Από παιδί είχα αδυναμία στα ντοκιμαντέρ. Εκεί συνήθως έπεφτε η ζυγαριά του προσωπικού γούστου ανάμεσα σε αυτό το είδος και στον κινηματογράφο. Τα κεντρικά τους πρόσωπα αποκαλύπτονται χωρίς φίλτρα. Τσαλακώνονται με γοητεία και σε οδηγούν μηχανικά στο να παρατηρείς τα φωτεινά και σκοτεινά σημεία των χαρακτήρων τους. Στην καρδια της πόλης, η 26η διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ έφερε στο προσκήνιο για ακόμη μια χρονιά μια ευρεία γκάμα από πολλά υποσχόμενες ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, με τους δημιουργούς να μοιράζονται μαζί μας ιστορίες από κάθε σημείο του πλανήτη.

Οι κυρίαρχοι των βραβείων 

Χθες το μεσημέρι στη ζεστή ατμόσφαιρα της αποθήκης Γ' στο λιμάνι, παρακολουθήσαμε την απονομή των βραβείων της φετινής διοργάνωσης, με οικοδεσπότη τον Βασίλη Τερζόπουλο, Υπεύθυνο Συντονισμού του Ελληνικού Προγράμματος του φεστιβάλ. 

Μεγάλος νικητής του Χρυσού Αλέξανδρου η ταινία «O κλεμμένος πλανήτης μου» της Φαραχνάζ Σαριφί

Μετά από την αξιολόγηση της κριτικής επιτροπής των Βάλερυ Κοντάκου (σκηνοθέτρια και παραγωγός), Ρέιτσελ Λέα Τζόουνς (σκηνοθέτρια και παραγωγός) και Σουντίπ Σάρμα (προγραμματιστής φεστιβάλ), το βραβείο «Χρυσός Αλέξανδρος», που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 12.000€, απονεμήθηκε στο ντοκιμαντέρ με τίτλο «O κλεμμένος πλανήτης μου» της Φαραχνάζ Σαριφί. Το κεντρικό σκεπτικό αφορούσε σε «Μία καλοφτιαγμένη και συγκινητική πραγματεία σε πρώτο πρόσωπο, η οποία επιβεβαιώνει ότι κάθε πολιτική πραγματικότητα έχει μια υπό-πραγματικότητα από πίσω, καθώς και ότι η αντίσταση μπορεί να πάρει πολλές μορφές, ιδίως στην ιδιωτική σφαίρα». 

Ο «Αργυρός Αλέξανδρος», που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 5.000€, απονεμήθηκε στο ντοκιμαντέρ: Δάσος της Λίντια Ντούντα με το σκεπτικό: «Το πορτρέτο παρατήρησης μιας οικογένειας που ζει μακριά από τα ραντάρ της
κοινωνίας, αλλά έρχεται αντιμέτωπη με δυνάμεις παγκόσμιας κλίμακας που φέρνουν την αδικία και τον ανθρώπινο πόνο στο κατώφλι τους. Αντί να αποστρέψει το βλέμμα, η ταινία απεικονίζει τους πρωταγωνιστές της με αντικειμενικότητα και ακρίβεια».

Ειδική μνεία απονεμήθηκε στο ντοκιμαντέρ: «Αδέσποτα κορμιά» της Ελίνας Ψύκου με το Σκεπτικό: «Μία αντισυμβατική εξερεύνηση δύσκολων ηθικών, φιλοσοφικών και πολιτικών ζητημάτων γύρω από το δικαίωμα να ελέγχεις το σώμα σου -τόσο στη ζωή όσο και στον θάνατο-, ανάλαφρη και επιτακτική την ίδια ακριβώς στιγμή».

H Vania Turner στην κορυφή με 5 βραβεία με την ταινία "Tack"! 

Η Vania Turner με το φιλμ "Tack" κατάφερε να αποσπάσει πέντε συνολικά βραβεία, αγγίζοντας την κορυφή των διαγωνιζόμενων. Η ταινία κατέκτησε ειδική μνεία από το ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ NEWCOMERS, το ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΤ, την καλύτερη ταινία από τα ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, το ΒΡΑΒΕΙΟ FIPRESCI και το ΒΡΑΒΕΙΟ WIFT GR. 

