Σ’ ένα από τα ταξίδια στη Σουηδία, βρέθηκα σε μια έκθεση ζωγραφικής σε μια υπόγεια gallery στο κέντρο της πρωτεύουσας. Εκεί, γνώρισα την ταλαντούχα Emma Tingard. Γεννημένη σε μια δημιουργική οικογένεια, το μικρόβιο της ζωγραφικής υπήρχε πάντα μέσα της. Δίχως να παρακολουθήσει κάποια σχολή, αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να ακολουθήσει το όνειρό της.

Πώς ξεκίνησαν όλα; Έχουμε αρκετούς καλλιτέχνες στην οικογένεια που με ενέπνευσαν να  ξεκινήσω τη ζωγραφική. Ένας απ’  αυτούς, βλέποντάς με να ζωγραφίζω με κραγιόνια το καπέλο του σ’ ένα χαρτί, ενθουσιάστηκε, λέγοντάς μου, ότι το απέδωσα με προοπτική. Ήμουν μόλις τεσσάρων. Είκοσι χρόνια αργότερα, είχα την ευκαιρία να δουλέψω για τον ίδιο καλλιτέχνη στο Παρίσι. Είχαμε ένα μικρό studio στο ποτάμι Seine και μέναμε ξύπνιοι μέχρι τις  τέσσερις το πρωί, λέγοντας ιστορίες για εξωγήινους... Όταν οι ιστορίες σταματούσαν, η δουλειά ξεκινούσε. Μεγάλοι λευκοί καμβάδες, έτοιμοι να γεμίσουν με τις πιο πολύχρωμες πινελιές.

Και πότε μπήκε επαγγελματικά η ζωγραφική στη ζωή σας; Η καριέρα μου ως καλλιτέχνης ξεκίνησε πριν τρία χρόνια. Κατά τύχη γνώρισα τον φωτογράφο μόδας Francesco Valentino στο  αεροδρόμιο του Βερολίνου. Το αποτέλεσμα της συζήτησής μας ήταν η δημιουργία του πορτρέτου του κι ενός storyboard για μια ταινία που είχε αναλάβει. Αυτή η δουλειά με ώθησε να πάρω την απόφαση και το ρίσκο να παρατήσω την τότε δουλειά μου ως γενική υπεύθυνη στη σουηδική εταιρία Keynote Media Group και να αφοσιωθώ σ’ αυτό που αγαπώ, την Τέχνη. Από τότε όλα πηγαίνουν πολύ καλύτερα. Ακόμη εκπλήσσομαι όταν δέχομαι μια καινούργια  πρόσκληση για να εκθέσω δουλειά μου. Μέχρι στιγμής έχω δεχτεί προσκλήσεις από galleries στο Παρίσι, τη Νέα Υόρκη και τη Φλωρεντία.

Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας; Αγαπημένα πρόσωπα και όσοι ζουν το όνειρό τους. Έντονα χρώματα, street art και φωτογραφίες. Μπαλκόνια  με λουλούδια και ζεστά φώτα με κάνουν να αναρωτιέμαι για τους ανθρώπους που κατοικούν εκεί.

Γιατί προτιμάτε περισσότερο τα πορτρέτα; Αγαπώ το ανθρώπινο πρόσωπο. Μπορείς να διακρίνεις σ’ αυτό όλα όσα έχει περάσει κάποιος. Μου αρέσει η πρόκληση στο να βρίσκω λεπτομέρειες στο κάθε πρόσωπο με το οποίο δουλεύω, που το κάνει ξεχωριστό. Πολλές φορές είναι το πρώτο στοιχείο που απομονώνεις βλέποντας κάποιον πρώτη φορά, η μύτη ή το χαμόγελό του.

Πιστεύετε ότι είναι δύσκολο να ζει κάποιος μόνο από την Τέχνη; Σίγουρα, αν κλειστείς σ’ ένα δωμάτιο για 4 μήνες και ζωγραφίζεις, χωρίς να ασχολείσαι με τις πωλήσεις και το marketing, είναι πραγματικά δύσκολο. Ειδικότερα στην εποχή μας, πιστεύω το να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου απλά ως  καλλιτέχνη είναι λάθος. Χωρίς κάποιο επαγγελματικό πλάνο είναι πολύ δύσκολο να ζήσεις απ’  αυτό το επάγγελμα, ακολουθώντας το όνειρό σου.

Ποια είναι τα σχέδια σας για το 2013; Μετά την έκθεση που έγινε στο Λονδίνο, ετοιμάζω για το Μάρτιο μια ακόμη σ’ ένα από τα πιο σημαντικά design hotels της Σουηδίας, το Story Hotel στη Στοκχόλμη. Αυτήν τη στιγμή, δουλεύω πάνω σ’ ένα art project για το εστιατόριο Life Style στο κέντρο της πόλης μου. Favorites

Εστιατόριο: Το Urban Deli στη Στοκχόλμη, όπου μπορεί κανείς να δει αρκετά κομμάτια από τη συλλογή μου.

Γεύση: Ένα κομμάτι από το αγαπημένο μου ισπανικό τυρί  Basajo.

Προορισμός: Το εξοχικό μου στο Värmdö, 45 λεπτά έξω από τη Στοκχόλμη.

Φετίχ: Τα αντρικά παπούτσια σε κομψές γυναίκες.

Ταινία: Όσο περίεργο κι αν σας φανεί, είναι ελληνική. Το Dogtooth.

Πρόσωπο: Ο παππούς μου.

Πορτρέτο: «Αγόρι με πίπα» του Pablo Picasso.

Άρωμα: Η μίξη τριών αρωμάτων από τη σειρά Jardin Mystique της εταιρίας FriedeModin.

Βιβλίο: Just Kids από την Patti Smith.

Καλλιτέχνης: Ο γάλλος documentary φωτογράφος Yann Arthus-Bertrand.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ANNA AHREN