Η πορεία της στις τέχνες ξεκίνησε από μια ειλικρινή αγάπη για την καλλιτεχνική έκφραση και τον πολιτισμό. Είχε το μεγάλο προνόμιο να γεννηθεί σε μια οικογένεια που έτρεφε βαθύ σεβασμό για τις τέχνες και τη δημιουργία, και αυτό το περιβάλλον την καθόρισε από την αρχή. Από μικρή ηλικία, είχε την τύχη να έρχεται σε επαφή με την διαδικασία της δημιουργίας μιας και ο παππούς της αντλεί το πάθος του για την ζωή περνώντας κάθε απόγευμα, ακόμα και σήμερα στα 94 του χρόνια, ώρες ατελείωτες στο εργαστήριο του, ζωγραφίζοντας.

Η συνειδητοποίηση ότι η τέχνη μπορεί να δημιουργήσει διαφορετικούς διαύλους επικοινωνίας και έκφρασης οδήγησε την Μαρίνα Μήλιου Θεοχαράκη να ακολουθήσει σπουδές στον χορό, καθώς και στην Ιστορία και Θεωρία της τέχνης. Σπούδασε στο Chelsea College of Art and Design στο Λονδίνο και στο School of the Art Institute of Chicago, όπου και δούλευε για 8 χρόνια σε διάφορα μουσεία και χώρους τέχνης πριν ξαναγυρίσει στην Ελλάδα. Η διαδρομή της ξεδιπλώθηκε βήμα-βήμα, μέσα από εμπειρίες, συνεργασίες και απρόσμενες ευκαιρίες που συναντούσε στον δρόμο. Η αγάπη της για την διαφορετικότητα και την καλλιτεχνική επικοινωνία παραμένει το κίνητρό της και κάθε εμπειρία την βοηθά να εξελίσσεται τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά. Επιδιώκει να στήνει εκθέσεις που δεν αναδεικνύουν απλώς τα έργα των καλλιτεχνών, αλλά χτίζουν γέφυρες ανάμεσα στο κοινό, τους δημιουργούς και τον τόπο μας.

Τι ακριβώς πρεσβεύει το ίδρυμα Θεοχαράκη και πόσο εξιτάρει τη δημιουργικότητά σας;

Το Ίδρυμα Θεοχαράκη ιδρύθηκε από τον παππού μου, Βασίλη Θεοχαράκη το 2007. Γύρισα στην Ελλάδα στις αρχές του 2016 και αφού δούλεψα στην ομάδα της documenta14 για ενάμισι χρόνο και ύστερα στην ομάδα παραγωγής της χορογράφου Αλεξάνδρα Μπαχτσετζή για άλλο τόσο περίπου, αποφάσισα να αφοσιωθώ στο κληροδότημα που είχα την τύχη να ιδρύσει η οικογένεια μου. To Ίδρυμα Θεοχαράκη έχει μια μοναδική θέση στην ιστορία του πολιτισμού της χώρας μας και έχει διασχίσει μια ιστορική πορεία την οποία θαυμάζω απεριόριστα.

Προσωπικά, ακαδημαϊκά και εργασιακά έχω εμβαθύνει πιο πολύ στην σύγχρονη και μοντέρνα τέχνη της Ευρώπης και των Ηνωμένων πολιτειών. Έτσι, για μένα αποτελεί μεγάλη πρόκληση να συνεχίσω την καταξιωμένη πορεία του Ιδρύματος προσθέτοντας και τη δική μου, πιο σύγχρονη πινελιά. Συνοδοιπόρος μου σε αυτή την προσπάθεια είναι και η ξαδέρφη μου Αντιγόνη Παπαδοπούλου-Θεοχαράκη. Νιώθω τόσο χρέος, όσο και ένθερμο ενθουσιασμό, να μοιραστώ το προνόμιό μου με σύγχρονους δημιουργούς της κοινότητάς μου. Η σύζευξη σύγχρονης και μοντέρνας τέχνης στους χώρους του Ιδρύματος έχει ήδη αρχίσει να αναδύεται και αυτή η εναλλακτική ματιά είναι γεμάτη δυνατότητες και ευκαιρίες που με συναρπάζουν.

Μιλήστε μας για την τρέχουσα ομαδική έκθεση με τους 17 καλλιτέχνες.

Η έκθεση Αδειάζει, γεμίζει, το φως άρχισε από μια ιδέα που είχα για την συνεργασία ανάμεσα στον διευθυντή εικαστικού προγράμματος του Ιδρύματος Θεοχαράκη, Τάκη Μαυρωτά, και του επιμελητή του ελληνικού περιπτέρου της φετινής Μπιενάλε της Βενετίας, Πάνου Γιαννικόπουλου. Συνδυάζοντας την βαθιά πείρα του καταξιωμένου Τάκη Μαυρωτά με τη φρέσκια ματιά του Πάνου Γιαννικόπουλου, η συνεργασία τους προσδίδει μια πολυδιάστατη οπτική στην εννοιολογική και πλαστική εξερεύνηση του φωτός. Ο διάλογος μεταξύ αυτών των δύο επιμελητικών μυαλών δημιουργεί μια διανοητικά γοητευτική εμπειρία. Και οι δύο τρέφουν ένα βαθύ σεβασμό για την εξέλιξη του φωτός στην τέχνη και το εξέφρασαν μέσα από ιστορικές αλλά και πιο σύγχρονες επιλογές έργων.

Η παρούσα έκθεση συνδυάζει τα έργα 17 καλλιτεχνών, που όλοι μοιράζονται μια κοινή προσέγγιση: τη δύναμη του φωτός ως μέσο δημιουργίας και έκφρασης. Το φως, ως θεμελιώδης παράγοντας στην τέχνη, χρησιμοποιείται για να αναδείξει τη μορφή, να εμβαθύνει τη συναισθηματική ένταση και να δημιουργήσει νέες διαστάσεις στον χρόνο και τον χώρο. Για εμένα, αυτό που διακρίνει την αληθινή εμπειρία του φωτός είναι η προσωρινότητά του - ο τρόπος που σηματοδοτεί τον χρόνο, ο τρόπος που περνάει και χάνεται. Στην τέχνη, το φως χρησιμοποιείται συχνά για να εκφράσει όχι μόνο τον χώρο αλλά και τον χρόνο, δημιουργώντας μια γέφυρα μεταξύ του παροδικού και του αιώνιου. Η φευγαλέα στιγμή, και ο διαρκής χρόνος - συνδιαλέγονται. Το φως κάνει τους χώρους μεταξύ των αντικειμένων τόσο σημαντικούς όσο και τα ίδια τα αντικείμενα. Οι σκιές που δημιουργεί καθορίζουν την ισορροπία μεταξύ του τι φαίνεται και του τι κρύβεται. Και τα δύο υπάρχουν, αλλά με διαφορετικές μεταμορφώσεις, σε διαφορετικούς χρόνους, άλλους ρυθμούς, άλλες ευαισθησίες, άλλες τρυφερότητες.

Αυτή η ασυνήθιστη για το Ίδρυμα, συνέργεια ανάμεσα σε δύο δυναμικούς επιμελητές και 17 καλλιτέχνες από διαφορετικές γενιές, λέει πολλά για τη διάθεση του Ιδρύματός να αγκαλιάσει φρέσκες ιδέες και να υπερασπιστεί φωνές νέων δημιουργών.

Τι ακολουθεί και πως προγραμματίζεται η νέα χρονιά;

Η επόμενη χρονιά έρχεται με πολλές αλλαγές και εκπλήξεις. Αρχικά, με μια έκθεση των δύο Βυζάντιων, του Ντίκου και του Περικλή και εν συνεχεία με μια μεγάλη έκθεση που έχουμε ακόμα στα σκαριά αλλά μοιράζεται το πνεύμα και τον παλμό της με την τωρινή, την Αδειάζει, γεμίζει, το φως. Σαφώς συνεχίζουμε να προσφέρουμε τα ποικίλα και ιδιαίτερα επιτυχημένα εκπαιδευτικά μας προγράμματα, τις μουσικές εκδηλώσεις και τις διαλέξεις που έχουν αγαπηθεί τόσο από το κοινό. Ωστόσο, όλα αυτά ανανεώνονται και εξελίσσονται, προσφέροντας μια νέα διάσταση, εμπλουτισμένα με φρεσκάδα και καινοτομία, ώστε να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες και να ενθουσιάζουν ξανά το κοινό με ανανεωμένες ιδέες και προσεγγίσεις.

Κατά την γνώμη μου, η πιο σημαντική αλλαγή που έρχεται με το νέο έτος, είναι η συνεργασία μου με τον καινούργιο Γενικό Διευθυντή του Ιδρύματος Θεοχαράκη, Στέλιο Βασιλάκη. Ο κ. Βασιλάκης, με την διεθνή και πολυδιάστατη καριέρα του, θα μας προσφέρει μια φρέσκια ματιά και πολλές νέες ιδέες για την εξέλιξη του Ιδρύματος Θεοχαράκη.

Ποιες είναι οι περίοδοι τέχνης που αγαπάτε περισσότερο;

Κάθε περίοδος της Ιστορίας της Τέχνης έχει τη δική της μοναδική αξία και ανάγκη ύπαρξης, αφού αντανακλά τις κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές συνθήκες της εποχής της, φέρνοντας στο φως διαφορετικές προσεγγίσεις και τρόπους έκφρασης. Κάθε κίνημα είναι ένα παράθυρο σε έναν διαφορετικό κόσμο, που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα τις ανθρώπινες ανησυχίες, τις εξελίξεις της κοινωνίας και τη διαρκή αναζήτηση της αισθητικής και της έκφρασης. Προσωπικά, έχω επενδύσει αρκετό χρόνο διαβάζοντας για τον Εξπρεσιονισμό, τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό, την Avant Garde και την Σύγχρονη Τέχνη του 21^ου αιώνα. Λόγω αυτού θα μπορούσα να πω πως οι συγκεκριμένες περίοδοι με απασχολούν και με ενθουσιάζουν ιδιαιτέρως.

Ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης στη ζωή μας σήμερα και πως διαφοροποιείται στο πέρασμα του χρόνου;

Η τέχνη σήμερα είναι καθρέφτης και σχολιαστής της κοινωνίας. Είναι μια αναγκαιότητα, μια συντροφικότητα, μια κατανόηση. Αντανακλά την πραγματικότητα, προκαλεί, εμπνέει, αλλά και φέρνει επανάσταση. Στο πέρασμα του χρόνου, η τέχνη έχει εξελιχθεί από την ανάγκη να τιμήσουμε τους θεούς και τους ηγέτες, σε μια προσωπική, κοινωνική και συχνά πολιτική έκφραση. Αντί να ακολουθεί παραδόσεις, τώρα ρίχνει νέες ερωτήσεις και προσφέρει νέες λύσεις, χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο μέσο – ακόμα και εκείνο που δεν υπήρχε χθες.

Αν ήταν στο χέρι σας να διαλέξετε ποια θα ήταν μια επόμενη έκθεση που θα θέλατε να παρακολουθήσετε;

Αν μπορούσα να ονειρευτώ κάτι διαφορετικό και ασυνήθιστο, θα ήταν να στήσουμε μια έκθεση που θα απαιτούσε σημαντικούς πόρους για να πραγματοποιηθεί. Αλλά αφού μιλάμε για όνειρα...θα ήθελα να δω τρεις ιστορικές γυναίκες καλλιτέχνιδες να συναντώνται μέσα σε έναν εκθεσιακό χώρο. Φαντάζομαι έναν διάλογο μεταξύ της Eva Hesse, της Ana Mendieta και της Carolee Schneemann. Και τις τρεις τις έχω μελετήσει, ενώ με την τελευταία είχα την τύχη να συνεργαστώ στο Σικάγο και στη Νέα Υόρκη. Ήταν μια μοναδική προσωπικότητα, γεμάτη έμπνευση και σπιρτάδα.

Τι έχετε αποκομίσει από την προσωπική σχέση που αναπτύσσετε με τους ανθρώπους της τέχνης και ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας (ή διηγηθείτε μας μια ιστορία με κάποιον καλλιτέχνη);

Έχω αποκομίσει, κυρίως, μια αίσθηση κατανόησης για την ανθρώπινη ανάγκη να εκφραζόμαστε και να επικοινωνούμε με ουσία, με ειλικρίνεια. Η τέχνη είναι μια γλώσσα που μας ενώνει, ακόμη κι αν δεν βρίσκουμε πάντα τις σωστές λέξεις. Κάθε συνάντηση με έναν/μια καλλιτέχνη/ιδα είναι μια ευκαιρία να αντιληφθώ τον κόσμο μέσα από τα μάτια του/της και να ανακαλύψω νέα συναισθήματα και αναζητήσεις. Όσον αφορά σε αγαπημένο καλλιτέχνη, δεν είναι τόσο το όνομα όσο η σύνδεση που δημιουργείται με την κάθε συνάντηση. Κάθε ιστορία που μοιράζομαι μαζί τους έχει μια ιδιαίτερη τρυφερότητα - γιατί συνήθως είναι οι ανθρώπινες επαφές που μένουν αξέχαστες. Έχω πολλές όμορφες προσωπικές στιγμές με καλλιτέχνες που γνώρισα στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Μερικά παραδείγματα που έχουν χαράξει τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα είναι, η Yvonne Rainer, o Gregg Bordowitz, η Barbara DeGenevieve, η Simone Forti, η Carolee Schneemann, η Molly Zuckerman-Hartung.

Ποιους Έλληνες καλλιτέχνες ξεχωρίζετε και πως θα βλέπατε την ελληνική τέχνη σε δέκα χρόνια;

Δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε συγκεκριμένους καλλιτέχνες, καθώς ο χώρος της τέχνης είναι πολυδιάστατος. Θαυμάζω πολλούς και πολλές δημιουργούς. Η καλλιτεχνική σκηνή στην Ελλάδα είναι πολλά υποσχόμενη και πολλοί/ες τολμούν να σκέφτονται πέρα από τα συνηθισμένα. Όσον αφορά την ελληνική τέχνη σε δέκα χρόνια, πιστεύω και ελπίζω ότι θα είναι πιο ανοιχτή και συνδεδεμένη με τον υπόλοιπο κόσμο, διατηρώντας παράλληλα την αυθεντικότητά της. Η ελληνική τέχνη έχει βαθιές ρίζες και μια πλούσια ιστορική παράδοση που τη συνδέει με την αρχαιότητα, αλλά και με σύγχρονες, τολμηρές αναζητήσεις. Ωστόσο, για να αναδειχθεί πλήρως το δυναμικό της, είναι απαραίτητο να ενισχύσει την εξωστρέφειά της και να καλλιεργήσει έναν πιο ουσιαστικό διάλογο με την υπόλοιπη Ευρώπη, την Ασία και τη διεθνή καλλιτεχνική κοινότητα γενικότερα. Η εξωτερίκευση αυτή μπορεί να επιτευχθεί μέσω συνεργασιών, συμμετοχής σε διεθνείς εκθέσεις και φεστιβάλ, αλλά και μέσω της προώθησης σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών σε παγκόσμιο επίπεδο. Με τον τρόπο αυτό, η τέχνη στην Ελλάδα θα μπορέσει να ενσωματώσει νέες επιρροές, να ανταλλάξει ιδέες και να εμπλουτίσει τον διάλογο γύρω από την τέχνη, διατηρώντας παράλληλα τη μοναδική ταυτότητά της.

Ποια είναι η γνώμη σας για την art to use;

Στην Ελλάδα, η παράδοση στις εφαρμοσμένες τέχνες, όπως η κεραμική, η υφαντική, η ξυλογλυπτική, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής κληρονομιάς. Η ενίσχυση της "art to use" μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα μεταξύ αυτής της πλούσιας παράδοσης και της σύγχρονης δημιουργίας, αναδεικνύοντας τις δεξιότητες των καλλιτεχνών και τεχνιτών. Με τη δημιουργία αντικειμένων που συνδυάζουν χρηστική αξία και καλλιτεχνική έκφραση, η "art to use" μπορεί να προσελκύσει νέες αγορές, ενισχύοντας τη βιωσιμότητα των τοπικών δημιουργών, ενώ παράλληλα διατηρεί και εξελίσσει την αισθητική και δεξιοτεχνία.

Αν μπορούσατε να καλέσετε σε δείπνο κάποιον ποιος θα ήταν αυτός;

Τι όμορφη ερώτηση και πόσο δύσκολο να διαλέξω ένα άτομο από όλα αυτά που με έχουν επηρεάσει ανά τα χρόνια. Μετά από σκέψη, κατέληξα να διαλέξω τη Βραζιλιάνα συγγραφέα Ουκρανικής καταγωγής, Clarice Lispector. Τα κείμενα της με ακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια, είναι σαν συνοδοιπόροι μου. Η Clarice Lispector (1920-1977) γεννήθηκε στην Ουκρανία από οικογένεια Εβραίων και μετανάστευσε στη Βραζιλία σε πολύ μικρή ηλικία. Η συγγραφική της καριέρα την καθιέρωσε ως μία από τις σημαντικότερες λογοτέχνες της Βραζιλίας που εξερευνούν την ταυτότητα, τη συνείδηση και τη γλώσσα με βαθιά φιλοσοφική και υπαρξιακή προσέγγιση. Αν είχα την ευκαιρία να καλέσω την Clarice Lispector για δείπνο, θα τη ρωτούσα πως βρίσκει τις αλήθειες που κρύβονται στη σιωπή, πέρα από τις λέξεις. Θα συζητούσαμε για τη ρευστότητα της ταυτότητας, τη σχέση του καθημερινού με το μυστήριο και τις απλές στιγμές που αποκαλύπτουν βαθύτερα νοήματα. Θα την ρωτούσα ποια είναι η πρώτη σκέψη που κάνει κάθε πρωί που ξυπνάει στις 5πμ, καθώς πίνει τον καφέ της και καπνίζει το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Θα ήθελα να ξέρω αν γράφει για να ανακαλύψει τον εαυτό της ή για να αντιμετωπίσει το άγνωστο. Θα μιλούσαμε για τη δύναμη, αλλά και τα όρια της γλώσσας και αν πιστεύει ότι μέσα στις μικρές στιγμές κρύβεται μία παγκόσμια αλήθεια. Φαντάζομαι ότι η συζήτηση μας θα ήταν βαθιά, χωρίς υπερβολές, και θα την χαρακτήριζε μια βαθιά ειλικρίνεια, μια ανθρωπιά. Δεν θα ήταν απλώς ανταλλαγή λέξεων, αλλά ένα ταξίδι μέσα από τη σιωπή, για να αγγίξουμε κάτι βαθύτερο και αληθινό.

Τι είναι αυτό που κάνει ένα αντικείμενο ξεχωριστό και υπάρχουν fashion αξεσουάρ που φοράτε για χρόνια;

Ένα αντικείμενο γίνεται πραγματικά ξεχωριστό όταν αποκτά μια αόρατη δύναμη να σε αιχμαλωτίσει, όταν το χαρακτηρίζει μια διαχρονικότητα, μια ιστορία, μια ανάμνηση. Δεν είναι απλώς η ομορφιά του ή η ποιότητά του —είναι η ενέργεια που κουβαλάει μαζί του και ο τρόπος που εναρμονίζεται με το προσωπικό σου σύμπαν. Ένα από τα αγαπημένα μου αντικείμενα είναι ένα στρογγυλό ρολογάκι που μου είχε δώσει πριν πολλά χρόνια η γιαγιά μου η Αμαλία και ήταν δώρο από τον παππού μου προς αυτήν.

Το αγαπημένο σας μουσείο/ gallery και μια έκθεση που δεν θα ξεχάσετε ποτέ. 

Αγαπημένο μουσείο: Το Art Institute of Chicago, τόσο λόγω της συγκλονιστικής του συλλογής όσο και για συναισθηματικούς λόγους, καθώς έχω περάσει πάνω από 7 χρόνια μέσα στους εκθεσιακούς του χώρους.

Έκθεση: Μια έκθεση που είχε το 2016, με τίτλο Ragnar Kjartansson: The National – A Lot of Sorrow στο Art Institute of Chicago. Ήταν μια συγκλονιστική διερεύνηση της ανθρώπινης θλίψης, της υπομονής και της επανάληψης. Στο επίκεντρο βρισκόταν η ατελείωτη εκτέλεση του τραγουδιού Sorrow από το συγκρότημα The National, ένα κομμάτι που επαναλαμβανόταν συνεχώς, εξετάζοντας τη σημασία της επανάληψης στην τέχνη και τη ζωή. Η έκθεση λειτουργούσε 24/7, επιτρέποντας στους επισκέπτες να τη βιώσουν όποια ώρα της ημέρας ή της νύχτας επιθυμούσαν. Ο Kjartansson δημιουργούσε μια τελετουργική ατμόσφαιρα, όπου η θλίψη μετατρεπόταν σε μια διαδικασία διαρκούς αναγέννησης, και οι μουσικοί, εγκλωβισμένοι σε έναν κύκλο χωρίς τέλος, γίνονταν σύμβολα της ανθρώπινης αντοχής και της αέναης αναζήτησης για νόημα μέσα από την οδύνη. Η έκθεση ανάγκαζε τον θεατή να αναλογιστεί τη σχέση του με τον χρόνο, την ζωή και την τέχνη —μια επανάληψη που ήταν τόσο επίμονη όσο και λυτρωτική.

Η αλλαγή που θα θέλατε να δείτε να συμβαίνει...

Θα ήθελα ο πόλεμος στη Γάζα να τελειώσει με μια διαρκή ειρηνική λύση που να διασφαλίζει την ασφάλεια, την αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους.

Περιγράφοντας τον εαυτό σας με τρεις λέξεις...

Προσηλωμένη, συναισθηματική, αυθόρμητη.

Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει...

Μικρές στιγμές ζεστασιάς με αγαπημένες θηλυκότητες γύρω μου.

Το πιο αγαπημένο σας artpiece και και τι θέση έχει στη ζωή σας.

Ένα έργο της Βαλίνιας Σβορώνου από την σειρά κεραμικών «notes». Το είχα αγοράσει το 2019, αν δεν κάνω λάθος. Είναι μια κεραμική σελίδα που γράφει «I tie a knot around my finger so I won’t forget you». Μου φαίνεται πολύ τρυφερό καθώς μου θυμίζει να μην βιάζομαι και να εκτιμώ τις μικρές στιγμές της καθημερινότητας μου.

Τα επόμενά σας σχέδια...

Λατρεύω να δημιουργώ απρόσμενες συνέργειες, ενώνοντας διαφορετικούς κόσμους, επιμελητές, καλλιτέχνες και δημιουργικά μυαλά. Κάθε τέτοια πρόκληση έχει και ένα μαγευτικό ρίσκο, το οποίο, τελικά γεννά νέες δυναμικές αλληλεπιδράσεις, που πυροδοτούν παραγωγικές ανταλλαγές σκέψεων και ιδεών. Στόχος μου είναι να ενώνω διαφορετικούς κόσμους, διαλύοντας τους διαχωρισμούς, και να ενδυναμώνω τη σύνδεση που δημιουργείται μέσα από την αμοιβαία κατανόηση και τον κοινό βηματισμό.

Το Ίδρυμα Θεοχαράκη βρίσκεται σε μια συναρπαστική μεταβατική φάση, με στόχο να ενισχύσει τη σύνδεσή του με το ευρύτερο καλλιτεχνικό τοπίο μέσω της εξωτερίκευσης των δραστηριοτήτων του. Επιθυμία μου είναι να φέρω μια φρέσκια ανανέωση στον οργανισμό, ενισχύοντας τις συνεργασίες με άλλους φορείς, επιμελητές και καλλιτέχνες. Μέσω αυτών των νέων συνεργείων, σκοπός είναι να δημιουργηθούν παραγωγικοί διάλογοι που θα φέρουν καινοτομία και θα ανοίξουν νέους δρόμους για την τέχνη. Η αναδιοργάνωση αυτή είναι μια ευκαιρία για το Ίδρυμα να εξελιχθεί και να συνδεθεί ακόμη πιο δυναμικά με την καλλιτεχνική κοινότητα, ενισχύοντας τη θέση του στον πολιτιστικό χώρο.

Photo Credit_Masmanidi Alexandra