Info: Δείτε αναλυτικά τα βραβεία εδώ.

Η λήξη της φετινής διοργάνωσης με Γιάννη Σπανό, συγκίνηση για την ομάδα του φεστιβάλ και ηχηρά μηνύματα για την στήριξη της Παλαιστίνη

Αργά το απόγευμα ακολούθησε η τελετή λήξης της φετινής τελετής με τη Γενική Διεθύντρια του φεστιβάλ, Ελίζ Ζαλαντό και τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή, Ορέστη Ανδρεαδάκη, να μάς υποδέχονται θερμά, τονίζοντας πως απόψε στην βραδια θα κυριαρχήσουν μόνο η ταινία και η μουσική. Ο Ορέστης Ανδρεαδάκης ευχαρίστησε δημόσια το διοικητικό συμβούλιο του φεστιβάλ, τους εργαζομένους, τους συνεργάτες και εθελοντές για την προσφορά τους στη διοργάνωση, τονίζοντας την αποτελεσματικότητα της ομάδας και λέγοντας χαρακτηριστικά: «Στην καρδιά ιστορικών γεγονότων στη Θεσσαλονίκη και στον κόσμο ανταπεξήλθαμε με το παραπάνω». Συγκινητικό στιγμιότυπο αποτέλεσε το κάλεσμά τους προς τους ίδιους να ανέβουν στη σκηνή μαζί τους, με τη μουσική υπόκρουση το τραγούδι «Επειδή σ'αγαπώ» του Γιάννη Σπανού. 

«Οδός Αριστοτέλους», «Άνθρωποι μονάχοι», «Μια αγάπη για το καλοκαίρι»...

Με μια λέξη μπορώ να περιγράψω την ταινία που ακολούθησε, το ντοκιμαντέρ λήξης του φεστιβάλ με τίτλο «Γιάννης Σπανός: Πίσω απ’ τη μαρκίζα» με την υπογραφή του Άρη Δόριζα. Και αυτή είναι η λέξη «συγκίνηση». Μπορεί να έχω γεννηθεί αρκετά χρόνια μετά από τα πρώτα χρόνια αιχμής του μεγάλου συνθέτη Γιάννη Σπανού, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι αρκετά από τα μουσικά κομμάτια του δεν είναι αποτυπωμένα στις παιδικές μου μνήμες από οικογενειακά τραπέζια και κασέτες των γονιών μου. Όμως έμαθα και δύο στοιχεία που δεν τα γνώριζα, όπως το «Νέο Κύμα», την επανάσταση που έφερε ο ίδιος στο τραπέζι της μουσικής έκφρασης, αλλά και τις μελωδίες που έγραψε για το παιδικό θεατρικό έργο «Ο Μορμόλης». Φωνές, όπως η Χάρις Αλεξίου, Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Γιάννης Πάριος, η Αρλέττα, η Ελένη Δήμου, η Δήμητρα Γαλάνη, η Τάνια Τσανακλίδου, η Κατερίνα Κούκα συνεργάστηκαν μαζί του, δημιουργώντας επιτυχίες που άφησαν το στίγμα τους στη μουσική βιομηχανία της χώρας και όχι μόνο. Στο φιλμ, παρακολουθούμε τον ίδιο, αλλά και όλους τους καλλιτέχνες, ραδιοφωνικούς παραγωγούς και πρόσωπα του φιλικού και οικογενειακού τους περιβάλλοντος να μιλούν για την πορεία του. 

Από την αρχή μέχρι το τέλος ακούγοντας ειδικά τον ίδιο οι εναλλαγές από κλάμα σε γέλιο ήταν κυρίαρχες. Η Χάρις Αλεξίου ήταν μαζί μας και μοιράστηκε: «Ο Γιάννης είχε έρθει από το Παρίσι και έφερνε έναν άλλον αέρα και πολιτισμό. Το λεπτό χιούμορ του, τα σκίτσα του, κορόϊδευε πολύ τον εαυτό του και εμάς και δεν σε έκανε ποτέ αυτός ο άνθρωπος να νιώσεις το δέος, γιατί μετά το καταλάβαινες. Και μετά έλεγες, ενώ άκουγες τα τραγούδια του: Και αυτό το έγραψε αυτός; Γράφει και έτσι; Το έκανε έτσι απλά...»

