώ πως το μόνο πράγμα που με κάνει να νιώθω πραγματικά καλά είναι όταν έρχομαι κοντά στη φύση. Είναι το γιατρικό που με ισορροπεί, με γαληνεύει, με εναρμονίζει. Μου αρέσει να κάνω πεζοπορίες, να κάθομαι κάτω από τα δέντρα, να κοιτάζω τα ποτάμια. Εκεί ακριβώς συνειδητοποιώ πόση σημασία δίνουμε σε πράγματα που δεν έχουν καμία αξία. Κι επειδή με έχει κυριεύσει μία απίστευτη ματαιότητα για τα πάντα, η φύση μού δίνει το έναυσμα της συνέχειας», εξομολογείται.

Ρομαντική εκ πεποιθήσεως  

Η Ζέτα είναι μόνη. Παραπάνω, ανέλυσε τον φόβο της μπροστά στις αλλαγές. Το τέλος μίας σχέσης, ο κλονισμός δηλαδή μίας σταθεράς, τι αντίκτυπο έχει στη συνέχειά της; «Στη ζωή μου έχω κάνει μόνο σχέσεις. Φυσικά και με πειράζει όταν μία σχέση δεν καταφέρνει να διαρκέσει. Όταν κάτι τελειώνει, ταρακουνάει το σύμπαν μου. Δεν είμαι σίγουρη ότι αγαπώ τη δέσμευση, αλλά έτσι έχω μάθει. Όταν έχεις φτιάξει ένα μοτίβο ζωής μέσα στο οποίο είσαι καλά, και ανατρέπεται, ανατρέπεται η ψυχολογία σου. Δε με πειράζει να είμαι μόνη, απλώς υπήρξα πολύ ρομαντική σε αυτήν τη ζωή. Και επειδή το τουβλάκι του ρομαντισμού έχει πέσει, δεν το έχω αντικαταστήσει με κάτι άλλο. Δεν ξέρω τι να βάλω στη θέση του, υπάρχει μόνο η ματαιότητα που πάω να διώξω. Επίσης, δε βλέπω τόσο παραμυθένια τα πράγματα σε σχέση με τον έρωτα, όπως τα έβλεπα παλιά. Έχω μετακινηθεί, αλλά είμαι ευγνώμων γι’ αυτήν την αλλαγή μέσα μου. Στο θέμα του έρωτα κάτι είχα καταγράψει λάθος: το θέμα των ορίων. Αντιλήφθηκα ότι είμαι άνθρωπος ο οποίος πιέζεται, αλλά δεν το καταλαβαίνει. Άρα, περνάω καλά, είμαι ευτυχισμένη, αλλά η πίεση πηγαίνει και “κάθεται” κάπου. Δε φταίνε οι σύντροφοί μας, εμείς οι ίδιοι φταίμε. Δεν έζησα ποτέ στη ζωή μου με κάποιον δυνάστη ή καταπιεστή, αλλά με πολύ ανοιχτούς ανθρώπους. Εγώ είχα καταλάβει ότι σχέση είναι μάλλον να αφήσεις όλη την υπόλοιπη ζωή και να αφοσιωθείς εκεί. Αλλά δεν είναι αυτό».

