Ανήκει στους ανθρώπους της γενιάς του που τυχαία βρέθηκαν σε μια άλλη χώρα, καταλήγοντας να κάνουν πραγματικότητα τους πιο καλά κρυμμένους στόχους τους. Στην περίπτωση του Παύλου Γωγούση, η ζωή στο Λονδίνο και η θέση στη Spotify -για την οποία μιλάει παρακάτω- προέκυψε εντελώς τυχαία, αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο είναι σαν να ήταν γραφτό να συμβεί. Η ενασχόλησή του με τον χώρο των Media τον οδήγησε στο σήμερα, ξεπερνώντας τις αρχικές του φιλοδοξίες, ανοίγοντας τον δρόμο για ένα ακόμα πιο λαμπρό μέλλον. Όλα, όμως, ξεκίνησαν από τη Θεσσαλονίκη, την πόλη όπου μεγάλωσε. Εδώ απ' όπου άρχισε να ονειρεύεται.

Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της πανέμορφης Θεσσαλονίκης, στην Πλατεία Αριστοτέλους, κοντά στην Ρωμαϊκή Αγορά. Λάτρευα το γεγονός ότι από εκεί πήγαινα παντού -μα παντού- με τα πόδια. Είχα πολλά «δεύτερα σπίτια» - το δημοτικό μου, 43 ο , πίσω από την Ιερά Μητρόπολη, το σπίτι του παππού και της γιαγιάς στην παλιά παραλία, την ΧΑΝΘ, στην οποία πήγαινα για τζούντο και για μπάσκετ, όπως επίσης και την «Αρίστο» (Πλατεία Αριστοτέλους) και το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπου έκανα πατίνια, σκέιτ και έπαιζα με τους φίλους μου. Όλα αυτά τα μέρη ήταν για μένα όνειρο και χαίρομαι ιδιαίτερα που έχουν παραμείνει ακόμα και σήμερα όπως ήταν τότε.

Η αγαπημένη μου γειτονιά παραμένει το κέντρο. Ο χαρακτήρας του, τα αρχαία, τα στενά του, οι νεοκλασικές πολυκατοικίες, οι μυρωδιές που αλλάζουν κάθε δεύτερο τετράγωνο, η ζωντάνια που έχει όλο το 24ωρο, τα parties κατά τις εορταστικές περιόδους.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, μπασκετμπολίστας, ακροβάτης, γραφίστας και μουσικός. Ένα μικρό διάστημα σκεφτόμουν να γίνω και ζωγράφος - αυτό κυρίως επειδή ήθελα να μοιάξω στους αδελφούς μου, Βλάση και Αναστάση, οι οποίοι είναι απίστευτα ταλαντούχοι και διαπρέπουν στον χώρο του  animation και της εικονογράφησης (concept art), αντίστοιχα. Επίσης, η γιαγιά μου, από την πλευρά του πατέρα μου, ως πρωταθλήτρια στίβου και μπασκετμπολίστρια, με παρότρυνε να ασχοληθώ με το τζούντο. Αυτό επειδή είχα πολλές διακρίσεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο (πρωταθλητής Ελλάδος παίδων και εφήβων, καθώς και μετάλλια και διακρίσεις σε εφηβικούς Ολυμπιακούς, Ευρωπαϊκά κύπελλα και πρωταθλήματα). Όλα αυτά, βέβαια, επειδή ακόμη δεν ήξερα τι είναι ο προγραμματισμός! Από όταν ξεκίνησα να προγραμματίζω, δε σταμάτησα.

Σπούδασα στο τμήμα Πληροφορικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και τελείωσα δεύτερος την σχολή με 9,26. Εκεί ήταν που κατάλαβα ότι έχω όντως έφεση σε αυτόν τον τομέα. Ήδη από όταν ήμουν φοιτητής ήθελα να αρχίσω να δουλεύω σαν προγραμματιστής, γι’ αυτό και ξεκίνησα να εργάζομαι στο Κέντρο Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (ΚΗΔ) του ΑΠΘ, και στην συνέχεια ως συμβασιούχος σε διάφορα ερευνητικά προγράμματα. Έπειτα υπηρέτησα ως Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός του Σώματος Έρευνας Πληροφορικής του στρατού και χάρηκα που κατάφερα να συνδυάσω την υποχρεωτική μου θητεία με το επάγγελμά μου. Απεφάσισα, εν συνεχεία, να κάνω μεταπτυχιακό στην Πληροφορική στη Μεγάλη Βρετανία. Έγινα δεκτός σε πολλά κορυφαία πανεπιστήμια και επέλεξα το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, όπου φοίτησα με υποτροφία και απεφοίτησα με άριστα. Έκτοτε ζω κι εργάζομαι στο Λονδίνο.

Η σχέση μου με την Θεσσαλονίκη είναι ζήτημα βιολογίας! Είμαι γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός, οπότε αυτή η πόλη είναι χαραγμένη στο DNA μου. Μακράν η πιο γοητευτική μικρή μεγαλούπολη του κόσμου. Παραδέχομαι ότι ενδέχεται να είμαι ελαφρώς μεροληπτικός, αλλά αν δεν την εγκωμιάζουμε εμείς οι ίδιοι την πόλη μας, ποιος θα το κάνει;

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με την πληροφορική το προκάλεσε κατά πάσα πιθανότητα το Apple Macintosh του πατέρα μου. Πρέπει να ήταν από τους λίγους προσωπικούς υπολογιστές στην Ελλάδα την εποχή εκείνη. Αποτελεί από τις πρώτες και πιο δυνατές αναμνήσεις μου το πόσο με μάγευε να πατάω πλήκτρα και οι ενέργειές μου να έχουν άμεσο αποτέλεσμα σε μια ασπρόμαυρη οθόνη. Από την στιγμή εκείνη η γιαγιά μου, από την μεριά της μητέρας μου, έλεγε ότι θα γίνω «κομπιουτεράκιας» και πήγαινε κόντρα στον παππού μου, από τη μεριά του πατέρα μου, ο οποίος λόγω της ιατρικής οικογενειακής παράδοσης του ιδίου και του πατέρα του, προέβλεπε ότι θα γίνω γιατρός. Τελικά, το στοίχημα το κέρδισε η γιαγιά... προς το παρόν τουλάχιστον.

Ο χώρος των Media για μένα είναι ο «χρυσός» της εποχής μας. Τα ψηφιακά μέσα και τα δεδομένα έχουν μεγαλύτερη αξία από ποτέ και συνιστούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Η τεχνολογία γενικότερα έχει ασκήσει σημαντική επιρροή σε όλες τις επιστήμες αλλά και ευρύτερα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων, ίσως και σε ανησυχητικό βαθμό. Παραμένω αισιόδοξος, ωστόσο, και θεωρώ ότι η τεχνολογική επανάσταση θα έχει θετική επιρροή, παρά τις όποιες ανησυχίες.

Στο Λονδίνο βρέθηκα εντελώς τυχαία για τουρισμό σαν φοιτητής και το ερωτεύτηκα. Το είχα θέσει ως στόχο να βρω δουλειά και να ζήσω για κάποια χρόνια εκεί, όπως κι έγινε.

Η ζωή στο Λονδίνο μού έχει ανοίξει τα μάτια και το μυαλό. Επειδή, όμως, οφείλω πολλά στη χώρα μου, επιθυμία μου είναι όταν με το καλό επιστρέψω στην Ελλάδα, όλα τα θετικά που έχω αποκομίσει να αξιοποιηθούν προς όφελος της πατρίδας μας.

Η θέση στη Spotify προέκυψε από το πουθενά! Όλα ξεκίνησαν από τη βαφτισιμιά μου, Λουίζα, που έψαχνε διαρκώς τραγούδια στο Spotify για να ακούσουμε και να χορέψουμε. Ούσα 18 μηνών τότε, δεν ήταν εύκολο να μιλήσει και να εκφραστεί ώστε να καταλάβουμε τι θέλει να παίξουμε. Επιστρέφοντας, λοιπόν, από την επίσκεψή μου στο Εδιμβούργο, ξεκίνησα να προγραμματίζω στο τραίνο για να περάσει η ώρα. Κάπως έτσι δημιούργησα μια εφαρμογή που αποκωδικοποιούσε το ευρύτερο συναίσθημα του χρήστη μέσα από τις εκφράσεις τού προσώπου του και εν συνεχεία πρότεινε αντίστοιχη μουσική. Χρησιμοποίησα κάποιες λειτουργίες της Spotify διαθέσιμες προς προγραμματιστές, συνεργάστηκα με κάποιους -πλέον- συναδέλφους, το ένα έφερε το άλλο και κατέληξα στην εταιρεία. Από τα πρώτα πράγματα που μου ζητήθηκαν όταν ξεκίνησα να δουλεύω στην εταιρεία ήταν να παρουσιάσω την εφαρμογή αυτήν. Αν και αυτή η λειτουργία στο Spotify δεν υπάρχει ακριβώς στη μορφή που τη δημιούργησα εγώ, αναπτύξαμε προσφάτως τα "AI Playlist", τα οποία είναι πρακτικά η ίδια ιδέα, αλλά με ανάλυση κειμένου αντί εικόνας. Σύντομα κοντά σας και στην Ελλάδα!

Ο δικός μου ρόλος είναι να αναπτύσσω κώδικα λογισμικού απαιτητικών προδιαγραφών, να ηγούμαι ομάδων προγραμματιστών, καθώς και να δίνω
κατευθύνσεις σε ζητήματα αρχιτεκτονικής πληροφοριακών συστημάτων. Πάντοτε όλα αυτά με απώτερο στόχο την επίλυση τεχνολογικών προβλημάτων, η λύση των οποίων διευκολύνει ή βελτιώνει την ποιότητα της ζωής των χρηστών. Στην προηγούμενη εταιρεία που εργαζόμουν (OneTrust), η ομάδα μου ήταν υπεύθυνη για όλα αυτά τα cookies που βλέπετε όποτε επισκέπτεστε οποιαδήποτε ιστοσελίδα. Στην Spotify δουλεύω στο κομμάτι του "content moderation", διασφαλίζω δηλαδή ότι όλο το ψηφιακό περιεχόμενο που υπάρχει στην εφαρμογή (εικόνες, βίντεο, μουσική, podcasts, audiobooks, κλπ) θα είναι ασφαλές και δεν θα παραβιάζει κανέναν κανόνα της πολιτικής της Spotify ή πνευματικά δικαιώματα καλλιτεχνών και παραγωγών - αυτά με βαριά χρήση τεχνητής νοημοσύνης. Πιστεύω ότι χωρίς να το ξέρετε, έχετε εκτελέσει εμμέσως κώδικά μου, είτε πατώντας «αποδοχή» ή «απόρριψη» των cookies, αλλιώς ακούγοντας Spotify. Αυτό, λοιπόν, ήταν και αυτό που με πάθιαζε πάντα: να μπορώ να ασκώ θετική επιρροή μεγάλης κλίμακας, στον βαθμό του εφικτού.

Το να συνδυάζεις τη μουσική με το επάγγελμά σου πιστεύω είναι ασυναγώνιστη εμπειρία. Δούλευα από το γραφείο της Μαδρίτης και από το πουθενά ξεκίνησαν να τρίζουν οι τοίχοι και τα πατώματα από τα μπάσα. Αυτό επειδή παίζανε στην διαπασών οι παραγωγοί μας τον νέο δίσκο της Rosalia πριν αυτός κυκλοφορήσει στην αγορά. Έχω δώσει παράσταση τύπου καραόκε, τραγουδώντας και χορεύοντας το "Shake It" του Σάκη Ρουβά μπροστά σε χιλιάδες άτομα στη Στοκχόλμη. Έχω γνωρίσει αυτοπροσώπως και παρακολουθήσει ζωντανά δεκάδες καλλιτέχνες παγκοσμίου κλάσεως. Η ομάδα μου έχει λάβει ευχαριστίες μέσω βίντεο από τη Shakira κατά την παράδοση ενός θηριώδους project (Wrapped 2023). Θα μπορούσα να σας εξιστορώ με τις ώρες διάφορα βιώματα που σπάνια τα συναντά κανείς στη ζωή του.

Στο μέλλον θα ήθελα να εξελιχθώ σε πολλούς και διάφορους τομείς. Με ενδιαφέρουν και απασχολούν ποικίλα πράγματα, στα οποία θα ήθελα να εντρυφήσω παραπάνω. Έχει χρόνια που σταμάτησα να βλέπω τον προγραμματισμό ως το κύριο αντικείμενό μου ή την δουλειά μου, και αντί αυτού τον βλέπω ως απλά ένα μέσο ή εργαλείο για την επίτευξη των στόχων μου. Θα ήθελα να επιλύσω σημαντικά προβλήματα, στα οποία το λογισμικό μπορεί απλώς να αποτελεί μέρος της λύσης. Σίγουρα απολαμβάνω τον προγραμματισμό και έχει στοιχεία που με συγκινούν, όπως τα μαθηματικά, ο σχεδιασμός και η ανάπτυξη αλγορίθμων, και άλλα, ωστόσο δε μου αρέσει να περιορίζω τον εαυτό μου.

Αντλώ έμπνευση από τους κοντινούς μου - τυχαίνει κι έχω ιδιαίτερα αξιόλογους και αξιοθαύμαστους ανθρώπους γύρω μου. Όλοι τους αποτελούν πηγή έμπνευσης για να γνωρίζω τον εαυτό μου καλύτερα και να βελτιώνομαι.

Αν ανατρέξει κανείς στην προσωπική μου playlist θα ανακαλύψει πολλά, πολλά κομμάτια που θα τον ξεσηκώσουν, θα τον συγκινήσουν, θα τον κάνουν να χορέψει, να χαλαρώσει, σε κάθε περίπτωση να νιώσει ζωντανός.

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα δε μου φαίνονται πια δυσκολίες. Σίγουρα υπήρχαν - και θα υπάρξουν και άλλες - δυσκολίες στην ζωή μου, όπως και στις ζωές όλων μας. Αλλά οι αντίξοες συνθήκες και οι ατυχίες δεν παύουν να είναι βιώματα και εμπειρίες. Κρατάμε τα θετικά, παραμερίζουμε τα αρνητικά, μαθαίνουμε από όλα, και προχωράμε.

Στον ελεύθερό μου χρόνο κοινωνικοποιούμαι αρκετά (θα έλεγε κανείς), καθώς βαρύτητα για εμένα έχουν πάντα πρώτα οι άνθρωποι. Παρόλα αυτά, σε στιγμές που βρίσκομαι μόνος επιδιώκω να είμαι όσο γίνεται πιο δημιουργικός. Την μία μπορεί να προγραμματίζω, την άλλη να διαβάζω, να παίζω κιθάρα ή πιάνο, ενίοτε να πηγαίνω για μπάσκετ, και άλλα πολλά. Είθισται να αλλάζουν αυτά με τον καιρό.

Ένας άνθρωπος-μέντορας για μένα είναι αναμφίβολα ο πατέρας μου, Αριστείδης, αριστούχος Μηχανολόγος Μηχανικός, αλλά και Δρ. Ρομποτικής και Δρ. Φιλοσοφίας, Καθηγητής Πανεπιστημίου, σχεδιαστής ρομπότ και εφευρέτης. Πρόκειται για έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο με ξεχωριστή ευφυία, πολλά ταλέντα και εντυπωσιακό επίπεδο μόρφωσης. Από όταν με θυμάμαι μαθαίνω από αυτόν είτε ευθέως, ή εμμέσως. Αξίζει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι θα μπορούσα να αναφέρω πολλούς, μα πολλούς ανθρώπους ως απάντηση, για πληθώρα λόγων. Χαίρομαι που είναι αυτή η περίπτωση επειδή αντιλαμβάνομαι πόσο τυχερός είμαι που περιτριγυρίζομαι από τέτοιους ανθρώπους.

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου έχει γίνει πλέον το Harara Hammam στην Κατούνη. Πρόκειται για ένα μοναδικό μαγαζί, με πολύ ιδιαίτερο χώρο, φοβερή ατμόσφαιρα και διακόσμηση, όλα εκ των οποίων σου επιτρέπουν να ευχαριστηθείς το καφεδάκι ποτάκι σου μόνος ή με την παρέα σου.

Κι ένα εστιατόριο που απολαμβάνω να τρώω όσο παράλληλα ξεσηκώνω τον κόσμο με τις guest star karaoke εμφανίσεις μου, αλλά και με τα χορευτικά μου, είναι το Takadum. Κάποιες από τις καλύτερες αναμνήσεις μου ξεκινάνε από εκεί... ή καταλήγουν εκεί.

Ένας χώρος τέχνης που ξεχωρίζω στην πόλη είναι χωρίς δεύτερη σκέψη το Μέγαρο μουσικής. Εκεί μεγάλωσα βλέποντας και ακούγοντας συναυλίες, όπερες και μπαλέτα. Πάντα με λουλούδια στο χέρι, περιμένοντας την Α' κορυφαία βιολίστα της Συμφωνικής -ή για εμένα «μαμά»- να βγει από τα καμαρίνια.

All-time classic αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι το ρολόι της Πλατείας Αριστοτέλους. Πρόκειται για το μέρος που κανόνιζα -και εξακολουθώ να κανονίζω- όλα μου τα ραντεβού. Πάντα τυπικός στην ώρα μου εν τω μεταξύ - υπάρχει και ρολόι εύκαιρο να το αποδείξω!

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη επιλέγω να παραμείνει κρυφό! Ωστόσο, επειδή αντιλαμβάνομαι πως όλο και κάτι πρέπει να μοιραστώ, δύναμαι να μαρτυρήσω το δεύτερο σημείο που μου ήρθε κατά νου. Όλοι ξέρουμε την ξύλινη εξέδρα στο Παλιό Λιμάνι, μπαίνοντας, αριστερά. Από τα πιο ωραία μέρη να κάτσει κανείς μόνος, με παρέα, με αμόρε, με κατοικίδιο (για εμάς τους φιλόζωους), κλπ. Υπάρχει, παρ' όλα αυτά, ένα πιο ήσυχο και απομονωμένο μέρος που δε συνοδεύεται από την βαβούρα της πολυκοσμίας. Αυτό θα το βρεις στο τέλος της αποβάθρας (στην νότια γωνία της), αφού περάσεις όλες τις αποθήκες - μη σε ανησυχούν φράχτες, ράγες, γερανοί, υπάρχει δρόμος που σε βγάζει εκεί!

Η Θεσσαλονίκη μού αρέσει επειδή είναι «μία, στον κόσμο δεν είν' άλλη» (όπως πολύ ωραία ερμηνεύει ο Δημήτρης Μητροπάνος στο ομώνυμο τραγούδι). Τα μέρη της, ο χαρακτήρας της, τα ωραία της, τα προβλήματά της, ακόμα και οι ασχήμιες της, την κάνουν και βγάζει τους ανθρώπους που βγάζει. Αυτό είναι που μου αρέσει.

Αν θα άλλαζα κάτι στη Θεσσαλονίκη θα ήταν πολλά πράγματα, αλλά και τίποτα. Σίγουρα κανείς δεν εκτιμά τα προβλήματα κυκλοφορίας, την έλλειψη χώρων στάθμευσης, πρασίνου, και άλλα πολλά. Αν και δυσεπίλυτα προβλήματα, είναι αντιμετωπίσιμα, θαρρώ. Και να μην ήταν, όμως, και με αυτά, τα τρέχοντα κουσούρια, δεν παύουμε να την αγαπάμε.

Αν θα έπρεπε να την χαρακτηρίσω με 3 λέξεις, αυτές θα ήταν: ιστορική, ρομαντική, μεγαλεπήβολη.