Όπλο της, μια τρομερή πένα και πυξίδα της, η αλήθεια. Η Θεσσαλονικιά Ηλιάνα Μάγρα αποδεικνύει ότι η δημοσιογραφία παραμένει Τέχνη και αποστολή, ξεδιπλώνοντας το ταλέντο της στην «Καθημερινή».

Πώς ήταν τα χρόνια σου στη Θεσσαλονίκη; 

Υπέροχα, πολύ γεμάτα. Τα παιδικά μου χρόνια -την πλειονότητα των οποίων πέρασα στη Θεσσαλονίκη, με εξαίρεση μερικών ετών που ήμασταν στην Αγγλία λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα μου- ήταν χαρούμενα και ανέμελα. Τα χρόνια της εφηβείας, αν και λόγω ηλικίας κατά τι πιο ταραχώδη, ήταν ίσως ακόμα πιο ωραία. Στη Θεσσαλονίκη έζησα όλα μου τα πρώτα -φιλίες, έρωτες, επιτυχίες, απογοητεύσεις, γλέντια, γέλια, κλάματα-, ενώ σε αυτήν δημιουργήθηκαν και τα όνειρα που στη συνέχεια αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμή μου.

Έχοντας πια εγκατασταθεί στην Αθήνα, τι σου λείπει σήμερα περισσότερο από την πόλη σου; 

Η εγγύτητα στη θάλασσα, η εξαγνιστική βόλτα στην Παραλία της και η οικογένειά μου.

Κάθε φορά που επιστρέφεις εδώ, ποια μέρη αγαπάς να επισκέπτεσαι; 

Μ’ αρέσει να περπατάω τα στενά του κέντρου της πόλης, ειδικά από την Αριστοτέλους και πάνω. Τα βρίσκω αυθεντικά, διατηρούν το χρώμα και τις μυρωδιές μιας Θεσσαλονίκης απλής και ταυτόχρονα ποικιλόμορφης, ενδιαφέρουσας και ιστορικής.

Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε στη δημοσιογραφία; 

Ένιωθες ότι είχες μια ιδιαίτερη κλίση προς αυτήν; Έγραφα από μικρή, ενώ από παιδί ήμουν περίεργη, έκανα συνεχώς ερωτήσεις σε βαθμό που τότε ήταν ίσως λίγο ενοχλητικός, αλλά μετέπειτα αποδείχθηκε χρήσιμος. Με απασχολούσε παράλληλα πολύ η πολιτική, το πτυχίο μου στο Λονδίνο ήταν Politics. Η δημοσιογραφία συνδύαζε και τα τρία μου πάθη με τον καλύτερο τρόπο.

Πώς ήταν η εμπειρία σου στους NY Times του Λονδίνου; 

Αξέχαστη. Πολύ άγχος, τρομερή ευθύνη και πίεση, ειδικά καθώς ήταν η πρώτη μου πραγματική δουλειά έπειτα από μια σειρά πρακτικών ασκήσεων σε άλλα μέσα όπως οι Sunday Times. Στους New York Times, όμως, γαλουχήθηκα ως δημοσιογράφος. Έμαθα πως η δημοσιογραφία είναι μια αέναη πάλη για την εύρεση της αλήθειας, άρρηκτα συνδεδεμένη με την ακρίβεια και το σωστό ρεπορτάζ. Ότι έχει τη δύναμη να αλλάξει ζωές, και πως, ειδικά όταν έρχεσαι σε επαφή με κόσμο σε πολύ δύσκολες στιγμές τους, δεν πρέπει να ξεχνάς την ενσυναίσθηση.

Τι σημαίνει και παράλληλα τι απαιτήσεις έχει το να είσαι δημοσιογράφος της «Καθημερινής»; 

Την ίδια ευθύνη αισθάνομαι και στην «Καθημερινή». Η αλήθεια δε βαραίνει λιγότερο στην Ελλάδα, είναι παντού εξίσου απαραίτητη. Έχει πολλή δουλειά και συνεχές τρέξιμο, αλλά νιώθω περήφανη που εργάζομαι σε μια τόσο ιστορική εφημερίδα, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις καλύτερες εφημερίδες του εξωτερικού, είτε από άποψη δημοσιογραφικών πρακτικών ή προσωπικού. Αισθάνομαι πολύ τυχερή, επειδή συνεργάζομαι με τρομερά ενδιαφέροντες ανθρώπους, ογκόλιθους της δημοσιογραφίας στη χώρα.

Ποια είναι η πιο σημαντική στιγμή στη διαδρομή σου ως δημοσιογράφου; 

Από το Brexit και τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο μέχρι την προσφυγική κρίση και το δυστύχημα των Τεμπών που κάλυψα από την Ελλάδα για τους New York Times, κάθε ρεπορτάζ το θυμάμαι και το θεωρώ σημαντικό. Αλλά, αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω μια στιγμή, θα ήταν ίσως το ρεπορτάζ μου στην «Καθημερινή» για την «Κιβωτό του Κόσμου». Αποκαλύψαμε πρώτοι τι συνέβαινε στο συγκεκριμένο ίδρυμα. Νέοι άνθρωποι μας εμπιστεύτηκαν την κακοποίηση που βίωσαν εκεί ως παιδιά και ως έφηβοι, κι αυτό οδήγησε σε μια χιονοστιβάδα εξελίξεων που άνοιξε μια ευρύτερη συζήτηση για την παιδική προστασία στη χώρα. Μπόνους στιγμή που ξεχωρίζω, είναι η κάλυψη της επίσκεψης του Πάπα Φραγκίσκου στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Είχα την τιμή να είμαι η μόνη Ελληνίδα δημοσιογράφος που τον ακολούθησε μέσα στο παπικό αεροσκάφος, από το Βατικανό στη Λευκωσία, την Αθήνα και τη Λέσβο, και πάλι πίσω στη Ρώμη, κι είναι μια εμπειρία που θα θυμάμαι για πάντα.

Στη ζωή, ποιο είναι το πιο μεγαλύτερο μάθημα που έχεις πάρει μέχρι σήμερα; 

 Πρώτον, ότι η καλοσύνη δεν είναι αμελητέα, και δεύτερον, ότι, πράγματι, αγαθά κόποις κτώνται. Τίποτα δε γίνεται χωρίς πολλή προσπάθεια, αλλά χρειάζεται και θάρρος και πίστη. Τόσο στον εαυτό σου όσο και σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα, όπως ας πούμε είναι η αλήθεια, η προσφορά. Μια ζωή χωρίς απώτερο νόημα είναι λειψή.

Αν μπορούσες να γράψεις μια ιστορία για τον εαυτό σου, ποιος θα ήταν ο τίτλος της; 

«Μη με λησμόνει». Όχι για να μην ξεχαστώ εγώ, αλλά για να μην ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι καθετί που έχω ζήσει. Όπως λέει και ο χαρακτήρας του Willem Dafoe στην ταινία “Poor Things” του Γιώργου Λάνθιμου: “It’s all so very interesting” - και τα καλά, και τα πιο δύσκολα.

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον σου; 

Να συνεχίσει η ζωή να με εκπλήσσει ευχάριστα.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025