Η ζωή χωρίς συνεντεύξεις 

Να αγγίξουμε και το θέμα της απόφασής της να απέχει συνειδητά και φανατικά από κάθε είδους συνέντευξη. Σήμερα, εξομολογείται πως ήρθε αντιμέτωπη με το θέμα της εικόνας της, κάτι που κατάφερε να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει: «Κατάλαβα ότι μια ζωή πάσχιζα να στηρίξω μία εικόνα, η οποία ήταν λίγο φορεμένη, λίγο “πρέπει”, λίγο “τι θα πουν οι άλλοι” και μέσα σε αυτό εγκλωβίστηκα. Έλεγα παλιά στις συνεντεύξεις μου πως όλα όσα μου καταλόγιζε ο ένας και ο άλλος δε με αφορούν. Τότε που το έλεγα το εννοούσα, διότι έχω έναν μηχανισμό: παγώνω, δε νιώθω τίποτε. Είναι προφανώς μία άμυνα, καθώς έχω υποστεί πολλή κριτική και ατελείωτο bullying για τα πάντα. Κατάλαβα, όμως, κάποια στιγμή ότι όλα αυτά που έλεγα ότι δε με αφορούν δημιουργούσαν μέσα μου μία στοίβα και σιγά σιγά ξεχείλισε το πράγμα. Έλεγα “ναι” σε πράγματα που δεν ήθελα να κάνω, επειδή είμαι τυπική, άνθρωπος που δύσκολα θα δημιουργήσω θέματα. Έβλεπα άλλους τίτλους απ’ όσα είχα πει, διάβαζα άλλα απ’ αυτά που έλεγα, μέχρι που έπαθα κρίση πανικού. Αισθάνθηκα ότι δεν έχω τίποτε να πω και όσα λέω δεν αφορούν κανέναν. Ολική ταπείνωση. Ένιωθα ότι απαντούσα στις ίδιες ερωτήσεις και απλώς επαναλαμβανόμουν. Πιεζόμουν, καθώς με ρωτούσαν συγκεκριμένα πράγματα: γιατί δεν κάνω παιδιά, πότε θα παντρευτώ ή για τις σχέσεις μου. Κάπως έτσι έκλεισα τον κύκλο των συνεντεύξεων κι είναι το μεγαλύτερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου, βάζοντας ένα λιθαράκι στην προσωπική μου ευτυχία».

Η ελευθερία έκφρασης και η ανοσία στη φρίκη  

Συνειδητοποιώ ότι τότε που εκείνη βίωνε έντονα και ασφυκτικά αυτό που σήμερα θεωρείται καταπίεση, κακόβουλη χειραγώγηση ή bullying, δεν υπήρχε ο ανοιχτός ορίζοντας και το πεδίο ενός διαλόγου σχετικά με την έννοια της ελευθερίας. «Υπάρχουν άνθρωποι που για κάποιους λόγους απασχολούν λίγο παραπάνω. Αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω εγώ. Θυμάμαι να λέγεται στις μεσημεριανές εκπομπές ότι: “Εάν δε θέλει να ασχολούνται με την προσωπική της ζωή, να μη βγαίνει”. Και το ενστερνίζονταν όλοι στις εκπομπές. Αλήθεια; Ήμουν υποχρεωμένη να ζω σε τέσσερις τοίχους για να μην πουν κάτι; Από πότε έγινε αυτό κανόνας; Ή το άλλο: “Εάν θέλει κάποιος να κρυφτεί, μπορεί”. Και όμως, δεν μπορεί. Θυμάμαι πως μία εποχή με κυνηγούσαν οι παπαράτσι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είχα βρεθεί σε αστυνομικό τμήμα, γιατί δεν ήξερα ποιος με ακολουθούσε. Φοβόμουν. Πήγαινα στις πιο απομονωμένες παραλίες να κρυφτώ και έρχονταν κι εκεί. Αλλά αυτό είναι παρελθόν.

