Ο Αντώνης Τσαπατάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά της Κρήτης. Από 5 χρονών αποφάσισε να ασχοληθεί με την κολύμβηση. Το 2005, εισήχθη επιτυχώς στη σχολή Αστυφυλάκων της Ελληνικής Αστυνομίας ενώ ένα χρόνο αργότερα, το Δεκέμβριο του 2006 έχασε τον έλεγχο της μηχανής του λόγω υπερβολικής ταχύτητας, με αποτέλεσμα την παράλυση των κάτω άκρων του. Παρόλα αυτά, η ζωή είναι για τους τολμηρούς και μόλις 9 μήνες αργότερα αποφάσισε να ξαναγυρίσει στην πισίνα, ξεκινώντας την κολύμβηση για τον αθλητικό σύλλογο ατόμων με αναπηρία «Μεγαλόνησος». Η ανάγκη του για ανεξαρτησία ήταν το κίνητρο για την επιστροφή του. Πριν από 7 χρόνια αποφάσισε να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη κι ο λόγος, όπως μας λέει ο ίδιος ήταν γιατί ήθελε να ζήσει το όνειρό του, δηλαδή να στεφθεί Παραολυμπιονίκης, κάτι που θα επιχειρήσει στους επικείμενους Παραολυμπιακούς Αγώνες στην Ιαπωνία το 2021. Οι διακρίσεις και οι επιτυχίες του είναι πολλές, με την πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα του μέχρι τώρα να είναι η κατάκτηση του πανευρωπαϊκού ρεκόρ στα 100 μέτρα πρόσθιο. 

Έξω από την πισίνα, ο Αντώνης Τσαπατάκης ασχολείται ενεργά με ομιλίες παρακίνησης και άλλες δημόσιες εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο, που στόχο έχουν να εμπνεύσουν και να αφυπνίσουν. Ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματά του: κατάφερε να κερδίσει πίσω τη θέση του στο σώμα της ελληνικής αστυνομίας, από την οποία είχε απομακρυνθεί για ένα διάστημα λόγω της παράλυσης. Εξαιτίας της δικής του προσπάθειας προσλήφθηκαν ξανά αλλά 14 άτομα με το ίδιο πρόβλημα. Με την ιδιότητα του αστυνομικού πλέον λοιπόν, επισκέπτεται ελληνικά σχολεία για να μοιραστεί την εμπειρία του σχετικά με το ατύχημα, προσπαθώντας να παρακινήσει και να εκπαιδεύσει τα παιδιά σε θέματα οδικής ασφάλειας και κανόνων κυκλοφορίας. Πέρα από τους αγώνες και τις επιτυχίες στην κολύμβηση έχει καταφέρει το πιο σημαντικό: 

«Έχω καταργήσει την λέξη "ανάπηρος" από το λεξιλόγιο μου κι έχω προσθέσει στην θέση της τη φράση "άνθρωπος με διαφορετικό τρόπο κίνησης". Με αυτό θέλω να αφανίσω το αρνητικό άκουσμά της, που τονίζει την ασήμαντη σωματική αδυναμία και όχι την σημαντική πνευματικά δύναμη.»

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά Κρήτης.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι σχέση πάθους. Ήρθα πριν 7 χρόνια για να ζήσω το πιο παθιασμένο όνειρό μου. Να στεφθώ Παραολυμπιονίκης. Στο δρόμο μου, όμως, κατάφερα τόσα άλλα που δεν φανταζόμουν καν. Βέβαια οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε τρεις καλούς φίλους, την Βαρβάρα Γ. τον Γιώργο Κ. Και τον Γιάννη Μ.

Από μικρό παιδί ήθελα να γίνω βατραχάνθρωπος του πολεμικού ναυτικού.

Αθλητισμός σημαίνει ζωή στα όνειρά σου και φόβο στους φόβους σου.

Η ενασχόληση μου με την κολύμβηση ξεκίνησε από όταν ήμουν 5 ετών.

Ο πιο απαιτητικός αγώνας ήταν αυτός που μου έδωσε πίσω την θέση μου στο σώμα της ελληνικής αστυνομίας, αφού είχα απολυθεί λόγο παράλυσης των κάτω άκρων μου και διήρκεσε 10 χρόνια. Επίσης εξαιτίας αυτής μου της προσπάθειας, προσλήφθηκαν ξανά αλλά 14 άτομα που αντιμετώπιζαν παρόμοιο πρόβλημα.

Η πιο ιδιαίτερη στιγμή στην καριέρα μου ήταν το πανευρωπαϊκό ρεκόρ στα 100 μέτρα πρόσθιο.

