Ξεχωρίζει για τα υπέροχα, διάτρητα έργα του αλλά και τη φρέσκια οπτική του σχετικά με το τι συνθέτει την έννοια των εικαστικών, το πρόσωπο του σύγχρονου καλλιτέχνη και την πραγματική ουσία της έμπνευσης. Ο Στρατής Ταυλαρίδης ανήκει στη νέα γενιά των πολλά υποσχόμενων Ελλήνων καλλιτεχνών, προσφέροντας μια ιδιαίτερη προσέγγιση της Τέχνης. Θεωρείται πια αυθεντία στο paper cut, την ιδιαίτερη εκείνη τεχνική, με την οποία δημιουργεί αληθινά αριστουργήματα, με όπλα του το νυστέρι του και ένα κομμάτι χαρτί...
«Η σχέση μου με το χαρτί και το paper cut ξεκινάει το 2010. Το paper cutting μου βγήκε τελείως αυθόρμητα, ενώ σπούδαζα στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών (Καλών Τεχνών) του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι ότι μια μέρα κι ενώ ζωγράφιζα σε ένα χαρτί σκέφτηκα, ότι ήθελα να το τρυπήσω και να δω από μέσα του. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Με τον καιρό και δουλεύοντας πάνω σ' αυτή την ιδέα άρχισα να δημιουργώ επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Το χαρτί σαν υλικό μου προσφέρει τρομερή ευελιξία και μου δίνει τη δυνατότητα να εξελίσσω και να μεταλλάσσω την τεχνική μου συνεχώς. Έκτοτε όλα μου τα έργα είναι φτιαγμένα στο χέρι σε χειροποίητα ασιατικά χαρτιά λίγων γραμμάριων, τα οποία κόβω με χειρουργικό νυστέρι» τονίζει ο ίδιος.
Απόλυτα δημιουργικός και αεικίνητος, μας περιέγραψε μια τυπική μέρα του...
Είναι βραδύ και κάθομαι στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Λαμβάνω στο κινητό μου την παρακάτω ερώτησή σου. «Περιέγραψέ μου ένα τυπικό 24ωρο από την καθημερινότητά σου». Το αφήνω στο πίσω μέρος του μυαλού μου και πέφτω να κοιμηθώ.
Η ημέρα μου αρχίζει στις 7:00 π.μ. Η πρώτη κίνησή μου είναι να βάλω μουσική για να ξεκινήσει όμορφα και ανοίγω τις κουρτίνες να μπει φως. Ετοιμάζω τον πρώτο καφέ, το πρωινό μου και, ταυτόχρονα, το lunch box ενώ παράλληλα ετοιμάζομαι.
Είμαι ένας καλλιτέχνης με καταγωγή από τη βόρεια Ελλάδα, πλησιάζω τα 30 και ζω στο κέντρο της Αθήνας, στους πρόποδες του λόφου Φιλοπάππου. Από τη γενέτειρα πόλη μου, τη Θεσσαλονίκη, απουσιάζω τα τελευταία 5 χρονιά. Η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από την εικαστική έκφραση και τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου.
Στις 8:00 π.μ. βρίσκομαι με πολλούς άλλους κατοίκους της Αθήνας κολλημένος στην κίνηση της Εθνικής Οδού, προσπαθώντας να φτάσω στην πρωινή μου εργασία. Η μουσική συνεχίζει να με ακολουθεί πίνοντας τον καφέ μου.
Στις 8:45 π.μ. η πρώτη μάχη της ημέρας έχει κερδηθεί, έχω καταφέρει να φτάσω στην ώρα μου. Ένα τυπικό οχτάωρο εργασίας ξεκινά. Η αλλαγή του εαυτού μου, πότε σε υπάλληλο και πότε σε καλλιτέχνη, είναι μια δύσκολη και επώδυνη διαδικασία. Το μεγαλύτερο ποσοστό των καλλιτεχνών, τουλάχιστον στη χώρα μας, είναι αναγκασμένοι να κάνουν διάφορες εργασίες, είτε στην εκπαίδευση, είτε διάφορες άλλες, που δεν έχουν σχέση με τις σπουδές τους. Αυτή είναι μια δύσκολη συνθήκη, αλλά απαραίτητη για να μπορέσεις να ζεις αξιοπρεπώς. Παράλληλα, όμως, είναι και αυτό που σε κρατά στον παλμό της κοινωνίας. Αισθάνομαι τυχερός που στο περιβάλλον της εργασιακής μου απασχόλησης, η ιδιότητά μου ως καλλιτέχνης παραμένει ενεργή και οι συνάδελφοί μου τη σέβονται και την υποστηρίζουν.
