Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω την παρακάτω συνέντευξη με μία λέξη τότε αυτή θα ήταν ειλικρινής. Η Αντιγόνη Καψάλη, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα στο κέντρο, όπου πέρασε όλα τα παιδικά και εφηβικά χρόνια μέχρι την ενηλικίωση της. Αμέσως μετά το σχολείο, μετακόμισε στο Bath της Αγγλίας για να σπουδάσει αυτό που ήθελε από μικρή, αρχιτεκτονική. Για τα επόμενα χρόνια η ζωή της συνεχίστηκε ανάμεσα σε Λονδίνο και Αθήνα, αφού όπως μας εκμυστηρεύεται η ίδια, η Πρωτεύουσα του Βορρά της έμοιαζε πολύ μικρή για να επιστρέψει σ' αυτήν. Από το 2004 ζει μόνιμα στην Ελλάδα και στην Αθήνα, όπου είναι και η βάση της. Στη Θεσσαλονίκη έρχεται πλέον σαν επισκέπτης, για να συναντηθεί με τους δικούς της ανθρώπους και να δει ξανά τα αγαπημένα της μέρη, ενώ η σχέση μαζί της παραμένει μέχρι και σήμερα περίπλοκη. Λατρεύει τη Χαλκιδική και ορκίζεται στην χιλιοειπωμένη αλλά πάντα to the point άποψη ότι... σαν τη Χαλκιδική δεν έχει!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Π. Π. Γερμανού 8, στο κέντρο, στον δρόμο με το φαρδύ πεζοδρόμιο και με τα δέντρα να γεμίζουν το μπαλκόνι μας. Με τον κ. Παναγιώτη τον περιπτερά και τα ατελείωτα παιχνίδια. Με το σάντουιτς με σουτζουκάκι στη γωνιά με Παύλου Μελά που τρελαινόταν η μαμά μου, και τον Σίμο Βασιλειάδη τον καλύτερο παιδίατρο στη διπλανή πόρτα που μας έδινε ένα μπαλόνι μετά από κάθε εξέταση. Α! και είχε και ένα πράσινο φωτιστικό με σπιράλ που ανεβοκατέβαινε. Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά πια… μόνο διαφορετικές εκδοχές εστίασης στο φαρδύ πεζοδρόμιο με τα δέντρα.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι το κέντρο. Ενώ στην Αθήνα έχω επιλέξει την Κηφισιά και δεν αλλάζω τη φύση και την ησυχία με τίποτα, νομίζω ότι στο μυαλό μου η Θεσσαλονίκη θα είναι πάντα το κέντρο της, ίσως από επιλογή, ίσως λόγω οικειότητας. Ιδανικά στην Παραλία με θέα τον Θερμαϊκό και τον Όλυμπο ή στην Πλατεία Αριστοτέλους για τα κτίρια της και την ανοιχτωσιά της.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ζωγράφος. Μέχρι να τελειώσω το δημοτικό όμως, ήξερα μέσα μου ότι θα ασχοληθώ με την αρχιτεκτονική. Είναι πολύ ωραίο και ίσως λυτρωτικό να ξέρεις τόσο ξεκάθαρα τι θέλεις να κάνεις -το συνειδητοποίησα αργότερα. Πήγα στο Bath -πόλη στην Αγγλία- να σπουδάσω και έβλεπα τόσα παιδιά γύρω μου «χαμένα», σε σχολές που τους είχαν ωθήσει ή που είχαν «επιλέξει» προκειμένου να ασχοληθούν με κάτι μέχρι να βρούνε τι πραγματικά επιθυμούν. Ήμουν ευγνώμων στον εαυτό μου που ήξερα… και ακόμα ξέρω. Μετά από 4 χρόνια στο Bath, με δυο εξάμηνα πρακτικής, ένα στους ISV Architects στην Αθήνα κι ένα στον Δημήτρη Πορφύριο στο Λονδίνο, ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο Southbank στο Λονδίνο. Εργάστηκα ξανά στον Πορφύριο μέχρι την επιστροφή μου στην Ελλάδα το 2004, για να δουλέψω γι ένα χρόνο στον Στέλιο Αγιοστρατίτη, μέχρι τελικά να πάρω την απόφαση να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου μόνη μου. Πολλές φορές έχω μετανιώσει την επιστροφή μου στην Ελλάδα, αλλά ποτέ τη σταδιοδρομία μου εδώ.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι περίπλοκη. Πέρασα πολύ ωραία μέχρι τα 18. Όταν εγκαταστάθηκα για σπουδές στην Αγγλία δε μου έλειπε καθόλου κι όταν τέθηκε το ερώτημα του να γυρίσω πίσω, ήμουν σίγουρη ότι δεν ήθελα. Μου φαινόταν «μικρή» κι έτσι η Αθήνα μετατράπηκε σε μονόδρομος κι όχι αποκλειστικά σε συνειδητή επιλογή. Έκτοτε δεν έχω ζήσει ενήλικη καθημερινότητα ποτέ στη Θεσσαλονίκη. Και αυτό με κάνει πολλές φορές και άδικη μαζί της. Είμαι πάντα επισκέπτης, «τουρίστας» στην ίδια μου την πόλη που περιμένει να δει τους ανθρώπους του στον ελεύθερό τους χρόνο. Ως μητέρα πια όμως έχω βρει μια καλύτερη ισορροπία μαζί της. Ίσως γιατί είναι καλή στο να «αγκαλιάζει»…

Σπούδασα Αρχιτεκτονική στο Bath και στο Southbank.

