Ανήκει στους συγγραφείς που η πένα τους έχει τον τρόπο να σε συνεπαίρνει, γι' αυτό και τα βιβλία της σίγουρα αξίζουν μια θέση στη συλλογή κάθε book lover. Η Σοφία Βοϊκού πρόσφατα κυκλοφόρησε τον «Κήπο των μικρών Θεών», ένα μυθιστόρημα η ιστορία του οποίου συνδέεται άρρηκτα με αυτήν εδώ την πόλη, για την οποία η ίδια μίλησε στο GLOW.GR, αφού πρώτα μας συστήθηκε καλύτερα.

Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τη συγγραφή; Ήταν κάτι που το επιθυμούσατε από μικρή ηλικία;

Η αλήθεια είναι πως από μικρή μού άρεσε να γράφω και να διαβάζω, αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως θα γινόμουν κάποτε συγγραφέας. Φάνταζε κάτι πολύ μακρινό. Oι συγγραφείς περικλείονταν από μία αύρα μυστηριακή, σαν να μην ανήκαν στον κόσμο μας. Το πρώτο μου βιβλίο «Το κόκκινο σημάδι» βγήκε δίχως συγκεκριμένο πλάνο, όπως πολλά πράγματα στη ζωή μου. Ήταν μια εσωτερική ανάγκη να πω μια ιστορία, την απήχηση της οποίας δεν μπορούσα να μαντέψω.

Τι σας αρέσει να γράφετε και πώς θα περιγράφατε το συγγραφικό σας στιλ; 

Λατρεύω το ιστορικό μυθιστόρημα: το πάντρεμα της ιστορίας με τον μύθο. Έχω πειραματιστεί και με άλλα είδη, όπως ο «μαγικός ρεαλισμός» στην «Πόλη που δακρύζει», αλλά πάντα κάτι γίνεται κι επιστρέφω στο ιστορικό μυθιστόρημα.

Από πού αντλείτε έμπνευση;

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη πηγή έμπνευσης. Κάθε βιβλίο έχει διαφορετική αφετηρία. Για παράδειγμα, πηγή έμπνευσης για τον «Κήπο των μικρών θεών», ήταν ένα έκθεμα στην Μπιενάλε της Βενετίας, μία μάσκα για τους τραυματίες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, για την «Ερωμένη του πατέρα», μια συνέντευξη της κόρης του Αλμπέρ Καμύ, η οποία μιλούσε για την εξωσυζυγική σχέση του νομπελίστα πατέρα της, για το «Νυφικό από πορφύρα», ένα όνειρο... Ο δημιουργός αγνοεί συνήθως ποιο θα είναι το επόμενο ερέθισμα που θα πυροδοτήσει την έμπνευσή του.

Αν σας ζητούσα να ανατρέξετε στα highlights της πορείας σας έως σήμερα, τι θα ξεχωρίζατε και γιατί;

Η γέννηση των παιδιών μου, η φοιτητική μου ζωή στη Νίκαια της Γαλλίας, η έναρξη του δημιουργικού μας γραφείου με τον σύζυγό μου με άγνοια κινδύνου, η κυκλοφορία του πρώτου μου βιβλίου από τις εκδόσεις Ψυχογιός, η στιγμή που έκανα επιτέλους ειρήνη με τον εαυτό μου.

Υπάρχει κάποιο βιβλίο σας που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας;

Πολύ δύσκολη ερώτηση... Σίγουρα «Το Κόκκινο σημάδι» που είναι το πρωτάκι μου, το «Πικρό γλυκό λεμόνι» που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό και «Ο κήπος των μικρών θεών» γιατί πάντα θεωρώ πως το τελευταίο μου βιβλίο, είναι το καλύτερο μου.

Ας μιλήσουμε για την πιο πρόσφατη κυκλοφορία σας, τον «Κήπο των Μικρών Θεών». Περί τίνος πρόκειται;

Για την ιστορία του Στεφάν και της Ραχήλ. Ο Στεφάν είναι ένας Γάλλος στρατιώτης που αποβιβάζεται στη Σαλονίκη του 1915 με τη στρατιά της Ανατολής. Βρίσκεται σε μια πόλη εξωτική, πολυπολιτισμική, εντελώς διαφορετική από την αγροτική πόλη της στην οποία έχει μεγαλώσει. Η Ραχήλ είναι μία νεαρή Εβραιοπούλα που λατρεύει την τέχνη της φωτογραφίας και αντιτίθεται στις επιταγές της κοινωνικής της τάξης. Ο Στεφάν θεραπεύει τις πληγές του κορμιού, η Ραχήλ θεραπεύει τις πληγές της ψυχής. Μέχρι που ένα τραγικό γεγονός, θα στερήσει από τον Στεφάν το όμορφο του πρόσωπο και όλα αλλάζουν. Θεωρώ πως πρόκειται για ένα συγκλονιστικό βιβλίο που βασίζεται στις αληθινές ιστορίες των «σπασμένων προσώπων» του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Άγνωστο! Είμαι οπαδός της ρήσης «όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος» κι έτσι αποφεύγω να προγραμματίζω και να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Ας αφήσουμε το μέλλον να μας εκπλήξει - ελπίζω ευχάριστα.

