Κάποιος είχε πει ότι είμαστε -κατά μεγάλο ποσοστό και μετά τους ανθρώπους που γνωρίσαμε- τα μέρη που έχουμε επισκεφθεί. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ταξιδεύουν απλά γι’ αναψυχή, αλλά επειδή η ανήσυχη φύση τους διψά για περιπέτεια, γνώσεις, νέες εικόνες κι εμπειρίες. Ταξιδευτές στην ψυχή, που γνωρίζουν καλά ότι το ταξίδι δεν είναι ούτε μόνο η διαδρομή ούτε ο προορισμός. Αληθινοί globetrotters, που έχουν την τύχη, αλλά και το πάθος όχι μόνο να σχεδιάζουν επί χάρτου διαδρομές, αλλά να τις υλοποιούν. Το συμπέρασμα ένα: τα ταξίδια είναι φιλοσοφία, τρόπος ζωής
και ο πιο υγιής εθισμός!
Ταξίδι: η αναμονή, οι στιγμές, οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι ήχοι, η επαφή, η συγκίνηση, η έκπληξη, η χαρά, οι αισθήσεις σε πλήρη ανάταση. Σαν μια απόλυτη ολιστική εμπειρία. Ζητήσαμε από ερασιτέχνες ταξιδιώτες, που έχουν γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο -κάποιοι τον γύρισαν κυριολεκτικά- να μοιραστούν μαζί μας τα ταξιδιωτικά μυστικά τους και τι είναι αυτό το συναρπαστικό στις αποδράσεις τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που μετουσιώνουν το όνειρό τους σε καθημερινότητα. Που εμπνέονται και μας εμπνέουν, γιατί ίσως τελικά για κάποιους «ο κόσμος να μην είναι αρκετός»!
O δημοσιογράφος και παρουσιαστής που γνωρίσαμε ως εικονολήπτη του «World Party» και συμπαρουσιαστή του Γιώργου Μαυρίδη στην εκπομπή «Στον Δρόμο» mας αποκαλύπτει ένα άλλον εαυτό, αυτόν που διαμορφώθηκε μέσα από τα ταξίδια της ζωής του.
Η αγάπη μου για τα ταξίδια ξεκίνησε… από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου -με γοήτευαν η φυγή και οι ανοιχτοί δρόμοι. Μεγαλώνοντας άρχισα να νιώθω έλξη προς το έργο ανθρώπων που ήταν αποτέλεσμα του δρόμου. Λογοτεχνικά, ο Στάινμπεκ, o Τσάτγουιν, ο Κέρουακ και η γενιά των μπιτ, κινηματογραφικά, οι ανοιχτοί δρόμοι της αμερικανικής επικράτειας, από το Easy Rider μέχρι το Fear and Loathing και μουσικά, από τους Doors μέχρι τις Τρύπες. Με συντρόφευαν στην εφηβεία που το μυαλό ήταν το μόνο που μπορούσε να ταξιδέψει.
Το πρώτο ταξίδι που θυμάμαι είναι… οι εξορμήσεις με την οικογένειά μου. Η πρώτη ανάμνηση είναι στα 8. Οι γονείς μου, επειδή δούλευαν το καλοκαίρι, με είχαν βάλει στο τρένο για Καλαμπάκα, όπου έμενε η γιαγιά. Είχαν ζητήσει από τον ελεγκτή να έχει το νου του -αυτό γινόταν κατά κόρον τότε. Εγώ κοιμήθηκα στη διαδρομή και ξύπνησα σ’ ένα σημείο που μου φαινόταν γνώριμο. Ξεγλίστρησα από το τρένο, μόνο και μόνο για να βρεθώ στη μέση του πουθενά, περιτριγυρισμένος από καλαμπόκια, στους Σοφάδες. Όταν κατάλαβα ότι κάνω λάθος, άρχισα να περπατάω προς το χωριό. Μπήκα στο καφενείο, ζήτησα να τηλεφωνήσω στους γονείς μου κι αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να με πάει στην Καλαμπάκα για 1000 δραχμές -τις είχα κρύψει στο παπούτσι μου, για να μη με ληστέψουν. Προφανώς, οι άνθρωποι γέλασαν πολύ και τελικά με πήγαν στον προορισμό μου, αφού πρώτα επικοινώνησαν με τους γονείς μου. Αυτήν την εμπειρία αναπολώ αρκετά τελευταία, καθώς νομίζω με καθόρισε στην αντίληψη του ταξιδιού, αυτό το κράμα άγνωστου, περιπέτειας, κινδύνου και προσαρμογής στην κατάσταση. Είναι αυτό που συνέχισα να ψάχνω μεγαλώνοντας.