Η ενασχόληση μου με την αρχιτεκτονική ξεκίνησεα από τότε που ως παιδί ονειρευόμουν να μεταφέρω τους κατοίκους της πόλης κάπου για να την ανατινάζω και να τη φτιάχνω από την αρχή. Ευτυχώς ή δυστυχώς δε βρήκα κάπου να τους πάω! 

Το πιο ξεχωριστό project της επαγγελματικής μου ζωής είναι τo Κασσάνδρα Παλλάς, τόσο σε επίπεδο συμβολισμών όσο και σε επίπεδο συνεργασίας. Έκανα εκεί τις πρώτες διακοπές της ζωής μου, στο opening του ξενοδοχείου το 1978, και το 2019 ξεκίνησε η συνεργασία μου με τη νέα γενιά των ιδιοκτητών. Άνθρωποι με άποψη που όμως ήθελαν να ακούσουν. Τελικά άκουσαν κι σ' αυτό οφείλεται κι ένα μέρος της επιτυχίας. Έκτοτε ανακαινίζουμε κάθε χρόνο κάποιο τμήμα με μια σχέση εμπιστοσύνης, που αγγίζει τα όρια της πλήρους ελευθερίας.

Η αρχιτεκτονική για εμένα είναι τρόπος ζωής.

Ένας χώρος τέχνης που ξεχωρίζω στην πόλη μου είναι το Βυζαντινό Μουσείο για το κτίριο του και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (MOMus) για τις εκθέσεις του.

Ο αγαπημένος μου συνδυασμός υλικών είναι εμφανές μπετόν με κρύσταλλο.

Ένα μνημείο που μ’ εντυπωσίασε είναι αυτό του ολοκαυτώματος στο Βερολίνο. Είναι νεκροταφείο; Είναι δημόσιος χώρος; Είναι ένας λαβύρινθος; Είναι μια «παιδική χαρά»; Είναι όλα τα παραπάνω και είναι εκεί για να το επισκεφθεί ο καθένας και να συνδεθεί μαζί του με όποια ερμηνεία θέλει ή αισθάνεται.

Ελληνικό καλοκαίρι σημαίνει θάλασσα, παραλία και φουσκωτό μέχρι τη Δύση του ήλιου.

Το αγαπημένο μου νησί είναι δύο και βρίσκονται κοντά στη Θεσσαλονίκη. Το Διάπορο και το Κέλυφος γιατί όπως όλοι ξέρουμε... σαν τη Χαλκιδική δεν έχει.

Μία στιγμή στην καριέρα μου που έχει μείνει ανεξίτηλη είναι όταν ένας Τούρκος πελάτης μου έστειλε μήνυμα, «Είσαι πολύ καλή αρχιτέκτων και ακόμα καλύτερος άνθρωπος.»

Τη ζωή μου μετά από 10 χρόνια τη φαντάζομαι μαζί με τον γιο μου χαρούμενο και ευτυχισμένο. Και τότε σχεδόν έφηβο!

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου δεν είναι άλλο από το στέκι του μπαμπά μου, το Νερό Που Καίει, στην Προξένου Κορομηλά. 

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι στη Σοφούλη μετά τo Shark Bar Restaurant. Ήμασταν οικογενειακά, παίζαμε mini golf και μετά πηγαίναμε απέναντι, για φαγητό στο Συριακό. Ούτε αυτά υπάρχουν πια... 

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η Παραλία της φυσικά!

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ δεν είναι μόνο μία. Υπάρχουν πολλές μικρές και μεγάλες συμβουλές σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου από διαφορετικούς ανθρώπους που με έχουν βοηθήσει να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα, πάντα χαμογελώντας. Τελικά ίσως αυτή να είναι η πιο διαχρονική συμβουλή και είναι του μπαμπά μου. Να χαμογελάω πάντα. 

Το επόμενο project που ετοιμάζω είναι οι πολυαναμενόμενες διακοπές μας. 

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη δεν είναι καθόλου κρυφό. Είναι το πιο φανερό και χιλιοειπωμένο, η Παραλία. Ακόμα και ανάμεσα στον κόσμο μπορείς αν θέλεις να περπατήσεις «μόνος».

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί. με μεγάλωσε. Kαι μεγαλώνοντας ήταν φιλική, ελεύθερη αλλά και υπερπροστατευτική. Τα νυχτερινά μαγαζιά της μας έμαθαν την αισθητική, όλη η πόλη ήταν μια μεγάλη παρέα που ήξερε να αγαπάει και να διασκεδάζει. Αν και το μεγαλύτερο της ατού ήταν και είναι πάντα η Χαλκιδική.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν να πεζοδρομηθεί η Παλιά Παραλία, χωρίς όμως να τοποθετηθούν τραπεζοκαθίσματα. Να είναι οι πολίτες ελεύθεροι να απολαύσουν την πόλη και τη βόλτα τους.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο καθαρή, πράσινη και αισιόδοξη.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις Home Sweet Home.