Σήμερα, υπάρχει πραγματική ελευθερία έκφρασης. Σαφώς είμαι υπέρ της ελευθερίας, αλλά επειδή έχει αλλάξει η ψυχοσύνθεση των ανθρώπων, θα ήθελα να κάνουμε ορισμένες διευκρινίσεις. Ηθελημένα προτίμησα τη σιωπή, γιατί ευτυχώς άνθρωποι που τοποθετήθηκαν πολύ σοβαρά με έχουν καλύψει. Προτίμησα τη σιωπή δεδομένου ότι υπάρχει πολικότητα: άσπρο ή μαύρο, καλός ή κακός, αγάπη ή μίσος, χωρίς ενδιάμεσες αποχρώσεις. Αυτό μου προκαλεί τρόμο. Δεν είναι τυχαία η βία που καταγράφεται, ο κόσμος έχει θυμό. Έχει δημιουργηθεί παλίρροια, ένα ηφαίστειο έχει εκραγεί. Η ελευθερία σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε χρειάζεται προσοχή. Θλίβομαι που κάποιος εκφράζει τη γνώμη του, και όταν δε γίνεται σεβαστή, ένας άλλος θα του ευχηθεί να πεθάνει. Χάνονται η ανθρωπιά και τα όρια. Είναι σωστό που ξέσπασε το #ΜeΤoo, μάθαμε ότι υπάρχει βία -όχι μόνο στον χώρο της υποκριτικής-, ότι υπάρχουν άνθρωποι που εκμεταλλεύονται τη θέση τους, και είναι ωραίο που σκάβουμε το τούνελ, αλλά πρέπει τώρα να φτάσουμε το μαχαίρι στο κόκαλο. Η βία ξεκινάει μέσα από τα σπίτια και εξαπλώνεται. Το πρόβλημα βρίσκεται μέσα στην κλειστή κοινωνία της οικογένειας. Εκεί πρέπει να εστιάσουμε σοβαρά: στα φοβισμένα παιδιά, στις φοβισμένες γυναίκες. Να φτάσουμε στη ρίζα του προβλήματος και όχι να το κρύβουμε κάτω απ’ το χαλί. Επιπλέον, με τρομοκρατεί η ανοσία που έχουμε πάθει. Δεν αντιδρούμε πια σε τίποτε, μας φαίνονται όλα φυσιολογικά. Απάθεια. Δεν είναι φυσιολογικό να υπάρχουν παιδοκτονίες, γυναικοκτονίες και εκπόρνευση ανηλίκων. Είναι σωστό ότι τα πληροφορηθήκαμε, αλλά η δοσολογία, η ανάπτυξη, το ψάξιμο, οι πληροφορίες αρχίζουν και τα εδραιώνουν ως κάτι φυσιολογικό - ότι μπορεί να συμβαίνει κι αυτό στη ζωή. Ως άνθρωποι, χρειαζόμαστε μία φροντίδα και ούτε αυτή μας δίνεται. Αντ’ αυτού, αισθάνομαι ότι συνεχώς καλλιεργείται ο φόβος και μάλιστα με απειλές προστίμων. Σε αντίθεση με τη σκληρή πραγματικότητα, χαίρομαι με τη νέα γενιά των ηθοποιών που αντιδρά στο Προεδρικό Διάταγμα, γιατί το θέμα αυτό δεν είναι αμιγώς πολιτικό, αλλά εργασιακό, πολιτιστικό και κοινωνικό. Είναι η γενιά που διεκδικεί, που έκανε κατάληψη στο Εθνικό Θέατρο, το οποίο δεν είχε κλείσει ποτέ. Η δική μου ήταν δυστυχώς η γενιά του εφησυχασμού, που άφησε το τρένο να περάσει…»

«Μια νύχτα στην Επίδαυρο»  

Στις 4 Μαρτίου είναι προγραμματισμένη η πρεμιέρα της παράστασης «Μία νύχτα στην Επίδαυρο» της Λένας Κιτσοπούλου και του Γιάννη Αστερή, σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου, στο Εθνικό Θέατρο (Rex, Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη»). Η Ζέτα θα βρεθεί σε μία θεατρική παρέα, η οποία αποτελείται από τους: Χάρις Αλεξίου, Λυδία Φωτοπούλου, Χρήστο Λούλη, Έμιλυ Κολιανδρή, Θανάση Αλευρά, Ιωάννα Μαυρέα, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Άγγελο Τριανταφύλλου κ.ά.

