Tρεις χτύποι στο τηλέφωνο. Από το ευγενικό «καλησπέρα» στην άλλη γραμμή, τα τραγικά γεγονότα δίνουν αμέσως κατεύθυνση στα πρώτα λεπτά της συζήτησης. Με όσα συνέβησαν και γνωρίζοντας ότι η Κάτια διαθέτει πολιτική συνείδηση, δε θα υπήρχε άλλη εκκίνηση. «Βλέπουμε πως ό,τι και να κατακτιέται, κάποιες στιγμές όλα διαλύονται και η πρόοδος είναι τελικά ελάχιστη. Και σήμερα αντιμετωπίζουμε την ίδια δυσχερή κατάσταση με παλαιότερα. Έχουμε έναν πόλεμο. Μια γυναίκα μόνη της να δυσκολεύεται να μεγαλώσει τα παιδιά της. Βλέπουμε τον ρατσισμό, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που βάζουν μπροστά το κέρδος. Οι αλλαγές, είτε στα ανθρώπινα δικαιώματα είτε στο πολιτικό σκηνικό, είναι πολύ μικρές και δυστυχώς γίνονται με το γάντι και με το περιτύλιγμα του δυτικού πολιτισμού. Οπότε δεν έχουν καθαρό σήμα, που το θεωρώ χειρότερο. Ακούμε αριθμούς που, εμάς που δουλεύουμε, μας φέρνουν στην πλήρη παράνοια», δηλώνει.
Μαζί συμφωνούμε από την αρχή στο πώς βλέπουμε τα πράγματα: ότι η ελπίδα θα πρέπει να γίνει σωσίβια λέμβος και η αισιοδοξία μόνο θα μας προχωρήσει στην επόμενη μέρα. Κι έτσι πορευόμαστε. «Υπάρχουν στιγμές που χρειάζεται και οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι, γιατί κάποια ψήγματα σε συγκινούν και σου δίνουν την αίσθηση ότι πρέπει να συνεχίσεις. Δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Με την αγκύλωση με την οποία μας φέρνουν αντιμέτωπους σε τόσο τακτά χρονικά διαστήματα, θα γίνουμε παθητικοί θεατές σε κάτι που μας συμβαίνει. Γι’ αυτό πρέπει να μαζεύουμε τα κομμάτια που έχουμε, της ηθικής, της αντιμετώπισης και της θέσης, και να συνεχίζουμε. Είναι, όμως, μία αλυσίδα πραγμάτων που μας φέρνουν σε αυτήν την κατάσταση της αγκύλωσης. Όλα έχουν ρίζες».
Στην άλλη γραμμή, συναντώ τη φωνή μιας γυναίκας η οποία, όπως όλοι ξέρουμε, δεν έχει μετακινηθεί λεπτό από τη «θέση» που μας αναφέρει. Στην τηλεόραση δε βρέθηκε σχεδόν ποτέ, μόνο μία φορά, αν και της έγιναν πολλές προτάσεις όλα αυτά τα χρόνια. Κι αυτό γιατί η ίδια είχε καθορίσει τις δικές της προτεραιότητες: «Η δέσμευση με τον κινηματογράφο δεν είναι παροδική, για να πω ότι θα μπορέσω να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Μου “τραβάει” πολύ από τον χρόνο μου. Αλλά κι όταν διαβάζω έναν χαρακτήρα, θέλω να αισθάνομαι ότι μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτόν, ότι θα περάσω χρόνο μαζί του. Δεν μπορώ να πω ότι ήρθε κάποιο σενάριο ή ρόλος που με συνεπήρε τόσο που ένιωσα ότι μπορώ να… είμαι. Δεν στέκομαι αρνητική καθόλου. Δεν είναι ότι δε θέλω να κάνω τηλεόραση ή δε θα συμβεί ποτέ. Και να πω ότι η διαπίστωση για την επιλεκτικότητα εν μέρει ισχύει, αλλά δεν αντέχουμε πάντα να είμαστε επιλεκτικοί». Από έναν άνθρωπο που δεν έκανε τηλεόραση συνειδητά, αλλά διαθέτει την εξωτερική ματιά ενός απίστευτου καλλιτέχνη, με ενδιαφέρει να μάθω πώς κρίνει σήμερα την εξέλιξή της: «Κάποιες σειρές μυθοπλασίας τα τελευταία χρόνια έχουν ενδιαφέρον και είναι αξιοπρεπέστατες ως προς το σενάριο, τους πολύ καλούς ηθοποιούς που το υποστηρίζουν, τη σκηνοθεσία. Ναι, βλέπω κάποια πολύ καλά δείγματα. Δε θα ξεκινήσω εύκολα σειρές, παρακολουθώ περισσότερο ειδήσεις, κι αυτό είναι το οξύμωρο με όσα λέμε. Έχω δει κάποια επεισόδια από το “Μια νύχτα τον Αύγουστο” που μου άρεσαν πολύ. Το “Μαέστρο” είναι μια πολύ καλή σειρά με εξαιρετικούς ηθοποιούς, επίσης», απαντά.