Στο άκουσμα της φράσης «φτιάχνουμε βαλίτσες»… παλιά αγχωνόμουν, αλλά με εξίταρε. Πλέον, είναι βασική συνθήκη της ζωής μου. Σήμερα, φτιάχνω τη βαλίτσα λίγο πριν φύγω για το αεροδρόμιο. Όσο περισσότερο ταξιδεύεις, τόσο πιο εύκολο είναι ν’ αντιληφθείς τι θα χρειαστείς. Δε μου αρέσουν οι μεγάλες αποσκευές και κοιτάω με δυσπιστία τον κόσμο που αγχώνεται με το τι θα πάρει. Το ταξίδι πρέπει να σε ξεκουράζει πνευματικά και να σε αποσυμφορεί. “Live heavy, travel light”.
Eίχα την τύχη να βρεθώ… σε πάνω από 60 χώρες, ενώ για πόλεις, ίσως κοντεύω και τις 1000. Κάποτε τα μετρούσα. Ένιωθα ότι με καθορίζουν. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι σημασία δεν έχει ο αριθμός, αλλά ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τα πάντα όταν ταξιδεύεις, το κατά πόσο ξεφορτώνεσαι τα στερεότυπα, τις λόξες σου και πώς αγκαλιάζεις αυτά που έρχονται μακριά από την κριτική που έχεις καθορίσει, λόγω του κοινωνικού σου πλαισίου.
Το αγαπημένο μου μέσο είναι… η μηχανή και το αυτοκίνητο. Μου αρέσει πολύ η οδήγηση, θεωρώ ότι βιώνεις στο απόλυτο ό, τι έχει να σου προσφέρει ο δρόμος. Ένα dream trip, από την άλλη, θα ήταν ένα bike trip!
Η χειρότερη εμπειρία μου… παραμένει η ανάβαση στο όρος Αναπούρνα, στο Νεπάλ, όταν γυρνούσαμε το World Party. Ο Μαυρίδης χτυπήθηκε από τη νόσο του υψομέτρου και για δύο μέρες δεν ξέραμε πώς θα καταλήξει όλο αυτό.
Η πιο συγκινητική εμπειρία είναι… η επαφή με λαούς που ζουν έξω από το δυτικό μας πλαίσιο. Η καλοσύνη, η φιλοξενία και η περιέργεια που δείχνουν σε βάζει σε άλλη αντίληψη για την ανθρωπότητα.
Η πιο μαγική εικόνα που αντίκρισα είναι… τα ηλιοβασιλέματα και οι ανατολές σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Κάποτε είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου, όπου κι αν βρίσκομαι να μη χάνω ποτέ ηλιοβασίλεμα. Σήμερα, ο νεανικός μου εαυτός με βλέπει από κάπου και γελάει.
Όταν ήμουν στην Αμερική… βρήκα έναν τύπο που είχε αναλάβει να παραδώσει ένα αμάξι από τη Νεμπράσκα, στη Νέα Υόρκη. Δέχτηκε να με πάρει μαζί του, αν οδηγούσα κι εγώ, για να φτάσουμε πιο γρήγορα και να πληρωθεί καλύτερο rate. Οδηγήσαμε περίπου 25 ώρες με στάσεις μόνο για βενζίνη, μια διαδρομή περίπου 2,5 χιλιάδων χιλιομέτρων, που, υπό άλλες συνθήκες, θα μας έπαιρνε 3-4 ημέρες.
Μ’ εντυπωσίασαν οι λαοί… της νοτιοανατολικής Ασίας, που έχουν να μας διδάξουν τα περισσότερα. Έχει να κάνει με τις θρησκείες τους, που είναι ανθρωποκεντρικές και ασκούν την αρετή και την καλοσύνη. Από την άλλη, δεν είχα την καλύτερη άποψη για την Ινδία, κυρίως επειδή δυσκολεύομαι στα μεγάλα πλήθη και σε κουλτούρες που δεν έχουν τόσο ευρεία την αίσθηση της καθαριότητας. Ολόκληρη η Ινδία είναι ένας τεράστιος σκουπιδότοπος. Με ζόρισε η έλλειψη σεβασμού προς το περιβάλλον. Ανεξάρτητα, οι Ινδοί είναι ίσως από τους πιο φιλόξενους και καλοσυνάτους ανθρώπους.
