Η ταλαντούχα designer κοσμημάτων Ίρις Αγγιστριώτη μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια της...
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην πανέμορφη πόλη της Κέρκυρας. Στα Μουράγια, παραθαλάσσια της παλαιάς πόλης και τέσσερα σπίτια μακριά από την οικία του Διονυσίου Σολωμού. Σε ένα οίκημα που τοποθετείται στα τέλη του 17ου αιώνα περίπου, «Βενετσιάνικης» όπως λέμε στο νησί αρχιτεκτονικής καθώς χτίστηκε υπό Ενετικής κυριαρχίας. Πέρα λοιπόν από τη μαγευτική θέα που χαρίζει κάθε παραθαλάσσια κατοικία, νιώθω ιδιαίτερα τυχερή που μεγάλωσα σε ένα σπίτι και σε μια γειτονιά τέτοιου ιστορικού και πολιτισμικού πλούτου. Παραμένει ακόμα και σήμερα μια από τις αγαπημένες μου γειτονιές, καθώς με συνδέουν με αυτή μνήμες από την πολύ παιδική έως και την εφηβική μου ηλικία. Είναι η γειτονιά στην οποία πέρασα ολόκληρα τα 18 πρώτα χρόνια της ζωής μου, οπότε μπορώ με αυτοπεποίθηση να πω ότι, γνωρίζω κάθε στενό, «καντούνι» στην Κερκυραϊκή, κάθε πλακόστρωτο, κάθε πτυχή και κάθε ρωγμή σε αυτά τα γεμάτα ιστορία κτίρια. Εκεί έμαθα να περπατάω, να τρέχω, να ποδηλατώ και αργότερα να ονειρεύομαι.
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ζωγράφος. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κρατούσα στα χέρια μου χρώματα, παντού γύρω μου έβλεπα χρώματα και πάντα ένιωθα μια απίθανη άνεση να εκφράζομαι μέσω της ζωγραφικής. Ήταν, και είναι, η τολμηρή εξομολόγηση στον ίδιο μου τον εαυτό. Καθώς εκφράζομαι μέσα από κάτι που μπορούν να δουν πολλοί, άλλα μόνο εγώ γνωρίζω να αποκωδικοποιήσω.
Αποφάσισα να ασχοληθώ με την αργυροχρυσοχοΐα όταν συνειδητοποίησα ότι το επάγγελμα χρειάζεται συνοχή, μέθοδο και αποτέλεσμα με ημερομηνία. Αυτή η προσγείωση στην πραγματικότητα ήρθε με τις σπουδές μου στα οικονομικά. Πάντα έβρισκα μια απύθμενη ομορφιά στα μαθηματικά, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να τα φανταστώ σε πρακτικό συνδυασμό με την καλλιτεχνική μου ευαισθησία. Το management μου ενεργοποίησε την εμπορική σκέψη και τελικά έδωσε τη λύση.
Το κομμάτι της δουλειάς που αγαπάω περισσότερο εξακολουθεί ωστόσο να είναι το δημιουργικό. Η παραγωγή σχεδιαστικών ιδεών είναι για εμένα ένα παιχνίδι φαντασίας, που με ταξιδεύει σε ό,τι πιο εξωπραγματικό μπορώ να σκεφτώ. Είναι το μέρος του επαγγέλματος, στο οποίο αφήνομαι χωρίς περιορισμούς και αυτός είναι μάλλον και ο λόγος χάρη στον οποίο καταφέρνω να συνδυάζω τους πολύτιμους λίθους που έχω στα χέρια μου με όσο πιο καινοτόμο τρόπο μπορώ. Είναι η τέχνη μου.
Μια στιγμή που ένιωσα πραγματικά περήφανη είναι όταν γνώρισα την πριγκίπισσα του Μαρόκο Lalla Asma και με συνεχάρη προσωπικά για την πρωτοτυπία των σχεδίων μου. Με τίμησε ιδιαίτερα το ότι ορισμένα κομμάτια μου έγιναν δικά της, δεδομένης της τεράστιας συλλογής της σε κοσμήματα.
Το αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι το κομμάτι από τον Λευκό Πύργο μέχρι το Μέγαρο Μουσικής. Είναι ο αγαπημένος μου περίπατος, γιατί εκτός του ότι είναι παραλιακός, έχει έντονο το στοιχείο της πόλης, μιας και φαίνεται ολοκάθαρα η ομορφιά της σε όλη την έκτασή του. Σε όποιο σημείο κι αν σταθεί κανείς, απολαμβάνει μια διαφορετική θέα της Θεσσαλονίκης, μαγική και μοναδική.
Μπορεί να με συναντήσει κανείς στο Local, μιας και είναι μάλλον το πιο συχνό μου στέκι. Μετά το κλείσιμο της αγοράς το βράδυ αποτελεί το... σβήσιμο της ημέρας μου. Είναι το μέρος που είναι κοντά για όλους τους θαμώνες του κέντρου και το περιβάλλον είναι τόσο οικείο που καταλήγει να γίνεται σημείο αναφοράς.
Την ωραιότερη θέα στην πόλη μπορεί κανείς αναμφίβολα να την απολαύσει από ένα μπαλκόνι του Daios Luxury Living. Η ψευδαίσθηση ότι αιωρείσαι πάνω από το νερό θυμίζει πλεύση με καράβι, και τα χρώματα του ορίζοντα που είναι κάθε φορά διαφορετικά, γεννούν υπέροχα συναισθήματα.
Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ το bar hopping. Δύσκολα θα περιοριστώ σε ένα σημείο, καθώς μου αρέσουν πολλά και διαφορετικά στιλ μουσικής και διασκέδασης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα παραγγείλω Mai Tai.
Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι το Coq au Zen στη Βαλαωρίτου. Η βαριά μαύρη κουρτίνα στην είσοδο δημιουργεί μια τόσο θεατρική όσο και μυστηριώδη διάθεση. Είναι σαν να βγαίνεις από τον πραγματικό κόσμο για λίγο και να μπαίνεις σε ένα φανταστικό περιβάλλον. Αυτή η αίσθηση και μόνο αρκεί για να «τα πει» κανείς με τον εαυτό του.
Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει η νοοτροπία του κόσμου ως προς την αμεσότητα και τη φιλοξενία. Ερχόμενη από ξένο περιβάλλον ένιωσα φιλόξενα από την πρώτη κιόλας μέρα. Οι άνθρωποι είναι ζεστοί, ανοιχτοί, σε καλούν. Αυτό είναι κάτι που δεν είχα συνηθίσει ούτε στο νησί ούτε στην Αθήνα, όπου λόγω οικογένειας πάντα ταξίδευα συχνά. Και είναι τελικά ένα πολύ όμορφο συναίσθημα. Να σε αφήνουν οι locals να ενταχθείς. Να νιώσεις «σπίτι σου».
Αυτό που σίγουρα πρέπει να αλλάξει στην πόλη είναι να αποκτήσει εξωστρέφεια τόσο με κρατικούς μηχανισμούς όσο και με ιδιωτική πρωτοβουλία. Θεωρώ ότι λόγω γεωγραφικής θέσης η Θεσσαλονίκη έχει τεράστιες προοπτικές τουριστικής εξέλιξης και αυτό χρειάζεται ενίσχυση από τον δήμο. Χρειάζεται προβολή και διεθνοποίηση. Ιδιωτικά, μένει να ενταχθεί στη νοοτροπία όλων μας η επιτακτική ανάγκη διαρκούς εξέλιξης και αναζήτησης εξωγενών πόρων για την ανταγωνιστικότητα, και τελικά επιβίωση, της επιχειρηματικής μας δραστηριότητας.
Φωτογραφία πορτρέτου: Άρης Ράμμος
