Είναι αλήθεια ότι το πιο ουσιαστικό success story στη ζωή μας αφορά αποκλειστικά στην πραγματοποίηση των παιδικών μας επιθυμιών. Σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια, τότε αισθανόμαστε ολοκληρωμένοι, ευτυχισμένοι και πλήρεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της επιτυχούς αυτής πορείας είναι η αρχιτέκτονας Έλενα Σίτη. Η ίδια θυμάται πάντα τον εαυτό της να παρατηρεί σχεδιασμούς στους χώρους γύρω της, να ψάχνει να βρει πρωτότυπα μοτίβα και ενδιαφέρουσες γεωμετρίες. Και έτσι, το πεδίο της αρχιτεκτονικής απεδείχθη για αυτήν μονόδρομος. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Kingston Upon Thames και αποφοίτησε με masters in Architecture and interiors του Royal College of Art (RCA). Ακολούθησε το μεταπτυχιακό της στον τομέα της μουσειολογείας στο ΑΠΘ και πολλά υποσχόμενες συνεργασίες με αρχιτεκτονικά γραφεία της πόλης. Το πικ όμως έφτασε όταν στην επιφάνεια ήρθε ξανά η αγνότητα των παιδικών της ονείρων. Με τις αγαπημένες της παιδικές φίλες, Φένια Δούκα και Χριστίνα Αλεξοπούλου, ίδρυσαν το γραφείο "TSQUARE ARCHITECTS", αναλαμβάνοντας σημαντικά σχεδιαστικά project.  T-square –ή αλλιώς ταφ– είναι ένα από τα πιο βασικά όργανα που πιάνει κανείς στα χέρια του όταν θέλει να γίνει αρχιτέκτονας.

Η σχέση της με τη Θεσσαλονίκη πάντα ήταν ταυτισμένη με κάτι το άκρως δημιουργικό. Πολλά είναι τα σημεία της, τα οποία συνεχίζουν να αποτελούν για την ίδια κύρια πηγή έμπνευσης. Ας τη γνωρίσουμε, όμως, καλύτερα σήμερα μαζί! 

Μεγάλωσα σε μια όμορφη κ πολύ ήσυχη γειτονιά δίπλα στο δάσος σε ένα σημείο της πόλης που θεωρείται κέντρο απόκεντρο με πολλές ανηφόρες και κατηφόρες αλλά και υπέροχη θέα. Στις 40 εκκλησιές. Παιχνίδια και γέλια πολλά στις πυλωτές των κτιρίων με κλεφτές βόλτες στην απαγορευμένη ζώνη -το δάσος- εξερευνώντας τα τελευταία παλιά, μικρά σπίτια. Αγάπησα όλες τις επόμενες γειτονιές που με φιλοξένησαν ως φοιτήτρια πλέον στο μαγευτικό και κοσμοπολίτικο, για μένα «κέντρο του κόσμου», το αγαπημένο μου Λονδίνο. 

Σπούδασα Αρχιτεκτονική στο Λονδίνο, αρχικά στο πανεπιστήμιο του Kingston Upon Thames και αποφοίτησα με masters in Architecture and interiors του Royal College of Art (RCA). Έζησα σε δυο υπέροχες περιοχές γύρω από το γνωστό πάρκο ”Hyde park”, στα Craven Hill Gardens και στη High Street Kensington, όπου βίωνες τον τυπικό αγγλικό τρόπο ζωής. Καθημερινά διέσχιζα, περπατώντας το πάρκο για να βρεθώ στην άλλη πλευρά του που βρισκόταν η αρχιτεκτονική σχολή του RCA.

Μικρή ήθελα να γίνω γλύπτρια ή καλλιτέχνης ή αρχιτέκτονας. Εντυπωσιαζόμουν από το μεγάλο ακανόνιστο γλυπτό του Ζογγολόπουλου που βρίσκεται στην Πλατεία Συντριβανίου, στη βορεινή πύλη της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) κ ονειρευόμουν κ εγώ να φτιάξω κάτι για την πόλη μου, ένα γλυπτό, ένα κτίριο, ένα «κάτι» που δεν ήξερα τι.Έπαιζα ατελείωτα, κτίζοντας με τα Lego περίεργα κτίρια, έφτιαχνα οτιδήποτε σε τρισδιάστατη μορφή: κατασκευές, γλυπτά, κοσμήματα, έπειτα μακέτες, με ό,τι υλικά έβρισκα διαθέσιμα. Ο χώρος γύρω μου ήταν κάτι που με απασχολούσε πάντα κ αποφάσισα να τον εξερευνήσω, σπουδάζοντας Αρχιτεκτονική.

Αργότερα, με την επιστροφή μου στην Θεσσαλονίκη, ως νέα αρχιτέκτονας εργαζόμουν σε δυο αρχιτεκτονικά γραφεία στο κέντρο της πόλης. Κάθε μέρα, πηγαίνοντας στο γραφείο, κατέβαινα τους κάθετους δρόμους προς το παλιό παραλιακό μέτωπο και παρατηρούσα μαγεμένη τη συνεχώς μεταβαλλόμενη εικόνα της θάλασσας. Άλλοτε ήρεμη και φωτεινή, άλλοτε σκοτεινή και άγρια, αλλά κυρίως λαμπερή. Εικόνες γνώριμες και ανεξίτηλες από τις διαδρομές της παιδικής μου ηλικίας.