Μου έχει μείνει χαραγμένη… η τελετή μιας φυλής της Παπούα Νέας Γουινέα, αρκετά κοντινή στα δικά μας Αναστενάρια. Ξόρκιζαν τα πνεύματα του κακού, χορεύοντας δίπλα και πάνω στη φωτιά. Ήταν μια μυσταγωγική σκηνή. Τις δύο ώρες που κράτησε, χάθηκα κι εγώ.
Τα ταξίδια απαιτούν… ανοιχτό μυαλό, μια εγγενή περιέργεια για τη ζωή, την ανθρωπότητα και τη φύση. Θεωρώ ότι παύεις να εξελίσσεσαι την ημέρα που νιώθεις ότι τα έχεις μάθει όλα. Η γνώση είναι δια βίου διαδικασία και δεν πρέπει να μπλοκάρεται από τον εγωισμό. Όσο ταξιδεύεις με ανοιχτούς τους υποδοχείς του μυαλού, πάντα θα υπάρχει κάτι για σένα στο τέλος.
Ταξίδεψα ολομόναχος… πριν 7 χρόνια στο Route 66 της Αμερικής με ωτοστόπ! Το ταξίδι ήταν δύσκολο, κράτησε περίπου δύο μήνες, αλλά νιώθω ότι πίεσα τον εαυτό μου σε τέτοιο σημείο, που από εκείνη την ημέρα, τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Η βασικότερη δυσκολία είναι η μοναξιά, που έρχεται νομοτελειακά, μετά από κάποιο διάστημα στον δρόμο.
Η εμπειρία μου μού έχει διδάξει ότι… το ταξίδι έχει μια βαθύτερη έννοια πάντα. Βγαίνεις από τη βολή σου, από τη ρουτίνα σου, αναγκάζεσαι να προσαρμοστείς στο άγνωστο, να το αγκαλιάσεις και να βγάλεις συμπεράσματα για τον κόσμο, για σένα και για τη θέση σου μέσα σε αυτόν. Μακάρι όλοι να έψαχναν τα νοήματα πίσω από την κοινοτυπία, τη διασκέδαση, την ξεκούραση ενός ταξιδιού. Θα είχαμε έναν καλύτερο κόσμο.
Αυτό το καλοκαίρι… ετοιμάζομαι να πάω για τρίτη φορά Ισλανδία, ενώ αν προλάβω θα ήθελα να βρεθώ για μερικές ημέρες στην Τήνο ή την Κρήτη.
Το ιδανικό ταξίδι είναι… οδήγηση με μηχανή ή με αυτοκίνητο, σε κάποιο πανέμορφο βουνό, με λίμνες, και σκηνές για να μείνουμε κάτω από τ’ αστέρια!
Top 10
Το μέρος που αγαπώ: Είμαι ανάμεσα σε Τήνο και Σαμοθράκη. Η Καλαμπάκα είναι, επίσης, πολύ ψηλά μέσα μου.
Η χώρα που θα ζούσα: Νέα Ζηλανδία
Κορυφαίος προορισμός για καλοκαίρι: Ελλάδα
5 πράγματα που έχει η βαλίτσα του καλοκαιριού: Αντηλιακό, 2 μαγιό, ένα τεράστιο πανί για σκιά, 5-6 μπλουζάκια και πουκάμισα κι ένα μικρό φορητό ηχείο!
Μουσική για καλοκαιρινές διαδρομές: Έχω συνδέσει τα ελληνικά καλοκαίρια με τους Vodka Juniors! Από εκεί και πέρα, από Still Corners μέχρι Queens of the Stone Age.
Αγαπημένη παραλία: Χρυσή, Κρήτη
Αγαπημένο ηλιοβασίλεμα: Καβουρότρυπες, Χαλκιδική
Αγαπημένο resort: Ξενώνας Αγνάντι στον Παλαιό Παντελεήμονα.
Κορυφαίος travel photographer: James Barkman. Γυρνάει την Αμερική με το βαν ή τη μηχανή του κι έχει στόχο να σκαρφαλώσει όλες τις βουνοκορφές της ηπείρου.
Ταξίδι για μένα σημαίνει… ανάγκη για έκφραση ελευθερίας, προσωπική εξέλιξη, γνωριμία με τον πλανήτη, αλλά και βαθύτερη ενδοσκόπηση του εαυτού σου.
Κεντρική φωτογραφία: Αυστριακές Άλπεις, 2016
ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ GLOW 149 ΙΟΥΝΙΟΣ 2019