Εμείς συνομιλήσαμε με τον δημιουργό του φιλμ, Άρη Δόριζα, ο οποίος δήλωσε χαρακτηριστικά: «Πιο πολύ από την ταινία, κρατώ το φινάλε, αυτά τα πέντε λεπτά, όταν ο Γιάννης Σπανός ανοίχτηκε πιο πολύ και είπε τα πράγματα για τον εαυτό του περισσότερο. Με συγκινούν τα λόγια του. Ο ίδιος δεν μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του. Αυτό που μου άρεσε σε αυτόν ήταν ότι ήταν πίσω από την μαρκίζα, δεν τον ένοιαζε καθόλου η προβολή, έλεγε πάντα ότι είχε το έργο του να μιλάει για αυτόν. Για αυτό και ο τίτλος ήταν πολύ εύκολος. Πρώτα ήρθε ο τίτλος και μετά όλα τα υπόλοιπα. Η δημιουργία της ταινίας μου πήρε πάρα πολλά χρόνια. Ξεκίνησα να προσπαθώ να τον πείσω να μου μιλήσει το 2014, μου μίλησε τελικά το 2018 μέχρι το 2019, μετά τον θάνατό του σταμάτησα για λίγο γιατί δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ και το μοντάζ τελείωσε τον Δεκέμβριο του 2023. Ο ίδιος έβλεπε κομμάτια της ταινίας που μιλούσαν οι άλλοι άνθρωποι για αυτόν και χαιρόταν. Τον εαυτό του δεν τον είδε ποτέ και δεν έκανε παρεμβάσεις στην προετοιμασία της ταινίας. Θυμάμαι ότι με κορόϊδευε και μου έλεγε: «Ποιος νοιάζεται για μένα τώρα, δεν έχει σημασία...»

Live διαμαρτυρία για τα δικαιώματα των ανθρώπων της Γάζας 

Κατά τη διάρκεια των δράσεων της φετινής διοργάνωσης, είναι αλήθεια ότι το ενδιαφέρον του κοινού μονοπώλησε μια ομάδα κινηματογραφιστών, η οποία κρατούσε λευκά πανό με κυρίαρχο το χαραγμένο σύνθημα «Φώτα, Κάμερα, Γενοκτονία». Και χθες στην πραγματοποίηση των βραβείων, αλλά και στην παρουσίαση της ταινίας λήξης, έδωσαν το παρών, θέλοντας με τον δικό τους τρόπο να συμπαρασταθούν στην παλαιστινιακή κοινότητα και να μεταδώσουν τα ηχηρά μηνύματα σχετικά με τις ευθύνες που φέρουν ως άνθρωποι που δημιουργούν και συνδιαμορφώνουν αφηγήσεις. «Τώρα είναι η στιγμή για να ακουστεί η φωνή σας. Πάνω από 30.000 νεκροί. Το καθήκον μας είναι να μοιραζόμαστε με τις ταινίες μας ιστορίες. Πρέπει να τελειώσει τώρα αυτή η γενοκτονία και τα ιδρύματα πρέπει να προβούν σε ουσιαστικές δράσεις για να στηρίξουν εμάς και άλλες φωνές της Παλαιστίνης».

Οι 6 ταινίες που ξεχωρίσαμε 

Από την πρώτη ημέρα μέχρι και την τελευταία παρακολουθήσαμε ένα εκτενές πεδίο ταινιών, με αξιόλογους δημιουργούς να συζητούν μαζί μας από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι τα συναισθήματά τους όταν την παρακολούθησαν στη μεγάλη οθόνη. Από αυτές, 5 έχουν καταφέρει να μάς ενθουσιάσουν, να μάς εκπλήξουν ευχάριστα, να μάς χαρίσουν εποικοδομητικούς προβληματισμούς, αλλά και να μάς συγκινήσουν...

