Υπάρχουν φορές που ό,τι και να γράψουμε δεν μπορεί να περιγράψει αυτό που είναι στην πραγματικότητα κάποιος, το ταλέντο του και την προσωπικότητά του. Γι' αυτό αποφάσισα να σας παρουσιάσω τα βασικά και να σας αφήσω να ανακαλύψετε τη συνέχεια μόνοι σας, δίνοντας ο καθένας τη δική του ερμηνεία. Η Αλεξάνδρα Μαράτη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα στο κέντρο της. Ωστόσο πλέον, η ζωή της μοιράζεται ανάμεσα σε δύο πόλεις, σ' αυτήν που μεγάλωσε και στη Βιέννη, όπου βρέθηκε για τις σπουδές της. Ποιες είναι αυτές; Αρχικά, ξεκίνησε με Σχέδιο στη Ναταλία Θωμαΐδη, στη συνέχεια με γραφικές τέχνες και fashion design σε ιδιωτική σχολή στη Θεσσαλονίκη και με ζωγραφική στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης (Universität für angewandte Kunst Wien), με καθηγητή τον διάσημο Αυστριακό εικαστικό Ch. Ludwig Attersee. Λατρεύει τα κρυφά και ήσυχα σημεία της πόλης, αλλά της αρέσει να μετακινείται και να αλλάζει μέρη συνεχώς. Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα όμως μέσα από τα δικά της λόγια. 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Διαγώνιο. Εκεί ζουν ακόμα οι γονείς μου. Λάτρευα το βιβλιοπωλείο Κοτζιάς και το Πανεπιστημιακό στη Γρηγορίου Παλαμά που πουλούσε παιδικά γερμανικά βιβλία. Διάβαζα τον Erich Kästner από το πρωτότυπο. Τα ταξιδιωτικά μου όνειρα τα είχα συνδέσει με το Bric-à-brac στην οδό Λασσάνη, μια πολύ σοφιστικέ μπουτίκ γαλλικού στιλ με κινέζικους χαρταετούς, αισθησιακά αρώματα -κουβαλάω από την τρυφερή ηλικία το παρατσούκλι Schnüffelkind-, ιδιόμορφα τετράδια και διακοσμητικά από όλο τον κόσμο. Τη γειτονιά έπληξαν στην πορεία ο θόρυβος και τα καυσαέρια, ενώ χώροι παρόμοιας μαγείας αμφιβάλλω αν υπάρχουν σήμερα...

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η Βασιλίσσης Όλγας, καθώς  μένω δύο βήματα μακριά από το Κολοσσαίον, τον κινηματογράφο, και την παραλία. Συχνάζω στα καφέ της γειτονιάς που όμως δεν επιβαρύνουν τα πεζοδρόμια με εκατοντάδες τραπεζοκαθίσματα το καλοκαίρι, απολαμβάνω την άνεση γύρω μου και έχω εξοικειωθεί με το θόρυβο των οχημάτων. Παράλληλα ζω και στη Βιέννη, τον τόπο σπουδών μου. Όταν παρατείνεται η εκεί διαμονή, νοσταλγώ το φιλόξενο περιβάλλον της γειτονιάς. Ζώντας ανάμεσα σε δύο πόλεις, αντλώ συνεχώς ενέργεια.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ζωγράφος. Ζωγράφιζα όλη μέρα, με ξυλομπογιές, νερομπογιές, μαρκαδόρους. Ο μπαμπάς μου ήταν πολιτικός μηχανικός και είχα ερωτευθεί το σχεδιαστήριό του. Μετά συνέχιζα στο σπίτι. Τα παιδικά έργα απεικόνιζαν παρόμοια σκηνικά με τα τωρινά...Ιστοριούλες που διαδραματίζονται σε φαντασιακές πόλεις, άλλους πλανήτες, μέσα σε τσίρκα και κήπους με περίεργα δέντρα. Το αγαπημένο μου επιτραπέζιο παιχνίδι, το UFO - SIGNAL, με παρακινούσε να ζωγραφίζω ιπτάμενα οχήματα και διαστημάνθρωπους. Θαύμαζα τις ζωγραφιές του Saint-Exupéry για τη φινέτσα και την ποίηση που εξέπεμπαν στο Μικρό Πρίγκιπα, τις άγγιζα και έπαιρναν σάρκα και οστά. Με χρωματιστά τουβλάκια έφτιαχνα αυτοσχέδιες κατοικίες που γκρέμιζα και έστηνα ξανά από την αρχή. Θα γινόμουν μια μέρα ζωγράφος ή αρχιτέκτονας.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη σχέση ζωής. Ο τόπος που έστησα την καριέρα μου, που ζουν οι γονείς και οι παιδικοί μου φίλοι. Ωστόσο μετακινούμαι συνεχώς, σαν πλάνητας. Μετά τις σπουδές στην Καλών Τεχνών της Βιέννης περιπλανήθηκα σε διάφορα μέρη του κόσμου, κοντινά και μακρινά.