Η Κάτια τον κινηματογράφο τον λατρεύει, το δηλώνει και το υποστηρίζει με όλο της το είναι, βραβεύεται για το πάθος της. Τη συνδέσαμε απόλυτα με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου στην ομότιτλη ταινία, ενώ τώρα «ανασαίνει» θεατρικά μέσα από τον ρόλο της Σωτηρίας Μπέλλου: «Οι ηρωίδες που είχα την τύχη να υποδυθώ είναι γυναίκες που είχαν την ανθρωπιά και την ψυχή να αντιμετωπίσουν σε πολύ δύσκολους καιρούς, πιο συντηρητικούς χρόνους, με γενναιότητα, οτιδήποτε τις καταπίεζε. Δεν ήταν μόνο η σφραγίδα των πολιτικών πεποιθήσεων που τις καθόριζε, αλλά η σφραγίδα της ηθικής που είχαν, του δικαίου και για το πώς πρέπει να πορεύονται οι άνθρωποι». Εντέλει, βέβαια, το συμπέρασμα είναι πως αυτή η τύχη υπήρξε περισσότερο με το σινεφίλ και θεατρόφιλο μέρος μας που διάλεξε τους ρόλους αυτούς, μιας και είναι πάντα πολύ συγκεκριμένοι, οι οποίοι κάπου κιόλας συγκλίνουν. Άραγε, προσωπικά κομμάτια της συνδέονται μαζί τους; «Είναι τόσο αγαπητές ηρωίδες, γιατί εκφράζουν σε όλους μας το παιδικό ανέγγιχτο κομμάτι μας. Δεν το βασίζω αποκλειστικά πάνω μου, γιατί πάντα έχω μία συγκεκριμένη διαδικασία στην προσέγγισή μου. Και εγώ έκανα αυτήν την ερώτηση στον εαυτό μου, το “γιατί υπάρχει με αυτές τέτοια ταύτιση”. Νομίζω γιατί μας βγάζουν τη δύναμη της αθώας ψυχής».
Τώρα, που επιστρέφει στο σανίδι είναι γιατί την κέρδισε η Σωτηρία και η πολύτιμη συνεργασία της με τον Γιώργο Παπαγεωργίου: «Θεωρώ πάρα πολύ τιμητικό που σκέφτηκε κάποιος να μου προτείνει να δουλέψω πάνω σε αυτόν τον χαρακτήρα, ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Εν προκειμένω, δεν έγινε μία προσέγγιση με στόχο να μιμηθούμε την Μπέλλου. Αφεθήκαμε σε μία εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Το έργο της Σοφίας Αδαμίδου που επιλέχθηκε είναι εξαιρετικό. Έγραψε μια μοναδική βιογραφία και είναι η μόνη που της παραχώρησε η Μπέλλου τα δικαιώματα. Όλα αυτά φτιάχνουν ένα παζλ, ένα ασφαλές πεδίο στο οποίο δουλεύω με ενθουσιασμό».
Αναρωτιέμαι ποιο είναι το κλειδί, πώς μπορεί κανείς και πετυχαίνει αυτήν την ισορροπία μεταξύ ρόλου δραματικού και πραγματικής ζωής. Η Κάτια, όμως, δεν πιστεύει καθόλου σε όλα αυτά που λένε ότι θα πρέπει να ζήσει με την ηρωίδα ή ότι θα πρέπει να πέσει σ’ ένα σκοτάδι για να βρει τον χαρακτήρα. Το αντίθετο, μάλιστα: «Έχω ένα πρόγραμμα που είναι πολύ συγκεκριμένο, καθαρό και της εργατοώρας. Ταυτίσεις με χαρακτήρες δεν έχω. Δεν είναι ότι θα μου πάρει καιρό να βγω από τον χαρακτήρα, όχι. Πιστεύω πάρα πολύ στην πρακτική δουλειά. Για παράδειγμα, για τη Σωτηρία Μπέλλου είδα ό,τι υλικό υπάρχει από τη Nina Simone, γιατί έχει κάτι κοινό. Επίσης, προσπαθούσα να καταλάβω τα μάτια της, που κοιτούσαν συνέχεια τον ουρανό. Βρήκα έναν μπλουζίστα, τον Maddy Waters, που έχει παρόμοιο βλέμμα και τον μελετούσα. Πιστεύω πάρα πολύ στην προετοιμασία και ότι δεν μπορώ να εργάζομαι διπλά. Δε διπλώνω δουλειές».