«Πέρασα την κρίση μου και με το θέατρο. Ήθελα να δω τι όνειρα έχω εγώ γι’ αυτήν τη δουλειά κι εκεί κατάλαβα ότι δεν έχω πολλά. Εάν τα όνειρά σου αφορούν μόνο συνεργασίες και όχι ρόλους, κάτι δεν πάει καλά. Ήρθα αντιμέτωπη με το ερώτημα εάν είναι αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω. Γιατί να πιέζομαι χωρίς λόγο; Είπα στον εαυτό μου ότι δε θα κυνηγάω κάθε χειμώνα να κάνω παραστάσεις για να αποδείξω ότι είμαι ηθοποιός - γιατί είχα κι αυτό κάποτε! Αποφάσισα να το κάνω όποτε νιώσω ότι μία δουλειά μπορεί να με πάει λίγο παρακάτω. Ο Νίκος Καραθάνος με βρήκε ακριβώς επάνω στη στροφή και με έφερε πίσω. Είχα στρίψει, έφευγα και αυτή η πρόταση, την οποία δεν μπορούσα να αρνηθώ, με έκανε να γυρίσω. Τηλεφώνησε πρώτα στον καλό μου φίλο, Θανάση Αλευρά, να βολιδοσκοπήσει εάν θα με ενδιέφερε να συνεργαστούμε. Συναντηθήκαμε και ήταν τόσο ειλικρινής, δεν είχε ακόμη το έργο στα χέρια του, κάτι που εμένα δε με απασχολούσε. Τον θαυμάζω, ήθελα να πάρω την εμπειρία, να δω πώς κάνει θέατρο. “Είμαι λευκό χαρτί και μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με μένα”, του είπα. Έτσι, βρέθηκα σε μία ομάδα, όπου ο καθένας είναι μία κατηγορία από μόνος του. Δε μου είχε συμβεί ποτέ πριν τόσο χαλαρό κλίμα σε πρόβες, ούτε σκηνοθέτης όπως ο Νίκος, που δεν έχει σηκώσει λίγο παραπάνω τον τόνο της φωνής του. Εγώ ήταν σαν να πήγαινα σχολείο, εάν αργούσα, “θα έπαιρνα απουσία”, ήμουν συνηθισμένη σε άλλες συμπεριφορές. Ένιωσα αγάπη και αποδοχή από την ομάδα, στην οποία μπήκα σαν μικρό παιδί, να ρουφήξω ό,τι μπορώ, να ζήσω αυτήν την εμπειρία. Η Λένα Κιτσοπούλου και ο Νίκος Καραθάνος είναι δίδυμο που συμπληρώνουν ιδανικά ο ένας τον άλλο. Η Λένα αποτυπώνει την πραγματικότητα ωμά, όπως είναι. Διαβάζω τα παραληρηματικά κείμενά της και νιώθω ότι είναι τόσο εδώ και τώρα. Ο Νίκος έρχεται για να το κάνει όλο αυτό πιο παραμυθένιο, γιατί “ζει κάπου αλλού και όχι ανάμεσά μας”. Στο έργο βλέπουμε το μετά μίας παράστασης στην Επίδαυρο, όταν ηθοποιοί και επισκέπτες βρίσκονται στην ιστορική ταβέρνα του Λεωνίδα. Είναι μία πολυδιάστατη παράσταση με απλό θέμα, που σατιρίζει τον χώρο των ηθοποιών, αλλά όλοι θα κάνουν αναγωγές στη δική τους ζωή και καθημερινότητα, καθώς αποτυπώνεται αυτό που ζούμε σήμερα στο όριο της δυστυχίας, της υστερίας, του ψέματος και της απελπισίας». Τη ρωτάω αν σηματοδοτεί για εκείνη έναν ξεχωριστό σταθμό η παρθενική της εμφάνιση στο Εθνικό Θέατρο. «Πολύ παλιά μπορεί πράγματι να σκεφτόμουν ότι θα ήταν ωραία να βρεθώ κι εγώ εκεί, αλλά εμένα η χαρά μου ήταν τεράστια για τον Νίκο Καραθάνο. Το ότι η παράσταση ανεβαίνει στο Εθνικό είναι ένα επιπλέον δώρο του Νίκου και τον ευχαριστώ γι’ αυτήν την εμπειρία», απαντά.

«Δεν ονειρεύτηκα, δεν με ονειρεύτηκαν» 

