Η Δανάη Κινδελή ανήκει στην τέταρτη γενιά της οικογένειας η οποία διατηρεί εδώ και έναν αιώνα το «Μετόχι Κινδελή». Πρόκειται για το οικογενειακό της σπίτι, όπου όλα ξεκίνησαν στους κήπους του, στους οποίους έπαιζε από μικρή παρέα με γατάκια, βατράχια κι έντομα, κι αργότερα με την αδερφή της, Κύνθια. Λίγο πριν από τα 18 της έφυγε για σπουδές στην Αθήνα και μετά για μεταπτυχιακό στη Γαλλία και την Ισπανία, όπου έζησε κι εργάστηκε για κάποια χρόνια στο πεδίο των Διεθνών Σχέσεων, ενώ πραγματοποίησε κι ένα δεύτερο μεταπτυχιακό στην Επικοινωνία Μόδας. Μετά το τέλος του συμβολαίου εργασίας της στην Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η κρίση στην Ισπανία την άφησε χωρίς επίδομα ανεργίας κι ένα υψηλό ενοίκιο, οπότε αποφάσισε να δεχτεί μία πρόταση για δουλειά στην Αθήνα κι επέστρεψε στην Ελλάδα.

Δυστυχώς, η ελληνική πραγματικότητα δεν της άρεσε καθόλου, τόσο στον χώρο εργασίας, όπου η έλλειψη σεβασμού στους νέους τής φαινόταν αδιανόητη, όσο και σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας. Συμπεριφορές όπως η αγένεια, ο ρατσισμός, ο εγωισμός, η εμμονή με το lifestyle και τα μπουζούκια, μεταξύ άλλων, τη στενοχωρούσαν, με αποτέλεσμα να νιώθει ξένη σε μια πόλη που τόσο είχε αγαπήσει νεότερη. Έπειτα από έναν χρόνο και στο τέλος του project που είχε αναλάβει, αποφάσισε να φύγει σκεπτόμενη πια προορισμούς εκτός Ευρώπης. Πριν απ’ όλα, ωστόσο, βρέθηκε πίσω στα Χανιά, ελπίζοντας ν’ ανασυγκροτηθεί και να θυμηθεί ποια είναι, αφήνοντας τα 15ωρα και 7ήμερα δουλειάς πίσω της και σχεδιάζοντας τα επόμενά της βήματα.

Οι ξενώνες που είχε δημιουργήσει ο θείος της, Μανόλης Κινδελής, στο μετόχι της οικογένειας, από το ’95 σταδιακά, ήταν κάτι που δεν είχε ποτέ σκεφτεί επαγγελματικά, καθώς είχε χτίσει την καριέρα της προς μία άλλη διαδρομή. Όταν της πρότεινε να ασχοληθεί μ’ αυτό πριν από 10 χρόνια, σκέφτηκε ότι θα ήταν ένα καλό side project, μέχρι ν’ αποφασίσει τι πρόκειται να κάνει τελικά. Πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι είχε πολλά να δώσει και να πάρει, ότι υπήρχε χώρος για να δημιουργήσει, εξελίσσοντας αυτό που τόσο ωραία είχε φτιάξει εκείνος σε κάτι πιο ολοκληρωμένο. Εδώ και κάποια χρόνια πλέον, το κομμάτι της φιλοξενίας έχει περάσει στα χέρια της εξολοκλήρου, καθώς ο θείος της ασχολείται αποκλειστικά με το αγρόκτημα. Σε αυτά τα 10 χρόνια, πέρα από την αναβάθμιση των παροχών, έχει καταφέρει ν’ αποτυπώσει στον χώρο τις αρχές της αειφορίας και να δημιουργήσει διάφορες εμπειρίες στους τομείς της γαστρονομίας και της ευεξίας.