Περνώντας στην προσωπική της ζωή, κι αυτή έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, μιας και η ίδια επιλέγει να περιβάλλεται από ανθρώπους που είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, ώστε να μαθαίνει αλλά και να γεύεται τα πάντα. Δε διαθέτει μία συνταγή που όταν θα δει κάποιον θα τσεκάρει πέντε κουτάκια και θα πει «αυτό είναι», λέει χαρακτηριστικά. «Αυτό που μπορώ να πω με ντοκουμέντο είναι ότι οι άνθρωποι με τους οποίους βρίσκομαι είναι όλοι τους πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Έχω φίλες στη Σύρο που είναι πολύ μεγαλύτερες από εμένα και περνάμε υπέροχα. Καμιά τριανταριά τα χρόνια που μας χωρίζουν - αυτές γύρω στα 70, εγώ 42. Κι έχουν εντελώς διαφορετικές συνήθειες από εμένα. Μου αρέσει να κάνω παρέα με ανθρώπους που δε μοιάζουν μεταξύ τους. Ο καθένας μας είναι μοναδικός. Το αιρετικό στοιχείο, ξέρεις, δεν το έχουν μόνο οι προσωπικότητες οι έντονες, ανήκει σε όλους».
Και από εδώ η κουβέντα μας πάει και στο Εθνικό… «Η απόφαση αυτή είναι μία ταφόπλακα. Δεν είναι μόνο ότι μας έκαναν αποφοίτους λυκείου, αλλά ότι δεν έχουμε και συλλογικές συμβάσεις. Υπήρξε το κερασάκι σε σχέση με τα εργασιακά που αντιμετωπίζουμε. Κάνουμε πρόβες απλήρωτες. Ξαφνικά, έπειτα από φοίτηση τριών ετών, που δίνουμε εισαγωγικές στο Υπουργείο Πολιτισμού και παραδίδουμε διπλωματική στην επιτροπή του, την οποία πληρώνουν οι φορολογούμενοι, υποβιβάζονται τα πτυχία μας. Άρα γιατί να μπαίνουμε στη διαδικασία για όλο αυτό; Δύσκολες είναι όλες οι δουλειές, πόσο μάλλον αυτή που έχει να κάνει και με ψυχολογική κούραση και την προσπάθεια να μη χάνεις την πίστη σου γύρω από αυτό που αγαπάς. Αναγκαζόμαστε όλοι οι ηθοποιοί και κυρίως τα πρώτα χρόνια να κάνουμε κι άλλες δουλειές. Η ιδιάζουσα κατάσταση είναι ότι ανά πέντε μήνες είμαστε άνεργοι. Γιατί η παράσταση στην οποία θα παίξουμε τόσο διαρκεί», εξηγεί.
Η Θεσσαλονίκη, όπου θα την υποδεχτούμε, είναι για την Κάτια σαν δεύτερη πατρίδα. Και από αυτήν αγαπά πιο πολύ τον κόσμο της. Η μόρφωση και η γενναιοδωρία που έχει αναφέρει πως για εκείνη είναι πολιτισμός: «Ο αυθορμητισμός του, ακόμη, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να υπάρξει. Μπαίνοντας λίγο και στα μονοπάτια της παράστασης, τα πιο όμορφα τραγούδια κι αυτά που σε κάνουν να πάλλεσαι όταν τα ακούς, έχουν γραφτεί στη Θεσσαλονίκη. Ο Τσιτσάνης τη “Συννεφιασμένη Κυριακή” που τραγουδάει η Μπέλλου την έγραψε εδώ».
Info: Η παράσταση «Σωτηρία με λένε» της Σοφίας Αδαμίδου σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου θα παίζεται στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο «Αυλαία». Διάρκεια: 26 Απριλίου - 7 Μαΐου 2023.
Φωτογραφία: Ολυμπία Κρασαγάκη
STYLING: ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΠΑΛΤΑ
ΗΑΙR & MAKE UP: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΚΚΑΣ (D-TALES)
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2023