Σπούδασα Σχέδιο στη Ναταλία Θωμαΐδη, γραφικές τέχνες και fashion design σε ιδιωτική σχολή στη Θεσσαλονίκη, ζωγραφική στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης (Universität für angewandte Kunst Wien), με καθηγητή τον διάσημο Αυστριακό εικαστικό Ch. Ludwig Attersee (1994-2000). Είχα αμφιταλαντευτεί αν θα έδινα εξετάσεις για να με δεχθούν στο fashion design (εκείνη την εποχή δίδασκε στη σχολή ο Helmut Lang, πριν η Vivienne Westwood...) ή στη ζωγραφική. Ο κάθε καθηγητής δεχόταν έξι μαθητές το χρόνο μετά από πολύ δύσκολες εξετάσεις. Ένιωθα τρισευτυχισμένη καθ' όλη τη διάρκεια των σπουδών, ζώντας σε μια υπέροχη πόλη και πραγματοποιώντας το όραμά μου.

Η σχέση μου με την τέχνη είναι ανάσα. Πέραν του εικαστικού επαγγέλματος και της καλλιτεχνικής σκέψης, τα ενδιαφέροντά μου περιστρέφονται γύρω από αυτήν. Αγαπώ τη λογοτεχνία, την ποίηση, τις συναυλίες κλασικής μουσικής, ροκ, τζαζ, το θέατρο, τις περιηγήσεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους. Οι ταξιδιωτικοί μου προορισμοί προσδιορίζονται συνήθως από το καλλιτεχνικό δυναμικό τους. Αγαπημένη μου πόλη είναι η Νέα Υόρκη, η τέχνη σε έξαρση...

Η ενασχόληση μου με την τέχνη φωτογραφία ξεκίνησε το 2007 όταν ίδρυσα στη Θεσσαλονίκη τη γκαλερί Artis Causa, στη Διαγώνιο, που παρουσίαζε σημαντικούς καλλιτέχνες Αμερικανούς, Ιάπωνες, Γερμανούς, Αυστριακούς, Έλληνες... Το 2017 την αποχωρίστηκα για προφανείς λόγους και συνέχισα τη freelance πορεία μου ως εικαστικός. Το νέο συνεργατικό project στα σκαριά, πραγματεύεται το θέμα της απώλειας ως μετατραυματική εμπειρία και συμπεριλαμβάνει μια πολυμορφία αναφορών.

Αντλώ έμπνευση, παρατηρώντας και ταξιδεύοντας. Επισκέφτηκα προ ημερών τη Βυρηττό, έναν τόπο ρημαγμένο και βασανισμένο από εισβολές και εκρήξεις, όπου η αίσθηση της απώλειας είναι εμφανής σε κτίρια και ανθρώπους. Μέσα από την επιλογή βιωματικών εμπειριών που νιώθω με όλες μου τις αισθήσεις, προσδιορίζεται και ο τρόπος με τον οποίο θα προσεγγίσω τεχνικά την υλοποίηση του νέου concept.

Ένα από τα έργα μου που ξεχωρίζω τα hermetic books, γλυπτικές μεταλλικές κατασκευές σε μέγεθος βιβλίου, που αναπτύσσονται σε αναβαθμούς και συμβολίζουν την οικουμενική γνώση και τη δημιουργία μιας νοητικής βιβλιοθήκης (χρονικό Akasha). Σύμφωνα με τον Stéphane Mallarmé: ''Tout, au monde, existe pour aboutir à un livre...'' . Στην επιφάνεια και στο εσωτερικό τους αποκρυπτογραφούνται αποσπάσματα ερμητικού λόγου και συμβολικές εικόνες, ψηφιακά επεξεργασμένες. Τα Ερμητικά Βιβλία τοποθετούνται σε νοητούς χώρους μύησης και διαλογισμού.

Μία στιγμή στην καριέρα μου που έχει μείνει ανεξίτηλη  είναι όταν έστησα την πυραμίδα exelixis, μία εγκατάσταση 2,5 x 3,5 m, μπροστά στο Βασιλικό Θέατρο στα πλαίσια της Biennale Symbiosis που διήρκησε έναν μήνα. Τα βράδια, με τη σύνδεση του κοινοτικού ρεύματος, εξέρχονταν δεσμίδες laser μέσα από τη χοάνη της κορυφής της, ενώ ένας περιστρεφόμενος ιπτάμενος δίσκος στο εσωτερικό λειτουργούσε κιναισθητικά με την προσέγγιση.

