Χριστούγεννα, η γιορτή της χαράς, των φώτων, των στολιδιών. Μια γιορτή πολύ διαφορετική από όλες τις υπόλοιπες. Μια γιορτή αφιερωμένη στη λάμψη. Ο κόσμος ξεχύνεται στις αγορές ψάχνοντας να αγοράσει δώρα για μικρούς και μεγάλους, ετοιμάζει τραπέζια, οι οικογένειες μαζεύονται για να γιορτάσουν όλοι μαζί. Η αγαπημένη γιορτή των περισσότερων παιδιών, που περιμένουν να πουν τα κάλαντα, να στολίσουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο για να βρουν από κάτω του τα δώρα του Άγιου Βασίλη. Αυτό το σκηνικό μοιάζει με διαφήμιση στην τηλεόραση, έτσι δεν είναι? Μάλλον ναι! Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα όλων των ανθρώπων; 

Πόσο εύκολο είναι να παραμείνει κάποιος συνεπής απέναντι κατ’ αρχάς στον εαυτό του, μέσα σε μια ατμόσφαιρα που υποδεικνύει με τόσο απόλυτο τρόπο πως όλοι πρέπει να είναι χαρούμενοι; Λες και αυτές τις μέρες όλα στη ζωή αλλάζουν, τα προβλήματα εξαφανίζονται, οι πληγές του παρελθόντος γιατρεύονται, ότι μας δυσκολεύει στο παρόν, ξαφνικά επιλύεται. Και όλα αυτά, τα καταφέρνουν μερικά λαμπάκια και οι στολισμένες βιτρίνες των πολυκαταστημάτων!

Την περίοδο αυτή, πολλοί είναι οι θεραπευόμενοι που έρχονται στο γραφείο μου και μιλάνε για τα συναισθήματα θλίψης, πόνου και μοναξιάς που βιώνουν.

Ένας από τους λόγους που μπορούν να συμβάλλουν στο να γίνει η περίοδος αυτή επώδυνη, είναι ο συσχετισμός της με παιδικές αναμνήσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που τα παιδικά τους χρόνια δεν ήταν τέτοια που να θέλουν να τα θυμούνται. Δεν είχαν στολισμένο δέντρο, δώρα, οικογενειακή θαλπωρή.

Άλλοι έχουν χάσει ανθρώπους που ήταν πολύτιμοι και οι γιορτές απλώς κάνουν την απώλεια ακόμη πιο αισθητή. Πώς να γιορτάζεις όταν το πένθος έχει κατακλύσει την ψυχή σου; 

Για άλλους οι μέρες αυτές απλώς δεν είναι όπως θα τις ήθελαν, είναι περισσότερο μόνοι, με λιγότερα χρήματα, ίσως λιγότερους λόγους να είναι ικανοποιημένοι.

Ο καθένας λοιπόν βιώνει τις δικές του δυσκολίες μέσα στο χρόνο και όταν έρχονται οι μέρες που υποτίθεται πως πρέπει να είναι χαρούμενος, τα δύσκολα συναισθήματα, γίνονται δυσκολότερα. Θυμίζει κάπως τα κινήματα “θετικότητας”, των οποίων οι υπέρμαχοι πιστεύουν πως πάντα υπάρχει κάτι θετικό να αποκομίσει ο άνθρωπος από μια συνθήκη και πως πρέπει να είμαστε πάντα δυνατοί κι αισιόδοξοι. Τέτοιες όμως απόψεις επιρρίπτουν όλη την ευθύνη στο άτομο, που μη μπορώντας να ανταποκριθεί σε τέτοια πρότυπα, αισθάνεται ακόμη πιο αποτυχημένος και αδύναμος. Αντίστοιχως, κάποιοι που δεν αισθάνονται υπερ-χαρούμενοι την περίοδο των Χριστουγέννων βρίσκονται να αισθάνονται πολλές φορές μειονεκτικά και ακόμη πιο άσχημα για τον εαυτό τους.

Υπάρχουν επίσης κι εκείνοι, που χωρίς να έχουν βιώσει κάποιο τραυματικό γεγονός, απλώς δεν αισθάνονται πως χρειάζεται να πανηγυρίζουν αποκλειστικά λόγω των ημερών κι αυτή η στάση πρέπει να είναι εξίσου σεβαστή!

