Ο αρχιτέκτονας και πολιτικός μηχανικός Στράτος Χατζηιωαννίδης μιλάει για όσα αγαπάει στην πόλη, γειτονιές, κτίρια και χώρους τέχνης, καθώς και για τις συνήθειες που τον συντροφεύουν στην καθημερινότητά του ενώ μας αποκαλύπτει, ποιο εμβληματικό κτίριο της Θεσσαλονίκης θα ήθελε να επανασχεδιαστεί με μια φρέσκια, ευφυή ματιά.
Είμαι παιδί του κέντρου και είχα την τύχη να βλέπω θάλασσα από το μπαλκόνι μου. Τα ηλιοβασιλέματα πίσω από τους γερανούς στο λιμάνι και τα χρώματα του ουρανού αποτελούν ανεξίτηλες εικόνες
Αγαπημένη μου γειτονιά που θα ήθελα να μείνω είναι η παλιά Παραλία ή κάπου που να είμαι σε επαφή με τη θάλασσα. Σε αδειάζει και συγχρόνως σε γεμίζει. Σε κάνει να ονειρεύεσαι.
Μικρός ήθελα να γίνω πιλότος αλλά με κέρδισε η αρχιτεκτονική. Σπούδασα στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου, όπου τελείωσα με ένα διπλό πτυχίο πολιτικών μηχανικών και αρχιτεκτόνων και εργάστηκα εκεί μέχρι να επιστρέψω στην Ελλάδα. Διευθύνω το τμήμα τεχνικών σχεδιασμών και interior design της Επιπλοποιίας Χατζηιωαννίδης και είμαι μέλος της αρχιτεκτονικής ομάδας TRIS Architects Creative Studio.
Αγαπημένη μου πρωινή συνήθεια είναι το τέταρτο που αφιερώνω στον εαυτό μου με ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ, πριν βγω από το σπίτι. Ανασυγκροτώ τις σκέψεις μου και οργανώνω τη μέρα μου, που ξεκινάει πάντοτε με την επίβλεψη των συνεργείων στα διάφορα project που «τρέχουν».
Το γραφείο μου βρίσκεται στην οδό Διαλέττη 13, απέναντι από τη ΧΑΝΘ και έχει ιδιαίτερη «ενέργεια» λόγω των νέων που συχνάζουν στη συγκεκριμένη περιοχή. Τα αγαπημένα μου αντικείμενα είναι το παλιό γραφείο του παππού μου καθώς και σκίτσα του ίδιου, που φθάνουν πίσω στον χρόνο μέχρι τη δεκαετία του ‘50.
Το ξύλο είναι ένα υλικό που σε επιδέξια χέρια μπορεί να «μιλήσει». Βγάζει μια ζεστασιά και δίνει ένα απαράμιλλο και διαχρονικό στιλ. Σε χέρια ανεπαρκή, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά και αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση που με ιντριγκάρει.
Αν μιλήσουμε για τη χώρα μας και τις ιδιαίτερες συνθήκες που ζει ο κόσμος, δεν μπορούμε ουσιαστικά να μιλάμε για παράγωγη νέας αρχιτεκτονικής. Οι διακοσμήσεις και οι ανακαινίσεις γίνονται με βάση την ελάχιστη αναγκαία δαπάνη, ελάχιστη συζήτηση για πολυτέλειες και επιτηδευμένες λύσεις, εκτός από κάποιους σπάνιους χρήστες. Κυριαρχεί ένα εύπεπτο και ομοιογενές στυλ που δεν έχει πλέον κανένα χαρακτήρα και στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να «στολιστεί» με την προσωπικότητά μας.
Αγαπημένο μου κτίριο είναι το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού του Κρόκου. Η χρήση του τούβλου, του ξύλου και του εμφανούς μπετόν με ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή και με συγκινεί. Η κίνηση μέσα στους διαδρόμους και στο αίθριο δίνει μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας. Δεν μπορώ παρ' όλα αυτά να μην αναφερθώ στα διατηρητέα κτίρια που ανεγέρθηκαν από την Ελληνική κοινότητα στα τέλη του 19ου αιώνα.
Η περιοχή που μου αρέσει να περπατάω είναι η Άνω Πόλη. Κάπου στην οδό Δημήτριου Πολιορκητού που βγάζει στη Βίλα Μοσκώφ. Μαγικό σκηνικό σε ένα κρύο αλλά ηλιόλουστο πρωινό.
Μπορεί να με συναντήσει κανείς μέσα στη μέρα είτε στον χώρο παραγωγής στη Γεωργικής Σχολής 92, είτε στο γραφείο μου στο κέντρο της πόλης. Αυτά είναι τα πρωινά μου «στέκια». Προς το βραδάκι θα περάσω, πριν πάω σπίτι, από το "L’autre Caffe" για ένα ποτήρι κρασί με την αδελφή μου τη Νεφέλη, για τον απολογισμό της μέρας.
Από χώρους τέχνης στην πόλη αγαπώ το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, γιατί μεγάλωσα μαζί του και παραμένει το ίδιο «ανήσυχο», καθώς και το Γενί Τζαμί, γιατί είναι ένας χώρος με ιδιαίτερη αισθητική.
Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το Β΄στο Βυζαντινό Μουσείο, γιατί πέρα από την ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο μέρος, η κυρία Κονιόρδου ξέρει, πώς να απογειώσει και τις πιο απλές γεύσεις, χωρίς καμία επιτήδευση.
Στη Θεσσαλονίκη του σήμερα έχει χαθεί το αυθόρμητο και κυριαρχεί το δήθεν. Γι' αυτό επιλέγω για τις εξόδους μου μέρη, όπως τα μπαρ Γορίλας και On the Road και την Partytura, όπου εκεί αναβιώνει το πραγματικό κέφι της πόλης.
Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι το βενζινάδικο της Aegean πριν από τον κόμβο του ΙΚΕΑ. Έχει στο πίσω μέρος μια αυλή που φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Αφήνεις την πόλη «πίσω» σου και σταματά ο χρόνος.
Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει η ιστορία της, που παραμονεύει ακόμα σε κάποια σημεία της πόλης. Δυστυχώς, όμως, όσο πάει, θέλει ιδιαίτερα εξασκημένο μάτι για να τα ξεχωρίσεις. Η γαστριμαργική παράδοση που έφεραν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη το ‘22, η ιεροτελεστία του ούζου, των μεζέδων. Κάτι δειλινά αξέχαστα που αυτά τα πολυδιαφημισμένα της Σαντορίνης δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί τους.
Στην πόλη θα ήθελα να δημιουργηθεί περισσότερος δημόσιος χώρος, ευρυχωρία και χώροι στάθμευσης. Να πάρουμε πίσω την πόλη από την περιρρέουσα καφρίλα που έχει ξεχυθεί σαν μόλυνση..
Θα προτιμούσα ο αρχιτέκτονας που θα πρότεινε μια νέα εκδοχή για ένα εμβληματικό κτίριο της πόλης να μην επιλεγεί με αποκλειστικό κριτήριο την ταμπέλα «διάσημος», αλλά να είναι κάποιος μορφωμένος αρχιτέκτονας, που θα γνωρίζει την ιστορία της πόλης και θα την προσεγγίσει με ευφυΐα, επαγγελματική επάρκεια και όχι φολκλορική ή επιδερμική διάθεση. Σαν πολύ δύσκολο κτίριο θα επέλεγα το Ξενοδοχείο Μακεδονία Παλλάς, γιατί -δυστυχώς ή ευτυχώς- έχει καταστεί εδώ και δεκαετίες που κτίστηκε, εμβληματικό για την πόλη.
