Με ή χωρίς ανθρώπους, δεν χωράει αμφιβολία πως οι εικόνες της Έφης Χαλιορή είναι άχρονες. Μόνο τα ονόματα των πλοίων, όπως του δεξαμενόπλοιου “Leonora Victory” και του επιβλητικού φορτηγού “Ever Given”, που δίνει στην έκθεση τον τίτλο της, μας επαναφέρουν στο παρόν και μας υπενθυμίζουν ότι αυτό που βλέπουμε σε αυτές τις φωτογραφίες είναι αυτό που ζούμε και συχνά δεν το συνειδητοποιούμε: μια παγκοσμιοποιημένη συνθήκη ανταλλαγής αγαθών μέσω του εμπορίου.



Από πάντα, η Έφη θυμάται τον εαυτό της να παρατηρεί. Στην ηλικία των 14 ετών, ο πατέρας της, της έκανε δώρο μια φωτογραφική μηχανή. Έκτοτε άρχισε να φωτογραφίζει τα πάντα και όταν δεν το έκανε δημιουργούσε στο μυαλό της εικόνες. Επαγγελματικά, ωστόσο, η φωτογραφία προέκυψε λίγο αργότερα στη ζωή της και πιο συγκεκριμένα, μετά τα πρώτα της μαθήματα καλλιτεχνικής φωτογραφίας.


Έχει συμμετάσχει σε διάφορες εκθέσεις σε γκαλερί και κέντρα τέχνης διεθνώς: Shanghai Museum-Κίνα, The National Art Center-Τόκιο, Salon d’Automne,Παρίσι, Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά. Το έργο της πραγματεύεται τη φθαρτή φύση τόσο της ανθρώπινης ζωής όσο και του πλανήτη μέσα από τη δική της γεωγραφική θέση και εμπειρία. Η απλότητα, ο μινιμαλισμός και η αφαίρεση είναι βασικά στοιχεία στο συνολικό της έργο. Μέσα από επίμονη παρατήρηση, μεταφέρει μια συμπυκνωμένη εμπειρία του αντικειμένου της και όχι απλά αισθητική τεκμηρίωση.

To φωτογραφικό της έργο, προκύπτει από τα projects που έχει καταπιαστεί και κάθε της σειρά θεωρεί πως είναι ένα σκαλοπάτι για την προσωπική της εξέλιξη.

Στη νέα της πρόσφατη έκθεση με τίτλο Ever Given στην Πινακοθήκη τιυ Δήμου Αθηναίων, εικόνες λιμανιών και λατομείων συνυπάρχουν αρμονικά, προσκαλώντας τον θεατή να ξεδιπλώσει το νήμα που τις συνδέει. Τόσο στα λατομεία όσο και στα λιμάνια η ανθρώπινη απουσία δηλώνεται εμφατικά. Μέσα στη βιομηχανική κλίμακα αυτών των χώρων οι ακατοίκητες φωτογραφίες της μοιάζουν με ένα ανόθευτο τοπίο που γοητεύει με τις αντιθέσεις του. Οι δύο θεματικές καταλήγουν σε μία εικόνα που προβάλλεται μόνη, μεγεθυμένη σε σκοτεινή αίθουσα: μια εικόνα στατική, που όμως σφύζει από ζωή και ανθρώπινη παρουσία και, όπως σε όλες τις εικόνες της έκθεσης, η ερμηνεία παραμένει ανοιχτή.

Υπάρχει αυθορμητισμός στη φωτογραφία σας και πόσο ρόλο παίζει η μετέπειτα επεξεργασία;


Προφανώς και υπάρχει αυθορμητισμός στη φωτογραφία. Μερικές φορές μάλιστα, ενώ μπορεί να υπάρχει κάτι στο μυαλό μου, όπως μια θεματική ή μια έννοια που με απασχολεί, η στιγμή μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στο αποτέλεσμα. Είναι σαν να λέμε ότι κάποιες φορές ο αυθορμητισμός κατασκευάζει τη στιγμή και άρα την εικόνα. Όσον αφορά τη μετέπειτα επεξεργασία, αυτή δεν είναι αισθητή. Παρεμβαίνω μονάχα σε κάποια τεχνικά ζητήματα, όπως μπορεί να είναι η διόρθωση του χρώματος. Μου αρέσει να φτάνω την επεξεργασία μέχρι το σημείο αυτό που θα μου επέτρεπε και ο σκοτεινός θάλαμος. 


Μίλησέ μας για την πρόσφατη σου έκθεση με τίτλο Ever Given στην Πινακοθήκη τιυ Δήμου Αθηναίων...



Αυτή η έκθεση εξετάζει τις δυο θεματικές, το οδοιπορικό στα λατομεία και στα λιμάνια. 
Κοινά σημεία: χώροι μεγάλης κλίμακας, σκληρής εργασίας, βιομηχανικοί χώροι, ανδροκρατούμενοι.
 Η έκθεση πήρε το όνομα της από το πλοίο Εver Given το οποίο έκλεισε τη διώρυγα του Σουέζ πριν τρία χρόνια με αποτέλεσμα μεγάλη οικονομική και περιβαντολλογική καταστροφή.


Αγαπάς τις έμψυχες φωτογραφίες και αν ναι γιατί;

Αν με τον όρο «έμψυχο» στη φωτογραφία μπορούμε να ορίσουμε τα πορτρέτα, η αλήθεια είναι ότι δεν με εκφράζουν όσο οι εικόνες τοπίων. Έχω δουλέψει ανά διαστήματα με ανθρώπους, ωστόσο, όπως προανέφερα μου αρέσει πολύ ως διαδικασία η παρατήρηση και η αναμονή για το επιθυμητό αποτέλεσμα όταν αφορά την αλληλεπίδραση του περιβάλλοντος κυρίως με τα βιομηχανικά τοπία – δεν μπορείς να θέσεις σε τέτοια αναμονή το ανθρώπινο στοιχείο.


Υπάρχει κάτι που ονειρεύεσαι να πραγματοποιήσεις; Ποιο είναι το dream project σου;



Κάθε project μου όταν αρχίζει είναι dream project. Κάθε τι που τελειώνει είναι σαν αφορμή για κάτι νέο. Αυτή είναι μια ατέρμονη διαδικασία που ευτυχώς δεν με έχει εγκαταλείψει ποτέ μέχρι στιγμής. Θα ήθελα να συνεχίσω να μπορώ να υλοποιώ τα όνειρα μου, να ταξιδεύω για ή με τη φωτογραφία.


Όταν φτάνει η στιγμή που έχεις κατακτήσει αυτό που ήθελες σε μια λήψη πως νοιώθεις;


Τις περισσότερες φορές που φωτογραφίζω η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ φορτισμένη συναισθηματικά. Είναι σαν να μπαίνω στον ρόλο του θέματος που με απασχολεί. Για παράδειγμα, όταν έτρεχα το project με τις θάλασσες υπήρχαν στιγμές που ένιωθα να βλέπω το συμβάν. Έτσι προέκυψαν οι λήψεις που ήξερα ότι είναι ακριβώς αυτές που θέλω να δείξω και να μοιραστώ με τον κόσμο.
 Σχετικά με τη δημιουργικότητα θεωρώ ότι αυτή, στη βάση της, δεν έχει όρια, γιατί γεννιέται από την ικανότητα του ανθρώπου να φαντάζεται, να συνδυάζει ιδέες και να βρίσκει λύσεις σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ωστόσο, τα όρια μπορεί να καθοριστούν από εξωτερικούς ή εσωτερικούς παράγοντες κάθε φορά. Είναι αυτό που είπα και πιο πάνω, ότι κάποια πράγματα τα νιώθεις. 
Όπως είπε και ο Salvador Dali: Μην φοβάσαι την τελειότητα. Δε θα την φτάσεις ποτέ.


Ποιοι είναι οι φωτογράφοι που θαυμάζεις και ποιο μέλλον βλέπεις στη φωτογραφία;


Θαυμάζω πολλούς καλλιτέχνες που με έβαλαν στο μαγικό χώρο της τέχνης και με εμπνέουν, ενδεικτικά θα αναφέρω μια γυναίκα την Cindy Sherman.
 Το μέλλον της φωτογραφίας θα διαμορφωθεί από τις τεχνολογικές εξελίξεις, τις καλλιτεχνικές τάσεις, τις κοινωνικές ανάγκες και ασφαλώς τις παγκόσμιες συνθήκες.

Ποιον ή ποια θα ήθελες να έχεις απέναντί σου για να φωτογραφίσεις;

 

Θα ήθελα να είχα φωτογραφίσει τη Μελίνα Μερκούρη. Από μικρή με συνάρπαζε ο δυναμισμός της ως γυναίκα, ενώ στην πορεία η επιμονή της στο ζήτημα της επιστροφής των μαρμάρων με έκανε να θέλω να την αποθανατίσω ως ένα σύγχρονο σύμβολο Πολιτισμού. Στο τώρα, θα ήθελα πάρα πολύ να φωτογραφίσω την Taylor Swift για την αυθεντικότητα της. Τη θεωρώ ένα φαινόμενο. Γράφει τα τραγούδια της, γεμίζει στάδια και συγκινεί τους ανθρώπους σε όλη τη γη.

Πως νοιώθεις όταν βλέπεις κάποιο έργο σου σε έναν χώρο και πόσο πολύ σε εξιτάρει η αναγνώριση της δουλειάς σου;

 

Σίγουρα όταν τα έργα μου βρέθηκαν στο Shanghai Museum, σε ξενοδοχείο στη 
Χαβάη και σε συλλογή στην Αμερική.

Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου gadget που δεν αποχωρίζεστε ποτέ;



H φωτογραφική μου μηχανή.

Έχεις πράγματα που χρησιμοποιείς για χρόνια;

Δε θα μίλαγα για πράγματα, σίγουρα ξέρω ότι δε θέλω να χάνω από τη ζωή μου αγαπημένους ανθρώπους.

Περιέγραψε με τρεις λέξεις τον εαυτό σου...



Διερευνητική, αεικίνητη, δημιουργική.

Το μεγαλύτερο μάθημα που σου δίδαξε η φωτογραφία.

..

Να μην το βάζεις κάτω και να μην φοβάσαι να κάνεις αλλαγές.

Η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει ποτέ...

Χωρίς να πρωτοτυπήσω, «Να κοιτάω τη δουλειά μου».

Κάτι για το οποίο είσαι περήφανη;

Για τα παιδιά μου!