Παρασκευή 3 Απριλίου 2020, ώρα 00:34 

Άρα Σάββατο 4 Απριλίου 2020... Δεν ξέρω πια, έχασα τις μέρες! 

Πάντως Απρίλης, με χιόνια και σίγουρα 2020. Δεν είναι σαν να κουνήθηκαν όλα; Ή μου φαίνεται; Δε μοιάζει να ξαναορίζεται ο κόσμος; Σα να μίκρυνε η Γη;

Ζούμε μια νέα πραγματικότητα στην οποία όλοι, μα όλοι είμαστε ίσοι! Τι περίεργο! Η αρχή της καραντίνας με βρήκε στη Θεσσαλονίκη, με παράσταση, να μη μπορώ να πάω στο πατρικό μου, από φόβο, από έγνοια, από αγάπη... δεν ξέρω μπερδεύτηκαν οι λέξεις... παρακαλούσα να πάει Δευτέρα, ώστε να επιστρέψω στο σπίτι μου στην Αθήνα. 

Και ήρθε η επιστροφή, γάντια, κενά μάτια, ένα περίεργο άγχος στο αεροδρόμιο -σαν αυτό που είχα στην πρώτη μου σκοπιά στον στρατό- σαν να άκουγα την ανάσα μου... κι επιτέλους σπίτι. Ένα γρήγορο super market, με γάντια, με πίσω βήματα μόλις κάποιος πλησιάζει, να πάρω τον Πάρη μου, τον σκύλο μου και να κλειδωθώ στο σπίτι μου! 

Με έπιασα μέρες ολόκληρες κάτω από το πάπλωμα να παραιτούμαι, σα να μπήκα σ' ένα μαύρο τούνελ. Φως πουθενά, μόνο ερωτηματικά. Ένιωσα να γκρεμίζεται η δουλειά μου σε μια στιγμή, καμία ελπίδα! Μόνο γρήγορες βόλτες τον σκύλο μου και πίσω, χλωρίνη, τα ρούχα στα άπλυτα και να μου γιορτάζω τρεις την ώρα τα χέρια κάτω απ' τη βρύση (άκουσα πως ο σωστός χρόνος πλυσίματος των χεριών είναι να λες 2 φορές το happy birthday to you). Με έπιασα να πεινάω, με έπιασα να φοβάμαι, με έπιασα να ψάχνω τον τωρινό μου ρόλο στην κοινωνία... με έπιασα να με παρηγορεί η μάνα μου απ' το τηλέφωνο...

Κι εκεί θύμωσα! Με εμένα! Ξύπνησα! Άνοιξα τα παράθυρα, πότισα τα λουλούδια τα κλάδεψα, είδα πως κάποια άνθισαν και θυμήθηκα πως είναι άνοιξη! Δε μετράω πια τις μέρες, μα άλλαξα! Δε μπορώ να πω πως αισιοδοξώ για τη δουλειά μου και για το πότε οι άνθρωποι θα ξαναμπούν στα θέατρα, μα δεν είναι ώρα τώρα για τέτοιες σκέψεις. Τώρα προέχει να ζήσουμε! Δε θέλω να ακούω ποιος κατασκεύασε τον ιό, τι σκέφτεται ο καθένας σε σχέση με τη θρησκεία και το γιατί γίνονται όλα αυτά. Θέλω μόνο να μη φοβάμαι και κυρίως θέλω να συνεχίσω να χαμογελάω. Δε θα σας πω πως είμαι πολύ δημιουργικός ακόμα, μα το παλεύω. Ορίζω και πάλι τις ανάγκες μου και προσπαθώ να σεβαστώ τους ανθρώπους... μένοντας στο σπίτι μου.

Λένε ότι η ατμόσφαιρα καθάρισε όντως, η μπουγάδα μου μυρίζει πιο όμορφα, το βράδυ κοιμάμαι χωρίς να ακούω κόρνες, τα πουλιά κελαηδούν πιο δυνατά, ο σκύλος μου τρέχει ξέγνοιαστος, εμφανίστηκαν γλάροι στο Μεταξουργείο. Χάθηκαν τα όρια στους δρόμους, όπως όταν χιονίζει! Αυτές είναι οι χαρές μου τώρα. Ξαφνικά δεν έχει φασαρία... δε μπορεί να ήταν όλη αυτή η φασαρία, ευτυχία. 

Ας χαιρόμαστε την κάθε μέρα που ξημερώνει και ας βοηθάμε όπως, όπου... ίσως όλο αυτό να είναι ένα μάθημα για να μας θυμίσει πως είμαστε φιλοξενούμενοι σ' αυτόν τον κόσμο και συγκάτοικοι με τα υπόλοιπα όντα... 

Πήγε 01:26, πρέπει να ετοιμάσω τα αυριανά μου online μαθήματα, ναι, κάνω μαθήματα υποκριτικής online, πριν έναν μήνα θα γελούσα στη σκέψη και μόνο, τώρα όμως ξέρω πως δεν έχω άλλη επιλογή! 

Καλή ψυχραιμία σε όλους και καλή αντάμωση άνθρωποι. Πού θα πάει, θα αγκαλιαστούμε ξανά!!!

Bio

Ο Μιχάλης Συριόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της Ανωτέρας δραματικής σχολής σύγχρονο θέατρο Βασίλης Διαμαντόπουλος με υποτροφία και του θεατρικού εργαστηρίου «Σοφούλη». Έχει διακριθεί με το βραβείο «Δημήτρης Χρον» για τη θεατρική σεζόν 2017-2018. Έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με τους σκηνοθέτες Βασίλη Μαυρογεωργίου, Γιάννη Μόσχο, Θωμά Μοσχόπουλο, Τάσο Ράτζο, Πέμη Ζούνη, Σωτήρη Χατζάκη, Γιάννη Βούρο, Γλυκερία Καλαιτζή, Σοφία Καρακάντζα, Αντώνη Καλογρίδη και Γιάννη Ιορδανίδη ενώ έχει σκηνοθετήσει - διασκευάσει τις παραστάσεις «Dybbuk», «Tα Χριστούγεννα του μπάρμπα Ιωσήφ», «Στον καθρέφτη του χρόνου ρέουν οι λέξεις διαυγής». Παράλληλα, διδάσκει υποκριτική και αυτοσχεδιασμό. Φέτος ξεχώρισε με την παράσταση «Η Αρχή του Αρχιμήδη» ενώ το καλοκαίρι θα συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Αθηνών 2020 με την παράσταση «Αίαντας» του σκηνοθέτη Σίμου Κακάλα.

Επιμέλεια: Εύη Καλλίνη