Τι είναι αυτό που κάνει το «Μετόχι» να ξεχωρίζει και ποια η προσέγγισή σας; 

Το μετόχι μας είναι ένα από τα λίγα της περιοχής, όπου το κυρίως κτίσμα παραμένει στην αρχική του μορφή, ενώ διατηρεί και τις δύο βασικές λειτουργίες που είχε στο πέρασμα των αιώνων - αυτήν της κατοικίας της οικογένειάς μας και της αγροτικής παραγωγής. Πολλοί επισκέπτες μας λένε ότι ξεχωρίζει επειδή ακριβώς δε νιώθουν ότι βρίσκονται σ’ ένα ξενοδοχείο, καθώς παρατηρούν την καθημερινή ζωή της οικογένειάς μας, αλλά κι επειδή δεν υπάρχουν κοινόχρηστοι χώροι και δραστηριότητες που τους αναγκάζουν να συναναστραφούν με τους υπόλοιπους, επιτρέποντας την απομόνωση. Όλοι κατά την άφιξή τους απολαμβάνουν προϊόντα που τους περιμένουν, τόσο ντόπιων παραγωγών όσο και φρούτα του αγροκτήματός μας, που είναι ένα από τα πρώτα βιολογικά που λειτουργούν στην Κρήτη. Ακόμη, πολλοί -ευτυχώς- εκτιμούν τις προσπάθειές μας για αειφορία και σέβονται τις συνήθειές μας ακολουθώντας τες. Ως εκ τούτου, η προσέγγισή μου είναι απλή: να μπορώ να δίνω στους επισκέπτες αυτό που θα ήθελα κι εγώ να βιώσω στις διακοπές μου - ξεκούραση, χαλάρωση, αποσύνδεση με ποιοτική τροφή, φυσικά υλικά στον χώρο, σεβασμός στο περιβάλλον και αυθεντική επικοινωνία, χωρίς υπερβολικές πολυτέλειες, τηλεοράσεις και ψεύτικες ευγένειες.

Μιλήσέ μου για την ιστορία του κτίσματος. 

Ξεκινάει με τους Ενετούς το 1580, όταν δημιούργησαν μία εξοχική αγροικία με κήπους για τους καλοκαιρινούς μήνες. Έναν αιώνα αργότερα, οι Οθωμανοί το μετέτρεψαν σε μετόχι (κτήμα συμμετοχικής καλλιέργειας), προσθέτοντας γύρω από την κεντρική αυλή σπιτάκια τα οποία στέγαζαν τους εργάτες γης. Οι προπαππούδες μου το αγόρασαν το 1912 ερχόμενοι από την Κωνσταντινούπολη και σύντομα η προγιαγιά μου, Βικτωρία, ανέλαβε τη διοίκησή του. Τη δεκαετία του ’70 ο θείος μου Μανόλης, τελειώνοντας τις σπουδές του στην Ιταλία, άρχισε να πειραματίζεται με νέες καλλιέργειες, όπως το αβοκάντο, και στη δεκαετία του ’90 άρχισε τη διαδικασία μετατροπής του σε βιολογικό αγρόκτημα. Το ’95 δημιούργησε τον πρώτο ξενώνα στο παλιό ελαιουργείο και πλέον έχουμε 3 ξενώνες και 25 διαφορετικά είδη φρούτων, πολλά εκ των οποίων τροπικά και υποτροπικά, όπως μάνγκο, τσιριμόγιες, λίτσι κ.λπ.

Τι μέρος της ζωής σου καταλαμβάνει; 

Πολύ μεγαλύτερο από αυτό που θα ήθελα! Όλο μου τον χρόνο, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, αφήνοντάς μου τελικά ελάχιστο προσωπικό χώρο - κάτι το οποίο πρέπει σιγά σιγά ν’ αλλάξει. Το μόνο καλό είναι ότι έτσι κρατάω χρήματα στην άκρη για κάποιο μακρινό ταξίδι τον χειμώνα, αφού δεν προλαβαίνω να κάνω εξόδους.

Ας περάσουμε στην Κρήτη, όπου επέλεξες να ζεις... Τι είναι αυτό που σου προσφέρει;