Όταν είναι τόσοι οι λόγοι για τους οποίους ένας άνθρωπος δεν θέλει ή δε μπορεί να αισθανθεί διαφορετικά τις μέρες των γιορτών, από ότι αισθάνεται τις υπόλοιπες, είναι άδικο κάτι τέτοιο να του επιβάλλεται μέσα από μια καταναλωτική κοινωνία, γεμάτη προσδοκίες που εύκολα ματαιώνονται. Μια τέτοια πίεση μπορεί να τον οδηγήσει στο να είναι ασυνεπής απέναντι στον εαυτό του και τα συναισθήματα του και να προσποιείται για να είναι κοινωνικά αποδεκτός.

Μήπως λοιπόν θα ήταν προτιμότερο να επιτρέπουμε στους ανθρώπους να αισθάνονται όπως ταιριάζει στους ίδιους κι όχι όπως θα εξυπηρετούσε εμάς που δυσκολευόμαστε με τα δύσκολα συναισθήματα τους; Άλλωστε εάν θέλουμε πραγματικά κάποιος να αισθάνεται καλά, ας προσπαθήσουμε να του δώσουμε εμείς ένα λόγο!

Και από την άλλη, μήπως θα ήταν προτιμότερο να βρει ο καθένας τη δύναμη που κάποιες φορές απαιτείται, ώστε να είναι αληθινός και να μην προσπαθεί να παίξει ρόλους που τον κάνουν να ασφυκτιά; Αν κάποιος μπορεί να αφήσει κάτω, έστω για λίγες μέρες, τα βάρη που κουβαλάει, καλώς. Εάν πάλι αυτό δεν είναι εφικτό, δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται ακόμη χειρότερα, και του χρόνου θα ανάψουν τα Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια και τότε μπορεί να είναι πιο έτοιμος για να ζεστάνουν την ψυχή του.

Εάν πάλι ανήκετε στην ομάδα εκείνων που απολαμβάνουν τη λάμψη των ημερών, που χαίρονται τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, στολίζουν το δέντρο τους με χαρά και αναπολούν με ζεστασιά τα παιδικά τους χρόνια, τότε να είστε ευγνώμονες που είστε τόσο τυχεροί! Προσπαθήστε να μοιράσετε την καλή σας διάθεση στους γύρω σας, αλλά σεβόμενοι εκείνους που δεν τη συμμερίζονται. Μην αφήνετε να σας χαλάνε τη διάθεση μικρά πράγματα και προπαντός μην αισθάνεστε άσχημα που αυτή η περίοδος σας αρέσει τόσο!

Οι στιγμές χαράς στη ζωή μας είναι πολύτιμες και οφείλουμε να τις προστατεύουμε!

Bio

Η Ροζελίνα Φιλιππίδου ξεκίνησε ως χορεύτρια και τελείωσε την Ανώτερη Επαγγελματική Σxολή Χορού του Δήμου Σταυρούπολης. Στη συνέχεια, απέκτησε πτυχίο ψυχολογίας (BSc Honours in Psychology) και μεταπτυχιακούς τίτλους στη Θεραπεία Μέσω Θεάτρου και Κίνησης (Drama and Movement Therapy) και στις Μεθόδους Έρευνας στην Ψυχολογία (MSc Psychological Research Methods). Έχει επίσης εκπαιδευτεί στη μέθοδο τραυματοθεραπείας EMDR. Έχει συμμετάσχει με παρουσιάσεις, εργαστήρια και ως μέλος επιστημονικών επιτροπών σε πλήθος εθνικών κι ευρωπαϊκών συνεδρίων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επίσης, αρθρογραφεί περιστασιακά σε περιοδικά κι εφημερίδες. Ως ψυχοθεραπεύτρια έχει εργαστεί με παιδιά, εφήβους και ενήλικες σε θεραπευτικά κέντρα, ψυχιατρικές κλινικές, στέγες ανηλίκων, στο ψυχιατρικό τμήμα του Ιπποκρατείου Περιφερειακού Γενικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης και είναι επιστημονική συνεργάτης της Β’ Ψυχιατρικής Κλινικής Α.Π.Θ. Διατηρεί ιδιωτικό γραφείο στη Θεσσαλονίκη, όπου διεξάγει ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες δια ζώσης και διαδικτυακά. Επίσης είναι επιστημονική υπεύθυνη του ινστιτούτου ΕΠΙΝΕΙΟ, όπου παρέχονται όλες οι θεραπευτικές υπηρεσίες σε παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Είναι μέλος του Ελληνικού Συλλόγου Θεραπευτών μέσω Τέχνης, του BADTh (British Association of Dramatherapists) και του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων.