Έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη αλλά για κάποιον λόγο ο δρόμος τους τούς έφερε στην πρωτεύουσα του Βορρά έχουν μία πολύ ιδιαίτερη σύνδεση μαζί της. Αυτό συμβαίνει και με την ηθοποιό Ιώβη Φραγκάτου. Η σχέση με την υποκριτική ξεκίνησε από μικρή ηλικία αλλά είχε αποφασίσει να την «κρύψει» βαθιά μέσα της γιατί πίστευε ότι ήταν ένα άπιαστο όνειρο. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον κι έτσι όταν σπούδαζε σχέδιο μόδας στη Σχολή Βελουδάκη δύο καθηγητές της την έπεισαν να δώσει εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο. Πέρασε με την πρώτη και το επόμενο βήμα ήταν ότι αποφοίτησε με άριστα. Τη Θεσσαλονίκη την γνώρισε μέσα από τη δουλειά της, καθώς ερχόταν για παραστάσεις. Τη λάτρεψε από την πρώτη στιγμή και η μοίρα της την οδήγησε να μετατραπεί σε κάτοικό της. Παιδί του κέντρου, δεν μπορεί να αντισταθεί στην Παραλία, στα στενά, στους ανθρώπους και στις γεύσεις της. Ο τρόπος που μου μιλούσε γι' αυτήν τη πόλη καθ' όλη τη διάρκεια της συνέντευξης εξέπεμπε αγάπη, θαυμασμό και χαρά. Τελευταία της επιτυχία ήταν η παράσταση «Η νύχτα της Ιγκουάνα» στο ΚΘΒΕ ενώ τώρα προετοιμάζεται για μια διασκευή του Βασίλη Μπισμπίκη και του Γιάννη Μελιτόπουλο, βασισμένη στο έργο του Ντοστογέφσκι «Έγκλημα και Τιμωρία».

Ας την γνωρίσουμε καλύτερα!

Γεννήθηκα στο Μαρούσι και μεγάλωσα στη Σταμάτα Αττικής, όπου ζω για κάποια διαστήματα, όπως αυτό της καραντίνας. Το μέρος θυμίζει χωριό. Αυτό που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια είναι ότι βγαίναμε με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς με τα ποδήλατα. Κάναμε απίστευτα παιχνίδια και πολλές βόλτες, έστω και κρυφά. Η συγκεκριμένη γειτονιά «έπαιξε» σημαντικό ρόλο στην κοινωνικοποίηση αλλά και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου.

Η αγαπημένη μου γειτονιά στην Αθήνα είναι η Πλάκα, στην οποία θα ήθελα να μείνω και κάποια στιγμή. Λατρεύω την αύρα της γιατί παρόλο που βρίσκεται στο Κέντρο της πόλης κρύβει μέσα της έντονα το παραδοσιακό στοιχείο και είναι σαν μια γειτονιά βγαλμένη από τα παλιά. Στη Θεσσαλονίκη είμαι «παιδί» του Κέντρου. Το αγαπημένο μου σημείο είναι το σπίτι μου στην Παύλου Μελά. Ένα καταπληκτικό σπίτι στον 5ο όροφο μιας νεοκλασικής πολυκατοικίας μ' ένα μεγάλο μπαλκόνι με θέα την Αγίας Σοφίας, όπου έχω δημιουργήσει υπέροχες αναμνήσεις και με βοήθησε να ενηλικιωθώ στην πράξη.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω πολλά πράγματα, από εγκληματολόγος μέχρι μουσικός και χορεύτρια. Τελικά μόλις τελείωσα στη σχολή Βελουδάκη αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο με την παρότρυνση δύο καθηγητών μου και πέρασα με την πρώτη. Έκανα χορό και τραγούδι από μικρή, οπότε αυτό ήταν κάτι που βοήθησε. Αποφοίτησα με άριστα και έτσι γνώρισα τη Θεσσαλονίκη, καθώς την επισκέφτηκα για πρώτη φορά λόγω δουλειάς. Με το ΚΘΒΕ ο Τσέζαρης Κραουζίνης μου έδωσε τον ρόλο της Ισμήνης στους «Επτά επί Θήβας». Μία συνολική δουλειά και μια καταπληκτική εμπειρία την οποία προετοιμάσαμε και για την Επίδαυρο.

Σπούδασα στο Εθνικό Θέατρα απ' όπου αποφοίτησα το 2012. 

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι αγαπησιάρικη. Σαν μία παλιά φίλη που γνωρίζουμε πολλά η μία για την άλλη και κάθε φορά που βρισκόμαστε είναι τέλεια!

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με υποκριτική δεν ήταν κάποιο συγκεκριμένο. Νομίζω ότι ήθελα ασυνείδητα από μικρή να ασχοληθώ μ' αυτό το επάγγελμα, ωστόσο δεν τολμούσα να το παραδεχτώ κι εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Ίσως γιατί μου φαινόταν πολύ μεγάλο ή άπιαστο. Όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου στο σχέδιο άρχισα να το ψάχνω παραπάνω. Έτσι άρχισα να κάνω μερικά μαθήματα και έτσι κάποιοι δάσκαλοί μου με παρότρυναν να δώσω εξετάσεις. Ασχολήθηκα με το χοροθέατρο κι έκανα την προετοιμασία μου με πολύ αξιόλογους ανθρώπους της τέχνης, όπως τη Σοφία Σεϊρλή, τον Πάνο Κυπαρίσση και τον Κωνσταντίνο Πουλή, οι οποίοι με βοήθησαν πολύ. Η εμπειρία μου στο Εθνικό Θέατρο ήταν δύσκολη αλλά αργότερα κατάλαβα ότι με προετοίμασε για όλα όσα επρόκειτο να συμβούν μετά. 

Η κινητήριος δύναμή μου είναι η αγάπη μου για την ζωή σε όλες τις μορφές που αυτή περιέχει. 

Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου ήταν όταν έπαιξα την Κασσάνδρα στην Επίδαυρο και δοκιμάστηκα σε αυτό το κείμενο του Αισχύλου, το οποίο από μόνο του είναι ολόκληρο ταξίδι.

Ο καλλιτέχνης που αγαπώ είναι αυτός που μαθαίνει να διαχειρίζεται τον εαυτό του στον παρόντα χρόνο. 

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα είναι ότι αποσπόμουν από «παράσιτα» που δεν είχαν να κάνουν ακριβώς με τον στόχο μου. Αυτό είναι κάτι που έχω μάθει να το διαχειρίζομαι χρόνο με το χρόνο και με την εμπειρία φυσικά της δουλειάς. Δυσκολευόμουν να διαχειριστώ καταστάσεις και δεν μπορούσα να τις αντιμετωπίσω σαν απλός παρατηρητής. Έμπαινα πολύ «βαθιά» σ' αυτές. Πλέον και με τα χρόνια ψυχοθεραπείας μου έχω καταφέρει, ευτυχώς, να βρίσκομαι σ΄έναν πολύ ωραίο και φωτεινό δρόμο. Να βλέπω κάτι που ονειρεύομαι κι έχω στόχο, να πηγαίνω σ' αυτό χωρίς να αποσπούμε από άλλα πράγματα. 

Ένας χώρος τέχνης της πόλης που αγαπώ είναι το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Μονή Λαζαριστών οπού υπάρχουν πολλά έργα της Ρωσικής Πρωτοπορίας. Και φυσικά το Μουσείο Φωτογραφίας στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης. 

Ένας άνθρωπος-μέντορας για μένα είναι η μητέρα μου, η οποία ενώ με λατρεύει ταυτόγχρονα έχει καταφέρει να εμπλέκεται σε πράγματα που μου συμβαίνουν. Μου δείχνει τον δρόμο σε πολλά πράγματα ενώ μου παρουσιάζει τις πιο βοηθητικές εναλλακτικές.  

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου δεν είναι σίγουρα ένα. Μου αρέσουν πολύ και τα καφέ και τα εστιατόρια και όλα. Παρόλα αυτά θα διαλέξω τα τέσσερα αγαπημένα μου. Το Tabya γιατί μου αρέσει η αισθητική του, το Ύψιλον που διοργανώνει ωραία events, το Shed που καταφέρνει να μας «μεταφέρει» για λίγο στην Ιαπωνία και το Piece of Cake που είναι πολύ κοντά και στο σπίτι. 

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι φυσικά η Παραλία. Λατρεύω να πηγαίνω με το βιβλίο μου την αγαπημένη μου ώρα, όταν δύει ο ήλιος. Εκείνη τη στιγμή μπορείς να δεις τις πιο συγκλονιστικές αποχρώσεις του μοβ, του ροζ και του μπλε. Από την άλλη, μ'΄αρέσει και πολύ πρωί όταν πηγαίνω για τρέξιμο.  

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να φτιάχνω καφέ με τη συγκάτοικο μου και να καθόμαστε στο μπαλκόνι κοιτάζοντας την Αγία Σοφίας. Να κατεβαίνω και να πηγαίνω για έναν δεύτερο καφέ στη Σβώλου με φίλους. Επόμενη στάση το βιβλιοπωλείο «Ακυβέρνητες Πολιτείες», όπου διαβάζω με ησυχία τα βιβλία μου. Στη συνέχεια, η μεγάλη βόλτα στα στενά της πόλης είναι δεδομένη. Όποτε πήγαινα για πρόβα στο ΚΘΒΕ προσπαθούσα να βρω μία διαφορετική διαδρομή για να γνωρίζω περισσότερα μέρη. Μετά την παράσταση μαζευόμασταν όλοι οι ηθοποιοί στην Πλατεία Θεάτρου. Ήταν ένα άτυπο ραντεβού.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι τα Κάστρα, καθώς εκεί ηρεμώ. Στην αρχή χανόμουν αλλά δεν με ένοιαζε γιατί όποιον δρόμο κι αν διάλεγα θα μ' έβγαζε στη θάλασσα.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί έχει πολύ αισιόδοξους ανθρώπους. Είναι ανοιχτοί και τολμούν. Αυτό μου το μετέδωσαν κι εμένα. Σ' αυτήν την πόλη κατάφερα να τολμήσω πράγματα που ούτε τα σκεφτόμουν. Τους αρέσει να περνάνε καλά, κάτι που κι αυτό είναι μεταδοτικό ενώ τους αρέσει να φροντίζουν τον εαυτό τους. Μια πόλη γεμάτη δημιουργία με πολλές επιλογές. Κάθε μέρα ανακαλύπτεις και κάτι καινούριο.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο περισσότερο ανοιχτή στις προκλήσεις του 21ου αιώνα σε όλα τα επίπεδα και τις μορφές. 

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις Φιλόξενη, Ομιχλώδης, Γενναιόδωρη. Η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ!