Σε μια κουβέντα που πρωταγωνιστής δε θα μπορούσε να είναι άλλος πέρα από τα βιβλία, ο νεαρός συγγραφέας από τη Θεσσαλονίκη, Θάνος Μολούδης, που πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Υστερόγραφο Φόνου», θεωρεί πως το να γράφεις είναι κάτι σαν απόδραση από την καθημερινότητα. Ο ίδιος, όπως αναφέρει και παρακάτω, βυθίζεται σε έναν άλλον κόσμο και ξεχνάει τα πάντα. Παράλληλα, μιλάει για τη Θεσσαλονίκη, τη σχέση του με αυτήν την πόλη και τις παιδικές του αναμνήσεις που έχουν χαραχτεί για πάντα στο μυαλό του.

Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ξηροκρήνη της Θεσσαλονίκης. Αργότερα, μετακομίσαμε στον Εύοσμο, όμως η Ξηροκρήνη αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο των παιδικών μου χρόνων. Έμενα στο σπίτι της γιαγιάς μου και αυτά που θυμάμαι έντονα είναι το ψωμί που έψηνε τα πρωινά στη σόμπα, την αυλή με τα λουλούδια, την κόκκινη βελέντζα που καθόμουν κι έβλεπα τηλεόραση. Θυμάμαι, επίσης, τις φίλες της που έρχονταν επίσκεψη και κάθονταν στην αυλή να συζητήσουν, με ελληνικό καφέ και βουτήματα από τον φούρνο. 

Ήταν μια γειτονιά με πολλά παιδιά που έπαιζαν τριγύρω, είχαμε κι ένα βιβλιοπωλείο στη γωνία από όπου αγόραζα μπάλες, οι οποίες πάντα κατέληγαν στην αυλή της γειτόνισσας πίσω από τον φράχτη. Τώρα το βιβλιοπωλείο δεν υπάρχει και το σπίτι της γιαγιάς μου έχει ερημώσει, κανένας δε μένει πια εκεί. Οι αναμνήσεις, όμως, είναι αυτές που κρατούν έναν τόπο ζωντανό, ακόμα και αν έχει σβηστεί από τον χάρτη.

H αγαπημένη μου γειτονιά είναι σίγουρα η Νέα Παραλία, λίγο πριν και λίγο μετά το Μέγαρο Μουσικής. Θα μου άρεσε να μένω εκεί και να βλέπω τη θάλασσα, να πηγαίνω για τρέξιμο ή για περπάτημα το πρωί, και γενικότερα να έχω άμεση πρόσβαση σε όλα. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια μένω στη Νεάπολη την οποία επίσης αγαπώ, τόσο για την ηρεμία της όσο και για τις μικρές της όμορφες γειτονιές.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Θυμάμαι ότι έβλεπα μια σειρά και ήθελα διακαώς να μπλεχτώ κι εγώ σε μια περιπέτεια, να ανακαλύπτω κρυμμένους θησαυρούς σε απομονωμένες σπηλιές και να αποκρυπτογραφώ αρχαία, μυστικιστικά σύμβολα. Κάπως έτσι νομίζω γεννήθηκε και η αγάπη μου για τα μυστήρια και τις ιστορίες γενικότερα. Μέχρι που γράφτηκα στους προσκόπους κι έζησα, ως έναν βαθμό, κάποιες περιπέτειες. 

Ήταν λίγο πριν την εφηβεία όταν άρχισα να γράφω και κάπου, νομίζω στα 18 με 19, αποφάσισα ότι ήθελα κάποτε να γίνω συγγραφέας. Πλέον, μετράω εννέα χρόνια στον κλάδο. Όσο για τη συγγραφή, δε σταμάτησα να γράφω όλα αυτά τα χρόνια και φέτος εξέδωσα και το πρώτο μου μυθιστόρημα. Παράλληλα, δουλεύω στον τουρισμό.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι μια σχέση μίσους και αγάπης θα έλεγα. Από τη μια νομίζω ότι με έχει εξαντλήσει και θέλω να την εγκαταλείψω. Από την άλλη όμως, όταν φεύγω για έξι μήνες λόγω της δουλειάς μου, μου λείπει. Και κάθε φορά που γυρίζω στο σπίτι νιώθω ότι κάτι έχει αλλάξει, ότι βλέπω ένα διαφορετικό πρόσωπο αυτής της πόλης. Και ίσως αυτό είναι που με κάνει να μένω ακόμα εδώ.

Η αγάπη μου για τα βιβλία προέκυψε από το σπίτι της γιαγιάς μου. Υπήρχαν ράφια με βιβλία, πάνω από το κρεβάτι, γεμάτα με εκείνες τις κόκκινες δερματόδετες εκδόσεις, του Λουντέμη, του Ντοστογιέφσκι, του Καζαντζάκη... Θυμάμαι ότι τα έπιανα και τα ξεφύλλιζα, παρόλο που δεν καταλάβαινα πολλά γιατί ήμουν αρκετά μικρός. Μου άρεσε όμως η υφή του χαρτιού και η παλαιωμένη μυρωδιά που ανέδιδαν τα φύλλα. Τα πρώτα μου αναγνώσματα ήταν από την παιδική σειρά βιβλίων του Πατάκη, μετά ήρθε ο Harry Potter και πολλά άλλα.

Η συγγραφή για μένα σημαίνει απόδραση από την καθημερινότητα. Μόλις κάθομαι στο laptop, βυθίζομαι σε έναν άλλον κόσμο και ξεχνάω τα πάντα. Μέσα από αυτήν ανακαλύπτω άγνωστες πτυχές του εαυτού μου και θεραπεύω πολλά, πολλά εσωτερικά τραύματα.

Το πρώτο μυθιστόρημα με την υπογραφή μου έχει τίτλο «Υστερόγραφο Φόνου» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Πρόκειται για ένα βιβλίο μυστηρίου με έναν συνδυασμό οικογενειακού και κοινωνικού δράματος. Εξελίσσεται σε μια μικρή πόλη της Αγγλίας όπου η πρωταγωνίστρια, η οποία εργάζεται σε βιβλιοπωλείο, ανακαλύπτει ένα σημείωμα μέσα σε ένα μεταχειρισμένο βιβλίο. Το ένα φέρνει το άλλο και σύντομα γίνεται μάρτυρας μιας δολοφονίας.

H πηγή έμπνευσής μουπίσω από αυτό ήταν μια εικόνα στο Pinterest όπου υπήρχε ένα σημείωμα σε ένα βιβλίο. Αμέσως σκέφτηκα «φαντάσου έναν δολοφόνο να αφήνει σημειώματα σε βιβλία και μετά να σκοτώνει τους αναγνώστες».

Γενικότερα εμπνέομαι από τα πάντα γύρω μου. Είμαι πολύ παρατηρητικός και πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος, κάθε κτίριο, κάθε αντικείμενο, κάθε τι γύρω μας κρύβει μια ιστορία. Για παράδειγμα, θα τύχει να δω ένα ζευγάρι παπούτσια πεταμένα δίπλα σε έναν κάδο και θα αρχίσω να σκέφτομαι από μέσα μου τίνος ήταν, γιατί τα άφησε εκεί, και σιγά-σιγά μπορεί να φτιάξω ολόκληρη ιστορία για αυτά τα παπούτσια.

Οι συγγραφείς τη δουλειά των οποίων θαυμάζω είναι η Donna Tartt αλλά και πολλοί άλλοι, όπως ο Paul Auster (μεγάλη απώλεια στον κόσμο της λογοτεχνίας), η Elena Ferrante, η Rachel Cusk, o Kazuo Ishiguro. Παρόλο που είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους, κάθε φορά που τους διαβάζω νιώθω ότι «μιλούν» μέσα μου, ότι αυτό που έγραψαν δεν είναι τυχαίο, ότι απευθύνονται άμεσα σε μένα και ότι τα λόγια τους έχουν σκοπό να μου αλλάξουν τη ζωή. Κατά κάποιον τρόπο την άλλαξαν, τώρα που το σκέφτομαι. Ειδικά η Donna Tartt επηρέασε πολύ το γράψιμο μου όταν ήμουν 22-27 χρονών.

Ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα και μου έμεινε στο μυαλό είναι η «Εμμονή» της Antonia Byatt από τις εκδόσεις Πόλις. Μιλάει για δυο ερευνητές λογοτεχνίας που ανακαλύπτουν την κρυφή αλληλογραφία δυο βικτοριανών ποιητών. Με έβαλε σε αρκετές σκέψεις σχετικά με την προσωπική ζωή των καλλιτεχνών και για το κατά πόσο θα έπρεπε ή όχι να εκτίθενται στο κοινό, ακόμα και αν θεωρούνται «πολιτιστική κληρονομιά». Αν έχουν πεθάνει κιόλας, το θεωρώ ακόμα πιο βέβηλο.

Το αγαπημένο μου βιβλίο ever ακόμα το ψάχνω. Έχω πολλά αγαπημένα είναι η αλήθεια, όμως ακόμα δεν βρέθηκε αυτό το ένα και μοναδικό που θα το θυμάμαι για χρόνια, που θα μιλάω σε όλους για αυτό και που θα εκτοπίσει τα υπόλοιπα και θα κατακτήσει την κορυφή. Μπορεί και να μη βρεθεί ποτέ, ποιος ξέρει. Και δεν νομίζω να είναι αυτό το ζητούμενο. Το διάβασμα είναι ένα ταξίδι προς το άγνωστο. Μια συνεχής αναζήτηση της προσωπικής μας αλήθειας.

Ένας άνθρωπος-μέντορας για μένα είναι η μητέρα μου. Αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες για να με μεγαλώσει και μέσα από εκείνη έμαθα να μην τα παρατάω ποτέ.

Στο μέλλον θα ήθελα να έχω το δικό μου βιβλιοπωλείο ή να ιδρύσω έναν εκδοτικό οίκο. Θα ήθελα όμως, πάνω από όλα, να είμαι υγιής κι ευτυχισμένος.

Η κινητήριος δύναμή μου είναι το μέλλον. Μου αρέσει να σκέφτομαι πως ό,τι κάνω θα έχει αντίκτυπο στη ζωή μου και ότι η κάθε μου επιλογή θα καθορίσει την μετέπειτα πορεία μου. Πιστεύω πως όταν έχεις τέτοια σκέψη, μπορείς εύκολα να αποφύγεις λανθασμένες αποφάσεις και να χειριστείς καλύτερα κάποιες καταστάσεις.

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα στα επαγγελματικά μου, κυρίως, είναι η κοινωνικοποίησή μου. Γενικά, είμαι ένας εσωστρεφής άνθρωπος. Παλαιότερα όμως είχα μεγάλο πρόβλημα στο να μπω σε μια παρέα, να συζητήσω με άγνωστους ανθρώπους, να εκφραστώ ελεύθερα, να μοιραστώ ενδεχομένως κομμάτια της ζωής μου. Όσο περνούν τα χρόνια διορθώνεται ακόμα πιο πολύ και πλέον νιώθω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και άνεση όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο.

Mου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για να διαβάζω. Στον ελεύθερο χρόνο μου θα γράψω, θα δω αρκετές σειρές, θα πάω για περπάτημα ακούγοντας podcasts, θα πάω και στο σινεμά ή σε κάποιο θέατρο, αλλά η πρώτη προτεραιότητα που δίνω είναι στο διάβασμα.

Τα μαγαζιά - «στέκια» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το Tabya, το Άνωθεν, το Πρώτο Πάτωμα και το Ύψιλον.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι η Νέα Παραλία. Έχω κάνει πολλές βόλτες εκεί, έχω βγει πολλά ραντεβού εκεί κι έχω διαβάσει πολύ εκεί. Δώσε μου ένα παγκάκι ή μια σκιερή γωνίτσα δίπλα σε ένα δέντρο και είμαστε εντάξει!

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι οτιδήποτε κοντά σε φύση. Μέσα στην πόλη θα επέλεγα τους Κήπους του Πασά καθώς και τη μεγάλα αλάνα του parking στο Μέγαρο Μουσικής. Έχω πάει αρκετές φορές εκεί απλώς για να καθίσω και να αγναντέψω το απέραντο γαλάζιο.

Η Θεσσαλονίκη μού αρέσει γιατί έχει αντιθέσεις. Για παράδειγμα, κάποιες φορές, αν πάω από τη μια συνοικία στην άλλη νιώθω ότι περνάω τα σύνορα μιας άλλης χώρας. Αγαπάω τα μικρά σινεμά (Μακεδονικόν και Βακούρα), τα μικρά βιβλιοπωλεία (Ακυβέρνητες Πολιτείες και Το Κεντρί), τα μικρά καφέ, τα γραφικά σοκάκια της Άνω Πόλης, την Νέα Παραλία και τα πάρκα της. Για μένα, η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που σε βυθίζει στη ρουτίνα της κι ενώ βλέπεις κάθε μέρα το ίδιο πράγμα είναι σαν να βλέπεις παράλληλα και κάτι διαφορετικό. Έχει μια ανεξήγητη μαγεία που μόνο αν ζήσεις καιρό εκεί θα καταφέρεις να την πιάσεις.

Αν θα άλλαζα κάτι σε αυτήν θα ήταν σίγουρα οι δρόμοι και γενικότερα οι υποδομές, τα λεωφορεία και το απίστευτο πρόβλημα με το παρκάρισμα. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και άλλες μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά, αλλά όπως είπα η πόλη αυτή έχει την ικανότητα να σε «εγκλωβίζει» και μετά από ένα διάστημα μπορείς να παραβλέψεις εύκολα τις ατέλειές της.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις, θα την έλεγα γεμάτη, ζωντανή, ελεύθερη.