Στις 6.00 μ.μ. έχω φτάσει στο εργαστήριο μου στην καρδιά της Αθήνας, στην Ομόνοια, με την πολυπολιτισμική ομορφιάς της. Παρεξηγημένο μέρος, άνθρωποι από όλο τον κόσμο συναντιόμαστε εκεί. Υπάρχουν διαστήματα στα οποία περνάω όλη την ημέρα μου στο εργαστήριο. Μου αρέσει να παρακολουθώ από τα μεγάλα παράθυρα τον κόσμο που τριγυρίζει στη γειτονιά και να χάνομαι στις σκέψεις μου.
Ο χρόνος εκεί μηδενίζεται, οι αισθήσεις οξύνονται και τα συναισθήματα διογκώνονται. Η διαδικασία της δημιουργίας ενός έργου με απορροφά απόλυτα και είναι η προσωπική μου ψυχανάλυση. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να είμαι σε μια υπερδιέγερση συναισθημάτων, μόνο στη σκέψη του ίδιου του έργου. Η δημιουργία τους είναι απαιτητική, χρειάζεται πολύ από τον εαυτό σου και πολλές εργατοώρες για να μπορέσει ένα paper cut να ολοκληρωθεί. Η διαδικασία της διάτρησης του χαρτιού χρειάζεται υψηλή προσοχή κινήσεων, συγκέντρωση και ηρεμία. Όταν η αναστάτωση της δημιουργίας δε με αφήνει να φύγω μακριά, έρχονται εκεί να με συναντήσουν οι φίλοι. Εκεί λαμβάνουν χώρα μικρές παρουσιάσεις της τελευταίας μου δουλειάς, επαγγελματικές συναντήσεις και συζητήσεις με καφέδες.
Η ασφάλεια που μου προσφέρει η απομόνωση του εργαστηρίου είναι απαραίτητη, αλλά πολλές φορές μπορεί να είναι και χαοτική. Όταν θέλω να ξεφύγω, μου αρέσει να τριγυρνώ στο κέντρο της Αθήνας με το ποδήλατό μου. Η βόλτα ξεκινάει από τα φασαριόζικα στενά της Ομόνοιας, συνεχίζω στην πλατεία Κλαυθμώνος, διασχίζω την Αιόλου ως τα λουτρά των Αέρηδων, περνάω μέσα από την τουριστική, πλην όμορφη, Πλάκα και συνεχίζω από το νέο μουσείο της Ακρόπολης, καταλήγοντας στην πνιγμένη σε βλάστηση αρχαιά κοίλη οδό του Φιλοπάππου. Ο κόσμος που συναντάω στις γειτονιές του κέντρου με κάνει να αισθάνομαι ότι έκανα τον γύρο του κόσμου σε ένα απόγευμα. Αυτή είναι η ομορφιά της Αθήνας.
Τα στέκια μου είναι οι απαραίτητοι εβδομαδιαίοι προορισμοί μου. Εκτιμώ τα μέρη που ξεχωρίζουν για τον πολιτισμό και την παιδεία τους. Οι άνθρωποι που εργάζονται και μου προσφέρουν καλό κρασί και φαγητό είναι άνθρωποι που χαίρομαι να τους συναντώ. Καταφύγιο βρίσκω στο ξεχωριστό μου Ετερόκλητο, στην καρδιά της αγοράς, πίνοντας ένα ποτήρι κρασί. Άλλες πάλι φορές κάθομαι στο γειτονικό μου Άστερ τρώγοντας μεζέδες και πίνοντας με καλή παρέα.
Τα σαββατοκύριακα του καλοκαιριού στην Αθήνα μοιράζονται ανάμεσα στο εργαστήριο και τα λιμανάκια της Βουλιαγμένης, γεμίζοντάς τις μπαταρίες μου για την εβδομάδα που έρχεται.
Εάν δεν έχω κάποια επαγγελματική υποχρέωση, στις 10 μ.μ., συνήθως, είναι η ώρα που επιστρέφω στο σπίτι μου. Μου αρέσει πολύ να εξαντλώ ό,τι μου έχει απομείνει από τη δημιουργικότητά μου μαγειρεύοντας με ό,τι βρω μπροστά μου, συνοδεύοντας το με ωραία μουσική.
Η μέρα μου ολοκληρώνεται στις 12 μ.μ. βάζοντας τον εαυτό μου και το κινητό μου σε flight mode...
