Έκανε την Αθήνα καμβά του. Μια καλή διέξοδο για να εκφραστεί και να την αναδείξει. Το πρώτο πράγμα που τον ρωτάω είναι, πως θα μου περιέγραφε το κέντρο της. «Ειλικρινές: Χαοτικό, εχθρικό, φωτεινό και ζωντανό» μου απαντά. Ο Κωνσταντίνος Μπελιάς είναι γραφίστας, φωτογραφίζει, αποδομεί και μεταφέρει ό,τι συμβαίνει γύρω του με μια pop διάθεση, ψάχνει χρώμα στο γκρίζο, ομορφιά στο χάος. Εξερευνεί και εξερευνείται. Σε μια σχέση «εικονική» από την οποία δεν μπορούσε να ξεφύγει. Κρατάει κάμποσα χρόνια και στην παρούσα χρονική στιγμή έχει αποκτήσει νέο εκτόπισμα, αφού πλέον συνεργάζεται με την Εταιρεία Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής του δήμου Αθηναίων. Μαζί βάλθηκαν να αναδείξουν τα διαφορετικά πρόσωπα μιας πόλης που έχει δυναμική να προταθεί ως ένας city-break ευρωπαϊκός προορισμός. Όσο για το βασικό εργαλείο της δουλειάς του, αυτό δεν είναι άλλο πέρα από το κινητό του (με όλα τα apps που τον βοηθούν) και μια κάμερα που έχει σχεδόν πάντα μαζί του.
Υπάρχει όμως μια αντίθεση στο αποτέλεσμα που παράγει. Όσο τα κτίρια-φαντάσματα και τα αστικά μπλοκ μαραζώνουν, μαζί με χαλάσματα και νεοκλασικά που θεριεύουν όταν ξεγλιστράς σε στενά του κέντρου, εκείνος επιμένει να τα βλέπει όλα όμορφα. Αν και για ορισμένους αυτό ενδέχεται να υποδηλώνει μια επιπόλαιη, επιφανειακή ματιά. Μια ωραιοποίηση. Ωστόσο ο Μπελιάς προσπαθεί να τους δώσει ζωή στο πλαίσιο του φανταστικού. Κι αυτή είναι η ειλικρίνεια του.
Τον ρωτάω, τι δίνει σ’ αυτή τη σχέση και τι του επιστρέφει αυτή πίσω. Μου εξηγεί ότι είναι ξεκάθαρα ένα πάρε-δώσε αγάπης και μίσους, με πολλά όμορφα, φωτεινά σημεία και άλλα σκοτεινά, ακόμα “απερπάτητα”. «Μου αρέσει να εξερευνώ την Αθήνα, νιώθω πως και αυτή με εξερευνεί. Σαν να σε προκαλεί να τη φωτογραφίσεις αποπλανώντας σε, καθώς ξεδιπλώνεται μπροστά σου σε ένα μωσαϊκό ασχήμιας και ομορφιάς, ζεστής οικειότητας και αφιλόξενου αισθήματος».
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Αθήνα είναι μια ιδιαίτερη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Xωρίς τις αναμενόμενες ανέσεις, κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Όπως μου εξηγεί, πέρα από τις άστοχες αστικές αναπλάσεις στους απόκεντρους πόλους ανάπτυξης και τα συνεχόμενα σφάλματα στο επίπεδο της πολεοδομικής οργάνωσης, αυτό που τον ενοχλεί περισσότερο είναι οι ανύπαρκτες υποδομές και ο σεβασμός προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Τελευταία, επέλεξε να ζει στο Παγκράτι. Μια μέτρια, όπως την περιγράφει, γειτονιά και συγκοινωνιακά άβολη αλλά με ενδιαφέρουσες βόλτες, η οποία διαιρείται σε υπογειτονιές, όπως τη πλατεία Μεσολογγίου, Προσκόπων, Πλαστήρα, την οδό Αρχελάου και άλλες. Παρά τις όποιες χωροταξικές όμως αστοχίες, αναδεικνύονται συνεχώς αυξανόμενες προτάσεις για να περάσεις όμορφα. Κι αυτό έχει αξία.
Αλήθεια, γιατί θα πρότεινες σε έναν άνθρωπο να επισκεφτεί την Αθήνα; Και που θα τον παρότρυνες οπωσδήποτε να πάει; Έχεις ανακαλύψει καλά κρυμμένες γωνιές;
«Ακόμα και τα mainstream μέρη, όπως η ευρύτερη περιοχή του εμπορικού τριγώνου, κρύβουν μαγαζιά και στέκια για Αθηναίους και μη. Για ούζο και μεζεδάκια στη Βαρβάκειο, casual αιγυπτική κουζίνα στη Πλατεία Θεάτρου, βόλτα για φωτογραφίες στα στενά του Μεταξουργείου μια ηλιόλουστη αργία είναι λίγα απ’ τα πράγματα που μπορείς να αφήσεις τον εαυτό σου να ξεχαστεί σε αυτά».
Τι σε ιντριγκάρει περισσότερο, καθώς παρακολουθείς το πώς «δομείται» κυριολεκτικά και μεταφορικά η Αθηναϊκή ζωή;
«Υπάρχει μια άτυπη συγκατοίκηση διαφορετικών κοινωνιών στις πλατείες και στα καφενεία ιστορικών γειτονιών, καθώς παρακολουθούμε τη φυγή των παλιών κατοίκων προς τα προάστια, δίνοντας έτσι μια νέα μορφή, ένα νέο χρώμα στο περιβάλλον αυτό. Η πορεία αυτή, όπως και η επανάχρηση δημοσίων χώρων και αξιομνημόνευτων κτηρίων που πια εξυπηρετούν νέους σκοπούς, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα να παρατηρηθεί ακόμα και φωτογραφικά».
Μένεις εδώ από τα 17 σου. Τι έχεις δει να αλλάζει προς το καλύτερο και τι προς το χειρότερο;
«Αυτό που μου αρέσει είναι πως οι γειτονιές πλέον αποκτούν ξανά στέκια και όμορφα μαγαζιά, αλλάζοντας έτσι την ροή των ανθρώπων που βγαίνουν στο κέντρο. Επίσης, που μπορείς να μείνεις στη γειτονιά σου και να κάνεις όμορφα πράγματα χωρίς να πρέπει να μετακινηθείς. Απ’ τα πράγματα που δε μου αρέσουν στην εξέλιξη της πόλης είναι που πυλώνες πολιτισμού, όπως η Εθνική Λυρική Σκηνή και η Εθνική Βιβλιοθήκη, έχουν φύγει από το κέντρο της πρωτεύουσας, αποδυναμώνοντας έτσι κι άλλο την αναζωογόνηση του ιστορικού κέντρου και ενισχύοντας την εικόνα εγκατάλειψης».
Κλείνοντας, ποιες είναι οι ισχυρότερες αντιθέσεις που κρύβει τελικά αυτή η πόλη που θέλησες να αναδείξεις;
«Υπάρχει μια μεγάλη αντίθεση στα μοτίβα, στις περιοδικά επαναλαμβανόμενες εικόνες και συνήθειες μας. Πέρα απ’ τις οπτικές αντιθέσεις μιας υπό κατάρρευση μητροπολιτικής Αθήνας, αρχιτεκτονικές και γενικά δομικές, υπάρχουν και αυτές που επηρεάζουν αλλιώς τις ζωές μας. Δουλεύουμε στα μεταμοντέρνα γραφεία μας με smartphones εκατοντάδων ευρώ στις τσέπες μας για να επιστρέψουμε αργότερα στα χωρίς θέρμανση διαμερίσματα μας».
