"Μη παρακολουθήσιμη" χαρακτήρισαν αρκετοί από τους θεατές την ταινία "Blonde" μετά την επίσημη πρεμιέρα της στην πλατφόρμα του Netflix. Το τρίωρο βιογραφικό film βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Αμερικανής συγγραφέως, Joyce Carol Oates, το οποίο έγινε best seller, μετά την κυκλοφορία του το 2000. Η ίδια επιμένει ότι το σύγγραμά της είναι ένα έργο μυθοπλασίας που δεν πρέπει να θεωρείται βιογραφία. Στην μεταφορά του στη μεγάλη και μικρή οθόνη, η νεαρή Κουβανο - Ισπανή ηθοποιός, Ana de Armas ενσαρκώνει τον χαρακτήρα της Marilyn Monroe.
Τρία είναι τα κύρια θέματα, στα οποία εμμένουν κοινό, αλλά και κριτικοί, προχωρώντας σε αρνητικές δηλώσεις στα social media. Το πρώτο αφορά στην ταυτότητα της ταινίας, το δεύτερο στη χρονική διάρκεια της προβολής της, και το τρίτο στην απεικόνιση των ψυχικών τραυμάτων της Monroe, αλλά και της βίαιης ερωτικής επίθεσης, την οποία είχε δεχτεί επανειλημμένα κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής και προσωπικής της ζωής.
Σε μια κριτική ενός αστεριού για την εφημερίδα "The Independent", η κριτικός, Jessie Thompson, έγραψε: "Το Blonde δεν είναι κακή ταινία επειδή είναι υποτιμητική, χειριστική και μισογυνιστική, παρόλο που είναι όλα αυτά τα πράγματα. Είναι κακή επειδή είναι βαρετή, αυτοαναφορική και δεν έχει ιδέα τι προσπαθεί να πει". Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ίδιου μέσου, άλλος χρήστης δήλωσε: «Προσπάθησα να δω το Blonde στο Netflix. Δεν άντεξα να δω περισσότερο από 20 λεπτά της σχεδόν τρίωρης διάρκειας. Αυτά τα 20 λεπτά δεν ήταν παρά άγρια και συντριπτικά. Δε βλέπεται με τίποτα» .
Η κριτικός κινηματογράφου των "The New York Times", Manohla Dargis, έγραψε: "Δεδομένων όλων των ταπεινώσεων και των φρικαλεοτήτων που υπέστη η Marilyn Monroe κατά τη διάρκεια των 36 χρόνων της, είναι ανακούφιση που δεν χρειάστηκε να υποφέρει από τις χυδαιότητες του "Blonde", της τελευταίας νεκροφιλικής ψυχαγωγίας που την εκμεταλλεύεται".
Σύμφωνα με το "Variety", η Steph Herold, ερευνήτρια για τις αμβλώσεις στο Πανεπιστήμιο της California στο San Francisco εξέφρασε εξίσου την έντονη ενόχλησή της, αναφέροντας: "Είχα την εξαιρετική ατυχία να παρακολουθήσω την "Blonde" στο Netflix χθες το βράδυ και επιτρέψτε μου να σας πω ότι αυτή η ταινία είναι τόσο κατά των αμβλώσεων, τόσο σεξιστική, τόσο χειριστική".
Το ρεπορτάζ της "Independent" μεταφέρει τα λόγια ενός άλλου απογοητευμένου θεατή, ο οποίος μοιράστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Ξεκίνησα το Blonde και το έκλεισα σε χρόνο ρεκόρ. Η γραφική απεικόνιση βιασμού στην οθόνη δεν είναι σε καμιά των περιπτώσεων ουσιαστικός τρόπος να περιγράψεις τη φρίκη μιας σεξουαλικής επίθεσης. Σας παρακαλώ, σας ικετεύω να αφήσετε αυτή τη γυναίκα ήσυχη και να σταματήσετε να παρενοχλείτε θύματα σεξουαλικών επιθέσεων και γυναίκες».
Στα ελληνικά δεδομένα, ο γνωστός κριτικός κινηματογράφου, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, μετέφερε την δική του οπτική σχετικά με την ταινία, σε τηλεοπτική καθημερινή εκπομπή, στην οποία συμμετέχει. "Ο σκηνοθέτης που είναι λίγο ιδιοσυγκρασιακός, ο οποίος δεν κάνει συνηθισμένες γραμμικές βιογραφίες, κάτι θέλει να πει εδώ, το πάει στο τραύμα. Η ταινία είναι ανάμεσα σε δύο φαντάσματα, το φάντασμα του μπαμπά της και το φάντασμα του παιδιού που δεν γέννησε ποτέ". Είναι δυνατή η στιγμή της αποβολής και φτάνουμε στην σχέση με τον Πρόεδρο που έχει μια σκηνή από τις πιο σκληρές που έχω δει. Η σκηνή είναι πάρα πολύ σκληρή και μοχθηρή θα έλεγα. Η ταινία είναι μία φαντασίωση για κάποιον που ψάχνει για τη σωτηρία του". Πέρα από τα συγκεκριμένα του σχόλια, ο ίδιος επιβράβευσε την Ana de Armas, για την απόδοση του ρόλου της.
Παρακολουθώντας η ίδια την πρώτη μιάμιση ώρα της ταινίας, ένιωσα από τα πρώτα λεπτά ένα τεράστιο σφίξιμο στο στομάχι. Είναι γεγονός ότι ειδικά για όλους όσοι θαυμάζαμε και αγαπούσαμε την Marilyn, ο τρόπος που ο σκηνοθέτης έχει επιλέξει να την προβάλλει, δεν είναι ο αγαπημένος μας. Παρόλο που κυριαρχούν στοιχεία μυθοπλασίας, το να εισβάλλεις τόσο έντονα σε απόκρυφα και ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, αλλά και στιγμές της, είναι άβολο. Ειδικά στη σχέση της με το αντρικό φύλο και στον τρόπο που αποτυπώνεται η επιβλητική στάση τους απέναντί της, οι σκηνές αποκτούν όλο και πιο ωμή και σκληρή προσέγγιση, με την οποία δεν αισθάνθηκα καθόλου άνετα, όπως και για οποιαδήποτε γυναίκα παρουσιαζόταν με τον συγκεκριμένο τρόπο.
Κατανοώ την σκηνοθετική ματιά, η οποία εστιάζει στο παρασκήνιο και την ¨βρώμικη" πλευρά της κινηματογραφικής σκηνής της δεκαετίας του '50, όμως δυστυχώς για έναν fan της Marilyn μπορεί να γίνει ενοχλητικό από ένα σημείο και μετά. Η νεαρή ηθοποιός Ana De Armas κατάφερε να με κάνει να την θαυμάσω. Ο τρόπος που προσέγγισε την προσωπικότητα του κινηματογραφικού θρύλου αξίζει συγχαρητήρια.