Μία ξεχωριστή φλόγα στην καριέρα της ήταν αδιαμφισβήτητα ο διπλός ρόλος της στην παράσταση «Γιούγκερμαν», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου (Θέατρο «Πορεία», σεζόν 2018-2019). Πώς έχει εντυπωθεί μέσα της εκείνη η συνεργασία; «Δε θα ξανακάνω ποτέ θέατρο από εξαναγκασμό. Μου έχει τύχει να είμαι σε παραστάσεις που δε μου άρεσαν, μόνο και μόνο επειδή αυτή είναι η δουλειά μου. Ήξερα ότι δεν τρελαινόμουν, αλλά το έκανα για να κάνω θέατρο. Έπρεπε να ιδρώσω για να μπω σε κάποιες θεατρικές σκηνές, έλεγα “ναι” εκεί που δεν ήθελα, γιατί ήξερα ότι αυτό θα με πάει κάπου αλλού. Ποτέ δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να ονειρευτεί. Επιπλέον, δεν ονειρευόταν κανείς κάτι για μένα. Ο Δημήτρης Τάρλοου, όμως, παίρνοντας την απόφαση να με βάλει να υποδυθώ τη μάνα του Γιούγκερμαν, έναν ρόλο τόσο κόντρα σε μένα, μου έδωσε μία πρόκληση και τον ευγνωμονώ γι’ αυτό. Είχε τα κότσια να το κάνει. Εκείνος ονειρεύτηκε για μένα και θα του το χρωστάω για πάντα. Με έβαλε στη διαδικασία να εργαστώ για κάτι όπως ποτέ ξανά. Δούλεψα πολύ, ξενύχτησα, έπρεπε να βρω πού αντιστέκομαι κι εγώ ως ηθοποιός. Δεν έρχεται εύκολα κάποιος να σου πει: “Άφησε αυτό που σου έχουν χτίσει κι εσύ με έναν τρόπο έχεις εγκρίνει -να κάνεις την ωραία, τη χαζούλα, τη χαριτωμένη- για να σε βάλω να κάνεις κάτι άλλο”. Δεν παίρνει κανείς εύκολα το ρίσκο και ο Τάρλοου το έκανε».

Τηλεόραση 

Στις 31 Μαΐου 2023 λήγει το συμβόλαιο συνεργασίας της με τον ΑΝΤ1, όπου εδώ και έξι χρόνια παρουσιάζει το τηλεπαιχνίδι «Ρουκ Ζουκ», καταγράφοντας υψηλές τηλεθεάσεις. «Ήταν η μοναδική μου σταθερά, αλλά έφτασε η στιγμή να το επανεξετάσω κι αυτό. Το “Ρουκ Ζουκ” ήταν δική μου ιδέα. Νόμιζα ότι δεν είχα ιδέες και όνειρα, αλλά να και κάτι που βγήκε. Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω εάν θα συνεχιστεί ή όχι. Είναι ωραίο να έχεις τη σταθερά σου, αλλά αυτή η δουλειά δε βασίζεται σε καμία σταθερότητα -ούτε και η ζωή απ’ ό,τι φαίνεται-, επομένως θα ήθελα να το εξετάσω αυτό, πριν με αφήσει από μόνο του. Ξέρω ότι το έχω χτίσει με γερές βάσεις, βλέπω πώς μου μιλάει ο κόσμος. Έχω ακούσει τόσο συγκινητικά πράγματα, που δεν τα πιστεύω. Με σταμάτησε ένας κύριος στην οδό Πανεπιστημίου, τη στιγμή που ήθελα να περάσω τελείως απαρατήρητη. Μέσα στη συστολή μου, τον άκουσα κάποια στιγμή να λέει ότι έχει στο σπίτι έναν πολύ άρρωστο άνθρωπο, με λίγο χρόνο ζωής και η μόνη ώρα που δέχεται να φάει και λίγο χαμογελάει είναι με την εκπομπή. Παγωμένη από τις σκέψεις μου, είπα αμήχανα: “Ευχαριστώ πολύ”. Έφυγε, έκανα τρία βήματα και, όταν συνειδητοποίησα τι μου είπε, συγκινήθηκα τόσο πολύ, που δεν ήξερα τι να κάνω και πώς να τον ευχαριστήσω. Σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι να μοιράζεις χαρά και παράλληλα ότι δουλεύω 31 χρόνια, μεγάλωσα μπροστά στα μάτια σας, σ’ έναν χώρο δύσκολο, ειδικά για ένα παιδί με τέτοια συστολή. Εάν εξαιρέσει κανείς μία δεκαετία περίπου, όλα τα υπόλοιπα χρόνια είμαι στον ΑΝΤ1. Μεγάλη και δυνατή σχέση της ζωής μου κι αυτή, σαν δέσμευση, την οποία πρέπει να βάλουμε σε μία βάση, όπου όλοι θα αναπνέουμε και θα είμαστε χαρούμενοι».

Credits 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΩΣΤΑΣ ΑΥΓΟΥΛΗΣ

STYLING ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ

MAKE UP ΓΩΓΩ ΝΙΚΗΦΟΡΑΚΗ

HAIR ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ

ΒΟΗΘΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΑΡΓΑΛΙΑΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 2023