Για μένα η δημιουργικότητα είναι συνώνυμο της μόνιμης κυοφορίας... Η εικαστική δημιουργία με απελευθερώνει από τα άγχη της καθημερινότητας, τους κοινωνικούς ψυχαναγκασμούς και όσα με θλίβουν γύρω μου. Η θεραπευτική δύναμη της τέχνης, ως αποτέλεσμα της δημιουργικής πράξης, με φέρνει αντιμέτωπη με τον ανώτερο εαυτό μου, μου δίνει τη δυνατότητα να εξερευνώ τους κρυφούς συσχετισμούς ανάμεσα στο συνειδητό και τα δύσβατα πεδία του ασυνειδήτου. Ενεργοποιεί σε μένα την έκτη αίσθηση, τη φαντασία και την τάση για ανατροπές. Η ίδια η εναλλαγή στον τρόπο ζωής μου, λόγω των μετακινήσεων, προκαλεί αστείρευτη δημιουργική διάθεση.

Η τωρινή μου έκθεση συμβολίζει τη VIRAL ζωγραφική με σπονδυλωτή αφήγηση ιστοριών που εκτυλίσσονται σε τόπους και χώρους από τους οποίους πέρασε ο COVID-19. Σκοτεινά σκηνικά μέσα από τα οποία αναδύεται φως και αισιοδοξία. Τα έργα συνοδεύει μια διαδραστική εγκατάσταση που παρακινεί το θεατή να διοχετεύσει ευχές για ένα καλύτερο αύριο και για να ξορκίσουμε το κακό που αιωρείται γύρω μας. Η τωρινή μου έκθεση VIRAL πραγματοποιείται στη γκαλερί Donopoulos International Fine Arts στη Θεσσαλονίκη.

Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι ο Roberto Matta.

Ένας άνθρωπος που θαυμάζω ιδιαίτερα είναι πολλοί από Β, όπως Beckett, Beethoven, Brahms, Bach, Böll, Borges, Barthes...
''...The first step to enjoyment and understanding must be made personally, because Beckett, like Beethoven, appeals in the first instance through atmosphere and emotion...''
-John Calder, The philosophy of Samuel Beckett

Νιώθω περήφανη για τον τρόπο που εξελίσσεται το όραμά μου.

Μια στιγμή στη ζωή μου που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι όταν αγκάλιασα τον λατρευτό αδερφό μου που έφυγε στα 44 του χρόνια, ένα χρόνο πριν.

Το πρώτο πράγμα που κάνω μόλις ξυπνήσω είναι να πιω ένα Cappuccino décaféiné.

Και το τελευταίο πριν κοιμηθώ να ακούσω Beethoven's Moonlight Sonata.

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι τα μικρά café της γειτονιάς μου.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση το Βασιλικό Θέατρο, λόγω της έκθεσης exelixis, την εποχή των Αγανακτισμένων.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι περισσότερα από ένα. Μου αρέσουν πολύ η οδός Καστριτσίου και η πλατεία Άθωνος. Η πολύ αισθησιακή αύρα της περιοχής με τα παλιακά εστιατόρια και τους χώρους με εναλλακτικά και βιολογικά προϊόντα.

Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει ήταν όταν πήγα ολομόναχη στη Λίμα στο Περού. Ένιωσα τέτοιο κίνδυνο που συνεχώς κοιτούσα πίσω μου από φόβο.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι «Ας φέρεσαι στους άλλους, όπως θα ήθελες να σου φέρονται».

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ το βιβλίο μου.

Το επόμενο project που ετοιμάζω είναι το UNDER CONSTRUCTION.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να πίνω καθημερινά μεσημεριανό καφέ στη γειτονιά για να συγκροτήσω τις δυνάμεις μου.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι στην Καστριτσίου 11. Έζησα κάποτε μια ερωτική ιστορία τηλεπαθητικών συναντήσεων και déjà-vu φαινομένων... Ανακάλυψα ότι κάτι παρόμοιο συνέβη στη συνονόματή μου ηρωίδα Alejandra από το μυθιστόρημα Περί Ηρώων και Τάφων του Αργεντινέζου Ernesto Sábato.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί αποτελεί σταυροδρόμι πολιτισμών, λαών και ιδεών.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα την έκανα πιο κοσμοπολίτικη και ανοιχτή στη διαφορετικότητα.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο οικολογική, με λιγότερα αυτοκίνητα και καλύτερη συγκοινωνία

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις Ατμοσφαιρική ντεκαντάνς, Μούχρωμα, Ενέργεια.