«Πανελλήνιον»

Θα επιμένω να ομολογώ ότι είναι η δουλειά που ζήλεψα περισσότερο! Και αυτό γιατί κυριαρχούσε η απλότητα σε όλες τις τις εκφάνσεις, από τις παύσεις για τις δηλώσεις των κεντρικών προσώπων στην κάμερα μέχρι τις εναλλαγή από ασπόμαυρη φωτογραφία σε έγχρωμη. Το ντοκιμαντέρ «Πανελλήνιον» των Σπύρου Μαντζαβίνου και Κώστα Αντάραχα θέτει στο προσκήνιο έναν πολύ ενδιαφέροντα συνδυασμό ανάμεσα στο ελληνικό καφενείο και στο σκάκι και μάλιστα ένα τοπόσημο που ξεχωρίζει μέχρι σήμερα. Το «Πανελλήνιον» βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας και η έννοια ειδικά του χρόνου δεν υπάρχει. Οι θερμοί του λάτρεις και καθημερινοί του επισκέπτες το έχουν αναγάγει σε προσωπικό ναό τους και εκεί βρίσκουν το κρησφύγετο που πάντα έψαχναν. Οι ιστορίες τους με έκαναν να νιώσω σα να τους γνωρίζω από πάντα, κάνοντάς με να γελώ με αστεία τους, αλλά και να συγκινηθώ με τις γκρι ιστορίες τους. Για τον έξω κόσμο, όπως τονισαν και οι δημιουργοί, καθώς συζήτησαν μαζί μας, αυτοί οι χαρακτήρες μπορεί να είναι κουβαλούν ταμπέλες, ταυτισμένες με κάτι το απροσάρμοστο και περίεργο, όμως εκεί μέσα όλοι είναι ίσοι και σημαντικοί, δεμένοι μεταξύ τους με ισχυρούς δεσμούς. 

Info: Πρόγραμμα online προβολών εδώ.

"Dourgouti Town"

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπαβέλλας έκανε ξανά το θάυμα του, αυτή τη φορά εισβάλλοντας έξυπνα στο σύμπαν των ντοκιμαντέρ και εμείς γίναμε κοινωνοί της μαγείας τους χάρη στη  παγκόσμια πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ "Dourgouti Town". Η παλιά συνοικία του Νέου Κόσμου ή αλλιώς «Τα Αρμένικα», μια από τις πολλές ονομασίες, με τις οποίες ταυτίστηκε από τη δεκαετία του '30, το Δουργούτι κουβαλά τον δικό του πολιτισμό, γεμάτο από ιστορίες ανθρώπων που μπορεί να πεινούσαν, αλλά δεν στερήθηκαν αγάπης και συμπόνιας ο ένας για τον άλλον. Στον άξονα του χρόνου μέχρι σήμερα, παρακολουθούμε όλες τις σημαντικές φάσεις του, με πρωταγωνιστές ανθρώπους που έζησαν εκεί και πάντα θα κρατούν αυτόν τον τόπο ως φυλαχτό. Ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία ήταν οι γοητευτικές αναπαραστάσεις video clips και παλιών φιλμς στα ακρβή σημεία που έλαβαν χώρα στις εκάστοτε ημερομηνίες τους, ήταν μαγικό! 

Ένα από τα πρόσωπα που συμμετείχαν στην ταινία, αλλά έδωσαν το παρών και τη βραδιά της προβολής ήταν η Χάρις Αλεξίου, με την οποία είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε αμέσως μετά την προβολή του φιλμ. Η ίδια μοιράστηκε μαζί μας: «Είναι η πρώτη φορά που βλέπω την ταινία. Συμμετείχα στα γυρίσματα και ενθουσιάστηκα, συγκινήθηκα. Είναι εξαιρετική η δουλειά, όπως και ο Δημήτρης Μπαβέλλας. Δεν είναι ένα σημείο που να με άγγιξε στην ταινία, αλλά πάρα πολλά, έχει πιάσει ο ίδιος σφαιρικά το θέμα και την περιοχή, με τις εποχές του, με όλες τις εκφάνσεις τις ιστορικές, οι άνθρωποι μίλησαν πάρα πολύ ωραία, γιατί το έχουν βιώσει το μέρος, οπότε ήταν πληρέσταστη η περιγραφή και το ντοκουμέντο αυτό».