Ποια είναι η αγαπημένη σας γειτονιά στη Θεσσαλονίκη;

Εκεί όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα και συνεχίζω να ζω. Η περιοχή της Βασιλίσσης Όλγας, στο ύψος της Μαρτίου και της Ανάληψης. Την λατρεύω!

Tι είναι αυτό που λίγοι γνωρίζουν για τη Θεσσαλονίκη;

Δεν ξέρω εάν λίγοι το γνωρίζουν, αλλά υπάρχει ένα μοναδικό μέρος στην πόλη για να ρεμβάσεις: λίγα μέτρα μακριά από το Παλατάκι.

Ένα spot για φαγητό που μόνο λίγοι και καλοί έχουν ανακαλύψει;

Ο «Ρινόκερος» στη Μαρτίου.

Κάτι που καμιά άλλη πόλη δεν έχει;

Τους παιδικούς μου φίλους.

Ένας δρόμος/μια γειτονιά όπου ο χρόνος μοιάζει σαν να σταματά;

Η συνοικία Ουζιέλ.

Πού έχετε ζήσει τα καλύτερα parties;

Σε σπίτια πέριξ του ιστορικού 5ου Λυκείου.

Μια προσωπική σας ιστορία στην πόλη που ποτέ δεν έχετε μοιραστεί;

Θα την πω δημόσια πρώτη φορά: Είναι αρχές 1995, μόλις έχω επιστρέψει από τη Γαλλία με ένα πτυχίο πάνω στον πολιτισμό και εν γένει στη διοργάνωση πολιτιστικών γεγονότων. Η Θεσσαλονίκη ετοιμάζεται πυρετωδώς να γίνει «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» το 1997. Θεωρώ πως έχω πολλές πιθανότητες να εργαστώ στον Οργανισμό. Το να κλείσω ραντεβού για μία συνέντευξη φάνηκε πολύ πιο δύσκολο από το να αποκτήσω τα πτυχία μου. Όταν βρέθηκα μπροστά σε κάποιον υπεύθυνο, η πρώτη του φράση ήταν «όπως καταλαβαίνετε, σε μία τέτοια διοργάνωση πρέπει να μιλάτε πολλές γλώσσες, υπάρχουν πολλές απαιτήσεις». Η απάντησή μου ήταν πως μιλάω τέσσερις γλώσσες. Τότε άλλαξε αμέσως άποψη - «Δεν είναι δυνατόν ένα άτομο να μιλάει το ίδιο καλά τόσες γλώσσες. Ψάχνουμε διαφορετικά άτομα, ένα για κάθε γλώσσα». «Ωραία», του απαντώ «ξεχάστε πως ξέρω 4 γλώσσες, κρατήστε πως ξέρω μόνο γαλλικά». Όπως καταλάβατε η Πολιτιστική Πρωτεύουσα παρέμεινε ένα όνειρο τρελό. Αυτές οι
νοοτροπίες της πόλης μας, με πληγώνουν ακόμα και σήμερα αφάνταστα.

Είναι μεσάνυχτα σε μια πόλη άδεια. Πού σας αρέσει να περπατάτε; 

Πίσω από το Μέγαρο Μουσικής.

Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζετε εδώ;

Το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης στη Βίλα Καπαντζή, στη Βασιλίσσης Όλγας.

Πού θα ξεναγούσατε έναν γνωστό σας από άλλη πόλη;

Το κλασικό τουρ: Κάστρα, βυζαντινές εκκλησίες, παραλία, βόλτα με το «πειρατικό», Λιμάνι, Καπάνι.

Δεν πρέπει να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη, αν δε δοκιμάσει...

Βουβαλινό καζάν-ντιπί της οικογένειας Μπέκα.

Αν αυτή η πόλη ήταν ένα βιβλίο, μια ταινία, μια ιστορία γενικότερα, θα είχε τίτλο...

Ψίθυροι του βαρδάρη.

Το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη με λίγες λέξεις...

Σχήμα οξύμωρο, αλλά για τους Θεσσαλονικείς της γενιάς μου, το καλοκαίρι συνοψίζεται σε μια φράση: σαν τη Χαλκιδική δεν έχει.