Η αλήθεια είναι ότι δεν την επέλεξα εγώ, αλλά αυτή. Ήρθα να ανασυγκροτηθώ για λίγους μήνες στο πατρικό μου, με σκοπό να φύγω εκτός Ευρώπης, έπειτα από μία δύσκολη χρονιά επαγγελματικά και ψυχικά. Όταν άρχισα ν’ ασχολούμαι με το «Μετόχι», κατάλαβα ότι όλο αυτό με αφορά περισσότερο απ’ ό,τι υπολόγιζα. Η Κρήτη είναι ένα μεγάλο μέρος, οπότε ξεχνάς ότι βρίσκεσαι σε νησί. Αλλά, παρότι τα Χανιά είναι μία καλή περίπτωση ελληνικής επαρχιακής πόλης, δεν παύει να είναι μία επαρχιακή πόλη, τόσο στην ποικιλία επιλογών όσο και στους ανθρώπους που έχουν τον συντηρητισμό τους. Παρότι, όμως, μου λείπει η ζωή σε μεγαλουπόλεις, όπως η αγαπημένη μου Μαδρίτη αλλά και η Αθήνα, υπάρχουν πολλά πράγματα που εκτιμώ στα Χανιά. Το βασικότερο είναι η καλής ποιότητας πρώτη ύλη. Δεν τρώω κρέας, οπότε μπορώ να μεγαλώνω ένα μεγάλο μέρος του φαγητού μου μόνη μου, να κόβω τα λαχανικά από τον κήπο και να τα μαγειρεύω, κάτι που με γεμίζει αφάνταστα! Η εγγύτητα με τη θάλασσα και τη φύση είναι επίσης πολύ σημαντική - οι ωραίες παραλίες του Νότου, που τις επισκέπτομαι σπανιότερα απ’ ό,τι θα ήθελα λόγω απόστασης, το Λιβυκό Πέλαγος που για μένα είναι η ωραιότερη θάλασσα στον κόσμο, τα μπάνια την άνοιξη με θέα τα χιονισμένα Λευκά Όρη. Ακόμη, η γενναιοδωρία των ανθρώπων εδώ, οι φίλοι που έχω κάνει, είτε ντόπιοι που έπειτα από χρόνια που έζησαν αλλού επέστρεψαν ή άνθρωποι από άλλα μέρη του κόσμου που επέλεξαν τα Χανιά σαν πατρίδα τους. Το ότι έχει τόσα χωριά και παραλίες που δεν έχω ανακαλύψει ακόμη και στον νομό Χανίων, αλλά και το σπίτι και τα τρία σκυλιά που έχουμε με τον σύντροφό μου, που σε μία μεγάλη πόλη δε θα ήταν εύκολο να ζουν μαζί μας.

Πόση δημιουργικότητα βρίσκεται στο έργο σου; 

Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς για μία μικρή ελληνική επιχείρηση δεν είναι καθόλου δημιουργικό. Ο περισσότερος χρόνος μου αναλώνεται σε λογιστικά, κρατήσεις, e-mails, προμήθειες και τα πρακτικά της καθημερινής λειτουργίας. Έχω, όμως, και τις στιγμές που δημιουργώ ένα νέο πρόγραμμα ευεξίας και αποτοξίνωσης ή ανανεώνω τη λίστα κρασιών ή αναβαθμίζω κάποιον χώρο με νέα στοιχεία. Αυτά μου δίνουν μεγάλη ικανοποίηση!

Υπάρχουν συνεργασίες και προκλήσεις που σε οδήγησαν στο τώρα; 

Ξεκινώντας το ’13, συνεργάστηκα με τη Μαριάννα Καβρουλάκη, μία αξιόλογη ιστορικό φαγητού, και δημιουργήσαμε κάποια “hands on” προγράμματα ιστορικής γαστρονομίας με πολύ ενδιαφέρον. Έχω, επίσης, συνεργαστεί με τον chef Γιάννη Τσιβουράκη και τον Afshin Molavi για ιδιωτικά δείπνα. Στην πορεία, έπειτα από μία προσωπική εμπειρία ενός retreat στο Μπαλί, ύστερα από μία δύσκολη χρονιά, που με «ανέστησε» σωματικά και ψυχικά, αποφάσισα να προσφέρω στους πελάτες μου τη δυνατότητα εμπειριών που αποτοξινώνουν σώμα και πνεύμα. Πλέον παρέχουμε private retreats για ζευγάρια, κι έχω συνεργαστεί με διάφορους ανθρώπους - από yogis μέχρι sound healers και τις αγαπημένες μου masseuses. Τέλος, η πιο δύσκολη αλλά και ωραιότερη συνεργασία ήταν με την αδερφή μου, την Κύνθια, για τη δημιουργία ενός brand με ρούχα για το ξενοδοχείο, που εμπνευστήκαμε και υλοποιήσαμε σε ταξίδια μας και το οποίο πωλείται αποκλειστικά στον χώρο μας. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι ότι έχουμε μόνο τρία δωμάτια και άρα η δυναμική είναι περιορισμένη, ενώ, πέραν των εξωτερικών συνεργατών, τρέχω μόνη μου για όλα. Συγχρόνως, δε θέλω να ανοίγω τους χώρους σε εξωτερικούς επισκέπτες, για να διατηρηθεί η ιδιωτικότητα του σπιτιού και των ξενώνων, έτσι ώστε όλες οι εμπειρίες να είναι μόνο για τους πελάτες.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου και τo dream project που θα θα ήθελες να πραγματοποιήσεις;

