Δύο χρόνια πριν, ο Σίμος Αντωνιάδης αποφάσισε ότι θέλει να μοιράσει τον χρόνο του μεταξύ αρχιτεκτονικής και κεραμικής. Πλέον, έχει τον δικό του χώρο, το Uluru Studio, ένα εργαστήριο παραγωγής κεραμικών στη γειτονιά των 12 Αποστόλων στον Βαρδάρη. Παράλληλα, μαζί με τη Μαριάνθη Τσομλεκτσή διατηρεί το αρχιτεκτονικό γραφείο του στη Θεσσαλονίκη, το Place in Space στη Οδυσσέως 7.

Παρακάτω, ο ίδια μας συστήνεται καλύτερα και μας ξεναγεί στη δική του Θεσσαλονίκη μέσα από 17+1 στάσεις...

Who is Who

Γεννήθηκα στην Πτολεμαΐδα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, στην Άνω Τούμπα, με χαρούμενες παιδικές αναμνήσεις. Την εγκατέλειψα στα 18 κι επέστρεψα στα 32 (με ένα μικρό διάλειμμα ενδιάμεσα), και τη βρήκα πολύ πιο παρηκμασμένη από όσο τη φανταζόμουν. Παρόλα αυτά, κοντεύοντας τα 40, νομίζω ότι είναι δύσκολο να την εγκαταλείψω πια ξανά.

Η ενασχόλησή μου με την κεραμική προέκυψε το '19 σαν ψυχοθεραπεία από την ένταση της δουλειάς - έχω ανάγκη μάλλον να κάνω κάτι με τα χέρια μου για να ηρεμώ. Συνεχίστηκε σαν σανίδα σωτηρίας εν μέσω Covid κι έτσι, για κάτι παραπάνω από δύο χρόνια παρακολουθούσα το εργαστήριο του Θωμά Μαυρουδή και της Κατερίνας Ιωαννίδου στις Συκιές, οι οποίοι είναι εξαιρετικοί καλλιτέχνες και δάσκαλοι.

Η αισθητική μου διαμορφώνεται από πολλά. Σίγουρα από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου στην αρχιτεκτονική και τα 4 χρόνια στη Δανία. Ειδικά όσον αφορά στα κεραμικά είναι δύσκολο να το ξεκαθαρίσω μέσα μου, καθώς από τη μία με ελκύουν πολύ έργα που είναι φτιαγμένα στο χέρι, έχουν έντονα χρώματα, είναι αναπαραστατικά, μέχρι και γκροτέσκα ενίοτε, από την άλλη καταλήγω να παρασύρομαι μονίμως από την έλξη του τροχού κεραμικής -αυτός είναι για μένα η πραγματική ψυχοθεραπεία- και οδηγούμαι πολύ εύκολα στις μινιμαλιστικές φόρμες και στους παστέλ χρωματισμούς.

Αντλώ έμπνευση για τις δημιουργίες μου παρατηρώντας τη δουλειά άλλων. Βρίσκω στοιχεία που μου
αρέσουν και προσπαθώ να τα εντάξω στις φόρμες που δουλεύω. Και φυσικά από τα αρχαία αγγεία που έχουν τεράστια ποικιλία σε φόρμες και, μάλιστα, εξαιρετικά λιτές κι ενδιαφέρουσες, με συγκεκριμένες χρήσεις η καθεμιά, πέρα από τους κλασσικούς αμφορείς που είναι ευρέως γνωστοί. Επίσης, από φυσικά αντικείμενα, πέτρες (που τις συλλέγω ακατάπαυστα κάθε καλοκαίρι) και φυτά που είναι η άλλη ψυχοθεραπεία μου.

Στο μέλλον θα ήθελα να μάθω πορτογαλικά, να σχεδιάζω και να κατασκευάζω έπιπλα και κάποια στιγμή να σταματήσω να αγχώνομαι. 

About Thessaloniki

Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι αυτή που μένω, η Μαβίλη (ή 12 απόστολοι ή Phoenix). Είναι και ο λόγος που αποφάσισα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στη Θεσσαλονίκη και μέχρι τώρα φαίνεται πως αξίζει. Είναι γενικά μια γειτονιά σε αναγέννηση, με πολλά δημιουργικά εργαστήρια και αρχιτεκτονικά γραφεία, που αρχίζει να βρίσκει την ταυτότητα της (νεανική, δημιουργική, ήσυχη), χωρίς να έχει πέσει στο βούρκο του gentrification και χωρίς να έχει εκτοπίσει τους κατοίκους της για να το πετύχει, προς το παρόν τουλάχιστον. Όσοι απο εμάς έχουμε κάποιο studio στη γειτονιά προσπαθούμε να αναδείξουμε αυτήν την πλευρά της, έχοντας πάντα στο μυαλό μας να μην τη λερώσουμε, και οργανώνουμε συλλογικές δράσεις για να το πετύχουμε και να καλέσουμε τον κόσμο να τη γνωρίσει.

Tο σημείο της πόλης όπου έχω την πιο ξεχωριστή ανάμνηση οι πλατείες της Άνω Πόλης την εποχή της καραντίνας.

Ξεκινάω την ημέρα μου με καφέ από το Estet Cafe ή από το Little Cup στη γειτονιά μου.

Ένα εστιατόριο όπου απολαμβάνω να τρώω είναι ο Κοσμάς στην Πλάτωνος.

Και για ποτό το Πικάπ ή στο Έλξατε.

Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζω στην πόλη είναι το Transcendance, το οποίο επισκέπτομαι συνήθως για τις προβολές της Δαγκάνας και το PHĒNO στη Ρακτιβάν.

Ένα κτίριο που από πάντα θαύμαζα είναι η Ροτόντα. Τις ηλιόλουστες μέρες, το φως που μπαίνει είναι καθηλωτικό.

Ένα σημείο στο οποίο θα ξεναγούσα κάποιον γνωστό μου από αλλού είναι η Άνω Πόλη και η Πλαζ Αρετσούς, που στην πραγματικότητα πρέπει να μετονομαστεί σε μουσείο ‘80s!

Δεν πρέπει να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη αν κάνει μια βόλτα στη Νέα Παραλία.

Όταν θέλω να αποφορτιστώ, το καταφύγιό μου είναι οι γερανοί στο λιμάνι και το φράγμα της Θέρμης.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη Θεσσαλονίκη είναι η Ιουστινιανού και η Σβώλου το φθινόπωρο και την άνοιξη, τα χωράφια στο Αγγελοχώρι και η λιμνοθάλασσα του Καλοχωρίου την άνοιξη και το φθινόπωρο.

Κεντρική φωτογραφία (πορτρέτο): Όλγα Δέικου