Δούλεψα σε κάποια σημαντικά αρχιτεκτονικά γραφεία της πόλης, όπου απασχολήθηκα με κτίρια πολιτισμού. Σε συνέχεια, προκειμένου να διευρύνω τις γνώσεις μου σε αυτόν τον τομέα αποφάσισα να κάνω ακόμη ένα μεταπτυχιακό, στη μουσειολογεία στο ΑΠΘ. Ταυτόχρονα με το μεταπτυχιακό προέκυψε και η δημιουργία του δικού μου αρχιτεκτονικού γραφείου μαζί με τις παιδικές φίλες και συμφοιτήτριες μου στη σχολή, τις Φένια Δούκα και Χριστίνα Αλεξοπούλου. Ένα φοιτητικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Η ίδρυση του γραφείου μας TSQUARE ARCHITECTS ξεκίνησε μάλλον τυχαία όταν ανέλαβα ένα ενδιαφέρον project – την ανακαίνιση τμήματος ενός ξενοδοχείου. Για τη διεκπεραίωση και υλοποίησή του συνεργάστηκα αρχικά με την Φένια, και στην πορεία προστέθηκε στην ομάδα μας και η Χριστίνα. Έτσι δημιουργήθηκε ο πυρήνας των TSQUARE. Μέχρι σήμερα η ομάδα μας διαρκώς μεγαλώνει. Το γραφείο μας βρίσκεται στην περιοχή της Καλαμαριάς, σε ένα κομβικό σημείο της πόλης για τον χώρο των κατασκευών, όπου έχουν συγκεντρωθεί πολλές επιχειρήσεις που σχετίζονται με τον χώρο αυτόν.

Αυτό που αγαπώ στη δουλειά μου είναι ότι δεν βαριέσαι ποτέ, καθώς το αντικείμενο απασχόλησης μας αλλάζει διαρκώς. Κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι νέο προκειμένου να δημιουργείς επίσης κάτι καινούργιο και μοναδικό.

Κινητήριος δύναμη είναι ο άνθρωπος και η σχέση του με τον χώρο, το φως και τον χρόνο. Για μένα ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός είναι τρόπος ζωής, είναι ο τρόπος που λειτουργώ.

Μια στιγμή που ένιωσα πολύ περήφανη είναι όταν έγινα μαμά. Το να μεγαλώνεις δυο παιδιά ταυτόχρονα με το να είσαι δημιουργικός και παραγωγικός στη δουλειά σου είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο παζλ που πρέπει διαρκώς να ταιριάζεις τα κομμάτια του.

Ένας χώρος Τέχνης της πόλης που αγαπώ είναι το MOMus Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη ΔΕΘ. Είναι ένας χώρος πολιτισμού που διοργανώνει και φιλοξενεί συνεχώς νέα ενδιαφέροντα project και εκδηλώσεις.

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για βόλτες στους δρόμους του κέντρου της πόλης, όπου νιώθεις την ζωντάνια της και τον παλμό της. Από την Προξένου Κορομηλά και την Καρόλου Ντηλ, την Παλαιών Πατρών και την Παύλου Μελά, μέχρι την Εδέσσης όπου η εικόνα αλλάζει κ γίνεται πιο νεανική. Μπορεί να με συναντήσει κανείς για καφέ και ποτό στο "Local" και για φαγητό στο "Canteen".

Αγαπημένο μέρος το λιμάνι, όπου απολαμβάνεις την ωραία θέα σε ένα ήσυχο, μακριά από τον θόρυβο της πόλης, μα ταυτόχρονα και ζωντανό μέρος της. Ο χώρος έχει αναβαθμιστεί λόγω της ανάπλασης και της αλλαγής χρήσης των παλιών κτιρίων του, φιλοξενώντας πλέον μουσεία και χώρους αναψυχής.

Κρυφό σημείο - αν και όχι τόσο κρυφό - είναι ο Ναυτικός Όμιλος Θεσσαλονίκης στη Σοφούλη όπου περνώ αρκετές ώρες της εβδομάδας και απολαμβάνω τη θέα της θάλασσας από το ωραιότερο μπαλκόνι της πόλης.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί «δεν κοιμάται ποτέ». Λόγω της μικρής της κλίμακας, οι άνθρωποί της, συνεχώς δραστήριοι και ζωντανοί, κινούνται διαρκώς στο κέντρο της πόλης, διατηρώντας έτσι τη ζωντάνια της αισθητή τόσο στους κατοίκους, όσο και στους επισκέπτες της.

Το στοιχείο που θα άλλαζα στην πόλη είναι το κυκλοφοριακό της σύστημα. Θα την ήθελα πιο καθαρή, με λιγότερο θόρυβο από τα αυτοκίνητα και με περισσότερους πεζόδρομους.

Με τρεις λέξεις θα χαρακτήριζα τη Θεσσαλονίκη γοητευτική, μυστηριώδη και μοναδική.

Κεντρική φωτογραφία - πορτραίτο: Ιωάννα Ρουφοπούλου