Δε μπορώ να ξεχάσω όσους με στήριξαν μετά το ατύχημα.

Η πρώτη μου συγκίνηση ήταν το πρώτο μου χρυσό μετάλλιο, το πρώτο μου πανελλήνιο ρεκόρ, στον πρώτο μου αγώνα! 

Η μεγαλύτερη μου επιτυχία θα είναι όταν καταλάβω ότι έχτισα την συνείδηση που πράττει για το καλό του συνόλου. Ειδικά στα παιδιά που συνομιλώ όταν επισκέπτομαι τα σχολεία τους.

Νιώθω περήφανος όταν μου σφίγγουν το χέρι στο δρόμο άνθρωποι που δεν γνωρίζω, και μου λένε ότι ήμουν η αιτία που ξεκίνησαν να ονειρεύονται.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι το πρώτο σπίτι που έμεινα στην Ψελλού. Ήταν χορηγία από δυο πολύ καλούς φίλους (Χριστίνα Χ.-Γιωργο Κ.) για να με βοηθήσουν να εγκατασταθώ στην πόλη τα πρώτα χρόνια.

All time classic αγαπημένο μαγαζί στην πόλη ήταν οι "Κεφτέ-δες", που από την πρώτη μέρα στην πόλη με αγκάλιασαν και προσέφεραν ως "χορηγία" τα γεύματά μου.

Η καθημερινότητά μου είναι γεμάτη από προπόνηση-συνομιλία σε κάποιο σχολείο για την πρόληψη ατυχημάτων και για την δύναμη του «θέλω».

Θα ήθελα να πάω για δείπνο με τον εαυτό μου όπως ήταν πριν το ατύχημα και να δούμε μαζί το πόσο εξελίχτηκα από τότε ως άνθρωπος.

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ το καρότσι μου.

Το αγαπημένο μου νησί είναι η Κρήτη.

Το πιο δυνατό συναίσθημα είναι η ηδονή που σου προκαλεί η προσφορά στον συνάνθρωπο.

Χαρά της ζωής σημαίνει ότι ανάγει την ψυχή σου!

Μία από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι η προπόνηση, η συνομιλία σε σχολείο ή πανεπιστήμιο και σίγουρα ένα ποτό με τους φίλους μου.

Μπορεί να με συναντήσει κανείς κυρίως στο κέντρο της πόλης. 

Μέσα στη περίοδο της καραντίνας έμαθα ότι η επαφή με τους γύρω σου είναι ανεκτίμητη. Γιατί τελικά ούτε στον παράδεισο δεν αξίζει να είσαι μόνος!

Για τις διακοπές μου σχεδιάζω να πάω Νέα Υόρκη μετά τους Παραολυμπιακούς να βρω δυο πολύ καλούς μου φίλους.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ το κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Τρελά όνειρα δεν υπάρχουν για εμένα. Υπάρχει η κατάλληλη ώρα για να γίνει αλήθεια. Γιατί θα γίνουν όλα τα όνειρα μου αλήθεια.

Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι να εκδώσουμε με την Έλενα Θωίδου το επόμενο μας παραμύθι και το μυθιστόρημα που έχουμε ετοιμάσει.

Η τέλεια μέρα θα ξεκινούσε με απλά πράγματα, το φως του ηλίου και κάτι πιο σύνθετο, όπως η έκλαμψη μιας ιδέας που θα άλλαζε/βελτίωνε τον κόσμο.

Και θα τελείωνε με την ικανοποίηση ότι αξιοποίησα τις ώρες αυτές, προσφέροντας!

Το κρυφό μου σημείο στην πόλη κοιτάει την πόλη από το ύψος της θάλασσας.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί η κουλτούρα της ταιριάζει με αυτήν της Κρήτης.

Αλλά με ενοχλεί γιατί χρειάζεται περισσότερη επιτήρηση από την δημοτική Αστυνομία ώστε να βοηθήσει στην σωστή ροή των αυτοκινήτων, χωρίς κίνηση στο κέντρο.

Αν θα άλλαζα κάτι στην πόλη θα ήταν να μπορέσει να αποκτήσει πρόσβαση για όλους κάθε κτήριο που δεν είναι άμεσα προσβάσιμο. Αντίστοιχα, κάθε πεζοδρόμιο, πάρκο, καφέ, μπαρ, και παραλίες. Πρέπει να αντιληφθούμε επιτέλους, ότι η αναπηρία είναι δημιούργημα της κοινωνίας. Θα την ήθελα περισσότερο προσβάσιμη.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν γαλήνη, ένταση, ζωή.