"Tack"

Aυτή η ταινία είναι αλήθεια ότι με έκανε να βγω πέντε λεπτά από την αίθουσα προβολής! Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό. Έχει ένταση και έξυπνες εναλλαγές των σκηνών. Η σκηνοθέτιδα Vania Turner μαζί με τους συνεργάτες της κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια να μπει κυριολεκτικά μέσα στα σπίτια των δύο θυμάτων βιασμών, της Ολυμπιονίκης Σοφίας Μπεκατώρου και της επίσης πρωταθλήτριας ιστιοπλοΐας, Αμαλίας, η οποία ζήτησε δικαιοσύνη για την κακοποίηση που υποστήριξε ότι υπέστη από τον προπονητή της ως ανήλικη. Με ενδιαφέροντα σκίτσα - αναπαραστάσεις μέσα από τις δίκες στην υπόθεση της Αμαλίας, είναι σα να παρακολουθούμε και να συμμετέχουμε εμείς ως ένορκοι. Η σκηνή που με τάραξε αρκετά είναι όταν ο πατέρας της δεν αντέχει να ακούει τις περιγραφές και τον βλέπουμε κλαμμένο και ανήσυχο να καπνίζει έξω από το δικαστήριο. 

Info: Πρόγραμμα online προβολών εδώ.

«Μια σφαίρα» ("One Bullet")

Μια αποκαθήλωση από τα πρώτα λεπτά, από την πρώτη σκηνή σε ένα έρημο τοπίο του Αφγανιστάν, στο οποίο ξεσπά ένα μεγάλο μπαμ, μετά από ένα τρεμάμενο πλάνο, συνοδευόμενο από μια περίεργη σιωπή. Το ντοκιμαντέρ «Μια σφαίρα» ("One Bullet") της σκηνοθέτιδας Carol Dysinger πρόκειται για μια έρευνα της ίδιας, η οποία διήρξησε σχεδόν 18 χρόνια! Το εναρκήριο λάκτισμα ήταν τελείως διαφορετικό από την εξέλιξη και την εστίαση της ίδιας στην κεντρική ιστορία. Κάνοντας έρευνα για τις εκπαιδεύσεις του εθνικού στρατού από τον Αμερικανικό, η ίδια οδηγείται εντελώς τυχαία στην ιστορία πυροβολισμού ενός έφηβου αγοριού, τον οποίο βλέπει για πρώτη φορά στο νοσοκομείο και αυτή ήταν και η αρχή της κεντρικής της ιδέας. Το αγόρι αφού στάλθηκε για επεμβάσεις και αποκατάσταση στην Τουρκία, μετά από δύο χρόνια δεν καταφέρνει να επιζήσει και η περιπέτεια της Dysinger να ψάξει για τον θύτη, την φέρνει πιο κοντά στην οικογένειά του και ειδιά στην μητέρα του την Bibi. Και έτσι γεννιέται μια γερή φιλία χρόνων ανάμεσα στις δύο γυναίκες! Όπως αποκάλυψε η σκηνοθέτιδα σε εμάς σχετικά με την σύντομη περιγραφή που θα τοποθετούσε, αν την άφηναν, αυτή θα ήταν: «Αν όλα αυτά έχουν συμβεί σε μια μόνο οικογένεια, τότε κάντε τα μαθηματικά για το τι πραγματικά έχει συμβεί στο Αφγανιστάν». Στην ερώτησή μας σχετικά με το σημείο της ταινίας, το οποίο κρατά πιο δυνατά στη μνήμη της και στο οποίο θα επέστρεφε, εκείνη απάντησε: «Στην τροφή. Αλλά όπως είδατε και στην ταινία περάσαμε πάρα πολύ χρόνο με την Bibi, κάναμε πολλές δραστηριότητες μαζί. Ανταλλάζαμε από ρούχα μέχρι γαλακτώματα, φροντίζαμε μαζί τα παιδιά. Ήταν ουσιαστικά τεραστιες οι ημέρες που περάσαμε μαζί.