Το επόμενο σχέδιο είναι η δημιουργία ενός χώρου για γιόγκα και qigong στον βοτανικό κήπο μας, που θα μας επιτρέπει να κάνουμε πράγματα στους ήρεμους ρυθμούς του φθινοπώρου και της άνοιξης. Το dream project είναι να δημιουργήσω έναν χώρο κάπου στο αγρόκτημα που θα είναι φτιαγμένος με αειφόρες πρακτικές, θα έχει ενεργειακή αυτονομία και θα είναι ένα ζωντανό παράδειγμα για το πώς να ζει κανείς με σεβασμό στο περιβάλλον.

Κάτι για το οποίο είσαι περήφανη; 

Το ότι ζω όσο μπορώ πιο υπεύθυνα σε σχέση με το περιβάλλον, παρότι ποτέ δε νιώθω ότι κάνω αρκετά. Δεν τρώω κρέας, μόνο ελάχιστα γαλακτοκομικά, δε χρησιμοποιώ aircondition, αγοράζω πάντα με άξονα το μικρότερο χιλιόμετρο που έχει το προϊόν, χρησιμοποιώ όσο λιγότερο πλαστικό, αγοράζω ό,τι μπορώ χύμα, δεν ψωνίζω ρούχα από συνθετικά υφάσματα, κάνω ανακύκλωση και κομποστοποίηση, αλλά πάνω από όλα επανάχρηση συσκευασιών και προσπαθώ να στηρίζω την τοπική αγορά. Έχω τύψεις όταν πετάω, αλλά προσπαθώ να κάνω offset το αποτύπωμα άνθρακα σε εταιρίες που φυτεύουν δέντρα και στον προορισμό μου να βοηθάω την τοπική οικονομία και τις μικρές επιχειρήσεις.

Ελληνικό καλοκαίρι για σένα είναι… 

Πλέον πολλή δουλειά, κούραση, ένταση και κοινωνικές υποχρεώσεις. Αν, όμως, θα μπορούσα να δραπετεύσω σ’ ένα μικρό Κυκλαδονήσι, θα έλεγα ότι είναι: να διαβάζω το βιβλίο μου κάτω από μία συκιά, να βουτάω στη θάλασσα και να «στεγνώνω» σ’ έναν βράχο τρώγοντας ροδάκινο, να κάνω βόλτες σε σοκάκια με σαγιονάρες και τζιν μπουφάν για τα μελτέμια, να τρώω μία φρεσκοκομμένη ντομάτα με τυρί κι ελιές για μεσημεριανό, βλίτα και πατάτες τηγανητές για βραδινό, να πίνω ένα ωραίο ελληνικό κρασί βλέποντας το ηλιοβασίλεμα στο Αιγαίο, να ξεχνάω το κινητό για ώρες και μέρες.

Διηγήσου μου μια καλοκαιρινή ιστορία στο «Μετόχι»…

Αυτοσχέδιες βραδιές τζαζ και μακαρονάδα με τριμμένη ντομάτα και βασιλικό από τον κήπο για φίλους που απλά πέρασαν να μας δουν.

Η Κρήτη τι είναι για σας; Η αφετηρία και οι ρίζες μου κι ένας τόπος αντιθέσεων: βουνό δίπλα στη θάλασσα, άνθρωποι περήφανοι, ξεροκέφαλοι και σκληροί, αλλά ζεστοί και τρυφεροί. Τόπος με πολλές ομορφιές, αλλά και αρκετή ασχήμια. Τόπος έντονος και συχνά βαρύς, όχι ανάλαφρος. Πάντα χαίρομαι όταν φεύγω, αλλά και όταν επιστρέφω.

Περίγραψέ μου με τρεις λέξεις τον εαυτό σου. 

Ταξιδιώτισσα, υπομονετική και δημιουργική.

Ο ορισμός της ομορφιάς για εσένα… 

Φυσική ανεπιτήδευτη απλότητα, χρώμα και τολμηρή έκφραση.

Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει… 

Ταξίδια! Φίλους, αγάπη, σκυλιά, χορό, παγιέτες και καλό φαγητό.

Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου αντικείμενο που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ; 

Ένα αιθέριο έλαιο lemongrass ή ginger, για να θυμάμαι όποτε χρειαστεί ότι, όσο κι αν δυσκολεύομαι κάπου, υπάρχει ένα καλοκαίρι κάπου να περιμένει. Κι ας είναι στην Ασία…

Το αγαπημένο σου μουσείο, gallery ή έκθεση που λατρέψατε; 

Το Reina Sofia! Πρόσφατα είδα την έκθεση “Ettore Sottsass” στο Pompidou και μου έδωσε χαρά και έμπνευση.

Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχεις κάνει…

Έχω ταξιδέψει αρκετά μόνη μου, όπου πάντα ρισκάρεις λίγο παραπάνω σαν γυναίκα σε μία ξένη χώρα, αν βρεθείς στο λάθος μέρος. Αλλά υποθέτω πως περισσότερο ρίσκο είχε το ταξίδι που είχα κάνει μόνη μου στο Μπαλί, καθώς έκανα διάφορες διαδρομές με τα πόδια, μέρα και νύχτα, χωρίς χάρτες και δεδομένα, χάθηκα σε ζούγκλες με ερπετά και γειτονιές αυτονομιστών… Όλα, όμως, πήγαν καλά και έζησα πολύ ωραίες εμπειρίες. Είναι σημαντικό να κάνουμε καλή παρέα αποκλειστικά με τον εαυτό μας κάπου κάπου.

Η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει… 

Όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου μού έλεγε: «Ποτέ να μην κάνεις στους άλλους αυτό που δε θα ήθελες να σου κάνουν», κάτι που με βοήθησε πολύ στο να είμαι συνειδητοποιημένος άνθρωπος και που δυστυχώς λείπει από πολλούς συμπολίτες μας στην Ελλάδα.

Μια τέλεια μέρα θα ξεκινούσε… 

με ένα ωραίο πρωινό με αυγά και φρούτα, ευχάριστη μουσική και συζητήσεις.

Και θα τελείωνε… 

σε μία παραλία με φίλους για να δούμε την ανατολή ύστερα από χορό -κατά προτίμηση παλιά ντίσκο-, αλλά και με ένα χαλαρωτικό μπάνιο κι ένα ωραίο βιβλίο.

Προτάσεις για Κρήτη

24 ώρες στο νησί… Καλύτερα να μην έρθει κανείς αν έχει μόνο 24 ώρες. Η Κρήτη θέλει μέρες, μήνες. Από τη μία άκρη στην άλλη, η απόσταση είναι αντίστοιχη της διαδρομής Αθήνα-Θεσσαλονίκη.

Αγαπημένα μέρη… Αυτόν τον καιρό, η Πρέβελη στο Ρέθυμνο, τα Σφακιά, τα χωριά του Αποκόρωνα, το Maiami στα Χανιά.

Προτάσεις για φαγητό… Το Salis.

Για μπάνιο… Στο Γιαλισκάρι στην Παλαιόχωρα Χανίων και στην Τριόπετρα στο Νότιο Ρέθυμνο.

Διαδρομές… Έχουμε πολλά πανέμορφα φαράγγια.

Κάτι που δεν πρέπει να χάσει κανείς… Το ηλιοβασίλεμα στα Φαλάσαρνα.

5 best of:

1. Τα καλιτσούνια.
2. Τα διαφορετικά χόρτα όλο τον χρόνο.
3. Το Λιβυκό.
4. Οι σημαντικές αρχαίες πόλεις.
5. Η κουβέντες με παππούδες σε χωριά.

Φωτογραφίες: Δανάη και Κύνθια Κινδελή