Πολυπράγμων, δραστήριος, περίεργος να ανακαλύψει πολλές πτυχές της ζωής και καλλιτεχνική ψυχή... Ο Άγγελος Κάλφας γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μία περιοχή έξω από τη Θεσσαλονίκη, αλλά η καρδιά του χτυπούσε πάντα στο κέντρο της πόλης. Από μικρός είχε μία κλίση στον αθλητισμό, μέχρι να μπει στη ζωή του το θέατρο. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα δεν θα μπορούσε να ασχοληθεί με τίποτα άλλο. Όλα ξεκίνησαν όταν παρακολούθησε μία παράσταση στο ΚΘΒΕ κι έτσι αποφάσισε να ανέβει τα σκαλιά του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πριν από τρία χρόνια στον δρόμο του βρέθηκε ο Γιάννης Μόσχος, ο νυν καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου και κατάφερε να συνεργαστεί μαζί του στο κομμάτι της σκηνοθεσίας. Η επαγγελματική ενασχόληση του Άγγελου όμως δεν σταματάει εδώ. Ασχολείται ενεργά με τη διαχείριση των social media διαφόρων brands, ενώ κατά τη διάρκεια της καραντίνας, αποφάσισε να δώσει λίγο «χρώμα» στην καθημερινότητα της περιόδου εκείνης, δημιουργώντας στο Instagram τον λογαριασμό #xamogelamou_, θέλοντας να μοιράζετε με τους διαδικτυακούς του φίλους, όλους τους λόγους που αξίζει να χαμογελάμε, έχοντας μεγάλη απήχηση μέχρι σήμερα. O ίδιος μετράει ήδη 22 χιλιάδες followers στην πλατφόρμα και όπως όλα δείχνουν, the best is yet to come...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μία περιοχή λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, στη Νέα Μηχανιώνα. Το πατρικό μου σπίτι βρίσκεται πίσω από ένα πράσινο πάρκο, μέσα στο οποίο δεσπόζει μια μεγάλη παιδική χαρά και δίπλα σε ένα νηπιαγωγείο. Όπως καταλαβαίνετε μεγάλωσα μέσα στη φύση, με παιδικά γέλια και πολλή χαρά. Κάθε φορά που σκέφτομαι τη γειτονιά μου, μού έρχεται η εικόνα από ένα συγκεκριμένο παγκάκι που υπήρχε μέσα στο πάρκο. Ήταν το «σημείο μου». Και χρησιμοποιώ παρελθοντικό χρόνο, καθώς δεν υπάρχει πια. Στο πλαίσιο ανάπλασης αυτού, αφαιρέθηκε κι όταν το ανακάλυψα, μπορώ να πω ότι ένιωσα ένα μικρό κομμάτι μου να «χάνεται»...

Μετακόμισα στο κέντρο της Θεσσαλονίκη πριν από περίπου 4,5 χρόνια. Η κυριότερη αφορμή ήταν η δουλειά μου. Εργαζόμουν ήδη αρκετά χρόνια στη πόλη και γι' αυτό πηγαινοερχόμουν καθημερινά, κάτι το οποίο δεν ήταν εύκολη διαδικασία. Έτσι, πήρα την απόφαση να κάνω το «μεγάλο» βήμα και να μείνω μόνος μου. Σημαντικό ρόλο στην τότε απόφασή μου έπαιξε και το συναισθηματικό κομμάτι. Έχω αλλάξει τρία διαφορετικά σπίτια σε αυτή την πόλη και οι λόγοι μετακόμισης ήταν διαφορετικοί κάθε φορά. Πλέον, έχω επιλέξει να μένω στα Ανατολικά, σε μια ήσυχη περιοχή. Είχα ανάγκη να ζω κάπου όπου θα έχω την «αίσθηση της γειτονιάς». Τελευταία, υπάρχουν σκέψεις να επιστρέψω και πάλι στο κέντρο, προκειμένου να είμαι πιο κοντά στις δραστηριότητές μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι μου είναι κάπως δύσκολο να αποχωριστώ την τωρινή γειτονιά μου. 

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω κολυμβητής, παίκτης του volley ή κτηνίατρος. Όλα αυτά μέχρι να έρθει στη ζωή μου το θέατρο. Μόλις το γνώρισα, δεν σκέφτηκα πως θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Και αυτή η επιθυμία με οδήγησε στα σκαλιά του Τμήματος Θεάτρου, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά όλα πήραν τον δρόμο τους ή για να είμαι πιο ακριβής, μετά ξεκίνησα να δημιουργώ τον δρόμο μου. Τα τελευταία χρόνια αποφάσισα να ασχοληθώ και με τη διαχείριση social media διαφορών brands. Άλλη μια ασχολία που δύσκολα θα μπορούσα να αποχωριστώ.

Η σχέση μου με την Θεσσαλονίκη είναι σαν τη σχέση μου με το φαγητό. Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που η γεύση του δεν με ικανοποιεί αλλά είναι και άλλες που σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να γεύομαι αυτό το φαγητό, κάθε μέρα για το υπόλοιπο της ζωής μου.  

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με το θέατρο επαγγελματικά ήταν μία παράσταση που είχα παρακολουθήσει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Θυμάμαι μέχρι και σήμερα το ότι είχα ψελλίσει: «Θα μπορέσω ποτέ να βρίσκομαι εδώ μέσα από την πλευρά της σκηνής;». Και τελικά μπόρεσα!

Η ιδέα για το #χαμογέλαμου_ ξεκίνησε μέσα στην πανδημία, ως ένας τρόπος να δώσω λίγο «χρώμα» μέσα στην γκρίζα επικαιρότητα. Ξεκίνησε από την ανάγκη μου να δημιουργήσω ένα "safe place" στο διαδίκτυο, πρώτα για εμένα, και μετά για όσους ανθρώπους χρειάζονται έναν λόγο για να χαμογελάσουν. Εξελίχθηκε σε ένα project, το οποίο έχει συνδυαστεί πια με το όνομά μου και σε μία ολόκληρη φιλοσοφία, την οποία ασπάζονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι καθημερινά.

Σκηνοθέτης, social media manager, founder του #χαμογέλαμου_, αυτές είναι οι τρεις κύριες ιδιότητες μου ή αυτές τουλάχιστον δηλώνω. Συνδυάζονται δύσκολα αλλά όχι δυσλειτουργικά. Δουλεύω καθημερινά, πολλές ώρες, χωρίς ρεπό προκειμένου να είμαι συνεπής απέναντι σε όλα όσα έχω αναλάβει. Το πιο σημαντικό βέβαια είναι ότι περνάω καλά και νιώθω ευτυχισμένος, με όλα τα projects, τον όγκο δουλειάς και φυσικά, με τους συνεργάτες μου. Είναι αυτά, τα οποία γεμίζουν την ψυχή μου και καθημερινά πέφτω για ύπνο με το χαμόγελο του ανθρώπου που πλησιάζει και κατακτά τα όνειρά του. Πρόκειται για πολύ δημιουργικά επαγγέλματα και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο φροντίζω ανά περιόδους να δίνω στον εαυτό μου μικρά «διαλείμματα», καθώς είμαι της άποψης πως η δημιουργικότητα χρειάζεται ανατροφοδότηση.

Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου ήταν πριν τρία χρόνια, όταν επικοινώνησα με τον Γιάννη Μόσχο - νυν Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου - εκδηλώνοντας την επιθυμία μου να εργαστώ δίπλα του ως βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Οι Στυλοβάτες της Κοινωνίας» που πραγματοποιήθηκε στο ΚΘΒΕ. Έπειτα από τη συνέντευξη, με επέλεξε ως β’ βοηθό σκηνοθέτη και μου «άνοιξε» αυτήν την πόρτα. Γιάννη, σε ευχαριστώ για όλα! Δεν θα μπορούσα όμως να μην αναφέρω και την ευτυχή καλλιτεχνική και επαγγελματική μου συνάντηση με την Ελένη Γκασούκα, με την οποία συνεργάζομαι αυτή τη στιγμή ως βοηθός της στο Κρατικό Θέατρο. 

Αντλώ έμπνευση από τις βόλτες, τη φύση και κυρίως από τους ίδιους τους ανθρώπους. Λατρεύω να ακούω τις ιστορίες που έχουν να πουν. 

Το στοιχείο του επαγγέλματός μου ως σκηνοθέτης που με εξιτάρει είναι η συμπύκνωση του χρόνου που προσφέρει το θέατρο. Μέσα σε λίγους μήνες δημιουργείς έναν ολοκαίνουριο κόσμο από το μηδέν. Με εξιτάρει, επίσης, πως μετά το πέρας μιας δουλειάς, μιας παράστασης, όλος αυτός ο κόσμος μοιάζει να «εξανεμίζεται» σαν να μην υπήρξε ποτέ. Μένει μονάχα το συναίσθημα που σου δημιούργησε για να υπενθυμίζει που και που πως για ένα χρονικό διάστημα, υπήρξες μέρος μιας άλλης πραγματικότητας.

Επιτυχία για εμένα σημαίνει να κοιμάσαι το βράδυ, γνωρίζοντας πως σήμερα έκανες ό,τι μπορούσες και ό,τι ήθελε η ψυχή σου.

Το μέλλον των social media είναι η αλήθεια. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν, να εξελίσσονται και συνεχώς θα δημιουργούνται νέες πλατφόρμες. Πιστεύω ότι έχουμε ξεκινήσει ήδη να αφήνουμε πίσω μας την αρχική εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπου οι ζωές ήταν στιλιζαρισμένες και ωραιοποιημένες. Έχουμε ανάγκη πια να βλέπουμε στα media την αλήθεια. Και πραγματικά πιστεύω ότι θα την δούμε...

Η δημιουργικότητα είναι συνώνυμο του ανθρώπου.

Ένας άνθρωπος που με καθόρισε πολύ καλλιτεχνικά είναι η σκηνοθέτις Χριστίνα Χατζηβασιλείου. Είχα τη χαρά να εκπαιδευτώ και να εργαστώ δίπλα της. Η ματιά της με άλλαξε. 

Ένας ηθοποιός που θα ήθελα να σκηνοθετήσω είναι η Μαρία Καβογιάννη. 

Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει φωτογραφίσεις, video, μοντάζ, κείμενα, ραντεβού, πολλά τηλεφωνήματα, πρόβες στο θέατρο - αυτή την περίοδο και στον κινηματογράφο - και βόλτες με τον σκύλο μου τον Άδη.

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το Le Jardin στην Παλαιών Πατρών και η Πλατεία Θεάτρου δίπλα στο ΚΘΒΕ.

Η πιο έντονη μνήμη που έχω από τη Θεσσαλονίκη είναι η στιγμή που κράτησα στα χέρια μου τα κλειδιά του πρώτου μου σπιτιού.

All time αγαπημένο μου μέρος είναι η Νέα Παραλία. Αυτός είναι και ο λόγος που μετακόμισα κοντά της. Με ηρεμεί, με ανατροφοδοτεί, με γεμίζει  χαρά. Μου αρέσει να κάθομαι εκεί είτε μόνος είτε με παρέα και να «χάνομαι» στη θάλασσα, στα φώτα, στους περαστικούς ανθρώπους.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι «Όταν κάτι δεν μπορείς να το αλλάξεις εσύ ο ίδιος, αποδέξου το». Μια συμβουλή που με έχει γλυτώσει από πολλές εσωτερικές μάχες. Παλεύω πολύ στη ζωή μου για όλα όσα θέλω σε όλους τους τομείς. Όταν, όμως, κάτι πραγματικά δεν μπορώ να το αλλάξω με τις δικές μου δυνάμεις, απλά αποδέχομαι την κατάσταση και προχωράω. 

Μία από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να επιστρέφω στο σπίτι μου το βράδυ με τα πόδια μέσω της Νέας Παραλίας. 'Ο,τι ώρα και αν τελειώσω, όπου και αν βρίσκομαι πριν στην πόλη. Είναι ο τρόπος μου να αποφορτίζομαι.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί μπορείς να βγεις από το σπίτι σου όπως θέλεις, γιατί συνδυάζει την πολυκοσμία με την ησυχία και γιατί «μυρίζει» ελευθερία.

Αν θα άλλαζα κάτι στην πόλη μου θα ήταν οι συγκοινωνίες της.

Την Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο καθαρή.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις αυτές θα ήταν Πολύχρωμη, Υγρή και Γεμάτη εκπλήξεις. 

Κεντρική φωτογραφία: Πορτρέτο - Mike Rafail | Θεσσαλονίκη - Χριστίνα Δημητριάδου