"Underwonder"

Παρόλο που είμαι ένας άνθρωπος με έντονες τις φοβίες των στενών χώρων, καθώς και του νερού, το φιλμ αυτό μου χάρισε την ευκαιρία να δω με άλλη ματιά τα σημεία που μου προκαλούν τον ιδρώτα της ανησυχίας. Η σειρά ντοκιμαντέρ του Κώστα Καρύδα με τίτλο "Underwonder", μάς σύστησε το περασμένο Σάββατο στη γοητεία των υποβρυχίων σπηλαίων της Ελλάδας μέσα από τα μάτια μιας ομάδα έμπειρων σπηλαιοδυτών με επικεφαλής τον σπηλαιοδύτη Γιώργο Βανδώρο. Το πρώτο επεισόδιο, το οποίο παρακολουθήσαμε στη μεγάλη οθόνη αφορά στην εξερεύνηση μιας αρκετά επικόνδυνης ζώνης στον βυθό της λίμνης βουλιαγμένης. Η ομάδα ήταν μαζί μας στην αίθουσα και όλοι τους μοιράστηκαν τον ενθουσιασμό τους, αλλά και βασικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν. 

Εμείς είχαμε τη χαρά μετά την προβολή να συνομιλήσουμε με τον Κώστα Καρύδα, ο οποίος δήλωσε: «Η μεγάλη οθόνη τα μεγένθυνε όλα, και το άγχος και το δέος! Μου αρέσει που νιώθω ότι υπάρχει ενδιαφέρον από τον κόσμο για την ταινία και αυτό δεν χάνεται. Τα επόμενα επεισόδια είναι πολύ εντυπωσιακά και διαφορετικά μεταξύ τους και επίσης βγάζουν συμπεράσματα -πέρα από την ομορφιά των σπηλαίων- για το πως ήταν οι Κυκλάδες στο παρελθόν, καθώς και ποια ζώα υπήρχαν τότε στην Ελλάδα. Το φεστιβάλ είναι μια γιορτή στη Θεσσαλονίκη και η πόλη ζωντανεύει!». Ο συνθέτης Δημήτρης Κοντόπουλος, ο οποίος έχει επιμεληθεί τη μουσική του ντοκιμαντέρ ήταν επίσης παρών και μοιράστηκε μαζί μας έξω από την αίθουσα: «Έχουν κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά και ο Κώστας ο Καρύδας και όλα τα παιδιά που συμμετείχαν σε αυτό, από τους δύτες μέχρι όλη την ομάδα του Κώστα. Μου άρεσε πάρα πολύ! Είναι εντυπωσιακό όλο αυτό που διοργανώνεται κάθε χρόνο εδώ! Είδα ότι ο κόσμος έρχεται και παρόλο που απόψε είχε βροχή, ήταν όλοι εδώ, μακάρι αυτές οι πρωτοβουλίες να γίνονται και στην Αθήνα!». 

«Η εμπειρία του Ζολά»("L'experience Zola")

Ο ορισμός του εγκιβωτισμού, μια ιστορία μέσα στην άλλη, αποδομώντας τους χαρακτήρες και δίνοντας φως σε σκοτεινά τους σημεία. Ο δημιουργός Gianluca Matarrese θέτει στο προσκήνιο της ζωή μιας νεαρής ηθοποιού και θεατρικής σκηνοθέτριας, η οποία προετοιμάζεται για το ανέβασμα μιας μεταφοράς του αριστουργηματικού μυθιστορήματος «Η ταβέρνα» του Εμίλ Ζολά – μιας από τις πρώτες νατουραλιστικές καταγραφές της σκληρής καθημερινότητας της εργατικής τάξης. Η ίδια ξεκινά να ταυτίζεται σε αρκετά σημεία με την κεντρική ηρωίδα, όπως επίσης και ο συμπρωταγωνιστής της, φέρνοντας στο προσκήνιο ανείπωτα τραύματα. Συνθήκες και ζητήματα, όπως η ανδροκρατία, ο εθισμός στο αλκοόλ και οι τοξικές σχέσεις τίθενται σε πρώτο πλάνο μέσα από έξυπνες εναλλαγές του δημιουργού.

Info: Πρόγραμμα online προβολών εδώ

Για ακόμη μια χρονιά ένα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ φτάνει στο τέλος του και εμείς διασκέδασαμε χθες βράδυ στην αποθήκη Γ΄μετά την ταινία λήξης! Η μπάντα Mossaic, αποτελούμενη από τους μουσικοί της εκπομπής «Μουσικό Κουτί» της ΕΡΤ1, μάς συντρόφευσε με τα γοητευτικά της remix, με αποκορύφωμα την επανεκτέλεση του μουσικού κομματιού «Επειδή Σ'αγαπώ» του Γιάννη Σπανού...