Η γνωριμία και η συζήτηση με πολυπράγμονες ανθρώπους είναι πάντοτε υπέρ του δέοντος ενδιαφέρουσα. Ο Θεοδωρής Παπανέστορος είναι ένας από αυτούς. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου παρέμεινε μέχρι να ολοκληρώσει το σχολείο. Στη συνέχεια, ο δρόμος του τον έβγαλε στην πρωτεύουσα, όπου και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, ενώ αργότερα, δοκίμασε τις «δυνάμεις» του και στο Digital Marketing. Από το 2000 ασχολείται με μεγάλη επιτυχία με τον κλάδο της επικοινωνίας, έχοντας εργαστεί σε ορισμένες από τις κορυφαίες διαφημιστικές εταιρείες. Το 2007 έκανε ακόμα ένα μεγάλο βήμα στην επαγγελματική του πορεία και προσχώρησε στο     Anatolia College, όπου σήμερα, κατέχει τη θέση του Executive Director of Institutional Marketing & PK-12 Enrollment, ενώ παράλληλα διδάσκει Marketing, Digital Marketing, καθώς και Advertising στο ΑCT School of Business του οργανισμού. 

Την πόλη του τη Θεσσαλονίκη, τη λατρεύει και όπως μας εκμυστηρεύεται ο ίδιος, διατηρεί μια σχέση πάθους μαζί της. Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στο κέντρο της και δεν το αλλάζει με τίποτα. Θεωρεί τη δημιουργία το βασικό συστατικό της επιτυχίας ενώ δεν σταματάει να αντλεί έμπνευση από το κάθε τι που συμβαίνει γύρω του. 

Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη… πού αλλού; Εδώ πήγα σχολείο κι έμενα σταθερά μέχρι τα 20 μου. Άλλαξα παραδόξως πολλές γειτονιές με κύριες το κέντρο (Αγίας Σοφίας) στα παιδικά μου χρόνια και Ανάληψη-Ντεπώ σε μετέπειτα εφηβικά. Αργότερα όμως, βρέθηκα στην Αθήνα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αρχικά ως φοιτητής και μετέπειτα ως εργαζόμενος στον χώρο του marketing και της επικοινωνίας. Επέστρεψα όμως στην αγαπημένη μου πόλη λίγο μετά τη γέννηση του γιου μου.

Λατρεύω όμως το κέντρο της πόλης. Όταν έμενα στην Αθήνα και ερχόμουν στη Θεσσαλονίκη ως επισκέπτης, θεωρούσα αδιανόητο να μην το περπατήσω, να μην χαθώ μέσα στις στοές του, να μη βρω μια γωνιά του για να φάω με φίλους. Δεν το αλλάζω με τίποτα.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ηθοποιός! Δεν τα έφερε όμως έτσι η ζωή. Το φοβήθηκα. Παρόλα αυτά ανταμείφθηκα εν μέρει στα χρόνια μου στη διαφήμιση, καθώς δουλεύοντας για σημαντικούς λογαριασμούς είχα την τύχη να συμμετάσχω - έστω και πίσω από τις κάμερες - σε σημαντικές παραγωγές στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, γνωρίζοντας έτσι πολλούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες στις συνεργασίες που προέκυψαν.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι σχέση πάθους! Με τα θετικά και τα αρνητικά της.

Σπούδασα Διοίκηση επιχειρήσεων και Marketing σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο και σε μεγάλη ηλικία και Digital Marketing. Ο κόσμος εξελίσσεται και πρέπει να ακολουθούμε. Ο Jack Welch, πρώην CEO της General Electric είχε κάποτε πει: “Change before you have to”. Αποτελεί για μένα motto όχι μόνο για την επαγγελματική μου καριέρα, αλλά και τη ζωή μου.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με τον τομέα του marketing «κρύβει» μέσα του και μία δόση τύχης. Μόλις ολοκλήρωσα τις σπουδές και τη θητεία μου στο στρατό η τότε διευθύντρια Marketing της Neoset μου πρόσφερε μία θέση Jr Product Manager στην Αθήνα. Εκείνη την εποχή η μητέρα μου είχε το franchise του brand στη Θεσσαλονίκη και αφενός με γνώριζε ήδη αρκετά καλά, αφετέρου ήξερε ότι θα ήταν εύκολη η προσαρμογή μου κι αυτό γιατί είχα συνολική γνώση για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες της μάρκας. Άρπαξα την ευκαιρία και θεωρώ πως δικαίωσα την επιλογή της. Έμεινα σχεδόν τρία χρόνια εκεί για να ερωτευτώ - κυριολεκτικά και μεταφορικά - τον χώρο της Διαφήμισης και να μετακομίσω επαγγελματικά από την Παλλήνη στο Μαρούσι και στην TBWA με τότε πρόεδρο τον Peter Economides. Ακολούθησαν η UpSet! του αείμνηστου Γιάννη Κακουλίδη και φυσικά η Lowe (σημερινή MullenLowe) μέχρι να ξαναγυρίσω στη Θεσσαλονίκη για το Anatolia College που μου έκανε την τιμή να με εντάξει στην οικογένειά του.

Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου ήταν μια συζήτηση που είχα με τη μητέρα μου πάνω στο αεροπλάνο καθ’ οδόν προς Θεσσαλονίκη. Της είπα ότι θέλω να ασχοληθώ με τη διαφήμιση και όχι με την οικογενειακή επιχείρηση και ότι νομίζω πως αν δεν το κάνω τώρα, μάλλον θα το μετανιώνω μια ζωή. Τα λόγια της ταίριαζαν και με τη φύση του μεταφορικού μας μέσου... «Άνοιξε τα φτερά σου» μου είπε «και πέτα όσο πιο ψηλά μπορείς». Αυτή η τόσο απλή και γλυκιά κουβέντα με απελευθέρωσε πραγματικά.

Το πρότυπό μου δεν είναι σίγουρα ένα. Για διαφορετικούς λόγους έχω διαφορετικά πρότυπα. Τη μητέρα μου για την ακεραιότητά της. Τη σύζυγό μου για την επιμονή και το θάρρος της. Τον γιο μου για τη συνεχή του αναζήτηση. Δίπλα του μαθαίνω και παραμένω - όσο είναι εφικτό - νέος.

Αντλώ έμπνευση από οτιδήποτε μου τραβά την περιέργεια και κυρίως από τους ανθρώπους που τα καταφέρνουν κόντρα στις αντιξοότητες.

Το στοιχείο του επαγγέλματός μου που με εξιτάρει είναι το γεγονός ότι σπάνια μια μέρα μοιάζει με την προηγούμενη. Το να δημιουργείς - δεν συμβαίνει συχνά, αλλά συμβαίνει - ένα brand από το μηδέν και να το βλέπεις να παίρνει τη θέση του στην αγορά. Να ακούς τον κόσμο να μιλά γι’ αυτό και να ξέρεις ότι έχεις βάλει κι εσύ ένα λιθαράκι κάπου, κάποτε, είναι κάτι που με γεμίζει ικανοποίηση και ενέργεια.

Επιτυχία για εμένα σημαίνει πάνω απ' όλα δημιουργία. Εκτίμηση από τους συναδέλφους σου επίσης. Και σε ένα μικρότερο βαθμό, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, και οι καλές οικονομικές απολαβές.

Το μέλλον του marketing είναι ότι γυρνάμε προς τα πίσω. Και εξηγούμαι: Το Marketing εδώ και πολλά χρόνια έχει γίνει αν όχι digital, τουλάχιστον υβριδικό. Το Digital Marketing μέχρι πρόσφατα έδινε φωνή και στους μικρούς «παίκτες». Αυτό το έκανε μοναδικό. Από τη μία η δύναμη της τοπικής επιχείρησης να «ακουστεί» κι από την άλλη η δύναμη των χρηστών να ελέγχουν ως έναν βαθμό το περιεχόμενο, άλλαξαν και εκδημοκρατικοποίησαν τον χώρο. Όμως, οι τελευταίες αλλαγές από την Apple στις ρυθμίσεις απορρήτου, το GDPR και μια σειρά από άλλες αλλαγές στο χώρο, ανέβασαν κατακόρυφα τα κοστολόγια και δυσκόλεψαν τη στόχευση, περνώντας ξανά την «κατοχή της μπάλας» στους μεγάλους παίκτες οι οποίοι ανταποκρίνονται πιο εύκολα σ’ αυτές τις συνθήκες.

Η δημιουργικότητα είναι συνώνυμο της συνεχούς αναζήτησης και του να παραμένεις πάντα περίεργος για ό,τι ενδιαφέρον συμβαίνει γύρω σου. Ουσιαστικά να παραμένεις παιδί. Αν δεν το νιώθεις αυτό, θεωρώ πως δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να είσαι δημιουργικός.

Ένας άνθρωπος-μέντορας για εμένα είναι σίγουρα ο James Nass που υπήρξε για πολλά χρόνια CEO της διαφημιστικής MullenLowe. O James - που χάθηκε δυστυχώς σε ένα ατύχημα πριν λίγους μήνες - υπήρξε ο άνθρωπος που με πίστεψε και μου άνοιξε την πόρτα της διαφήμισης. Με προσέλαβε στην TBWA και ουσιαστικά μου άλλαξε τη ζωή. Αργότερα ξαναβρεθήκαμε επαγγελματικά στη MullenLowe (τότε Lowe). Δίπλα του έμαθα τόσα όσα δεν είχα μάθει σε όλες μου τις σπουδές. Του χρωστάω πάρα πολλά και μου λείπει ακόμα περισσότερο.

Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει πολύ πρωινό ξύπνημα, συναντήσεις, συχνά τη μία πίσω από την άλλη, «τρέξιμο» από division σε division - έχουμε πέντε στον οργανισμό - καθώς το campus μας είναι πολύ μεγάλο και δεν είναι όλοι οι συνάδελφοι στον ίδιο χώρο, και φυσικά γυμναστική. Συχνά όμως, όταν διδάσκω στο Business School του ACT, έχω και μάθημα αμέσως μετά τη δουλειά.

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το COOPS στην τωρινή μου γειτονιά, στην Κηφισιά, που κάνει απίστευτο καφέ και το POTIRI στην Πυλαία για ένα γρήγορο take away.

Η πιο έντονη μνήμη που έχω από τη Θεσσαλονίκη είναι ο σεισμός του 1978. Εκείνα τα λεπτά μού φάνηκαν αιώνας.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι ο ΟΦΘ (Όμιλος Φίλων Θαλάσσης) και το τιμόνι πλοίου που είχε στη μέση του καφέ πριν πολλά χρόνια. Περνούσα πολλές ώρες εκεί, καθώς ο πατέρας μου ήταν ιστιοπλόος και ταξίδευα με τη φαντασία μου σε διάφορους προορισμούς όσο εκείνος αρμένιζε στην προπόνηση.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι «Αν δεν μπορείς να αλλάξεις το σύστημα, γίνε μέρος του και άλλαξέ το από μέσα».

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη δεν γίνεται να είναι πιο κρυφό! Ένα σημείο αναφοράς για μένα είναι η κατακόμβη του Αγίου Ιωάννη στις αρχές του πεζοδρόμου της Ικτίνου. Εκεί πήγαινα μικρός - όσο κι αν φαίνεται περίεργο - για να χαλαρώσω και να σκεφτώ. Λατρεύω επίσης τις βόλτες με ποδήλατο στο Σέιχ Σου. Είναι απίθανο το γεγονός ότι δίπλα στην κίνηση της πόλης κάποιος μπορεί να αποδράσει και να αισθάνεται σαν να πήγε μια μακρινή εκδρομή. Και το κυριότερο; Από ψηλά βλέπεις την Θεσσαλονίκη με άλλο - πολύ πιο θετικό - μάτι.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί όσο κι αν μεγαλώνει και όσο κι αν μας ταλαιπωρεί από την έλλειψη υποδομών, παραμένει κατά έναν παράξενο λόγο ανθρώπινη. Επίσης είναι δίπλα στα πάντα. Βουνό; Θάλασσα; Έχει λιμάνι. Έχει αεροδρόμιο. Ό,τι κι αν θέλεις το έχεις. Δεν νομίζω να το προσφέρει εύκολα αυτό κάποιο άλλο μέρος όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα φρόντιζα πολύ περισσότερο τα σημεία της που αποτελούν τον καθρέφτη της. Κυρίως το κέντρο, όπου κινούνται οι επισκέπτες. Στο πλαίσιο αυτό, θα ήμουν και πολύ πιο αυστηρός σε θέματα παράνομου παρκαρίσματος, ενώ παράλληλα θα έκανα τα πάντα για να δημιουργήσω νέες θέσεις στάθμευσης. Και φυσικά ως απόρροια των παραπάνω, θα προσπαθούσα να λύσω - πάση θυσία - το θέμα της καθαριότητας, καθώς και του “graffiti” - δεν αναφέρομαι προφανώς στην τέχνη αλλά στους βανδαλισμούς όπου υπάρχει «κενός» χώρος για συνθήματα με σπρέι.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο εξωστρεφή, επαναστατική, και... καθαρή. Έχω την αίσθηση ότι αδικούμε τον εαυτό μας και δεν διεκδικούμε επαρκώς. Μας αξίζει - ως πόλη - κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που προς το παρόν μας δίνεται. Μήπως όμως δεν διεκδικούμε επαρκώς; Ή μήπως διεκδικούμε με λάθος τρόπο ή λάθος πράγματα; Φοβάμαι πως έχουμε συμπτώματα ίδια μ’ αυτά του βατράχου στο ζεστό νερό. Έχουμε συνηθίσει στον Β’ ρόλο και δεν διεκδικούμε με αξιώσεις έναν πρωταγωνιστικό. Μπορούμε! Είναι όμως θέμα mindset που πρέπει να αλλάξει συλλογικά.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις αυτές είναι Αδικημένη, Κουρασμένη, Αποσυντονισμένη. Επιτρέψτε μου όμως και μια τέταρτη λέξη κι αυτή δεν είναι άλλη από τη Λατρεμένη.